30 มิถุนายน 2545 23:30 น.
ชาวหาดวาดกวี
เอื้อม...โอบใจของเธอ
เพ้อ...ว่าเธออยู่ตรงนั้น
ฝัน...คืนวันเธอบอกความ
ถาม...ว่ารักกันหรือยัง
เอื้อมคว้า...ขอบฟ้าขอบใจ
อ่อนไหว...รอใจจากเธอ
ละเมอ...เพ้อพร่ำรำพัน
แอบฝัน...มีเพียงกันและกัน
สุดเอื้อม...สุดคว้าความหมาย
สุดปลาย...ความฝันหรือไร
สุดใจ...ในแรงถวิล
ชีวิน...ให้แล้วแก้วตา
อาจเอื้อมไขว่คว้าเพียงลม
ขื่นขมลมพัดพาไกล
ดวงแก้วยิ่งลอยลับใจ
เอื้อมไปไม่ถึงสักที.
29 มิถุนายน 2545 12:11 น.
ชาวหาดวาดกวี
Lethargic rain
caught me
with her needle hands.
The smooth windy arms
brought me home.
I hated but love rain.
Her sweet, low voice--
pitter-patter,
got me a beat.
29 มิถุนายน 2545 12:03 น.
ชาวหาดวาดกวี
When I first entered a new phase of life,
All the slices assembled and reformed.
Life, oh, life that was.
I stayed clam under my cloverbreathing.
The moon hung in a pale, resisting nightshining.
It was a beautiful, dark night.
Night, oh, night, such was.
It stayed unrest with me, under the skydreaming.
It was, then, when I walked to another phase of life,
The moon was too shy to come along with me.
Life, oh, life that was.
I stayed cold under the staring sunliving.
29 มิถุนายน 2545 10:26 น.
ชาวหาดวาดกวี
เราคือนิสิตนักศึกษา
ปราถนามาเพียรฝึกฝน
ยากไร้ได้ทุนไม่อับจน
ปัญญาชนคนนอกบอกให้เรียน
เราร่ำเราเรียนเปลี่ยนจิต
สมองคิดเครียดเคร่งเร่งรุดเขียน
สมองร้าวก้าวเขย่งเบ่งเรียน
รายงานเขียนเวียนส่งของสหาย
เรากินเรานอนแสนสบาย
เช้าสายบ่ายเย็นเล่นเน็ต
หนังสือสื่อสารอ่านอย่างเป็ด
สอบเสร็จเจ็ดวันรีบฉลอง
เราสอดตาส่องมองมองหญิง
ยิ่งสดซิงยิ่งเยี่ยมกระเทียมดอง
มาดมั่นทันใจยิ่งน่าลอง
ชายรุมปองต้องใจยังไม่สน
เราคบกับเธอเผลอไผล
รักชอบมอบใจในบัดดล
รักตอบมอบตัวมัวเมาจน
มีอีกคนซนเกิดไม่ทันจร
เพราะเราคือนิสิตและบิดา
วาสนาต้องส่งบุตรสมร
ย่ำค่ำนี้ต้องอดพนันบอล
พ่อลูกอ่อนสะท้อนใจในวัยเรียน
แต่เราคือนิสิตนักศึกษา
ผู้ย้อนมาเริ่มเติมฝันขยันเพียร
ผู้กลับมาเติมเริ่มอ่านผสานเขียน
ผู้ริเรียนไม่ยอมจนต่อชะตา.
29 มิถุนายน 2545 10:00 น.
ชาวหาดวาดกวี
คิดถึงพี่คนดีที่ปากช่อง
ใจหมายปองครองใจไม่ให้หลุด
ใจหมายมั่นหมั้นหมายจนโทรมทรุด
หมายบุรุษหยุดใจไว้เช่นกัน
แดดก็ร้อนพักผ่อนอย่าโหมแรง
แม้แข็งแกร่งแข่งเวลาเหนื่อยไม่หวั่น
แต่น้องรู้พี่สู้แดดแรงทุกวัน
ใจน้องหวั่นพี่โรยโหยเพลียกาย
ฝนก็ตกยกแม่น้ำมาท่วมสวน
พี่ต้องง่วนงมถอนตอนหญ้าขยาย
มือคงชาหน้ากังวลทนเจ้านาย
ลูกน้องหายไม่ถึงห้าล้าสองเท่า
แดดอ่อนๆตอนบ่ายคลายความเครียด
เชิญนั่งเบียดใต้ร่มชมกันเกรา
พฤกษามาลาไหวเย้าๆ
เหมือนสองเราเคล้าคลอรอเริ่มงาน
ฝนพรำๆย้ำเตือนสม่ำเสมอ
แม้นไม่เจอเอ่อคำพรำๆขาน
พรมเบาๆกันเกราเจ้าชื่นบาน
ฝากคำหวานกานท์กล่อมหอมหัวใจ.
หน้าส่วนตัว
734
