19 พฤษภาคม 2552 12:44 น.
ชมพูภูคา J.
แค่คิดถึงก็แสนซึ้งซึ่งความรัก
หัวใจจึงอุ่นนักได้รับรู้
สายลมพัดเวียนเปลี่ยนฤดู
ความหวานยังพรั่งพรูอยู่ทุกวัน
แค่คิดถึงจึงตราตรึงซึ้งเสมอ
ลมหายใจของเธอคือตัวฉัน
ดั่งดอกไม้ที่ผลิบานนานนิรันดร์
เพื่อจุมพิตปลอบขวัญอย่าหวั่นใจ
แค่คิดถึงจึงรำพึงถึงฟากฟ้า
เพื่อฝากดวงดาราประดับไว้
หากเหน็ดเหนื่อยอ่อนล้า ณ คราใด
พักเสียเถิดจะผ่านไปในราตรี
ที่รัก
ฉันอยู่ไม่ไกลนักเวลานี้
สูดลมหายใจให้สุดซึ้งสิคนดี
ความหวานชื่นรื่นฤดีอยู่ที่ใจ
................................................
ด้วยรัก
ชมพูภูคา
(เพราะความรัก คือ ทุกสิ่ง และจะคงอยู่ในกาย ในใจเสมอ แต่เธอจะรับรู้หรือเปล่า)
15 พฤษภาคม 2552 23:54 น.
ชมพูภูคา J.
แค่ใบไม้ไหว...หัวใจก็สั่น
ดอกหญ้า รำพัน ว่าหวั่นไหว
สายลม โบกพัด ระบัดใบ
เงาไม้ หม่นไหม้ ดั่งใจตน
แค่ใบไม้ไหว...หัวใจก็สั่น
ฝ่าข้าม คืนวัน อันสับสน
ใจเอ๋ย ใจหนอ นอนร้อนรน
เปียกฟ้า เปียกฝน จนร้าวรอน
แค่ใบไม้ไหว...หัวใจก็สั่น
แม้ยาม หลับฝัน ยังหลอกหลอน
ลมหวน ห่วงหา ว่าอาวรณ์
เอนกาย ทอดถอน อยู่ลำพัง
แค่ใบไม้ไหว...หัวใจก็สั่น
ดอกหญ้า รำพัน อย่างสิ้นหวัง
สายน้ำ หยาดฝน ยังพรูพรั่ง
หลั่งรด หยดซ้ำ ให้ช้ำใจ
แค่ใบไม้ไหว...หัวใจก็สั่น
ดอกหญ้า รำพัน แอบฝันไว้
ฝนพราก จากฟ้า ณ คราใด
จะซับห้วง ดวงใจไว้ ไม่เปียกปอน
หน้าส่วนตัว
1556
