29 ตุลาคม 2547 23:53 น.
ชมอักษร
ในคืนพระจันทร์ทอแสง .. กระจ่าง
ฉันนั่งอยู่ท่ามกลาง .. ความเหน็บหนาว
ความเงียบถูกทำลาย .. ด้วยเสียงลมหายใจที่ทอดยาว
บ่งบอกความสับสนและปวดร้าว .. ภายในใจ
ในคืนที่ดวงดาวไม่อาจ .. เปล่งแสง
ฉันเองก็คล้ายหมดเรี่ยวแรง .. อ่อนไหว
เหม่อมองบนท้องฟ้า .. ไม่รู้ว่าสายตาหยุด ณ จุดใด
แล้วปล่อยให้หัวใจ .. ล่องลอยไปแสนไกล .. เช่นกัน
แสงของดาวริบหรี่ .. ทุกนาทีที่มองเห็น
อากาศเพิ่มความหนาวเย็น .. เหมือนเป็นใจให้ฉัน
ทอดอารมณ์เหว่ว้า .. รำพึงหาคนของความผูกพัน
และเมื่อฉันหลับตาฝัน .. เชื่อไหมว่าในนั้นจะมีคุณ
ภายใต้แสงจันทร์อันส่องสว่าง ..
ดูสวยและพราวพร่าง .. แต่หัวใจกลับไม่จางความว้าวุ่น
กอดตัวเองในคืนนานยาว .. ข่มความปวดร้าวให้เป็นจุล
คิดถึงอ้อมแขนอ่อนละมุน .. จินตนาการถึงไออุ่นของคนไกล
.....................................................
28 ตุลาคม 2547 09:16 น.
ชมอักษร
ถึงสาวงาม .. นามเลื่อง .. เมืองละโว้
คนเมืองลิง .. สุดโก้ .. โตที่นั่น
ถือกำเนิด .. เกิดมา .. เป็นรางวัล
ดั่งของขวัญ .. ให้พ่อแม่ .. แลชื่นใจ
ยี่สิบแปด .. ตุลา .. เวียนมาครบ
คนเมืองลิง .. ได้พบ .. คบเพื่อนใหม่
ไปเที่ยวภู .. ดูดาว .. เมืองหนาวไกล
ช่างสดใส .. ไร้กังวล .. บนยอดภู
กลับจากเที่ยว .. ไม่เดียวดาย .. กายไม่เหงา
หากมีทุกข์ .. เพียงบอกเรา .. ไม่อดสู
หญิงไร้เงา .. เขาสัญญา .. จะแลดู
พี่กอกก .. จะไปอยู่ .. อย่างรู้ใจ
ชมอักษร .. จะทำให้ .. ได้ขำขัน
มากำนัล .. ในวันเกิด .. บรรเจิดไหม
แม้ไม่มี .. สิ่งของ .. ไปกองให้
แต่สามใจ .. ให้แล้ว .. นะแก้วตา
ขออวยพร .. ให้อยู่สุข .. สนุกสนาน
จงเบิกบาน .. นานไป .. ในวันหน้า
คงความสวย .. สดใส .. ไม่โรยรา
เป็นดอกฟ้า .. ข้างกาย .. ชายร่วมเคียง
........................................
ปล. ถึงกลอนจะสั้น .. แต่ความผูกพันจะยืนยาวค่ะ .. ^___^
27 ตุลาคม 2547 21:15 น.
ชมอักษร
ชมอักษร .. อยากตะลอน .. ไปนอนเขา
หญิงไร้เงา .. เว้าวอน .. อ้อนกำสรวล
พี่กอกก .. ตกปาก .. รับคำชวน
ร่วมขบวน .. สรวลเส .. เฮด้วยกัน
คนเมืองลิง .. ซิ่งตาม .. ไม่พล่ามพูด
อยากไปสูด .. ลมหนาว .. ก้าวตามฝัน
ต่างถิ่นฐาน .. บ้านไกล .. ไม่สำคัญ
มิไหวหวั่น .. พันผูก .. ด้วยถูกใจ
ไปเที่ยวภู .. ดูดาว .. บนราวฟ้า
แสงจันทรา .. ทาทาบ .. อาบยอดไม้
ลมพัดโบก .. โยกสน .. จนเอนไป
มองแสงไฟ .. ไม่เด่น .. เช่นแสงดาว
เสียงลมดัง .. ฟังคล้าย .. คลื่นรายรอบ
ฟ้าจรดขอบ .. ทะเลใจ .. ไอหมอกขาว
พื้นภูฉ่ำ .. น้ำค้าง .. ลงพร่างพราว
แสนเหน็บหนาว .. ร้าวไหว .. ในคืนแรม
ดุจภาพฝัน .. ตะวันงาม .. ยามฟ้าสาง
ส่องสว่าง .. กระจ่างตา .. คราแต่งแต้ม
ตะวันเสก .. เมฆสวย .. ด้วยถูกแซม
ดั่งสาวแย้ม .. แก้มแดง .. เมื่อแสงทอ
ไปเที่ยวภู .. ดูหมอก .. ชมดอกไม้
ปลดปล่อยใจ .. ไร้ทุกข์ .. สุขจริงหนอ
ผ่านหนึ่งวัน .. ฝันหนึ่งคืน .. ไม่ฝืนรอ
จากเขาค้อ .. ต่อภูเรือ .. ไม่เบื่อเลย
.............................................
