30 มกราคม 2547 21:57 น.
ชายน้อย
คิดถึงใครคนหนึ่งตรึงตราจิต
พรหมลิขิตขีดทางให้ห่างเหิน
ต่างคนต่างหนทางที่ต้องเผชิญ
ย่างก้าวเดินบนเส้นทางที่ต่างกัน
ถ้าความคิดถึง
มันลบได้เลือนได้เหมือนกับเส้นดินสอ
มันก็คงจะดีนะ
อย่างน้อย ๆ ก็ไม่ทรมานนัก
เมื่อแอบชอบและคิดถึง..ใครบางคน
ไกลเพียงระยะทาง.
แต่เธอไม่เคยอยู่ห่างในความรู้สึกฉัน
ยังสัมผัสได้ถึงความห่วงใยผูกพัน
ความรู้สึกที่สื่อถึงกันตลอดเวลา
วันนี้เราอยู่ห่างไกล
แต่อีกไม่นานคงได้พบหน้า
พบความดีใจในสายตา
ทดแทนเวลาที่ห่างกัน
30 มกราคม 2547 21:52 น.
ชายน้อย
แค่ฟ้าที่กั้นไว้
ไม่อาจขวางใจที่ใกล้กว่า
แม้ไม่ได้คิดถึงทุกครั้งที่หลับตา
แต่ก็คิดถึงตลอดเวลาที่หายใจ
อยากเก็บฝันเรียงรายไว้ปลายฟ้า
อยากไขว่คว้าดารามาฝากฝัง
นุชน้องเจ้าอยู่แห่งไหนขอจงฟัง
ความคิดถึงแว่วดัง..ทุกค่ำคืน
ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน
เธอก็อยู่ใกล้ ๆ ฉัน
อยู่ในความคิด คิดถึงทุกวัน
ไม่ว่าฝันหรือความจริง
ไม่ว่าเธอจะอยู่ส่วนไหนของโลกใบนี้
ให้เชื่อเถอะว่าความรู้สึกดี ๆจะไปถามหา
จะมองเห็นได้หรือไม่ด้วยสายตา
ภาพของเธอจะชัดเจนทุกเวลาในหัวใจ
คืนเหงา ๆ หนาวอย่างนี้
คนดีเป็นอย่างไรบ้าง
ไม่นานหรอกก็รุ่งสาง
ความอ้างว้างจะจางหายไป
วันนี้เห็นเธอเอ๊ะแปรเปลี่ยน
ผิวขาวเนียนอิ่มเอิบดูสดใส
แลดูเธอสวยกว่าวันใดใด
หรือเพราะเราจากกันไกลแค่สองวัน
29 มกราคม 2547 18:46 น.
ชายน้อย
จุดแรกคือพบ
จุดจบคือจาก
เมื่อพบต้องพราก
เมื่อจากต้องเจอ
ถ้าจะตัด..ก็ตัดให้พ้นใจ
อย่าให้เหลือเยื่อใย..ไว้ทอฝัน
อย่าให้เหลือแม้เศษเสี้ยว..ไว้เกี่ยวพัน
เคยรักกันมากแค่ไหน..จะได้ลืม
ใช่หยิ่งหรืออวดดี
ที่ยอมหลีกหนีใช่ขี้ขลาด
ที่เมินเฉยใช่วางมาด
เพียงแค่รู้สึกแขยงขยาดในน้ำใจ
ที่จากมาใช่ว่าไม่รัก
ที่หาญหักเพราะรับไม่ไหว
ที่มีหนึ่งแล้วสองใครรองใคร
ที่สำคัญแบ่งใจให้หลายคน
หัวเราะ
ทั้งที่ร้องไห้
ฉันนี่แหละทำได้
เชื่อไหม
ชินชาแล้ว
กับการทำใจ
ยิ้มแย้มแจ่มใส
ทั้งที่หัวใจยับเยิน
รักนะ จึงเฝ้ารอ
จึงมาง้อ จึงมาหา
คิดถึง จึงพูดจา
เธอเย็นชา จึงเงียบไป
29 มกราคม 2547 18:38 น.
