26 กันยายน 2549 22:00 น.
ชมอักษร
ซบหน้าลงหนุนหมอนอยากนอนหลับ
หมุนตัวกลับซ้ายขวาพลิกหน้าหลัง
เพียรนับแกะครบร้อยอยู่หลายครั้ง
ก็คงยังตาสว่างเหมือนอย่างเคย
เฝ้าครุ่นคิดวกวนสับสนหนัก
อยากหยุดพักผ่อนคลายคล้ายวางเฉย
แต่มิอาจปลดปลงยากลงเอย
จนผ่านเลยคืนค่อนยังร้อนรน
เพราะคิดถึงเรื่องเธอเพ้อครวญคร่ำ
ด้วยเจ็บช้ำจำต้องนอนหมองหม่น
เรื่องความรักระหว่างเราเข้าตาจน
น้ำใสจึงไหลท้นล้นสองตา
อยากจะนอนแค่ไหนใจกลับตื่น
ทุกค่ำคืนผ่านเลยไปอย่างไร้ค่า
นอนไม่หลับซ้ำซากยากเยียวยา
ฝืนข่มตาจนเช้าอีกคราวแล้ว ..
............
ปล. ใส่เพลงแล้วน๊าาาา..ม่ะต้องใส่ให้ซ้ำนะก๊าบบ ขอบคุณก๊าบบบ ..
เพลง : นอนไม่หลับ
ศิลปิน : จุ๋ม นรีกระจ่าง
อัลบั้ม : Be My Guest
นั่งอยู่คนเดียวเหงา ๆ ในห้องแบบนี้ อาจจะดีซะกว่า
ต้องเจอะผู้คนที่เฝ้าคอยตั้งคำถาม ว่าเธออยู่ไหน
* ฉันหรือเธอที่เปลี่ยนไป และเขานั้นเป็นใคร
ไม่รู้ควรตอบไปแบบไหน ได้แต่กดดันอย่างนี้
** อยากจะนอนก็นอนไม่หลับ ภาพเธอยังชัดอยู่
ไม่รู้เมื่อไรจะลืมภาพเธอ
อยากจะนอนก็นอนไม่ได้ ไม่รู้ว่าจะนานไหม
ที่ฉันลืมเธอได้สักที
อยากปล่อยอารมณ์เหงา ๆ ให้ลอยอย่างนี้ เพื่อจะลืมทุกสิ่ง
อยู่กับความจริงว่าไม่มีใครอีกแล้ว นอกจากตัวฉัน
( * , ** )
22 กันยายน 2549 13:49 น.
ชมอักษร
เห็นน้องหญิงบอกข่าวป่าวประกาศ
ว่ายังขาดคู่ควงคอยหวงแหน
ว่าจะมีบ้างไหมใครเป็นแฟน
แต่ยากแค้นขัดสนไร้คนเคียง
จะเสนอความเห็นกลัวเป็นข่าว
เกิดเรื่องราวเลื่องลือเสียชื่อเสียง
กลัวน้องหญิงร้างไร้ใครมองเมียง
ถูกบ่ายเบี่ยงเกี่ยงกันคงบรรลัย
อยากจะให้บอกบทกำหนดสเป็ค
ว่าชอบเด็กหรือเปล่าเราสงสัย
จงชี้ชัดกฎเกณฑ์จะเป็นไร
คนสูงวัยหรือน้องหงส์จงตอบความ
มาสยบกลบข่าวที่ฉาวโฉ่
พวกแมงโม้น่าเกลียดคอยเหยียดหยาม
จะได้เลิกชอกช้ำคำประณาม
มาบอกความจริงแท้ให้แน่ใจ
จะตอบถ้อยคำถามด้วยความซื่อ
กับข่าวลือที่โจษจันกันไปได้
ชมอักษรกิ๊กกันกับเรไร
ข่าวรั่วมาจากไหนใครกุมัน
คนสร้างข่าวคงคิดริษยา
จึงพูดพล่อยออกมาช่างน่าขัน
แค่รู้จักคบหามานานวัน
ลือไปว่าชอบพอกันมันสุดทน
มาแก้ข่าวก็หาว่ากลบเกลื่อน
แกล้งบิดเบือนกลอกกลับให้สับสน
จะเออออห่อหมกก็อับจน
เบื่อจะบ่น .. บ่นจนเพลียละเหี่ยใจ
ชมอักษรใช่สวยรวยเสน่ห์
หนุ่มน้อยใหญ่มาเหล่มีที่ไหน
ไม่เคยเลยสักนิดคิดร้ายใคร
กับเรไรแค่น้องพี่เท่านี้พอ
หากสมัครรักใคร่ไม่ปิดแน่
จะให้เข้าหาคุณแม่เพื่อสู่ขอ
จะประกาศให้รู้ทั่วไม่รั้งรอ
ว่าคุณพ่อได้ลูกเขยไว้เชยชม
แต่เรื่องจริงมิใช่อย่างใครพร่ำ
อันถ้อยคำลอยเลื่อนเฝื่อนจนขม
ชมอักษรกับเรไรใจตรอมตรม
อย่าอุ้มสมกันเลยหนา..มันน่ากลัว ( บรื๋ยยยสส์ส์ )
............................
