19 กันยายน 2547 19:15 น.
ชมอักษร
ชายตาผ่าน .. อันสะพานที่ทอดอยู่
สนใจใคร่รู้ .. อยากข้ามไปดูอีกฝั่ง
พื้นที่มีใครจับจอง .. เป็นเจ้าของหรือยัง
แต่ก็พะว้าพะวัง .. ยับยั้งชั่งใจหวั่น
แล้วเจ้าจะข้ามมาหรือเปล่าล่ะสาวน้อย
หรือว่าจะรอคอยถดถอยอยู่อย่างนั้น
ไยจึงไม่ก้าวข้ามมา มาหากัน
หรือเพราะว่าเจ้านั้น กลัวใจในตัวเอง
จดจด..จ้องจ้อง .. จะลองดูดีไหม
กลัวว่าหากข้ามไป .. จะถูกใครเขาข่มเหง
หัวใจมีดวงเดียว .. กลัวโดนเกี้ยวเอาไปละเลง
เอาตัวรอดไม่เก่ง .. เกรงว่าใจไม่กล้าลอง
............................................
18 กันยายน 2547 21:33 น.
ชมอักษร
เสียงเรไร จั๊กจั่น สั่นปีกร้อง
เป็นร้อยกรอง ของคน ที่ทนเศร้า
เรียงร้อยแก้ว แว่วแพลง บรรเลงเหงา
รักของเรา เฝ้าหวัง ยังไม่มี
ชมอักษร.. อ้อนคำ..ให้ย้ำนึก
คิดตรองตรึก.. คึกใจ.. กระไรนี่
เขียนร้อยกรอง..ลองรัก.. ดูสักที
เผื่อว่ามี..ใครเขา.. มาเข้าใจ
เสียงร้องฉัน ไม่ไพเราะ เสนาะหู
โฉมพธู ดูห่างเหิน เกินทนไหว
เพลงของฉัน ไม่ผาดโผน ให้โดนใจ
เธอจึงไม่ เร้าใจ ไปกับฉัน
ท่าที่วาง.. หมางเมิน.. เกินใครรู้
ใจสั่นสู้ ..กู่ร้อง ..ฟ้องไหวหวั่น
เสียงบรรเลง ..เพลงกล่อม.. หลอมใจกัน
ทุกวันคืนวัน.. ปันให้.. ไม่รู้ตัว
พลันรำพึง เสียงหนึ่ง เคยซึ้งใจ
ใครล่ะใคร เปลี่ยนไป ให้ปวดหัว
ใครเล่าใคร แกล้งไม่เห็น ทำเล่นตัว
หรือกว่ากลัว ตัวเอง เอนเอียงมา
ไม่เคยกลัว.. ตัวฉัน.. ไม่หวั่นไหว
กลัวแต่ใคร.. เอนไป.. เสียมากกว่า
กล่อมเพลงหวาน.. ขานขับ.. ยามลับตา
กี่คนหนา.. คอยท่า.. หน้าสะพาน
แล้วรอยยิ้ม พิมพ์ใจ ใครเล่าทำ
เสียงขำขำ จำได้ไหม ใครขับขาน
แก้มแดงแดง แกล้งเขิน เมินคำหวาน
ขอช่วยวาน บอกที ใครที่ทำ
เสียงขับขาน.. หวานหู.. รู้บ้างไหม
ยิ้มเชือดใจ ..ใครที่.. ทำเจ็บช้ำ
ลองมาหลอก ..หยอกเล่น.. เป็นเรื่องอำ
แล้วจะขำ ..ไม่ออก.. บอกไว้เลย
แล้วน้ำตา ที่รินรด หยดลงมา
เจ็บนักหนา คราน้ำคำ ที่ย้ำเอ่ย
ทำเช่นไร หัวใจ ใครเฉยเมย
เหมือนละเลย เคยซึ้งไหม ใครสักคน
ด้วยไม่รู้.. ดูใจ.. ใครไม่ออก
มาลวงหลอก.. หยอกใจ.. ให้สับสน
ก็เพราะเห็น.. เล่นไป.. กับหลายคน
ไม่อยากทน .. ทุกข์ท้อ.. จึงขอลา
ถ้ามั่นใจ ว่าจะไป ไกลจากฉัน
คร่ำครวญกัน ว่าฉันผิด สักนิดหนา
ใครที่เคย เช็ดคราบ อาบน้ำตา
ใครที่มา กอดเกี่ยว เมื่อเปลี่ยวกาย
มิเคยคิด.. จิตเหงา.. จึงเฝ้าหา
คนที่มา.. ยาใจ.. ให้เจ็บหาย
แต่เพราะใจ.. อบอุ่น.. คุณดั่งชาย
ที่เคยหมาย ..ในฝัน.. ฉันทุกคืน
....