ชายน้อย
อยากจะเป็นอะไร
ขอให้ได้เป็นอย่างนั้น
อะไรที่เธอใฝ่ฝัน
ขอให้สิ่งนั้นเป็นจริง
ฉันเชื่อว่าเธอทำได้
ฝันอะไรไว้มากมายหลายสิ่ง
ฉันเชื่อมั่นในตัวเธอจริง ๆ
มั่นใจในทุกสิ่งที่เป็นเธอ
ถ้าโลกนี้เป็นสีชมพู
ลองคิดดูว่าจะน่าอยู่สักแค่ไหน
แต่ช่างเถอะไม่ว่าโลกนี้สีอะไร
ขอแค่มีเพื่อนอยู่ใกล้ๆก็เพียงพอ...
เธอถามฉัน
ถึงของขวัญที่ปรารถนา
จะบอกได้อย่างไรว่า
ของขวัญที่มีค่า
คือ..อยากมีเธอยืนอยู่ข้างหน้าตรงนี้ไง
ดีใจได้พบเพื่อน แม้ลางเลือนเรื่องครั้งก่อน
ความรักความอาทร ยังแน่นอนและแน่ใจ
ห่างหายกันหลายปี เจอกันทีก็ดีใจ
เจอแล้วก็จากไป แต่อย่างไร..เราเพื่อนกัน
พบเจอทางที่ค้น แต่ละคนแต่ละฝัน
หลายทางหนึ่งสัมพันธ์ คือนิรันดร์..คือย้ำเตือน
เคยเล่นเคยหยอกล้อ เคยงอนง้อ..เคยเป็นเพื่อน
กี่วันกี่ปีเดือน ยังคงเหมือนเคยอยู่ดี
อยากพบอยากทายทัก อยากหยุดพัก ณ ยามนี้
กาลหมุนทุกนาที ทางที่มี..เริ่มห่างกัน
นานแล้วกว่าได้พบ ไม่อยากจบ..ด้วยหมางเมิน
รู้ไหมนานเหลือเกิน กว่าทางเดินเชื่อมถึงกัน
ขอคุยขออีกนิด เพื่อนสนิท..อย่าลืมฉัน
สัญญา..ขอยืนยัน จะคงมั่น..ฉันเพื่อนเธอ
29 มกราคม 2547 18:17 น.
ชายน้อย
ไม่มีเหตุผลอันใดมาอธิบาย
ในความรักที่มากมายเพียงนี้
รู้แต่ว่า...สนใจใยดี
เป็นห่วงกังวลทุกทีที่หลับตา
ยามใดที่ใจฉันท้อแท้
อ่อนแอน้ำตารินไหล
มีเธอคอยเป็นกำลังใจ
ขอบคุณที่ห่วงใยนะคนดี
ฉันจะเก็บดาวเอาไว้ให้
ในวันที่เธออยู่ไกลแสนไกลอีกขอบฟ้า
จะเก็บความสุข จากทุก-ทุกช่วงเวลา
เก็บไว้รอให้เธอกลับมา และรับมัน
ฉันจะส่งความห่วงใยไปหา
ในค่ำคืนที่เธอเหว่ว้ากับความฝัน
อย่าร้องไห้และท้อใจเมื่อไกลกัน
อย่างน้อยเธอยังมีฉัน...
ที่รอคอยวันให้เธอกลับมา
ขอเธอไว้ในความฝัน
อยากให้ความคิดถึงของฉันผูกพันเธอไว้ที่นี่
ขอเป็นความรักของฉันได้ไหม ที่ติดตามเธอไปทุกวินาที
ขอเป็นความห่วงใยที่ฉันมี
โอบกอดเธอให้ฝันดี....ตลอดคืน
เลิกห่วงใยแล้วนะคนดี
เพราะวันนี้ฉันเข้มแข็งขึ้นกว่าเก่า
ไม่ฟูมฟายกับเรื่องราวที่ผ่านไปของเรา
ไม่อาวรณ์กับความรู้สึกเก่า-เก่า ที่ไม่มีทางย้อนมา
อาจอ่อนแออยู่บ้างในบางครั้ง
แต่หัดจะอยู่เพียงลำพังโดยไม่เหว่ว้า
เมื่อนึกทบทวนถึงคืนวันดี-ดีที่ผ่านมา
อย่างน้อย--ก็ยังอุ่นใจได้ว่า เคยมีเธอ
ระหว่างเธอและฉัน
กาลเวลานั้นไม่อาจกั้นได้
แม้พรุ่งนี้เธอ..ฉัน อยู่ห่างกันแสนไกล
แต่รู้สิ่งนึงที่ยังอยู่ใกล้
คือความห่วงใย....ของเรา
หน้าส่วนตัว
954
