14 พฤษภาคม 2548 20:40 น.
ชมอักษร
คนที่เคยกอดหมอนนอนหนาวสั่น
ทุกคืนวันอยู่กับความสับสน
มีชีวิตเคว้งคว้างอย่างจำทน
ไร้ซึ่งคนคอยถนอมกล่อมนิทรา
ปราศจากชื่อใครให้พร่ำถึง
ห้วงคำนึงว่างเปล่าเฝ้าโหยหา
ซ้ำยังขาดเงาใครในแววตา
สื่อแทนค่าความหมายสานสายใย
หวังมีมืออุ่นหนามาสัมผัส
แขนกระหวัดกอดเกี่ยวดั่งเกลียวไหม
กี่คืนผ่านนานแล้วไร้แววใคร
เหตุอันใดได้แต่พล่ามเพียรถามจันทร์
คิดว่าหวังทั้งปวงคงล่วงผ่าน
ชินกับการเหว่ว้าไม่กล้าฝัน
จนเมื่อเธออยู่ตรงหน้าสบตากัน
รู้ได้พลันความหวานเริ่มหว่านมา
คำว่า รัก ของเธอเสมอเหมือน
แสงของเดือนส่องสว่างทางทั่วหล้า
จากคนที่ใช้ชีวิตเหมือนปิดตา
ก็เจิดจ้าด้วยแสงแห่งรักเธอ
ความห่วงหาอาทรไม่ซ่อนเร้น
ฉายชัดเด่นให้รู้มีอยู่เสมอ
ความห่วงใยยามห่างร้างการเจอ
มีปรนเปรอมาให้ไม่เคยจาง
ยามปัญหารุกเร้าเข้าสุมหนัก
เธอที่รักไม่เพียงอยู่เคียงข้าง
แต่จะคอยบอกวิธีชี้แนวทาง
จนทุกอย่างจากร้ายกลายเป็นดี
เธอนำรักและศรัทธามามอบให้
ทุกห้องใจท่วมท้นสุขล้นปรี่
เปลี่ยนคนเคยอ้างว้างกลางราตรี
เป็นคนที่ฝันพร่างกลางแววตา
......................................