ปล. นักข่าวหัวเห็ด(สด) สำนักไหนก็ไม่รู้ .. CNN ยังอายเลย .. เหอ ๆๆ
ปล.2 กิ๊กกะน้าเรไรเนี่ยนะ..แค่คิดก็เสียว..เอ่อ..เสียวสันหลังแว้วววว..
10 กันยายน 2549 01:56 น.
ชมอักษร
แหงนมองดาวบนฟ้าน้ำตาเอ่อ
คิดถึงเธอทั้งคืนแสนขื่นขม
นึกทบทวนเมื่อไหร่ใจตรอมตรม
ไม่อาจข่มตานอนรุ่มร้อนทรวง
วันนี้เธอเปลี่ยนไปไม่เหมือนเก่า
คล้ายมีเงาของวันวานที่ผ่านล่วง
ปิดกั้นฉันออกห่างใจเธอทั้งดวง
จะกล่าวท้วงก็ลำบากยากพอดู
ห้องใจเธอทั้งสี่ยังมีเขา
คอยเป็นเงาทับซ้อนแอบซ่อนอยู่
ที่ผ่านมาฉันแสดงแกล้งไม่รู้
ทำปิดหูปิดตาไม่กล้าเปรย
ทั้งที่ฉันเคียงข้างอยู่อย่างนี้
เธอกลับมีทีท่าเหมือนชาเฉย
ฉันต้องถูกปล่อยปละถูกละเลย
เจ็บเกินเอ่ยปากร้องฟ้องผู้ใด
แต่ยิ่งเก็บกดกลั้นมันยิ่งช้ำ
คงมิอาจฝืนทำต่อไปได้
ฉันเจ็บนะ .. ตรงนี้ที่หัวใจ
ขอได้ไหมลืมเขา .. คนเก่าเธอ
................................
ปล. นึกถึงเพลงเก่าขึ้นมาเพลงหนึ่ง .. เนื้อร้องท่อนหนึ่งร้องว่า ...
" อย่ารักเขาได้ไหม อย่าไปมองเขาเลย
อยากให้รู้ว่าฉันคนนี้ ต้องร้องไห้
เธอลืมเขาได้ไหม ออกไปจากหัวใจ
จะไม่ขออะไร มากไปกว่านี้ ... "
20 มิถุนายน 2549 20:51 น.
ชมอักษร
สองเรารักแน่วแน่ไม่แปรผัน
แต่เป็นเพราะไกลกันฉันจึงเหงา
บ่อยครั้งที่ใจน้อยคอยรบเร้า
ทำงี่เง่าเอาแต่ใจให้ระอา
กลัวความห่างทำเธอเผลอลืมหลง
เฝ้าพะวงแหนหวงเกินห่วงหา
คิดระแวงแคลงใจอยู่เรื่อยมา
ทุ่มเวลาตามติดใกล้ชิดเธอ
หลงลืมว่าสิ่งเหล่านั้นมันทำร้าย
เคียงข้างกายตลอดนั้นมันเพ้อเจ้อ
ที่ผ่านมาตัวฉันฝันละเมอ
เกือบพลั้งเผลอให้รักต้องร้างรา
เราคบกันใช่แต่เพียงแค่ รัก
ต้องรู้จัก เข้าใจ ให้มากกว่า
โลกส่วนตัว อิสระ และ เวลา
สิ่งมีค่าที่ล้วนควรให้กัน
ตัวเราไกลแต่ใจยังใกล้ชิด
ห่างเพียงนิดให้คำนึงคิดถึงฉัน
กลัวอะไรหากเรายังผูกพัน
จะกี่วันผันผ่านนานเพียงใด
สิ่งที่ฉันเข้าใจในตอนนี้
รักควรมี ที่ว่าง เพื่อเติบใหญ่
รักต้องการอากาศเพื่อหายใจ
ถอยห่างไปหนึ่งก้าว รักเท่าเดิม
..................................
