27 มีนาคม 2549 09:03 น.
ชมพูภูคา J.
แสงสีทองเรืองรองโพ้นขอบฟ้า
หมู่นกการ้องเพรียกเสียงสดใส
เจ้านกน้อยโผผินบินรี่ไป
โลกวันใหม่มีอะไรที่งดงาม
แหงนมองฟ้ามองนกโอ้อกเอ๋ย
เคยชิดเชยชมใกล้ใจหวิวหวาม
ชี้ชวนดูนกน้อยบนฟ้าคราม
เฝ้าครวญถามรักนั้นเพียงเท่าใด
รู้ทั้งรู้ตีค่ารักช่างแสนยาก
เพียงลมปากพร่ำไปให้หวั่นไหว
เรื่องความรักที่สุดตรงหัวใจ
การกระทำไซร้พิสูจน์ว่ารักจริง
รักมากมายเพียงไหนบอกไม่ได้
ความห่วงใยมากล้นเกินทุกสิ่ง
ฝากสายลมอุ่นไอรักไว้พักพิง
เวลายิ่งผันผ่าน...ยิ่งรักเธอ
15 มีนาคม 2549 13:01 น.
ชมพูภูคา J.
เอื้อมมือไปในความว่างเปล่า
ใจเปลี่ยวเหงาช้ำชอกทุกส่วนเสี้ยว
สายลมแผ่วพลิ้วโลมไล้เพียงกายเดียว
ยืนโดดเดี่ยวอ้างว้างอยู่ลำพัง
ไม่มีอะไรในหนทางเบื้องหน้า
กาลเวลาลับหายไร้ความหวัง
ไม่มีดวงตะวันฉายแสงแห่งพลัง
หมองหม่นดังวิปโยคโศกหทัย
ก้าวไปในความว่างเปล่า...
เพียงรูปเงาคล้อยเคลื่อนสะเทือนไห้
ความโดดเดี่ยวจู่โจมทอดถอนใจ
ทางยาวไกลกลับมืดมัวสลัวราง
วันนี้ไม่มีมืออุ่นเกาะกุมไว้
ถ้อยห่วงใยมากมายกลายเหินห่าง
ไม่มีเธอปรากฎกายแม้ปลายทาง
อยู่ท่ามกลางนาทีนี้ที่ไร้เธอ
3 มีนาคม 2549 10:25 น.
ชมพูภูคา J.
ชมพูพวงรวงระย้ากลางป่าใหญ่
อยู่ห่างไกลสายตามาแลเห็น
ดอกสวยสดบานสะพรั่งทั้งเช้าเย็น
เจ้าหลีกเร้นเด่นตระการอยู่กลางไพร
ดอกไม้งามนามไพเราะเสนาะหู
ชื่อชมพูภูคาพลิ้วไสว
บานชูช่อเชิงชั้นลดหลั่นไป
หวานจับใจใครได้เห็นเป็นชื่นชม
น่าเสียดายเจ้าเกิดได้ปีละครั้ง
หากมุ่งหวังเชยชมคงทุกข์ถม
เบ่งบานอยู่ชั่วครู่ดูภิรมย์
แล้วตรอมตรมปลิดปลิวสู่ผิวดิน
เจ้าเป็นได้ดอกไม้ในไพรป่า
สวยล้ำค่าโน้มเพียงมาแซมหมู่หิน
ไร้แจกันประดับใส่ช่อมาลิน
ยามโรยสิ้นแต่ไม่ช้ำน้ำมือใคร
2 มีนาคม 2549 15:03 น.
ชมพูภูคา J.
พิศแก้มนวลยวนยั่วรัญจวนจิต
ยามเชยชิดสนิทแนบอิงแอบขวัญ
อรชรนวลน้องผุดผ่องพรรณ
ดั่งบุหลันลอยเลื่อนเตือนติดตา
เจ้างามงอนนอนระทวยออดฉอ้อน
โฉมบังอรเทพียังอิจฉา
งามหมดจดองค์เอวโอ้กานดา
ปวงเทวาเนรมิตประดิษฐ์เธอ
รอยสัมผัสฝากประทับยังแสนซึ้ง
ติดตราตรึงยามแรกแย้มเผยอ
ใช่เร่าร้อนอ่อนพลิ้วครวญละเมอ
เฝ้าปรนเปรอเคียงชิดสนิทอุรา
เหมือนหลงรูปลือนามงามกระฉ่อน
ดั่งไฟฟอนรุ่มร้อนนอนผวา
เจ้างดงามแต่เพียงภาพมายา
เสน่ห์หาอนิจจาแค่ฝันไป
2 มีนาคม 2549 10:14 น.
ชมพูภูคา J.
ลมพัดสะบัดพลิ้วผ่านริ้วม่าน
ฉลุหวานขลิบลายเส้นสายไหม
ร้อยพู่เกลียวเกี่ยวประดับสลับไว้
หวังพรางไอหมอกชื้นชื่นอุรา
ข้างหน้าต่างมีดอกไม้ชูช่ออยู่
กลีบแลดูเบ่งบานงามบุปผา
สีสวยสดเอิบอิ่มชุ่มชื่นตา
บางเวลาผีเสื้อพักมาทักทาย
คือดอกไม้ในแจกันอันล้ำค่า
เจียระไนมาระยับแวววับฉาย
คริสตัลส่องแสงแข่งเก็จประกาย
เลื่อมพริ้มพรายสายสีดั่งรุ้งทอ
เพียงสวยยามข้ามคืนเข้าโรยร่วง
ชมพูพวงรวงระย้ามาลาหนอ
กลีบช้ำชอกสุดระกำนวลละออ
แจกันรอดอกไม้ใหม่มาใส่แทน
หน้าส่วนตัว
1100
