2 กรกฎาคม 2545 22:40 น.
ชาวหาดวาดกวี
โคลงเคลงโคลงต่ำต้อย ลอยเล
แจวบ่ทันพลันเห แล่นไกล
หวาดเกรงหวั่นลมเพ พาล่มจริงเอย
คลื่นอาจพาลยึดไว้ ปล่อยคว้างดายเดียว
เกลียวลมคมกว่าน้ำ เค็มเย็น
โคลงโดดน้ำกระเซ็น สาดซ่าน
คลานโคลงฝ่าคลื่นเต้น ตูมตาม
คลุกแดดแผดผิวกร้าน หม่นคล้ำดำโคลง
โคลงคลอนจึงถ่อเท้า แทนพาย
มือแจวจุ่มกระจาย บ่ช้า
จูงโคลงแล่นถึงทราย สู่ฝั่ง
ดินอ่อนโอบโคลงล้า ห่อให้หายเคลงฯ
2 กรกฎาคม 2545 22:30 น.
ชาวหาดวาดกวี
Passing through the night, unknown
To stars and moons, I traveled alone.
In a floating study room,
Alexandria, I would find some rest.
Looking out of my window, I would see
a dazzling pool on the top roof where
humble olive trees lie independently.
They stand perpetually green and free
From earth that holds roots.
From eyes that value fruits.
They stretch their lose arms to many moons,
Countless stars and worlds.
But one universe ever found
Seems so far understanding
That one reachable arm of olive trees
Could barely touch its edge
Where great emptiness
may be a little inch beyond.
--(C)May 6, 2001
2 กรกฎาคม 2545 22:22 น.
ชาวหาดวาดกวี
ไส้เดือนเปื้อนโคลนโดนดิน
มุดดิ้นกินไปทุกหย่อมหญ้า
เนื้ออ่อนวอนฝนบนฟ้า
พรมพื้นคืนหล้านุ่มดิน
กลางถนนคนกลัวตัวเลอะ
โคลนเปรอะกระจายสายฝนริน
ไส้เดือนน้อยค่อยออกหากิน
ซุยดินถิ่นแล้งแปลงก็งาม
ไส้เดือนเพื่อนฉันวันนี้
บนวิถีมีกันทุกทุกยาม
ผจญภัยได้ดีไม่มีคร้าม
ใครหยามห้ามเดินเมินคำ
เดินยึกเดินยักพักบ้าง
บนทางข้างถนนคนจำ
ช้าช้าค่อยเดินร่างดำ
กำยำนำเด่นเป็นลออ
แสนสงสัยไส้เดือนเพื่อนพ้อง
อิ่มท้องนอนใดกันหนอ
ดินดีแล้วทำอะไรต่อ
รีรอย่อมไม่ปลอดภัย
เพราะถนนคนมากไม่แยแส
เหยียบแบนแต๋ร่อแร่ไม่สนใจ
บ้างก็หยิบเพื่อนอ้วนเป็นเหยื่อใส่
อาหารใหม่ให้ปลาน่าอดสู
สงสารไส้เดือนเพื่อนผู้ช้า
วอนเพื่อนอย่าย่างเหยียบให้คนรู้
เดินเร็วๆเร่งหนีแดดร้อนน่าดู
เดี๋ยวได้อยู่เฝ้าดินสิ้นหนทาง.
1 กรกฎาคม 2545 11:00 น.
ชาวหาดวาดกวี
คืนความรักให้พี่อย่างไร
ในหัวใจยังย้ำคำเพ้อ
เพียงหวังสักวันมีเธอ
ไม่เก้อดั่งแรกพบกัน
คืนความรักหักใจไม่ได้
ในหัวใจไยดีปานนั้น
เพียงพบสบรักสักวัน
สวาทฉันได้ไหมคนดี
คืนความรักชักนำเมื่อไร
ในหัวใจให้รักภักดี
ขอคืนนั้นเธอร่วมแสดงวจี
ณ ราตรีที่ฉันสวาทเธอ
หน้าส่วนตัว
786
