7 กุมภาพันธ์ 2549 11:25 น.
ชมพูภูคา J.
จากหลากรสบทความนิยามรัก
แจ้งประจักษ์กับใจจึงไขสิ้น
ที่เคยพบว่ารักดุจมาลิน
จรุงกลิ่นยามชิดภิรมย์เชย
บ้างว่ารักเปรียบได้ยารักษาโรค
ร่องรอยโศกก่อนลิ้มยังชินเฉย
แม้ได้ลองสักหน่อยด้วยไม่เคย
พอระเหยแทรกสู่ร่างก็สร่างพลัน
บ้างว่าคือความผูกพันเมื่อชิดใกล้
เติมห่วงใยให้หัวใจเกษมสันต์
ยิ่งต่อรักเติมสุขทุกวารวัน
ความผูกพันสลักจิตมิจืดจาง
ฤารักเป็นได้ดั่งสมการไม่รู้จบ
คำนวณพบคำตอบยากอย่าถากถาง
คิดแล้วคิดอีกกลยุทธ์ครบทุกทาง
คิดจนสว่างคาตัวไม่ลงตัว
บางคนแทนความรักเป็นทุกอย่าง
คราอ้างว้างยามร้างรักหม่นสลัว
เป็นตะวันชื่นยามสุขให้เมามัว
เป็นทั้งชั่วและดีสิ่งเดียวกัน
ก็แค่นิยามรัก...ฉบับเพ้อพก
เขายกเทียบไว้สนองความฝัน
รักเป็นได้ทุกอย่างหรือไรกัน
นิยามนั้นตามแต่ใครสู้เผชิญ
อย่าเสแสร้งกับนิยาม...รักจนตรอก
คอยพร่ำบอกว่างดงามช่างสรรเสริญ
ก็แค่อารมณ์มนุษย์อย่างหนึ่งต้องดำเนิน
แสร้งทำเขินว่าไปให้ดูดี
นั่นน่ะนิยามรัก...ฉบับพ็อกเก็ตบุ้ค
คนสนุกบันทึกไว้ระบายสี
ความรักถูกปอปั้นในบาลี
รู้ไหมนี่นิยามรัก...ฉบับพกลม
*** ก็แค่มุมมองหนึ่ง...
ไม่ได้คิดหักล้างมุมมองความรู้สึกของใคร ใคร
ใช่...ความรักคือสิ่งดีที่สุด...และผู้คนปรารถนา
เราจะทำได้ดีแค่ไหน
อยู่แค่ ใจ สิ่งเดียวเท่านั้น
ไม่ใช่ กรอบ ของคำว่า นิยาม
6 กุมภาพันธ์ 2549 10:51 น.
ชมพูภูคา J.
ขอบคุณที่เธอบอกว่ารักฉัน
ช่างเสกสรรถ้อยจำนรรคำหวานหวาน
บอกว่าจะรักตราบนานเท่านาน
ชื่นดวงมาลย์สุขล้ำในวจี
อยากตอบแทนน้ำใจที่มอบให้
ความห่วงใยมากล้นไม่หน่ายหนี
จะรักเธอมากมายตอบแทนไมตรี
ความรักนี้ไม่น้อยด้อยกว่ากัน
ถ้าเปรียบรักดั่งขอบฟ้ากว้าง
อาจอ้างว้างถ้าต้องไล่ตามฝัน
แต่วันนี้ฟ้าสีทองผ่องอำพัน
เคียงคู่กันฝันห่างไกลยังไล่เจอ
จึงขอรักหมดทั้งใจเท่าที่มี
ขอภักดีคงมั่นรักเสมอ
รักด้วยใจไม่หมายสิ่งใดจากเธอ
รักนะเออรักเธอทั้งหัวใจ
5 กุมภาพันธ์ 2549 15:21 น.
ชมพูภูคา J.
ความรัก...คืออะไรใครช่วยบอก
รักหลอกหลอก...เบื่อง่ายแล้วหน่ายหนี
รักคือ...เรื่องช้ำช้ำ โง่สิ้นดี
ความรัก...มีความหมายอย่างไรกัน
หากรัก...คือนิยามของการให้
มอบหัวใจ...ฝากชิดแนบแอบอุ่นขวัญ
เสียสละ...เพื่อเธอตราบนิรันดร์
รักแบบนั้น...คือรักมั่นเพียงนิยาย
รักจริงจริง...คือรักแบบชายกับหญิง
มุ่ง...แอบอิงพร่ำเพ้อรักแล้วลับหาย
รักจริงจริง...น่ะหวังแค่เรือนกาย
ในความหมายง่ายง่าย...คือหลับนอน...
4 กุมภาพันธ์ 2549 13:34 น.
ชมพูภูคา J.
ท้องฟ้ามืดคือดวงหน้าข้าหมองหม่น
มองธารฝนคือน้ำตาข้าหลั่งไหล
สายฟ้าแลบคือศรแปลบเสียดทรวงใน
พายุใจครวญคลั่งดับอภิรมย์
นี่คือวิกฤตการณ์จากฟากฟ้า
เวิ้งเวหาปั่นป่วนชวนขื่นขม
สุดเคว้งคว้างว้าวุ่นใจระทม
น้ำตาพรมพร่างพรายสลายลงดิน
เมื่อไรฤาผ่านพ้นห้วงทุกข์นี้
ไพร่ฟ้ามีความสุขสมถวิล
เมฆหมอกร้ายอ่อนเปลี้ยร่วงโรยริน
ทุรชนสิ้นคืนถิ่นแผ่นดินทอง
2 กุมภาพันธ์ 2549 15:58 น.
ชมพูภูคา J.
เงาทะมึนเมฆครึ้มครั่นครืนฟ้า
สุริยาลาลับเดือนดับหาย
เทวฤทธิ์เทพประสิทธิ์แห่งความตาย
จุติหมายมุ่งใฝ่ไฟสงคราม
คือดาราดวงใหญ่ลำดับเจ็ด
งามดั่งเพชรมหิทธาน่าเกรงขาม
แผดเร่าร้อนเคียดขึ้งทุกโมงยาม
เจ้าแห่งนามราชะดาวเคราะห์แดง
อดีตลือเลื่องเทพกรวอน...เอเรส
ยามมีเหตุสู้ศึกทุกหัวระแหง
ชนแซ่ซ้องสดุดีมิคลางแคลง
โปรดสำแดงฤทธิชัยปราบไพรี
หรืออีกนามเรืองรองของนักสู้
เกียรติยศอยู่สืบสายในศักดิ์ศรี
คือมาร์...สาดส่องแสงแรงอัคคี
เทพภูมีเรืองฤทธิ์อิทธิไกร
ในเส้นทางทอดยาวเขากำเนิด
ดาวประเสริฐจุติมามิหวั่นไหว
คงกร้าวแกร่งยึดมั่นด้วยหัวใจ
เทพแห่งไฟยืนยงคงนิรันดร์
หน้าส่วนตัว
882
