30 พฤษภาคม 2549 13:30 น.

::: ไม่อยากทำให้ลำบากใจ :::

ชมอักษร


ฉันรู้ดีได้เคียงเป็นเพียง "เพื่อน"
คอยย้ำเตือนตัวเองว่าอย่าคิดมาก
ต้องเก็บกลั้นแม้ทำแสนลำบาก
ทนเก็บปากเก็บคำอย่างจำใจ

ยามเห็นเธอกับเขาฉันเศร้าหมอง
แม้อยากร้องตะโกน "ทนไม่ได้"
ทำได้เพียงแกล้งเมินเดินหนีไกล
ก่อนน้ำตารินไหลเพราะใจตรม

ต้องฝืนยิ้มทุกทีที่เจอหน้า
ซ่อนสายตาสื่อนัยใจขื่นขม
คำว่า "รัก" เหยียบไว้ฝังให้จม
แม้ระทมหม่นหมองก็ต้องทำ

ฉันรู้ดีได้เคียงเป็นเพียง "มิตร"
ไม่ควรคิดสับสนจนถลำ
ความรู้สึกเกินเลยหากเผยคำ
กลัวเธอจะกลืนกล้ำ .. ลำบากใจ

.....................................




ปล. เขียนจากเพลงที่ฟังครั้งแรกก็ชอบเลย ..


เพลง  : ไม่อยากทำให้ลำบากใจ 
ศิลปิน : บูโดกัน

วันที่เธอนั้นเจอกับเขา วันที่เราต้องเป็นเพื่อนกัน
รู้มั๊ยทำให้ฉันเกือบจะร้องไห้
มีแต่รอยยิ้มให้กับเธอ ยามที่เจอหน้ากันเสมอ
รู้มั๊ยใจข้างในมันเจ็บแค่ไหน

* เมื่อไหร่ที่เห็นเขาและเธอสองคน
อยากจะตะโกน ว่าใจมันทนไม่ได้

** ไม่อยากทำให้ลำบากใจ 
อยากจะเป็นเพื่อนเธอต่อไป เหมือนเก่า
ก็ได้แต่เก็บมันเอาไว้...
คำว่ารัก ถ้าพูดออกไป 
อาจจะทำให้เราห่างไกล ฉันกลัว....
เก็บไว้ในใจของฉันคนเดียวก็พอ

ยามที่ต้องอยู่ใกล้ชิดกัน ใจหนึ่งมันอยากเดินหนีไป
เพราะกลัวทำอะไรให้เธอรู้สึก
ได้แต่ฝืนยิ้มและข่มใจ พูดอะไรไม่กล้าสบตา
เพราะฉันกลัวน้ำตา มันอาจจะไหล

( ** )

( * / ** / ** )

 


				
17 พฤษภาคม 2549 19:31 น.

::: ฉันรักเธอ :::

ชมอักษร


อยากจะเขียนกลอนรักสลักไว้
เพื่อเป็นสื่อความนัยให้คนรู้
เวลาล่วงเลยผ่านนานพอดู
อยากเลิกอยู่หลบซ่อนเพราะอ่อนใจ

ต่อแม้นมีชายหนุ่มมารุมล้อม
จะมิยอมเอนเอียงไปเคียงใกล้
และมิยอมอ่อนข้อต่อหญิงใด
ที่มาใฝ่พะวงหลงรักเธอ

เราสองคนคบหามานานนัก
ร่วมสมัครต่อกันมั่นเสมอ
ทุกปัญหามากมายที่ได้เจอ
ไม่เคยเผลอนำมาหักจนรักลาญ

เคยทำพลาดก้าวพลั้งคราครั้งก่อน
ชมอักษรตอนนี้มีรักหวาน
แม้สุดท้ายจะเหลือเพียงตำนาน
มิอาจสานสัมพันธ์เธอผันแปร

แต่จะยังยืนยันสัญญาได้
หมดทั้งใจแน่นหนักรักเธอแน่
ไม่เคยคิดบิดเบือนหรือเชือนแช
คือรักแท้ที่ฉันนั้นให้เธอ
..................................





				
9 พฤษภาคม 2549 19:39 น.

::: จบไม่ลง :::

ชมอักษร



จะเขียนถ้อยร้อยคำรักชักไม่ไหว
รู้สึกแปลกเปลี่ยนไปใจวิตก
คิดหาคำให้เนียนกลับเวียนวก
มันอ่อนอกจริงหนอเริ่มท้อใจ

ความรู้สึกหงอยเหงาหรือเศร้าหมอง
ต่อแม้นน้ำตานองร้องร่ำไห้
เคยพร่ำผ่านอักษราพรรณาไป
ตอนนี้ไยขัดเขินเกินฝืนทำ

คิดจะเขียนเรื่องราวของชาวบ้าน
เรื่องเคยอ่านผ่านตาเรื่องน่าขำ
หยิบเรื่องจริงอิงเรื่องเล่าเอามายำ
ต้องเฟ้นคำมาเขียนเวียนหัวจริง

เพราะว่าห่างร้างไปนานพาลเขียนฝืด
คิดจนหืดขึ้นคอท้อใจยิ่ง
กลัวเขียนแล้วถูกคนมาบ่นติง
ครั้นจะทิ้งเลิกราก็น่าอาย

แม้กลอนนี้เขียนไปใจก็หวั่น
จะจบมันอย่างไรใช่เรื่องง่าย
เอาแต่นอนกับกินจนสิ้นลาย
ตกม้าตายเป็นศพ..จบไม่ลง

....................................




				
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟชมอักษร
Lovings  ชมอักษร เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟชมอักษร
Lovings  ชมอักษร เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟชมอักษร
Lovings  ชมอักษร เลิฟ 0 คน
ไม่มีข้อความส่งถึงชมอักษร