12 มกราคม 2549 15:13 น.
ชมอักษร
เป็นเพราะรักมากไปหรือไรเล่า
ใจจึงถูกความเศร้าเข้าทับถม
อยู่กับความอ้างว้างอย่างตรอมตรม
แสนระทม..ทุกข์..ท้อ..ทรมาน
ในทุกทุกคืนวันกลั้นสะอื้น
ต้องกินกลืนน้ำตาต่างอาหาร
อยู่กับความเหว่ว้ามาเนิ่นนาน
ใจจึงพาลเจ็บช้ำอย่างจำนน
เป็นเพราะรักเธอมากยากไถ่ถอน
แม้หนาวร้อนเพียงไหนไม่เคยบ่น
ระหว่างเรา..เศร้า ..ทุกข์..สุขระคน
คงเป็นผลของกรรมเคยทำมา
เมื่อรักมาก..หวังมาก..จึงช้ำมาก
ใจหนึ่งอยากหลบลี้เพื่อหนีหน้า
แต่อีกใจนั้นขลาดมิอาจลา
จึงรักทั้งน้ำตาอย่างชาชิน
................................
24 ธันวาคม 2548 11:23 น.
ชมอักษร
เธอแค่ถ่านไฟเก่าเพียงเท่านั้น
อย่าสำคัญตัวผิดคิดหวนกลับ
เลิกกับเขาเนิ่นนานเกินการนับ
รักก็ดับเหมือนไฟได้มอดลง
ถ่านไฟเก่าเอามาใช้ในภายหลัง
ไหม้อีกครั้งเป็นจุณแค่ฝุ่นผง
รักที่หวนก็ลำบากยากมั่นคง
ขอเธอปลงเถิดหนาอย่าคิดไกล
หากจะเปรียบเทียบฉันมันแตกต่าง
คุณภาพยังห่างรู้บ้างไหม
เพราะตัวฉันเป็นถ่านอัลคาไลน์
หมดก็ชาร์จเต็มใหม่ได้หลายครา
นานวันรักอาจลดใช่หมดเชื้อ
พร้อมทุกเมื่อจะเกิดแสงเจิดจ้า
ถ่านรุ่นอึดอย่างฉันไม่ธรรมดา
อีกนานกว่าเสื่อมสภาพทราบไว้เลย !!
.....................................
12 ธันวาคม 2548 23:49 น.
ชมอักษร
แมวเอ๋ยแมวน้อย เจ้าคอยหยอกเย้า
วันวันตามเฝ้า พะเน้าพะนอ
นัวเนียเจ้าของ นั่งมองเอียงคอ
ใจอยากร้องขอ ทนรออยู่นาน
เจ้าของไม่เหลียว แมวเหมียวพลุ่งพล่าน
สุดแสนทรมาน ลนลานรี่ไป
พันแข้งพันขา เข้าหาซุกไซ้
หวังเพียงจะได้ ชิดใกล้เคลียคลอ
กลับถูกผลักไส ดุใส่จนหงอ
แมวน้อยใจฝ่อ พ้อด้วยน้ำตา
เจ้าแมวขี้เหงา ยังเข้าไปหา
หวังมือยื่นมา ลูบหน้าลูบตัว
โปรดอย่าเมินใส่ สนใจเล่นหัว
อกแมวระรัว กลัวต้องเดียวดาย
เจ้าของหงุดหงิด คงคิดเบื่อหน่าย
จับโยนห่างกาย ทำคล้ายรำคาญ
แมวเอ๋ยแมวเหมียว ร้องเมี๊ยวเจ็บซ่าน
เผ่นหนีซมซาน ร้าวรานกายใจ
หงอยเหงาเศร้าสร้อย แมวน้อยร้องไห้
ขอเพียงเยื่อใย ไล้เช็ดน้ำตา
.........................
20 พฤศจิกายน 2548 20:45 น.
ชมอักษร
ก็แค่ตอนฉันเหงาเพียงเท่านั้น
ที่จะปันดวงจิตไปคิดถึง
ยามเป็นสุขล้นใจไม่คำนึง
ไม่เคยซึ้งคุณค่าว่าเธอ รัก
ไขว่คว้าเธอทุกทีที่ฉันเหงา
เมื่อความเศร้ากลุ้มรุมสุมหน่วงหนัก
เปรียบเธอเป็นแค่สิ่งให้พิงพัก
ที่ฉันมักเมินหมาง บางเวลา
ก็แค่ตอนฉันเศร้าเพียงเท่านั้น
ที่จะหันเหใจหวนไปหา
ยามรู้สึกเจ็บช้ำมีน้ำตา
คนจะมาแยแสมีแค่ เธอ
...............................
11 พฤศจิกายน 2548 18:37 น.
ชมอักษร
ยามที่เธอเอ่ยปากฝากคำรัก
อยากรู้นักตาเธอจ้องมองสาวไหน
ส่งสัญญาณสารลับอยู่กับใคร
ฉันมิอาจมั่นใจเธอไม่ลวง
ความห่างไกลขวางกั้นดูกันยาก
แม้ลมปากบอกรักฟังหนักหน่วง
แต่ความจริงข้างในใจอาจกลวง
จำต้องถ่วงหูไว้ไม่ให้เบา
ยามที่เธอพร่ำเอ่ยเผยคำซึ้ง
มีความจริงสักครึ่งถึงหรือเปล่า
วาจาหวานสื่อมาว่าให้เรา
แล้วความรักนั้นเล่าเอาให้ใคร
เธอใช้เพียงปากเปล่าเช้ายันค่ำ
แค่ถ้อยคำธรรมดาฝากมาให้
ดูไม่ออกกลอกกลิ้งหรือจริงใจ
พูดทำไมพร่ำเพรื่อ .. เบื่อจะฟัง
.....................................
หน้าส่วนตัว
1385