ปล. ไปเที่ยวคราวนี้ .. ต้องขอบคุณพี่ปราย .. กอกก .. มาก ๆ ค่ะ ..
ที่เป็นไกด์พาเที่ยว .. ใจดีที่สุด ..
ทั้งสาว .. ทั้งสวย .. หากเป็นผู้ชาย .. จะจับ เอ๊ยย .. จีบซะเลย .. อิอิ
ปล.2 พี่อุ๊ .. คนเมืองลิง .. น่ารักมาก ๆ ค่ะ ..
เห็นครั้งแรกคิดว่าจะหยิ่ง ๆ ..แต่พอได้สัมผัส .. ไม่หยิ่งเลยค่ะ ..
รอยยิ้มสดใสดีค่ะ .. ยิ้มมาก ๆ นะคะ ..
ปล.3 พี่ตูน .. ผู้หญิงไร้เงา .. พี่สาวแสนดี ..
ต้องขอโทษนะคะ .. ที่เราอุตส่าห์ได้เจอกัน ..
แต่เบญละเลยพี่ตูนไป .. มัวแต่ไปบ้าถ่ายรูป ..
เดินเพ่นพ่านถ่ายดอกไม้ใบหญ้าไปทั่ว ..
แต่พี่สาวคนนี้ก็ดีใจหาย .. คอยดูแลเบญไม่ห่าง ..
ขอโทษจริง ๆ ค่ะ .. อยากบอกว่า .. รักค่ะ ..
เบญไม่เคยลืมพี่สาวเลยค่ะ .. ^ ^;
พี่ตูนป่วย .. ขอให้หายเร็ว ๆ นะคะ ..
ดื่มน้ำอุ่นมาก ๆ .. งดใช้เสียงและของขบเคี้ยวด้วยค่ะ ..
เป็นห่วงน๊าาา ..^ ^;
11 ตุลาคม 2547 07:24 น.
ชมอักษร
เหมือนว่าหลับ .. คลับคล้ายตื่น .. กลางคืนค่ำ
อกระส่ำ .. ทำใจหาย .. มือไม้สั่น
ตีสามกว่า .. ผวาตื่น .. ฟื้นเร็วพลัน
จริงหรือฝัน .. สิ่งที่มัน .. เพิ่งผ่านไป
ภาพเลือนพร่า .. ทว่าชัด .. ขัดรู้สึก
จิตสำนึก .. ว่าดึกนั้น .. ฉันหลับไหล
ใช่เรื่องจริง .. สิ่งที่เห็น .. เป็นเพราะใจ
คิดหวั่นไหว .. ก่อนเอนร่าง .. กลางที่นอน
หรือผีอำ .. ที่ทำฉัน .. พรั่นวิตก
ให้สะทก .. อกสะท้าน .. พาลสังหรณ์
ใจหวิววาบ .. มือทาบไว้ .. ไยสั่นคลอน
คว้าเอาหมอน .. มากลับด้าน .. ต้านความกลัว
เสียงกระซิบ .. ข้างข้างหู .. ฟังดูชัด
ดึกสงัด .. มือปัดป้อง .. ในห้องสลัว
............................
................
...........................
ต้องขอโทษทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ..
กลอนนี้ .. ชมอักษรคงแต่งไม่จบแล้ว .. คิดอะไรไม่ออกค่ะ ..
เหตุการณ์หลังจากนั้น .. คนที่เคยเป็นแบบชมอักษรคงทราบดีค่ะ ..
เพราะร่างกายพักผ่อนไม่เพียงพอ .. อาการแบบนี้เลยเกิดขึ้นขณะเราครึ่งหลับครึ่งตื่น ..
บางคนก็คิดไปว่าถูกผีอำ ..
ถึงจะรู้ว่าไม่ใช่ .. แต่ชมอักษรก็กลัว .. และหวาดวิตกเมื่อแรกรู้สึกตัวขึ้นมา ..