.....
...........
ปล. รักเรา .. ยังไม่จบแค่นี้นะคะ .. ติดตามต่อในภาคหน้า .. ถึงคราต้องหามละ ..อิอิ ..
14 กันยายน 2547 21:54 น.
ชมอักษร
เกิดมาได้ไงคนอย่างเธอ
ไม่เคยพบเจออย่างนี้มาก่อน
หน้าหม้อปากมอมแถมยังปลิ้นปล้อน
นิสัยกะล่อนใครสั่งใครสอน หรือสันดาน
มีปาก .. สักแต่ใช้ในทางแย่
ชอบตอแหล ..พูดพร่ำทำปากหวาน
สาวคนนั้นหญิงคนนี้ .. พี่เชี่ยวชาญ
จีบไม่นานก็สำเร็จ .. เสร็จทุกราย
เห็นหน้าตานึกว่าสุภาพบุรุษ
แท้จริงกลับเป็นมนุษย์หื่นกระหาย
เป็นโดยกำเนิด หรือเกิดมาแล้วกลับกลาย
แค่อ้าปากก็ออกลาย คนกลายพันธุ์
เพียงได้กลิ่นเพศหญิง .. วิ่งเข้าหา
หื่นเข้าตาหรือไง .. มือไม้สั่น
กระดิกหางตั้งท่าว่า .. ต้องฟัน
พรหมจรรย์ .. ต้องล่าให้สาใจ
ไม่เลือกหน้าเลือกวัยใครได้หมด
ประชากรหญิงคงลดจนสิ้นไร้
ถ้าเกิดมาแล้วต้องเจอชายมือไว
คงยอมตายให้แล้วไป.. ได้หมดเวร
แต่ขอโทษ .. หมดสมัยให้ชายหลอก
จะขอบอกรู้ทัน .. ของมันเห็น
แค่สบตา .. อ้าปากก็เหมือนเน้น
มิได้เป็น .. เช่นบุรุษสุดทั้งใจ
เคยบ้างไหมคิดร่วมอยู่ .. คู่เมียผัว
ครองเคียงชั่วตัวตาย .. ไม่ไปไหน
ใจสัตย์ซื่อถือมั่น .. นิรันดร์ไป
คุณค่าไซร้ .. ในรักแท้ดั่งแม่ตน
แล้วเมื่อไหร่ .. ได้ใช้กรรมคงสำนึก
จะตรองตรึก .. ถึงวันก่อนย้อนให้หม่น
มิอาจอยู่สู้หน้าใคร .. ให้อับจน
เพราะไร้ค่า .. ให้ใครสนบนทางรัก ..
.....................................
ปล. เนื่องจากมีหลาย ๆ คนมาอ่านแล้วคงเข้าใจผิด ..
ขอออกตัวสักนิดว่า .. ไม่ได้ถูกผู้ชาย.. ฟันแล้วทิ้ง .. นะคะ ..
อย่าเขียนความเห็นแบบเห็นอกเห็นใจ หรือให้กำลังใจเลยค่ะ ..
เหอ ๆๆ .. เสียหายหมด .. ^ ^;
อารมณ์กลอนพาไปค่ะ เพราะร่วมกันแต่ง 2 คน ..
ทำความเข้าใจสักนิดนะคะ .. ^___^
12 กันยายน 2547 07:39 น.
