30 มิถุนายน 2550 14:02 น.
ชลิดา บริพัตรภิรมย์
. . . เมื่อเหนื่อยนัก ก็หยุดพัก กันซะบ้าง
ปลดเป้วาง กางแขนชู ดูสิ่งสรรพ์
หนักใดใด ที่หนักหนา สารพัน
สลัดมัน แล้วปล่อย ฝันตามหัวใจ
. . . สูดอากาศ บริสุทธิ์ ให้ทั่วท้อง
เบิกตามอง บนนภา ฟ้าสดใส
วิหคร้อง สะท้อนทั่ว ทั้งพฤกษ์ไพร
ดวงฤทัย สะท้อนยิ่ง ว่าสุขนัก . . .
เ ป็ น กำ ลั ง ใ จ ใ ห้ กับใครก็ตามที่กำลังท้อ....
กับสิ่งที่เข้ามารุมเร้าทำให้เราเหนื่อยหัวใจ
ถ้าสัมภาระที่แบกอยู่มันทำให้รู้สึกล้า....
วางลงก่อนได้นะคะ ....
สูดหายใจลึกๆ แล้วพักผ่อนหัวใจและสายตากับ บรรยากาศดีๆ
เมื่อเรียกพลังคืนกลับมาได้แล้ว.....
สัมภาระในเป้หลังของเรา จะหนัก หรือไม่ มันอยู่ที่ " ใจ"
เพียงเท่านี้ ......จุดหมายก็อยู่ไม่ไกลค่ะ@^_^@
18 มิถุนายน 2550 15:13 น.
ชลิดา บริพัตรภิรมย์
กาลหนึ่งนั้น ยังมี เด็กแสนซน
เฝ้าแอบค้น มองหา บนฟ้านั่น
เหตุใดหรือ จึงมี เสียงครืนครัน
ประเดี๋ยวลั่น ฟ้าฟาด พสุธา
ทั้งพายุ พัดโหม กระหน่ำทั่ว
ช่างน่ากลัว ยิ่งนัก โอ้!แม่จ๋า
เด็กน้อยรีบ เข้าโถม กอดมารดา
เสียงร้องจ้า ดังกว่า ฟ้าคะนอง
แม่สวมกอด เฝ้าปลอบ ด้วยใจเย็น
ที่เจ้าเห็น หาใช่ ฟ้าผยอง
ปรากฏการณ์ ตรงหน้า ให้เจ้ามอง
เป็นเรื่องของ ท้องฟ้า มิน่ากลัว
แม่จึงเล่า นิทาน กล่อมลูกน้อย
เจ้าตัวจ้อย นั้นพลัน รีบซุกหัว
กับอกอุ่น อ้อมกอด ของแม่ตัว
มิได้มัว สนใจ ในเสียงฟ้า
เรื่องมีว่า เด็กหญิง แสนยากจน
อยู่สองคน กับแม่ ณ.กลางป่า
ปลูกผักขาย แลกเงิน เพื่อนำมา
เป็นค่ายา รักษา มารดาตน
ราตรีหนึ่ง บังเกิด พายุใหญ่
พิรุณไล่ ไอดิน เคล้ากลิ่นฝน
หนูน้อยเห็น มารดา ดูชอบกล
ดั่งถูกลน ด้วยไฟ ไปทั่วกาย
จึงรู้ว่า มารดา อาการแย่
ถ้าเพียงแค่ มีหมอ แม่จะหาย
จากโรคภัย รุมเร้า เจียนจักตาย
เมื่อคิดหมาย ได้นั้น พลันลงมือ
ค่อยประคอง แม่นอน ในรถเข็น(ผัก)
อากาศเย็น ด้านนอก มืดตึดตื๋อ
ไม่น่ากลัว เท่ากับ สิ่งนั้นคือ
สมองสื่อ ไม่สู้ กับเสียงฟ้า
พายุพา ฝนฟ้า คะนองหนัก
ต้นไม้หัก โค่นลง ตรงเบื้องหน้า
ทั้งความมืด ครอบคลุม มรรคา
แล้วจะฝ่า ไปได้ อย่างไรกัน
กลัวแสนกลัว แต่จำ ต้องทำกล้า
มิเช่นนั้น มารดา อาจอาสัญ
แม่หนูน้อย รวบรวม สติพลัน
