พายุครวญครางฟ้าคลุ้มคลั่ง เมฆหม่นบังเดือนลับดาวอับแสง ลมฝนกราดเกรี้ยวกระหน่ำแรง แผ่นดินแล้งซึมซับหยาดฝนมา ไม้ใหญ่น้อยโค่นล้มลงสู่พื้น ไร้แรงยืนสุดฝืนความอ่อนล้า แม้แข็งแกร่งเพียงใดในพนา ยังโหยหาร่ำร้องก้องแนวไพร ฟ้าพิโรธขึ้งเครียดเพราะใดเล่า ผู้โง่เขลาวอนเว้าเฝ้าสงสัย จึงกลั่นแกล้งแสร้งซ้ำให้เป็นไป พินาศภัยแปรปรวนทั่วแผ่นดิน ฤาคนใดก่อกรรมธรรมชาติ เพียงเพราะความปรารถนาไม่มีสิ้น ทั้งฉกฉวยลับลอบกอบโกงกิน น้ำตารินโลกเร่าร้อน...เพียงเพราะใคร
หน้าส่วนตัว
892
