หน้าส่วนตัว
ฉันเหน็ดเหนื่อยกับความรักของเธอ
ที่ต้องวิ่งตามเสมอไม่รู้เท่าไหร่
ทรมานฉันทั้งร่างกายและจิตใจ
เหมือนพยายามทำดีเท่าไหร่
...............แต่เธอกลับทำลายมันทุกที...............
ฉันเหน็ดเหนื่อยกับความรักของเธอ
ถึงทุ่มเทให้เสมอและเต็มที่
แต่ก็เหมือนเติมน้ำลงในทราย เติมเท่าไหร่ก็ไม่เต็มเสียที
จนมาถึงวันนี้พูดได้คำเดียวว่าเหนื่อยจริงๆ
แต่ไม่ว่าฉันจะเหนื่อยเท่าไหร่
ก็ไม่อยากพูดไปว่าเต็มใจทั้งสิ้น
ถึงเหนื่อยเพราะรัก ท้อเพราะรักเสียจนชาชิน
แต่คำเดียวที่อยากบอกให้ได้ยิน
ที่ทำให้จนหมดสิ้น
............เพราะรักเธอ...........
997
คร่ำครวญ ครวญคร่ำ ร่ำไห้
ในคืน ฝนร้าย ฟ้ากระหน่ำ
ความมืด กลืนกิน เหมือนย้ำ
ให้เจ็บ ให้ช้ำ เดียวดาย
ถึงฉัน ไม่กลัว ความมืด
แต่ดึกดื่น เช่นคืนนี้ ก็โหดร้าย
เมื่อฝนตก แต่ไร้ คนเคียงกาย
เสียงฟ้าร้อง ก็คล้ายๆ จะฆ่ากัน
มือแตะ กระจก ซึ่งเย็นเฉียบ
น้ำตาไหล อย่างเงียบๆ ในใจฉัน
ถึงร่ำร้อง ไร้คนรู้ อยู่ไกลกัน
หัวใจสั่น เพราะไร้รัก จากคนไกล
ค่ำคืนนี้ หากฝนตก และฟ้าร้อง
ก็ไม่ต้อง คิดหรอกว่า มาจากไหน
ฝนจะตก ฟ้าจะร้อง จากในใจ
น้ำตาไหล เป็นสายฝน จากฉันเอง
อยากบอกเธอว่าฉันคิดถึง
เป็นครึ่งหนึ่งของความห่วงหา
ทุกลมหายใจของช่วงเวลา
แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร
อาจไม่มีเหตุผล
ที่คนหนึ่งคน จะคิดถึงอีกคนได้
จึงได้แต่บอก อย่าถามว่าเพราะอะไร
มันเป็นเรื่องของหัวใจ ~ ที่ฉันก็ไม่อาจรับรู้ได้
เช่นกัน
....................................................................................
ในความรู้สึกของฉัน
วันหนึ่งวันช่างผ่านไปอย่างเชื่องช้า
ในมุมหนึ่ง ทรมานตลอดมา
เพราะคิดถึงเธอ จนมันล้าไปทั้งใจ
เธอคงไม่รู้
ว่าผู้หญิงคนนี้ ต้องการการเอาใจใส่
โทรหากันบ้าง ถ้าเธอยังห่วงใย
แต่ถ้าหมดใจ จะทำอย่างนี้ต่อไป
ก็ไม่ว่ากัน
ไม่ค่อยมีเวลาเข้ามาเลย พอได้โอกาสก็เลยนำกลอนมาให้อ่าน 2 กลอนเลยทีเดียว ดีไหมคะ คิดถึงทุกคนมากเลย
กลับมาสู่บทกลอนปกติของชาติกานต์บ้าง ถ้าเป็นกลอนแนวนี้โดยมากแต่งไว้ในสมุดอยู่แล้ว แล้วพบกันใหม่นะคะ
เธอเหมือนฉันในอดีต
ที่หลงผิดจนถึงเวลาสุดท้าย
ยึดไว้กับด้ายเส้นเดียวที่เป็นเยื่อใย
และไม่ยอมตัดไปไม่ยอมทำลายมัน
ไม่ยอมรับความเจ็บ
แต่ยอมทนหนาวเหน็บในคืนฝัน
ไม่ยอมเชื่อว่าเขาไม่รักกัน
จนกว่าเขาจะบอกมัน ว่าความฝันไม่มีจริง
แล้วเธอจะได้บทเรียน
ที่ฉันเพียรสอนจนหมดสิ้น
ความเจ็บช้ำจะกลายเป็นความชาชิน
พร้อมกับถูกสิ่งที่รับรู้ แต่ไม่อยากได้ยิน
................ ทำร้ายมา............
ยอยกจากฟ้ามาสู่พื้น
เมื่อเจ้ายืนเหมือนสว่างกระจ่างฝัน
ด้วยเนื้อเจ้าดังอาบด้วยแสงจันทร์
ตาเจ้านั้นเล่าคล้ายกับดารา
นิ้วเจ้าก็คล้ายดังลำเทียน
ที่เพียรจุดดวงไฟเสน่ห์หา
เมือ่ลมพริ้วกลิ่นหอมก็ล่องมา
เหมือนกายาอาบไว้ด้วยมวลมาลย์
รูปร่างอรชอนอ้อนแอ้น
หัวใจพี่ดังแขวนกลางเวหา
ยิ่งเมื่อเห็นตัวเจ้าเคลื่อนกายา
ถึงนิทราพี่ก็หาจะหลับลง
จงฟังไว้นะเจ้าแก้วของพี่
ทั้งชีวีจากนี้จะลุ่มหลง
ในห้วงรัก ในห้วงใจทุกอารมณ์
จงฟังคำจากสายลม วอนเห็นใจ