ห่างหนึ่งก้าว..รักเราเท่าเดิม
โดย .. พึงเนตร อติแพทย์
ในความเป็นไปของชีวิต
คนหลายคนยอมที่จะอยู่เป็นโสด
เพียงเพื่อจะได้ใช้ชีวิตสุดเหวี่ยงในกรอบของตัวเอง
อย่างที่ไม่มีใครมาทัดทานได้
เขาเหล่านั้นมักคิดว่า เมื่อความรักเริ่มต้น ชีวิตผจญภัยก็พังทลาย
เมื่อรับใครอีกคนเข้ามาในชีวิต โลกส่วนตัวของพวกเขาก็จะล่มสลาย
ความรักกลืนกินโลกใบเดิมของเราไปจริงหรือเปล่า?
ความใกล้ชิดจะทำให้เราสูญเสียจุดยืนที่แท้จริงอย่างนั้นใช่ไหม?
แต่เราไม่คิดอย่างนั้น...
คนเราทุกคนมีโลกกลม ๆ คนละใบ กว้างบ้าง เล็กบ้างตามความพอใจ
ในโลกกลม ๆ ใบนั้นเราต่างบรรจุวิถีชีวิต ความรัก ความคิด
ความเป็นตัวเองไว้อย่างเต็มเปี่ยม และเมื่อความรักปรากฏตัว
โลกกลม ๆ ของคนอีกคนก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า
แต่ใช่ว่าเราจะต้องกระโดดออกจากโลกของเรา
ไปอยู่ในโลกของเขาเสียเมื่อไหร่ ..
แล้วไม่มีความจำเป็นใดที่เขาจะต้องกระโดดออกจากโลกของเขา
มาอยู่ในโลกของเราด้วย ..
วิธีง่าย ๆ ที่จะทำให้คนสองคนมีโลกใบเดียวกัน
โดยไม่ละทิ้งโลกส่วนตัวใบเดิมก็คือ "การยูเนี่ยน" (UNION)
โลกสองใบเข้าไว้ด้วยกัน มันเป็นวิธีง่าย ๆ
ตามหลักคณิตศาสตร์ที่เราเคยเรียนรู้กัน
เมื่อวงกลมสองวงคล้องเกี่ยวกันไว้ ส่วนที่อยู่ในเนื้อที่ของกันและกันนั้น
เราเรียกว่า"อินเตอร์เซ็คชั่น" (INTERSECTION) ซึ่งข้อดีของมันก็คือ
ช่วยให้วงกลมสองวงที่ไม่คุ้นเคยกันมาก่อน ได้เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน
ได้แชร์ชีวิตร่วมกัน และมีโลกใบเดียวกัน ในขณะที่ส่วนอื่น ๆ
ที่ไม่ได้ถูกอินเตอร์เซคชั่นนั้น ก็ยังมีชีวิตของมันต่อไป
และมันก็ยังเป็นโลกใบเดิม ..
ที่บรรจุความเป็นตัวของตัวเองไว้อย่างครบถ้วน ..
เหมือนความรัก.... โลกที่คนสองคนเกี่ยวคล้องกันไว้นั่นแหละ
คือโลกที่ความรักสร้างขึ้น ..
คือโลกที่คนสองคนจะโอบกอดกันได้ทุกเวลา ..
และแชร์ทุกอย่างร่วมกัน .. ตั้งแต่กินข้าวด้วยกัน .. ดูหนังด้วยกัน ..
ฟังเพลงด้วยกัน .. ห่มผ้าผืนเดียวกัน..
มันเป็นโลกที่แสนอบอุ่นสำหรับคนเหงา ..
แต่ถ้ารู้สึกว่า .. อยากกลับไปเยี่ยมเยือนโลกใบเดิมของตัวเองสักหน่อย
ก็แค่กระโดดออกจากส่วนที่อินเตอร์เซคชั่นไว้ ..
ห่างออกมาสักหนึ่งก้าว...วิถีชีวิตอิสระของนักผจญภัยก็จะเดินหน้า
ในขณะที่โลกสองใบก็ไม่ได้แยกจากกันไปไหน ..
เพราะมันเกี่ยวคล้องกันไว้อย่างแน่นหนา ..
เพราะฉะนั้น .. ฉันจึงเชื่อว่าความรักกลืนกินโลกของใครไม่ได้หรอก
นอกเสียจากว่าคนสองคนเต็มใจที่จะเคลื่อนวงกลมเข้าใกล้กันเอง ..
จนซ้อนกันมากขึ้น ๆ และกลายเป็นวงกลมเดียวกันในที่สุด ..
ที่ใช้ชีวิตในวงกลมเดียวกันอย่างที่ไม่เคยรู้สึกว่า ..
...ความรักจะลดน้อยลงไปได้เลย...
.............................
