9 มกราคม 2550 20:19 น.
ชมพูภูคา J.
มันคือความรักใช่ไหม...
ฉันตอบตัวเองว่าใช่...
แต่เธอกลับพูดว่า...
ถ้าเราไม่เข้าใจกัน...
คำว่า " รัก " จะมีประโยชน์อะไร...
............................................
ในวันนี้ วันที่ฉันมีเธอเคียงข้าง...
อาจจะดีกว่าใครอีกหลายคน...
ที่ไม่มี แม้แต่...
โอกาสจะได้อยู่ใกล้ชิด...
คนที่ตัวเองรัก...
หากหลายครั้ง...
มองข้ามความโชคดีนั้น...
และอีกหลายครั้ง...
ทำร้ายเธอ...โดยไม่ทันคิด...
ฉันร้องไห้คร่ำครวญ...แทบบ้า...
แต่เธอ...อาจน้ำตาตกใน...
...........................................
มันคือความรักใช่ไหม...
ฉันตอบตัวเองว่าใช่... เหมือนทุกครั้ง...
แต่เธอ...ยังยืนยันคำเดิม...
เราไม่เคยเข้าใจกัน...
ความรัก... จะเกิดขึ้นมาได้อย่างไร...
...........................................
ในวันนี้...วันที่ฉันยังมีเธอเคียงข้าง...
วันที่ใจของฉัน...ยังอยู่ที่เธอเสมอ...
หากแต่ คงสายเกินไป...
ป่านนี้...ใจเธออยู่ที่ใคร...
5 มกราคม 2550 19:46 น.
ชมพูภูคา J.
อยากหยุด เวลา ไว้ตรงนี้
ห้วงนาที ที่ฉัน ไม่หวั่นไหว
ความเจ็บปวด รวดร้าว ล้นใจ
หยุดเอาไว้ ก่อนจะ สายเกิน
หากหลับตา แล้วลืม ความขื่นขม
เคยตรอมตรม หมองไหม้ ได้ห่างเหิน
อยู่กับฝัน นิทรานี้ ที่เพลิดเพลิน
แม้จะเดิน โดดเดี่ยว เพียงเดียวดาย
อยากจะหยุด อารมณ์ ความเศร้าหมอง
หยุดครอบครอง หัวใจ เจียนสลาย
ซับน้ำตา หลั่งไหล แทบวางวาย
อยากผ่อนคลาย หายสิ้น ในทันที
อยากจะหยุด พิษสง ความพ่ายแพ้
ใจอ่อนแอ ร้อนรน จนยากหนี
พายุร้าย ผลาญพร่า คร่าชีวี
บดขยี้ ใจดวงนี้ ให้แหลกลาญ
ขอเพียงหยุด ทุกสิ่ง เอาไว้ได้
จะแก้ไข มิให้ ไปหักหาญ
มีเพียงรัก รักมั่น ตราบเท่านาน
หยุดภัยพาล ผ่านพ้น พายุใจ
หน้าส่วนตัว
1234
