11 กรกฎาคม 2545 13:05 น.
ชาวหาดวาดกวี
ไกลตัวมัวมุการเรียน เก่งนักรักเพี้ยน
ใจเปลี่ยนอาจหล่นทะเล
ไกลไปใจใครรวนเร ห่างพลันหันเห
ใจเร่หลงชื่นคลื่นลม
ไกลห่างกลางใจใครตรม ดึกดื่นขื่นขม
ใจล้มลงนอนสิ้นแรง
ไกลดินสิ้นแล้วลำแสง ดวงฟ้าทาแล้ง
ใจแกร่งมองหาดวงไฟ
ไกลบ้านสถานอาศัย แหล่งพึ่งพักใจ
ใจได้แต่อิงดารา
ไกลน้องต้องรอเวลา ร้องเรียกเพรียกหา
ใจล้าแล่นเรือทางไกล
10 กรกฎาคม 2545 22:14 น.
ชาวหาดวาดกวี
People giggled when I said
Id never ever tried Dr. Pepper.
The name, or the content,
Scares me. The form, sophisticatedly displayed,
outsmarts me. Dr. Peppers wholeness
can sell itself everywhere,
and I, alone, rot by its popularity.
I am decaying as I shrink my thought
To squeeze in Dr. Peppers shape.
Like a fluid brain for sale, I thrive
For no form could hold
my whole being,
A transformable content. I like it, though,
Being a Dr. Pepper. What else
could I be with this self
ruled by thoughts? So,
I could be something I wish.
People will see me a prospective Pepper,
A Dr. to be. But, I still hesitate to earn
This peppery title
cause its form causes forms,
And my content can never transform into
This fluidity.
10 กรกฎาคม 2545 11:39 น.
ชาวหาดวาดกวี
ในสายลมร้อน
อากาศนอนซึมเซา
วางจันทร์ให้เงียบเหงา
แขวนร่างเศร้าเดียวดาย
ในสายลมหนาว
ละอองดาวทอดกาย
ฝุ่นดินฝุ่นทราย
รวมมลายสู่พื้นดิน
ในสายลมรัก
ทายทักเมื่อแรกถวิล
ดั่งสองธารซ่านไหลริน
ลมห่มกลิ่นรักจรุง.
10 กรกฎาคม 2545 11:15 น.
ชาวหาดวาดกวี
ฝันถึงฝั่งชีวีสุขสันต์
ฝันฝากกับมิ่งไม้รอวันผลิบาน
ฝันฝากกับฟ้าให้รักษา
เพียงแค่ชั่วลมพา
ฝั่งฟ้าลับฝัน.
10 กรกฎาคม 2545 10:47 น.
ชาวหาดวาดกวี
ถ้าเขียนได้
เธอจะเขียนอะไร
เมื่อความสดใสไม่เยี่ยมในจินตนาการ
ถ้าเขียนได้
เธอจะเขียนเพื่ออะไร
เมื่อจิตใจมีแต่ความเงียบเหงา
ถ้าเขียนได้
เธอจะเขียนถึงใคร
เมื่อวันผ่านไปไม่อาจพบเจอ.
หน้าส่วนตัว
699
