18 สิงหาคม 2550 19:55 น.
ชลิดา บริพัตรภิรมย์
"...เมฆมัว ลอยทั่ว เวิ้งฟ้า
ลมพา พัดไกล ไร้หวัง
ฟ้าหม่น ฝนไม่ ชิงชัง
คงยัง โปรยอยู่ คู่ฟ้า..."
ในวันที่มองไม่เห็นใคร...
มิตรแท้สุดท้าย ที่ดีที่สุดนั้น...
อยู่ในใจของเธอ.......
และด้วยตัวและหัวใจที่เข้มแข็งของเธอ
จะไม่ทำให้เธอต้องรู้สึกเดียวดาย.........
12 กรกฎาคม 2550 16:37 น.
ชลิดา บริพัตรภิรมย์
. . . ใ น คื น ที่ ฟ้ า ไ ร้ จั น ท ร์ . . .
แต่กระนั้น ยังมีแสง งามจรัส
ทะเลดาว ที่พร่างพราว ทั้งนภัส
ด้วยดวงรัศมิ์ ทอกระพริบ ระยิบฟ้า
ในค่ำคืน ที่ดารา ดารดาษ...
ให้ประหลาด ธรรมชาติ ช่างสรรหา
ฟ้ายิ่งมืด ดาวยิ่งเด่น เป็นปรัชญา
ประหนึ่งว่า จักสอนใจ ถ้าใคร่คิด...
มองดูทะเลดาวที่ทอประกายแข่งกันบนฟ้าแล้วรู้สึกว่า
ฟ้ า ยิ่ ง มื ด ด า ว ยิ่ ง ส ว ย ......
ทำให้คิดอะไรได้หลายมุมมอง ...
ในมุมมองหนึ่งของตัวเอง คิดว่า...
หากเปรียบความดีได้กับแสงจุดเล็กๆ
แต่เจิดจ้าในความมืด .....
หลายคนคงรู้สึกมีพลังใจในการทำความดี
เพราะอย่างน้อยที่สุดจุดเล็กๆ ที่เราเห็นบนฟ้า
ก็มีค่าสำหรับ นั ก เ ดิ น ท า ง......
9 กรกฎาคม 2550 19:06 น.
ชลิดา บริพัตรภิรมย์
. . . หอมเอยหอม ไอดิน เคล้ากลิ่นฝน
คิดถึงใคร บางคน อยู่ใช่ไหม
ฝนพรมพร่าง แดนดิน ณ.คราใด
ละอองใจ ลอยไป ณ.แดนรัก . . .
. . . หนาวเอยหนาว ไอเย็น ของสายหมอก
ยามฝนบอก อำลา เมื่อปลายปักษ์
หลังฝนซา หนาวกราย มาทายทัก
มิหนาวรัก ด้วยใจ นั้นอุ่นล้ำ . . .
3 กรกฎาคม 2550 14:42 น.
ชลิดา บริพัตรภิรมย์
. . . ค น อ่ อ น โ ย น . . .
เ มื่ อ อ่ อ น แ อ . . .
ค่ อ ย ๆ . . . ส ร้ า ง ภู มิ คุ้ ม กั น
ห่ อ หุ้ ม หั ว ใ จ . . . เ พิ่ ม ขึ้ น ทุ ก วั น
...หัวใจที่เคยบอบบาง...
ผ่านเวลาและเรื่องราวนับร้อยพัน
และที่ไม่ต้องการนับอีกหลายร้อยวัน...
...หัวใจถูกห่อหุ้ม...
สะสมยาวนาน...ดูคล้ายซากดึกดำบรรพ์
. . . ภู มิ คุ้ ม กั น . . .
. . . มั น ไ ม่ คุ้ ม ใ จ . . .
ปอกเปลือกหัวใจ...
ปลดปล่อยและให้อิสระกับตัวเอง...ดีกว่าไหม
อ ย่ า มั ว ไ ป ยึ ด ติ ด กั บ เ รื่ อ ง ใ ด ๆ . . .
เ พี ย ง เ ท่ า นี้ . . .
หั ว ใ จ . . . . ก็ แ ข็ ง แ ร ง
2 กรกฎาคม 2550 12:20 น.
ชลิดา บริพัตรภิรมย์
...เมื่ อ หั ว ใ จ ไ ม่ ส บ า ย
ด้ว ย สิ่ ง ก ว น ใ จ รุ ม เ ร้ า
ร อ บ ก า ย มี เ พี ย ง แ ค่ . . . . . ตั ว เ ร า
กั บ ล ม ห า ย ใ จ เ บ า . . . . เ บ า . . . . ท อ ด ย า ว
เจอะเจอเรื่องราว...ร้ายแรงสักเพียงไหน
ก็ไม่สามารถทำอะไร...หัวใจที่แข็งกร้าว
เพียงหนึ่งหยดน้ำตา...ขับไล่ความปวดร้าว
ละลายความเศร้า....
" ทิ้ ง " ไ ว้ ใ น เ ง า . . . . . รั ต ติ ก า ล
หน้าส่วนตัว
1200