ชมอักษร
ช่างปวดร้าว .. หนาวในอก
แสนสะทก .. สะท้านไหว
หนึ่งชีวิต .. หนึ่งจิตใจ
ต้องเก็บไว้ .. ไม่ให้รัก
เพราะชะตา .. ฟ้ากำหนด
ช่างรันทด .. อดสูหนัก
ได้พบเจอ .. เผลอทายทัก
เริ่มฟูมฟัก .. ปักดวงใจ
เนิ่นนานวัน .. กลับฝันค้าง
แค่กลางทาง .. ถูกขวางไว้
ใครลิขิต .. ขีดทางไป
ต้องร้าวไหว .. ในอกตรม
พอเห็นแวว .. จะแหววหวาน
เพียงไม่นาน .. พาลขื่นขม
ต้องหักใจ .. ไม่ให้จม
จึงระทม .. ยากข่มกลืน
กอดความเศร้า .. ที่เร้าใส่
เจ็บแค่ไหน .. ใจต้องฝืน
ความร้าวราน .. ผ่านวันคืน
ล้นตีตื้น .. ขื่นในคอ
สิ่งเผชิญ .. เกินคาดหมาย
โอ้ความตาย .. ไม่วายขอ
อยูไม่ไหว .. หัวใจฝ่อ
กายก็ท้อ .. ไม่ขอทน
ต้องกลืนกล้ำ .. ช้ำฝังจิต
ไม่เคยคิด .. ผิดต้องสน
รักไม่ได้ .. ไร้ตัวตน
แขวนอยู่บน .. ความชั่วดี
หักใจร้าง .. เปลี่ยนทางแล้ว
คิดแน่แน่ว .. รีบแจวหนี
รักต้องห้าม .. ถามใจที
กี่เดือนปี .. ไม่มีทาง
แต่ยิ่งหนี .. ลี้แค่ไหน
เหมือนฟ้าไซร้ .. ไม่เข้าข้าง
แกล้งให้ช้ำ .. ย้ำครวญคราง
สำนึกบาง .. จืดจางลง
ผิดก็รู้ .. อยู่เพราะรัก
มิห้ามหัก .. ชักลุ่มหลง
จะตีจาก .. ยากปลดปลง
กลับมั่นคง .. เหมือนจงใจ
สับสนนัก .. รักต้องเก็บ
ทนหน่วงเหน็บ .. เจ็บแค่ไหน
ผิดไม่สน .. ทนหมองไหม้
จึงปล่อยไว้ .. ให้ลุกลาม
เลือกทางไหน .. ใครช่วยตอบ
เมื่อความชอบ .. มีกรอบห้าม
ต้องทนช้ำ .. กรรมติดตาม
รักแล้วทราม .. ต้องห้ามใจ
....................................
10 กันยายน 2547 23:51 น.
ชมอักษร
เมื่อเธอไม่ห่วงหา .. ก็จะไม่มาให้ได้เห็น
จากเช้าจรดเย็น .. จะเร้นไว้ไม่พบหน้า
คงไม่สำคัญ .. ไม่ว่าฉันนั้นจะไปหรือจะมา
เพราะฉันมันแค่ดอกหญ้า .. ที่ดูไร้ค่าเมื่อได้เจอ
เมื่อเธอไม่คิดถึง .. การพบกันจึงไร้ประโยชน์
จะไม่กล่าวโทษ .. หรือคิดเคืองโกรธเข้าใจเสมอ
การเป็นคนไกลตา .. ก็เป็นเรื่องธรรมดาหากไกลใจเธอ
ไม่มีเหตุผลให้ต้องคิดถึงหรือพร่ำเพ้อ .. เสมอไป
จากวันนี้ไปจะไม่พบ .. จะหลบหน้า
อยากทำให้เธอรู้สึกว่า .. ห่วงหาจนทนไม่ได้
ฉันจะกลับมา .. ในเวลาที่เธอเอ่ยคำคิดถึงวันใด
และพร้อมจากไปใหม่ .. เมื่อเธอหมดความใส่ใจให้กัน
แต่ชีวิตจริงไม่ใช่นิยาย .. ที่ลงท้ายจบชื่นหวาน
ทำดั่งใจคิดชีวิตคงร้าวราน .. เพราะแม้ผ่านกี่ตื่นฝัน
ไม่มีวันได้ยินคำว่าคิดถึง .. เพราะเธอไม่เคยคำนึงหรือผูกพัน
จะนานกี่หมื่นแสนวัน .. การพูดในสิ่งที่ฝืนใจนั้นมันยากเย็น
ดังนั้น .. ฉันจึงยังมาพบ .. ไม่อาจจะหลบหน้า
ในเมื่อใจยังห่วงหา .. จึงยังมาให้เธอเห็น
คนเรามีชีวิตอยู่ได้ .. เพราะการหายใจเป็นเรื่องจำเป็น
เช้าสายบ่ายเย็น..การพบเธอจึงทำให้หัวใจฉันยังเต้น ..เช่นกัน
.............................................
หน้าส่วนตัว
1359