ตั้งจิตมั่น ปลุกใจ ให้สู้ฟ้า
จึงมองเห็น แสงวาบ ทาบแผ่นดิน
เมื่อแสงสิ้น ความมืด จึงเข้าหา
สักพักหนึ่ง แสงนั้น จึงกลับมา
ในทุกครา ให้เห็น สลับกัน
เมื่อมีแสง นำทาง บาทวิถี
ดวงฤดี หนูน้อย มิหวาดหวั่น
เร่งมือกาง ผ้ายาง เพื่อคุ้มกัน
มารดานั้น จากฝน ที่หล่นแกล้ง
รีบเข็นรถ เร็วรี่ มิรอช้า
ในทุกครา ที่ฟ้า นั้นมีแสง
ในความมืด ท่ามกลาง คืนฟ้าแรง
มองเห็นทาง จากแสง เมื่อฟ้าลง
ผ่านผืนป่า มุ่งสู่ ตัวเมืองใหญ่
เร่งเท้าไป เร็วไว ไม่กลัวหลง
พบโรงหมอ ทันใจ จึงมุ่งตรง
พาแม่ส่ง ทันที มิรอช้า
ถึงมือหมอ แม่เธอ ทุเลาไข้
จงจำไว้ สอนใจ ดูเถิดหนา
กลัวสิ่งใด เรียกใจ ให้กลับมา
เอาความกล้า ชูใจ ให้กับตน
จักสามารถ ชนะ ได้ทุกสิ่ง
สลัดทิ้ง ขลาดกลัว และสับสน
จบนิทาน แม่เล่า ในบัดดล
เด็กแสนซน (จึง)หลับใหล ในนิทรา...
4 มิถุนายน 2550 14:35 น.
ชลิดา บริพัตรภิรมย์
เจ้า...ม อ ง ฟ้ า เ มื่ อ ช ะ ต า ร่ ว ง ล ง ต่ำ
จะ....ม อ ง ฟ้ า ห า สั จ ธ ร ร ม บ น นั้ น ห รื อ
จาก..ม อ ง ฟ้ า . . จ ง หั น ม อ ง ทั้ ง ส อ ง มื อ
จัก....จ า รึ ก ชื่ อ เ จ้ า ไ ว้ ใ ห้ ข จ ร . . .
...ท้องฟ้า...
...มิได้มีคำตอบแห่งสัจธรรมของชีวิต หากแต่การหยุดช่วงหนึ่งของชีวิต
...เพื่อมองท้องฟ้า...
...เป็นการพักผ่อน เพื่อสงบใจ และได้ความสบายตา
... เวลาที่เราได้อยู่นิ่งๆ กับตัวเองและมองดูธรรมชาติ
...พลังและสติปัญญา..ได้ก่อตัวอย่างเงียบๆ ในตัวเรา
...หลังจากมองฟ้าแล้ว ลดสายตาลงสักนิด มองดูมืออันอบอุ่นของเธอ
...จะมีใครรู้ว่า เพียงสองมือนี้จะสามารถเปลี่ยนชีวิตได้
...เป็นสองมือที่จะชี้ไปยังอนาคต...
. . . อ น า ค ต ข อ ง เ ธ อ . . .
. . . เ มื่ อ เ จ อ แ ล้ ว . . .
. . . จ ง นำ มั น ม า ไ ว้ ใ น กำ มื อ . . .
1 มิถุนายน 2550 15:01 น.
ชลิดา บริพัตรภิรมย์
บ น ท้ อ ง ฟ้ า . . .
มี ป ล า ว า ฬ บิ น ไ ด้...
มี ก้ อ น เ ม ฆ ม า ก ม า ย . . .
ให้ ร ะ บ า ย ค ว า ม ฝั น . . .
บ น ท้ อ ง ฟ้ า . . . ( เ ดี ย ว กั น )
มี แ ต่ เ ค รื่ อ ง บิ น . . . บิ น อ ยู่ ไ ด้
มี ก้ อ น เ ม ฆ . . . เ ย อ ะ เ กิ น ไ ป
ไม่ มี อ ะ ไ ร ใ ห้ ร ะ บ า ย . . .
หน้าส่วนตัว
1187
