14 พฤศจิกายน 2550 20:45 น.
ชมพูภูคา J.
ได้ยินไหมเสียงหัวใจข้า
ยินเสียงน้ำตา...ห้วงเวลา...ข้าขื่นขม
ได้ยินไหม...ที่ไหลหลั่ง...มาพร่างพรม
กลางสายลม...แผ่วผ่าว...ร้าวฤดี
ไม่รู้...กี่วันวาร...ที่ผ่านพ้น
ความหมองหม่น...ไม่เลือนลบ...ฤาหลบลี้
ยามหนาวเนื้อ...อยากห่มเนื้อ...ถ้าเผื่อมี
หนาวฤดี...ห่มเงาไม้...อุ่นหัวใจ
โอ้อกเอ๋ย...แม้ว่าเคย...พบเรื่องร้าย
อิงแอบกาย...อุ่นไอ...ประโลมไล้
แม้เหนื่อยนัก...พักเรื่องล้า...ขอลาไกล
โอบกิ่งใบ...แกว่งไกวไม้...ให้ชื่นชม
ได้ยินไหม...เสียงหัวใจ...คนไร้รัก
ได้ตระหนัก...รู้ซึ้ง...ถึงขื่นขม
ยินเสียงเจ้า...หวิว หวีด...กรีดระทม
ความตรอมตรม...โถมสู่...อยู่กับเรา
5 พฤศจิกายน 2550 22:13 น.
ชมพูภูคา J.
ฉันไม่เคยทำอะไร...เพื่อพ่อ
จากสายใยถักทอก่อร่างฉัน
มีชีวิตเติบใหญ่ได้รู้ทัน
ว่าความสุขแสนสั้นมันหายไป
..............................
ฉันไม่เคยทำอะไร...เพื่อพ่อ
เคยเฝ้ารอพ่อจ๋าท่านอยู่ไหน
พ่อให้หนูเกิดมา...เพื่ออะไร
อยากถามไถ่หัวใจใยด้านชา
.................................
ฉันไม่เคยทำอะไรเพื่อพ่อ
เห็นใครเขาหยอกล้อน่าอิจฉา
ภาพความสุขมัวหม่นปนน้ำตา
ปรารถนามือพ่อมาประคองกาย
..................................
ฉันไม่เคยทำอะไร...เพื่อพ่อ
บางคราท้อไร้สิ้นถึงจุดหมาย
อยากส่งรักฟากฟ้าดาวพร่างพราย
หากเดียวดายเหนื่อยท้อพ้อรำพัน
....................................
ฉันไม่เคยทำอะไร...เพื่อพ่อ
และไม่ขอให้ท่านทำเพื่อฉัน
หวังเพียงพ่อมีสุขทุกคืนวัน
จากลูกสาวดื้อรั้นคนนั้นเอง
......................................
หน้าส่วนตัว
2032