คว้าโทรศัพท์โทรหาคนที่คิดว่า .. ตี 3 กว่า ๆ จะยังไม่หลับไม่นอน ..
ขอบคุณศิษย์น้องเปามากมาย .. ที่ช่วยทำให้รู้ว่า .. ชมอักษรตื่นแล้ว ..
และที่ผ่านไปนั้น .. ไม่ใช่ความจริง ..
แต่นั่นไม่เพียงพอทำให้ชมอักษรคลายกังวลและนอนต่อได้ ..
มิวายให้ส่งข้อความไปหา .. คนดีคนไกล ..
แล้วไม่นาน .. สายเสียงแห่งความอบอุ่นก็ดังขึ้น ..
ขอบคุณคนดีที่อยู่ไกลมาก ๆ นะคะ .. ชมอักษรนอนหลับต่อได้อย่างคลายกังวล ..
หากคนดีไม่โทรมาหา .. คงอุ่นใจขึ้นไม่ได้แน่นอน .. ขอบคุณจริง ๆ ..
......
บางครั้ง .. การที่เราฝันร้าย .. มันอาจจะดีกว่าการที่เราต้องตื่นมา ..
แล้วพบว่า .. ความจริง .. น่ากลัวกว่าฝันร้ายมากมายนัก ..
ฝัน .. เมื่อลืมตา .. ทุกอย่างก็จางหาย ..
แต่ความจริง .. เป็นสิ่งที่ยังอยู่กับเรา .. และเปลี่ยนชีวิตเราได้ ..
คืนก่อน .. ชมอักษรฝันร้าย ..
เมื่อคืนนี้ก่อนเข้านอน .. ชมอักษรอารมณ์ดี .. หัวเราะและยิ้มได้ ..
แต่ .. ใครจะรู้ ..
เช้านี้ .. ชมอักษรกลับมีเรื่องให้ต้องน้อยใจและเสียใจจนมีน้ำตา ..
ด้วยเหตุนี้ .. กลอนที่แต่งค้างไว้ตั้งแต่ก่อนนอนเมื่อคืน .. จึงไม่จบ ..
ชมอักษรยอมรับว่า .. แต่งต่อไม่ได้แล้ว ..
เหนื่อยเหลือเกินค่ะ .. เหนื่อยมากแล้ว ..
ขอบคุณทุก ๆ คนนะคะ .. ที่แวะมาเยี่ยมเยียน .. มาทายทักกัน ..
และให้กำลังใจชมอักษรมาโดยตลอด ..
ขอบคุณจากหัวใจค่ะ ..
.........................................................
* อยากหลับฝัน ..
มันเหมือนทางเดียวที่ตัวฉันมี ..
ที่ฉันจะมีเธออยู่ตรงนี้ ..
อย่างที่เเล้วมา ฮืม...
อยากหลับฝัน ..
มันเหมือนทางเดียวที่อาจพบเธอ ..
เพราะฉันยังรอคอยอยู่เสมอ ..
เมื่อในชีวิตจริง .. ไ ม่ มี เ ธ อ ...
* ส่วนหนึ่งจากเพลง .. อยากหลับฝัน .. ของแพท สุธาสินี พุฒินันท์ ..
8 ตุลาคม 2547 06:01 น.
ชมอักษร
เหนื่อยอ่อน .. จนรอนล้า
ดั่งอุรา .. ถูกถาโถม
ความเหงา .. เข้าประโคม
แก้มชโลม .. ด้วยน้ำตา
เหนื่อยจิต .. ชีวิตขม
อกระทม .. ตรมเหว่หว้า
หวังไว้ .. ไม่ได้มา
จึงปวดปร่า .. มิชาชิน
เหนื่อยใจ .. ในความรัก
ยากยิ่งนัก .. หักให้สิ้น
ทนช้ำ .. กล้ำกลืนกิน
น้ำหลั่งริน .. ท่วมถิ่นใจ
เหนื่อยแล้ว .. แววตาหม่น
ท้อทุกข์ทน .. จนร้าวไหว
กลับหลัง .. เลิกหวังใด
มิขอให้ .. ใครเหลียวมอง
เหนื่อยอก .. ตกบ่วงช้ำ
เจ็บกระหน่ำ .. ระกำหมอง
คว้าลม .. มิสมปอง
น้ำตานอง .. ทุกห้องใจ
เหนื่อยกาย .. หายเมื่อพัก
แต่เหนื่อยรัก .. มักหม่นไหม้
หากขืน .. ฝืนต่อไป
อกเราไซร้ .. ไม่เหลือดี
...............................
หน้าส่วนตัว
2155
