20 เมษายน 2552 23:50 น.
ชมพูภูคา J.
ลมหายใจที่รินไหล
เปี่ยมความห่วงใยไว้นักหนา
สายลมห่มฟ้าทุกเวลา
กล่อมขวัญนิทราทั้งราตรี
ในอ้อมกอดของแมกไม้
ใต้ร่มเงาหัวใจใครคนนี้
สูดลมหายใจสิคนดี
สัมผัสไออุ่นตรงนี้ที่หัวใจ
เพียงเธอยื่นมือมาไขว่คว้า
จะคอยซับหยาดน้ำตาที่อาบไล้
ฝากดวงดาวบนราวฟ้าอันห่างไกล
ระยิบระยับวับไหวในใจเธอ
ฟังสิฟังจงฟังเสียง
ยินสำเนียงบรรเลงเพลงพร่ำเพ้อ
จากฟากฝั่งขอบฟ้ามาพบเจอ
ทอดสายตามองเหม่อตลอดมา
ตราบใดลมหายใจยังรินไหล
ชีวีย่อมมีความหมายให้ห่วงหา
อยู่เพื่อรักและรักดั่งแก้วตา
ฤา ใช่ฝันไขว่คว้ามาครอบครอง
.................
ด้วยรักและรักเท่านั้น
ชมพูภูคา
ขอบคุณภาพจากอินเทอร์เน็ตค่ะ
16 เมษายน 2552 22:34 น.
ชมพูภูคา J.
๑ คิดถึงนะ
ยิ่งบางเวลาเหนื่อยนักเกินรับได้
ไม่มีเหลือใจฝืนยืนหยัดไป
มองดอกไม้กลีบใหม่ไม่ผลิบาน
๒ คิดถึงนะ
บทกวีที่เคยเอ่ยขับขาน
เพื่อปลอบโยนคนอ่อนไหวในวันวาน
วันนี้ผ่านพ้นไปไม่หวนคืน
๓ คิดถึงนะ
ยามสายฝนหล่นซ้ำจนฉ่ำชื้น
หยาดน้ำใสใสเคยไหลคืน
กลับมิอาจกล้ำกลืนฝืนอีกครา
๔ คิดถึงนะ
ดอกไม้ที่ฟูมฟักเฝ้ารักษา
ด้วยบางใครแสนไกลส่งใจมา
บัดนี้เจ้าอ่อนล้าซบหน้าคอย
๕ คิดถึงนะ
มากกว่าดาวพราวฟ้ามาเรียงร้อย
กี่ค่ำคืนที่ฝืนน้ำตาปรอย
ใจดวงน้อยคอยคำนึงถึงบางใคร
๖ คิดถึงนะ
บางทีก็เหนื่อยนักเกินรับได้
ถ้าเธออยู่คงซึ้งถึงความนัย
ช่วยปลอบขวัญคนหวั่นไหวให้อย่างเคย
หน้าส่วนตัว
2077