ชื่อเพลง/Title : ที่ว่าง
อัลบัม/Album : Push Me Again
ศิลปิน/Artist : Pause
วันที่เวียนเปลี่ยน วันที่เลยผ่าน รักคงมั่น
เราไม่เคยห่าง เคียงคู่ชิดใกล้ ทุกเวลา
ยอมทิ้งความฝัน ยอมทุกๆอย่าง ให้กันและกัน
เพียงได้เคียงข้าง เพียงได้ร่วมทาง โอ้รักนิรันดร์
* ก่อนเคยคิดว่ารักต้องอยู่ด้วยกันตลอด เติบโตจึงได้รู้ความจริง
** หากเคียงชิดใกล้ แต่เธอต้องทิ้งทุกอย่างเพื่อฉัน
ประโยชน์ที่ใด หากรักทำร้ายตัวเอง
หากเดินแนบกาย มีพลั้งต้องล้มลงเจ็บ ด้วยกัน
ห่างเพียงนิดเดียว ให้รักเป็นสายลมผ่านระหว่างเรา
แบ่งที่ว่างตรงกลางไว้คอย เพื่อให้เธอได้ตามหาฝัน ของเธอ
เรียนรู้รักอย่าง รู้คุณค่า ฝันไม่ไกล
บินไปตามทาง หาดวงตะวัน ที่เธอต้องการ
ไม่มีฉุดรั้ง ไม่มีดึงดัน เราเข้าใจ
รักยังแสนหวาน รักยังไม่เปลี่ยน เคียงคู่กัน
(*,**)
ห่างเพียงนิดเดียว ให้รักเป็นสายลมผ่าน ระหว่างเรา
แบ่งที่ว่างตรงกลางไว้คอย เพื่อให้เราได้ตามหาฝัน
วันเวลาที่เราห่างไกล ความเข้าใจจะทำให้เราใกล้กัน
กลับกลายเปลี่ยนเป็นพลัง
(**)
ห่างเพียงนิดเดียว ให้รักเป็นสายลมผ่านระหว่างเรา
(**)
ห่างเพียงนิดเดียว ให้รักเป็นสายลมผ่านระหว่างเรา
แบ่งที่ว่างตรงกลางไว้คอย เพื่อให้เราได้ถึงดั่งฝัน ร่วมกัน
30 พฤษภาคม 2549 13:30 น.
ชมอักษร
ฉันรู้ดีได้เคียงเป็นเพียง "เพื่อน"
คอยย้ำเตือนตัวเองว่าอย่าคิดมาก
ต้องเก็บกลั้นแม้ทำแสนลำบาก
ทนเก็บปากเก็บคำอย่างจำใจ
ยามเห็นเธอกับเขาฉันเศร้าหมอง
แม้อยากร้องตะโกน "ทนไม่ได้"
ทำได้เพียงแกล้งเมินเดินหนีไกล
ก่อนน้ำตารินไหลเพราะใจตรม
ต้องฝืนยิ้มทุกทีที่เจอหน้า
ซ่อนสายตาสื่อนัยใจขื่นขม
คำว่า "รัก" เหยียบไว้ฝังให้จม
แม้ระทมหม่นหมองก็ต้องทำ
ฉันรู้ดีได้เคียงเป็นเพียง "มิตร"
ไม่ควรคิดสับสนจนถลำ
ความรู้สึกเกินเลยหากเผยคำ
กลัวเธอจะกลืนกล้ำ .. ลำบากใจ
.....................................
ปล. เขียนจากเพลงที่ฟังครั้งแรกก็ชอบเลย ..
เพลง : ไม่อยากทำให้ลำบากใจ
ศิลปิน : บูโดกัน
วันที่เธอนั้นเจอกับเขา วันที่เราต้องเป็นเพื่อนกัน
รู้มั๊ยทำให้ฉันเกือบจะร้องไห้
มีแต่รอยยิ้มให้กับเธอ ยามที่เจอหน้ากันเสมอ
รู้มั๊ยใจข้างในมันเจ็บแค่ไหน
* เมื่อไหร่ที่เห็นเขาและเธอสองคน
อยากจะตะโกน ว่าใจมันทนไม่ได้
** ไม่อยากทำให้ลำบากใจ
อยากจะเป็นเพื่อนเธอต่อไป เหมือนเก่า
ก็ได้แต่เก็บมันเอาไว้...
คำว่ารัก ถ้าพูดออกไป
อาจจะทำให้เราห่างไกล ฉันกลัว....
เก็บไว้ในใจของฉันคนเดียวก็พอ
ยามที่ต้องอยู่ใกล้ชิดกัน ใจหนึ่งมันอยากเดินหนีไป
เพราะกลัวทำอะไรให้เธอรู้สึก
ได้แต่ฝืนยิ้มและข่มใจ พูดอะไรไม่กล้าสบตา
เพราะฉันกลัวน้ำตา มันอาจจะไหล
( ** )
( * / ** / ** )
หน้าส่วนตัว
16050
