30 พฤษภาคม 2549 13:30 น.
ชมอักษร
ฉันรู้ดีได้เคียงเป็นเพียง "เพื่อน"
คอยย้ำเตือนตัวเองว่าอย่าคิดมาก
ต้องเก็บกลั้นแม้ทำแสนลำบาก
ทนเก็บปากเก็บคำอย่างจำใจ
ยามเห็นเธอกับเขาฉันเศร้าหมอง
แม้อยากร้องตะโกน "ทนไม่ได้"
ทำได้เพียงแกล้งเมินเดินหนีไกล
ก่อนน้ำตารินไหลเพราะใจตรม
ต้องฝืนยิ้มทุกทีที่เจอหน้า
ซ่อนสายตาสื่อนัยใจขื่นขม
คำว่า "รัก" เหยียบไว้ฝังให้จม
แม้ระทมหม่นหมองก็ต้องทำ
ฉันรู้ดีได้เคียงเป็นเพียง "มิตร"
ไม่ควรคิดสับสนจนถลำ
ความรู้สึกเกินเลยหากเผยคำ
กลัวเธอจะกลืนกล้ำ .. ลำบากใจ
.....................................
ปล. เขียนจากเพลงที่ฟังครั้งแรกก็ชอบเลย ..
เพลง : ไม่อยากทำให้ลำบากใจ
ศิลปิน : บูโดกัน
วันที่เธอนั้นเจอกับเขา วันที่เราต้องเป็นเพื่อนกัน
รู้มั๊ยทำให้ฉันเกือบจะร้องไห้
มีแต่รอยยิ้มให้กับเธอ ยามที่เจอหน้ากันเสมอ
รู้มั๊ยใจข้างในมันเจ็บแค่ไหน
* เมื่อไหร่ที่เห็นเขาและเธอสองคน
อยากจะตะโกน ว่าใจมันทนไม่ได้
** ไม่อยากทำให้ลำบากใจ
อยากจะเป็นเพื่อนเธอต่อไป เหมือนเก่า
ก็ได้แต่เก็บมันเอาไว้...
คำว่ารัก ถ้าพูดออกไป
อาจจะทำให้เราห่างไกล ฉันกลัว....
เก็บไว้ในใจของฉันคนเดียวก็พอ
ยามที่ต้องอยู่ใกล้ชิดกัน ใจหนึ่งมันอยากเดินหนีไป
เพราะกลัวทำอะไรให้เธอรู้สึก
ได้แต่ฝืนยิ้มและข่มใจ พูดอะไรไม่กล้าสบตา
เพราะฉันกลัวน้ำตา มันอาจจะไหล
( ** )
( * / ** / ** )
17 พฤษภาคม 2549 19:31 น.
ชมอักษร
อยากจะเขียนกลอนรักสลักไว้
เพื่อเป็นสื่อความนัยให้คนรู้
เวลาล่วงเลยผ่านนานพอดู
อยากเลิกอยู่หลบซ่อนเพราะอ่อนใจ
ต่อแม้นมีชายหนุ่มมารุมล้อม
จะมิยอมเอนเอียงไปเคียงใกล้
และมิยอมอ่อนข้อต่อหญิงใด
ที่มาใฝ่พะวงหลงรักเธอ
เราสองคนคบหามานานนัก
ร่วมสมัครต่อกันมั่นเสมอ
ทุกปัญหามากมายที่ได้เจอ
ไม่เคยเผลอนำมาหักจนรักลาญ
เคยทำพลาดก้าวพลั้งคราครั้งก่อน
ชมอักษรตอนนี้มีรักหวาน
แม้สุดท้ายจะเหลือเพียงตำนาน
มิอาจสานสัมพันธ์เธอผันแปร
แต่จะยังยืนยันสัญญาได้
หมดทั้งใจแน่นหนักรักเธอแน่
ไม่เคยคิดบิดเบือนหรือเชือนแช
คือรักแท้ที่ฉันนั้นให้เธอ
..................................
9 พฤษภาคม 2549 19:39 น.
ชมอักษร
จะเขียนถ้อยร้อยคำรักชักไม่ไหว
รู้สึกแปลกเปลี่ยนไปใจวิตก
คิดหาคำให้เนียนกลับเวียนวก
มันอ่อนอกจริงหนอเริ่มท้อใจ
ความรู้สึกหงอยเหงาหรือเศร้าหมอง
ต่อแม้นน้ำตานองร้องร่ำไห้
เคยพร่ำผ่านอักษราพรรณาไป
ตอนนี้ไยขัดเขินเกินฝืนทำ
คิดจะเขียนเรื่องราวของชาวบ้าน
เรื่องเคยอ่านผ่านตาเรื่องน่าขำ
หยิบเรื่องจริงอิงเรื่องเล่าเอามายำ
ต้องเฟ้นคำมาเขียนเวียนหัวจริง
เพราะว่าห่างร้างไปนานพาลเขียนฝืด
คิดจนหืดขึ้นคอท้อใจยิ่ง
กลัวเขียนแล้วถูกคนมาบ่นติง
ครั้นจะทิ้งเลิกราก็น่าอาย
แม้กลอนนี้เขียนไปใจก็หวั่น
จะจบมันอย่างไรใช่เรื่องง่าย
เอาแต่นอนกับกินจนสิ้นลาย
ตกม้าตายเป็นศพ..จบไม่ลง
....................................