13 กรกฎาคม 2549 08:57 น.
ชมพูภูคา J.
อยากหยุดเธอไว้...เหนื่อยนัก...พักลงตรงนี้
วินาทีที่มี...เรานั้น...ลำพังเพียงสอง
ความเหนื่อยล้า...หมองหม่น...น้ำตาเอ่อนอง
ขอเธอลอง...เปิดใจ...รับใครสักคน
เคยพ่ายแพ้...ผิดหวัง...นั้นเพียงอดีต
ดั่งคมมีด...กรีดใจ...ในคราสับสน
หากวันนี้...หนทาง...ใช่ว่ามืดมน
อย่าร้อนรน...อ่อนไหว...ไปกับวันวาร
หลับเถิดหนา...ซับน้ำตา...ให้เหือดแห้ง
ข้ามกำแพง...หัวใจ...ที่คอยพร่าผลาญ
ซบตรงนี้...มีไออุ่น...ตราบนานเท่านาน
สิ่งร้าวราน...เลือนวับ...ไปกับเวลา
หยุดอยู่ตรงนี้...กับฉัน...จะได้ไหม
ทอสายใย...ทีละน้อย...ค่อยแน่นหนา
ลืมความเจ็บปวด...รวดร้าว...ในวันก่อนมา
วันข้างหน้า...สองเรา...จะร่วมเผชิญ
6 กรกฎาคม 2549 09:33 น.
ชมพูภูคา J.
เหงา...
เคว้งคว้างกลางหนทางเบื้องหน้า
อาทิตย์ลาลับล่วงไม่แลเหลียว
พายุฝนครืนครั่นกระชั้นเกรียว
ชีวีเดียวเหว่ว้าฝ่าหนทาง
หนาว...
ในอ้อมกอดสายลมค่ำคืนนี้
ดวงฤดีตรมเศร้าเขาเมินหมาง
ราตรีช้ำพร่ำรักชักจืดจาง
เงาเลือนลางหนาวเนื้อไม่เหลือใคร
ห่วง...
ใจเจ้าเอ๋ยอย่าละเลยรีบหวนกลับ
หนาวเหน็บนักจงกลับมาอย่าผลักไส
ใจเจ้าเอยรู้ไหมยามร้างไกล
ดวงหทัยห่วงหาอย่างอาวรณ์
เหงา หนาว ห่วง...
ความเงียบเหงาหนาวห่วงคือบ่วงรัก
แน่นสลักประทับจิตฤาคิดถอน
พะว้าพะวงว้าวุ่นเจียนขาดรอน
รักอาจจรหากบ่วงรักผูกมัดแทน
ไม่เหงา ไม่หนาว ไม่ห่วง
ทิ้งความเหงาความหนาวและห่วงหวง
ลืมรักลวงหลอกไว้ใจเจ็บแสน
สุดแผ่นน้ำสิ้นแผ่นฟ้าตราบดินแดน
ความคับแค้นสาปส่งลับอย่ากลับมา
ไม่ให้เหงา ไม่ให้หนาว ไม่ให้ห่วง ทำได้หรือไร ?
4 กรกฎาคม 2549 09:15 น.
ชมพูภูคา J.
ได้ยินไหมเสียงกระซิบจากหัวใจ
พริ้วผ่านไปในกระแสลมแสนหวาน
กระซิบถ้อยร้อยรัดบทมาลย์
เปล่งคำขานวจีรักจากคนไกล
ยามฝนโปรยพร่างพรมโลมไล้ร่าง
ใจนวลปรางค์เหน็บหนาวกว่าคราวไหน
ความคิดถึงเจ็บปวดรวดร้าวใจ
แสนอาลัยนั่งพ้อทรมาน
หยาดฝนรินผินหน้าน้ำตาหลั่ง
เรื่องหนหลังพังพินาศยากผสาน
อดีตรักมาอับปรางกลางวิมาน
แม้เนิ่นนานหากความช้ำยังย้ำตรึง
อยากถามว่าเคยรักฉันบ้างไหม
ความห่วงใยหรือแม้ความคิดถึง
จำรสรักเคยอุ่นแนบแอบคนึง
รักแสนซึ้งครั้งหนึ่งนั้นเป็นอย่างไร
ใช่ทวงถามเพราะต้องการให้หวนสู่
เพียงอยากรู้ที่ผ่านมาแค่หวั่นไหว
เคยรักฉันบ้างไหมสักเสี้ยวใจ
หรือเพ้อไปใฝ่ฝันนั้นข้างเดียว
ได้ยินไหมเสียงกระซิบใจดวงนี้
ความรักมีมั่นคงยังแน่นเหนียว
อ้อมกอดอุ่นเคยหนุนตอนกลมเกลียว
คราโดดเดี่ยวหนาวเหน็บเจ็บเหลือทน
3 กรกฎาคม 2549 11:38 น.
ชมพูภูคา J.
ใจรุมรุมร้อนรนทนพิษร้าย
กระสับกระส่ายวุ่นวายดั่งไฟสุม
ทั้งไฟรักเพลิงร้อนมากลุ้มรุม
ไข้ชุกชุมทดท้อรอเยียวยา
หัวมาปวดตัวก็หนักขยับยาก
นอนลำบากอยากลุกไปรักษา
ขอได้โปรดที่รักมีเมตตา
ป้อนหยูกยาคนไข้ได้หายดี
ไม่ได้อ้อนหรือแสร้งทำแกล้งขอ
สำออยรอนอนชะแง้อย่าแลหนี
ภูมิต้านทานตกต่ำมาแรมปี
สามวันดีสี่วันไข้ไม่สมบูรณ์
โรคหัวใจอันตรายใครก็รู้
ไปหรืออยู่กว่าดูใจคงใกล้สูญ
ขอเพียงแค่ส่งหัวใจมาเกื้อกูล
รักเพิ่มพูนรักษาได้แม้ใกล้ตาย
1 กรกฎาคม 2549 09:34 น.
ชมพูภูคา J.
ค่ำคืนนี้...ไม่มีแสงดาว
มันเหน็บหนาวหัวใจไร้จุดหมาย
แว่วสรรพเสียงสำเนียงเพียงเดียวดาย
ยินสุดท้ายหยาดน้ำใสที่ไหลริน
จะร้องไห้ไปใยหัวใจเอ๋ย
น้ำตาเคยช่วยอะไรคล้ายกร่อนหิน
จะหลั่งรดหยดซ้ำซ้ำเป็นอาจินต์
ฤาพังพินเพียงเพราะน้ำจากดวงตา
เพียงคำเดียวว่ารักจึงฉุดรั้ง
เป็นเหมือนดั่งคำสัญญาให้โหยหา
คำว่ารักหวานซึ้งตรึงอุรา
มิรู้ว่ารักเขาเพียงเอาใจ
เมื่อเวลาผ่านไปไม่ย้อนกลับ
จึงสดับรับรู้เกินแก้ไข
คำว่ารักออกเสียงง่ายพูดพร่ำไป
พอห่างไกลรักเลือนหายเหมือนสายลม
ค่ำคืนนี้...จึงไม่มีสองเรา
ยิ้มเศร้าเศร้าปวดหัวใจให้แสบสม
รำพันรักเพ้อฝันมันโง่งม
ที่ตรอมตรมก็เพราะรักนั้นคำเดียว
หน้าส่วนตัว
1024
