15 มีนาคม 2549 11:32 น.
ชายเหงา
เวลาไม่เหงา รู้สึกอยาก เหงาขึ้นมา
ไม่เหงาหนา มันไม่ได้ คิดถึงเธอ
เวลาไม่เหงา ไม่ได้เจ็บ ใจจนเพ้อ
อยากเห็นเธอ ก็เกิดอยาก เหงาขึ้นมา
อยากจะคิด คิดถึง เธอรู้ไหม
เจ็บเท่าไร ไม่เป็นไร ไม่ปัญหา
ก็เจ็บนี้ เหงานี้ ที่คุ้นตา
ก็เลยมา เรียกหา อยากเหงาใจ
มันแปลกจริง ทำไม ถึงอยากเหงา
แปลกจริงนะ ความเหงา เป็นแบบไหน
คงเป็นเพราะ เวลาเหงา ของหัวใจ
ฉันจะได้ คิดถึง แต่หน้าเธอ
ก็ตอนเหงา มีแต่เธอ ให้คิดถึง
ก็ตอนเหงา มีแต่เธอ ให้ฉันเพ้อ
ยามไม่เหงา ก็อยากเหงา ก็เพราะเธอ
ความเหงาเออ ลึกซึ้ง เกินบรรยาย
...ความเหงาเวลาคิดถึงใครสักคน ถึงมันจะเจ็บบ้าง
แต่สำหรับผมก็อยากที่จะเหงา เพราะเวลาเหงา......
ผมจะได้ถือโอกาสคิดถึงใครคนนั้น...ความรู้สึกนี้มันแปลกดี...
13 มีนาคม 2549 11:28 น.
ชายเหงา
...ความรักไม่ว่าจะเป็นใคร เรื่องของหัวใจมิอาจห้ามกันได้...เมื่อรัก...เราก็มิอาจรู้ได้ว่า...จะผิดหวังหรือสมหวัง...แต่รักแล้วต้องยอมรับกรรม...โดยมิอาจห้ามได้...ใจของเราเอง...แต่ทำไหมกันนะเวลาจะรักใครเราถึงห้ามมันไม่ได้
ผมต้องทำยังไงผมไม่รู้
แอบรักครูผมกลั้นน้ำตาไว้
แอบรักได้ก็เรื่องของหัวใจ
แต่จะบอกยังไงควรคิดดู
การแอบรักต้องเหงาเจ็บแค่ไหน
กลั้นน้ำตาเอาไว้ใครมิรู้
นั่งหน้าห้องวาดฝันเก็บหน้าครู
คอยเรียนรู้เรียนรักแอบมีใจ
แล้วต้องทำยังไงทำยังไง
มาถึงวันจากไกลจากไปไหน
เรียนจบแล้วต้องจากทำยังไง
ก็หัวใจเรียกหาวิธีทำ
หรือต้องปล่อยความรู้สึกผมคนนี้
กาลเวลาช่วยทีลบจางซ้ำ
หรือต้องปล่อยให้ใจต้องรับกำ
ให้เจ็บช้ำจางไปกับเวลา
อยากให้เลื่อนเวลามาบัดนี้
ถึงวันที่รักจางมิเรียกหา
แต่ตอนนี้เจ็บช้ำกลั้นน้ำตา
หรือจะมาเลิกคิดถึงซึ่งวันตาย
6 มีนาคม 2549 13:06 น.
ชายเหงา
ฉันสุขใจยามมองเธอมองมา
ในแววตาเผยใจยามเธอจ้อง
มีความหวังนิดน้อยเวลามอง
รักสนองหรือทำร้ายความหวังมี
ในแววตาเก็บรักเธอเอาไว้
เธอมองมารู้บ้างไหมใจชายนี้
เธอรับรู้บ้างไหมรักที่มี
ชายคนนี้แอบไว้ในสายตา
ถึงเธอรู้ว่าฉันรักก็คงไม่
อาจเผยใจของธอว่าเรียกหา
ก็ดอกฟ้ากับหมามันไกลตา
ถึงรักหนาก็มิอาจเอ่ยความจริง
ก็กำแพงที่ขว้างกั้นเอาไว้
มันสูงใหญ่จากฟ้ามองดำดิ่ง
ถึงจะรักก็มิอาจข้ามความจริง
ขวางสองสิ่งดอกฟ้าหมาวัดไว้
หรือว่าเธอไม่เคยที่จะรัก
ถึงประจักแหงนมองแล้วฉะไหน
ใจจะขาดเพราะมีรักให้ขาดไป
คงขาดใจมากกว่า...ถ้าไม่รักเธอ...
17 กุมภาพันธ์ 2549 16:05 น.
ชายเหงา
คิดถึงเธอหัวใจใกล้จะขาด
สายน้ำหยาดน้ำตามารินไหล
คิดถึงเขาเมื่อตอนสัมพันธ์ใกล้
แม้นมิได้ครอบครองแค่มองเธอ
สายลมอ่อนหายใจติดขัดขัด
วู้บว้าบรัดแน่นอกหลุดปากเพ้อ
ใจคิดถึงเหมือนจะขาดไปหาเธอ
แม้นไม่เจอยาใดรักษาที
สายลมแรงสลับอ่อนเหมือนจะดับ
ข่มให่หลับน้ำตากลับรินรี่
แม้นกลางวันสุขนั้นจำได้ดี
กลางคืนนี้คิดถึงเขาร้าวรานใจ
รอยยิ้มหวามกับแววตาตราในอก
เรานั้นตกหลุมรักหลงลวงไหม
เดินตกหลุมเสน์หากลลวงใจ
โดนยึดไปเรียกหาฆ่าตัวเอง
ใจจะขาดรอนรอนแล้วตอนนี้
รู้ฤทธิ์ดีเจ็บเหมือนถูกข่มเหง
ยิ่งเรียกหาคิดถึงก็เจ็บเอง
ขอบรรเลงกลอนบทเศร้ายามเหงาใจ
14 กุมภาพันธ์ 2549 18:11 น.
ชายเหงา
ใจดวงนี้แอบรักเธอรู้ไหม
อยากให้เธอเข้าใจได้รับรู้
นักศึกษาคนนี้แอบรักครู
คอยเฝ้าดูหน้าห้องเป็นประจำ
อยากจะเรียนนานนานจะได้ไหม
เก็บเอาไว้ความสุขที่ชุ่มช่ำ
เก็บเอาไว้ความสุขจะจดจำ
ขอผมจำสุขนี้แทนห่างไกล
จะไม่ขอดึงเธอมาแนบชิด
จะไม่คิดโทษฟ้าเทวาไหน
แม้จะรู้ถึงจะรั้งเธอเป็นใคร
สิทธิ์ของใจมิอาจห้ามความคะนึง
ฉันเจียมจิตเจียมใจไว้เสมอ
พร่ำถึงเธอคิดถึงวันละหนึ่ง
แต่หัวใจพร่ำเธอเพ้อรำพึง
นับละหนึ่งนับหนึ่งไปกี่พัน
ใจเริ่มเต้นอ่อนอ่อนตอนท้ายคาบ
ฤทธิ์เจ็บทราบมองก่อนลาเก็บไปฝัน
เป็นยาใจแรงใจไว้ผลักดัน
รอคอยวันติดปีกสง่าเทียมฟ้างาม
หน้าส่วนตัว
1102
