15 กุมภาพันธ์ 2550 15:28 น.
ชมพูภูคา J.
เพียงเธอ หลับตา เท่านั้น
อย่าหวาดหวั่น สิ่งใด แอบแฝง
คำสัญญา มิเคย เปลี่ยนแปลง
รู้แจ้ง รักจาก ห้วงใจ
ปล่อยวาง ความทุกข์ เบื้องหลัง
ฉุดรั้ง คร่ำครวญ หวนไห้
พักเสีย จะคอย กล่อมไกว
น้ำตาไหล ซับไว้ ด้วยใจฉันเอง
เพราะเคยรู้ เคยซึ้ง มาก่อน
เล่ห์ร้าย ซ่อนคม ข่มเหง
ในความหลัง ฝังใจ กลัวเกรง
บรรเลง เพลงพร่ำ พรรณา
เพียงเธอหลับตา ใต้ฟ้า ค่ำคืนนี้
ก่อนนาที สุดท้าย จะโหยหา
ความเจ็บปวด เกาะกิน ทั่วกายา
พสุธา คือถิ่น ไว้พักพิง
14 กุมภาพันธ์ 2550 08:57 น.
ชมพูภูคา J.
เตรียมดินเนอร์เมนูดีสิบสี่นี้
ได้อิ่มหมีพีมันกันสักหน
รายการเด็ดเผ็ดร้อนจนเหลือทน
น้ำตาหล่นคลุกเคล้าแสนร้าวราน
เปิดตำราอาหารดับพิษรัก
ยามอกหักไฟรักมาหักหาญ
น้ำใสใสเอ่อท้นเกินทนทาน
ล้มคลุกคลานซมซานมาถึงครัว
เริ่มบรรเลงเพลงมีดมากรีดเฉือน
เลาะเนื้อเนื้ออาจเปื้อนเปรอะเลอะไปทั่ว
เหลือกระดูกชอกช้ำระกำตัว
ให้หมองมัวหมองหม่นหมองหัวใจ
แกะกระเทียมตำพริกไปใจเคว้งคว้าง
รักอับปรางล่มกลางลำน้ำใส
โขลกได้ที่ทำทีทิ้งลงไป
โยนเนื้อไก่เคี่ยวไฟให้ยุ่ยดี
ตักใส่ชามเตรียมพร้อมไว้รอรับ
จะหยิบจับอะไรให้ถ้วนถี่
บีบมะนาวเหยาะน้ำปลาดูเข้าที
โรยผักชีแต่งหน้าน้ำตาริน
วาเลนไทน์ที่ไหนใครเขาโศก
สุดวิโยคโดนหักอกรักผกผิน
นั่งหน้าดำทำอาหารเอาไว้กิน
มันแสบสิ้นลิ้นเกือบพองโอ้หนอเรา
มีต้มยำคนอกหักเป็นกับแกล้ม
น้ำตาแถมให้ดื่มเพื่อลืมเขา
ไม่มีเหล้าอย่ากลัวเรื่องมัวเมา
ถึงรุ่งเช้าตะวันฉายเหี่ยวตายเอง
13 กุมภาพันธ์ 2550 08:28 น.
ชมพูภูคา J.
ระหว่างฟ้ากับฟ้าภูผากั้น
ดวงตะวันร่ำหาจันทราเอ๋ย
สายลมผ่าวหนาวเหน็บเจ็บดุจเคย
มิเคยเอ่ยเปรยความตามหัวใจ
ถึงมาดแม้นเราทั้งสอง
มิอาจครองคู่กันอย่าสงสัย
ดั่งฟากฟ้าเวิ้งว้างแรมร้างไกล
สิ้นทางไร้คราใดใกล้ชิดกัน
ฤา ระหว่างเรากับเราคือเส้นขนาน
ได้พบพานหวานซึ้งเพียงยามฝัน
ด้วยรักนี้มิอาจครองสองเรานิจนิรันดร์
อย่าเย้ยหยันชะตากรรมที่บันดาล
หากความรักหยุดยั้งเวลาได้
ระหว่างใจกับใจ ใจประสาน
เชื่อมความรัก รักอยู่ตราบเท่านาน
ปณิธานรักแท้แค่หัวใจ
12 กุมภาพันธ์ 2550 11:59 น.
ชมพูภูคา J.
ดอกรักจักเบ่งบานในครานี้
ร้อยมาลีแทนคำมาเปิดเผย
แซมดอกรักฝากสายลมรำเพย
อย่าละเลยเอ่ยนัยได้รำพัน
ถึงเวลาดอกรักบานในใจใครทั้งโลก
โอ้ดอกโศกอย่าเพิ่งบานในใจฉัน
เฝ้าตามหาความรักความผูกพัน
ให้ดอกรักดอกนั้นบานในใจ
เอาดอกรักมาแลกความหอมหวาน
กุหลาบบานเย้ายวนชวนหวั่นไหว
ลานดอกไม้ล้อมวงตรงกลางใจ
ประดับไว้หทัยนี้มีแต่เธอ
เพียงเท่านี้หนึ่งคำรักหนึ่งดอกไม้
สัญญาใจฝากไว้ให้เสมอ
แม้เนิ่นนานผ่านไปไม่อาจเจอ
ยังรักเธอคำเดียวมิเปลี่ยนแปร
8 กุมภาพันธ์ 2550 11:41 น.
ชมพูภูคา J.
อย่า...ไร้เดียงสา
รักได้ แต่อย่า ลุ่มหลง
คงเส้นคงวา ทว่า อย่าดื้อรั้น
ไม่เอาเปรียบ พยายามเข้าใจ กันและกัน
อย่าถือมั่น เจ็บก็เจ็บ แต่อย่าเก็บติดตัว
อย่า...ครอบครอง
รัก มิใช่ สิ่งของ
จะได้ ตีตราจอง เอาไว้ทั่ว
อย่าให้รัก คือ ความหวั่นกลัว
รักมืดมัว เนิ่นนาน ย่อมจางจากใจ
อย่า...รัก ถ้าไม่รู้จักพอ
รัก คืออะไร ใยไถ่ถาม
หลากนิยาม ตีความ วุ่นไว้
รักเอย เกิดก่อ เติมต่อใจ
รักอย่างไร สุขได้ หากใจพอ
อย่า...เสียเวลา
อย่าเสียดาย เวลา เคยผ่านพบ
ถึงคราจบ อย่าเคืองขัด ทำตัดพ้อ
จงเสียดาย เวลา หากรั้งรอ
จงหยุดต่อ สาวความ ให้ผ่านเลย
อย่า...ช้า
เพราะความรัก ย่อมโรยรา เหมือนดอกไม้
หากรักใคร อย่าเก็บไว้ ไม่เปิดเผย
อันสายน้ำ รินไหล เหมือนดั่งเคย
เพียงเปรียบเปรย ดุจเวลา ยากหวนคืน
หน้าส่วนตัว
1277
