22 ตุลาคม 2546 11:59 น.
ชาวหาดวาดกวี
ฟ้า น่ากลัวสุดตา
เบื้องหน้ามีเขาสูง บังตะวัน
ลมพัดผ่านยอดเขาพลันเปลี่ยนผัน ลดกายลง
สองขาพาเข้าไปใกล้ ยอดรำไรในแสงเรือง
สะท้อนทราย
หากจะไปให้พ้นภัย ที่ไล่ตามกระชั้น ต้องข้ามทราย
แต่หวั่นว่าเมื่อปีนป่าย เนินทรายจะล้มกอง ไม่ถึงไหน
รอและหวังฟ้าเมตตา
ลมพัดพาลอยพ้น
ภูเขาทราย
รอ...
หมดหวังจำต้องทิ้งใจ
ก้าวไปไม่หวาดหวั่น
ลืมฟ้ากว้าง
ลมเย็นยะเยือกใจ
ก้าวไปไม่รอช้า
หนีความกลัว
ที่เร็วยิ่งกว่า
ทรายและลม
18 ตุลาคม 2546 12:41 น.
ชาวหาดวาดกวี
สีเหลืองแห่งตุลาคม
(แปลจากต้นฉบับภาษาอังกฤษโดยคาร์ล แซนด์เบิร์ก)
ฉันแต้มเนินเขา
เป็นจุดกลมเหลืองในฤดูใบไม้ผลิ
ฉันประดับทุ่งข้าวโพด
ให้เฉดสีเหลืองสลับทองเป็นพุ่ม
ใช่แล้วฉันเอง ฟักทอง
เมื่อถึงเดือนตุลาคม
ค่ำคืนฟ้ามืดเย็นฉ่ำ
เด็กจูงมือกันมาร้องร่ำ
เพลงภูตพราย
รอบกายฉัน
แว่วเสียงเพลงรักแด่เดือนเพ็ญ
ใช่แล้ว ฉันชื่อแจ๊ค โอ แลนเทิร์น
มีเขี้ยวคมน่าสะพรึงกลัว
แต่เด็กๆกลับรู้ทัน
ว่าฉันนั้นล้อเล่น
หน้าส่วนตัว
1605
