6 กรกฎาคม 2549 21:07 น.
ชาติกานต์
ในวันที่เราจากกันมา
ฉันรู้ว่ามันคงไม่ดีสักเท่าไหร่
เธอก็เบื่อ ฉันก็เอาแตใจ
จนทำให้มีแต่ความผิดพลาดเรื่อยมา
คำสัญญาที่เราให้กันไว้
มันเลยกลายเป็นสิ่งไม่มีค่า
ไม่มีการติดต่อกลับ ไม่มีการพูดจา
มีแต่ความร้าวรานตามมามากขึ้นทุกที
แต่เมื่อเวลาผ่านพ้นไป
ฉันจึงนึกได้ถึงสิ่งที่ควรทำมากกว่านี้
คือการขอโทษที่ฉันเคยทำตัวไม่ดี
และขอบคุณสำหรับความรักในครั้งนี้
ที่เธอคนดีทำให้รู้จักมัน
28 มิถุนายน 2549 00:27 น.
ชาติกานต์
อยู่ใกล้กันเพียงมือคว้า
แต่สองเราเหมือนมีฟ้ามาขวางกั้น
ไม่มีทางจะมาอยู่ใกล้กัน
เพื่อสานต่อความผูกพันกันต่อไป
ในเมื่อไม่มีทางเลือก
ไม่มีใครเสือกไสใครไปทางไหน
มีแต่ตัวเองแยกทางเดินไป
ตามทางที่หัวใจเราเลือกเอง
24 มิถุนายน 2549 01:04 น.
ชาติกานต์
หากทำได้
ก็อยากก้าวเดินไปพร้อมกัน
ก่อร่างความผูกพันในครั้งนี้
แต่ความต่าง ความห่างมากเต็มที
จนช่องว่างระหว่างเรานี้ไกลเกินไป
ถ้าเธอยังเห็นฉันมีค่า
หยุดรอฉันก่อนจะได้ไหม
ถมช่องว่างความห่างระหว่างใจ
เพื่อให้เราก้าวเดินไปพร้อมๆ กัน
8 ธันวาคม 2547 21:23 น.
ชาติกานต์
ฉันเคยบอกเธอว่า
เธอทำให้ฉันรู้ค่าของตัวเองแค่ไหน
เพราะเป็นคนที่เธอรัก.........จึงพิเศษกว่าใครๆ
และเธอก็เป็นอะไรๆที่ทำให้ฉันมีชีวิตอยู่ได้
............เช่นกัน...........
จากวันนั้นถึงวันนี้
ฉันก็ยังมีเพียงความเชื่อมั่น
เชื่อในรักของกันและกัน
แม้ว่าเธอนั้นจะอยู่ห่างไกล
แต่ความรักไม่เคยมีจริง
แม้ว่าฉันเคยเป็นสิ่ง.......พิเศษขนาดไหน
แต่พอเวลาเปลี่ยน....คนก็เลยเปลี่ยนไป
ส่วนความรักความจริงใจ มันก็หายไปกับกาลเวลา
7 ธันวาคม 2547 19:59 น.
ชาติกานต์
ตั้งแต่เมื่อฉันไม่มีเธอ
สิ่งที่ฉันรู้จักเสมอ คือ ความเหงา
กับความเศร้าที่รู้อยู่ก็เพียงเรา
พร้อมด้วยเงาของน้ำในดวงตา
เมื่อฉันไม่มีเธอ
มันก็ทำให้ฉันได้เจอและรู้ว่า
การมีเธอแต่เศร้าใจตลอดมา
มันทรมานน้อยกว่า
............การไม่มีเธอตลอดไป............
หน้าส่วนตัว
1190
