27 ธันวาคม 2549 11:48 น.
ชมพูภูคา J.
ในคืนค่ำไร้จันทร์กระจ่างฟ้า
เพียงหลับตาจันทราแย้มแจ่มไสว
อาบแสงนวลอิ่มเอมเปรมหทัย
โบกมือให้ใจดวงนี้ได้ฝันดี
พรายลมพลิ้วปลิวปรายดั่งสายรุ้ง
มืออบอุ่นโอบไว้ไม่หน่ายหนี
สายใยรักสลักแน่นแทนวจี
ล่วงราตรีนิทรานี้อย่าอาวรณ์
ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอเสมอ
ใช่พร่ำเพ้อเพียงเพราะเธอมาออดอ้อน
หากร้อนหนาวคราวไหนใจร้าวรอน
ปลอบบังอรทุกข์ร้อนผ่อนคลายไป
ตะวันรุ่งพรุ่งนี้ยังมีฉัน
ร่วมแบ่งปันรอยยิ้มของวันใหม่
ยังมีฝันข้างหน้าหนทางไกล
จับมือไว้สัญญาใจไม่เปลี่ยนแปลง
26 ธันวาคม 2549 08:33 น.
ชมพูภูคา J.
ต่างคน...ต่างที่มา...ต่างความคิด
จึงต่างจิต...ต่างใจ...ใช่ไร้เหตุผล
ประสบการณ์...การเรียนรู้...เฉพาะตน
ใช่เป็นคน...ไม่เห็นค่า...ความคิดใคร
ฉันก้าวร้าว...รุกล้ำ...จำกลืนกล้ำ
สรรถ้อยคำ...หยามเย้ย...เอ่ยผลักไส
ทั้งที่รู้...หัวใจ...คิดสิ่งใด
ถึงร่ำไร...ก็ไม่ใช่...จะหวนคืน
สิ่งที่ทำ...ขอเพียง...ให้รับรู้
พินิจดู...เถิดนะ...แม้ยากฝืน
ฉันไม่เจ็บ...หรือไร...ใครเป็นอื่น
ไม่ยั่งยืน...คืนกลับ...แลลับตา
หวังเพียงว่า...วันหนึ่ง...คงเข้าใจ
ความเป็นไป...ของหัวใจ...ที่ค้นหา
คงคิดถึง...กันบ้าง...บางเวลา
แต่อย่ามา...ตอกย้ำ...ถ้อยคำใด
ไม่ใช่...ระหว่างเรา...ไม่ดี
เธออาจมีความสุข...เพียงฉัน...ไม่หวั่นไหว
อย่าทวงถาม...เลยนะ...ไอ้ความเข้าใจ
มันแค่ใช่...ต่างกันตรงความรู้สึก
24 ธันวาคม 2549 19:06 น.
ชมพูภูคา J.
เด็ดดอกไม้สะเทือนถึงดวงดาว (ขอยืมหน่อย)
กลีบขาวขาวสีหม่นในมือฉัน
ใครกันหนอโหดร้ายหมายชีวัน
ทิ้งเจ้านั้นช้ำชอกอยากปลอบใจ
จึงตะกองกอดไว้ทีละน้อย
สองมือคอยฟูมฟักหนักแค่ไหน
เพราะรู้เจ้าเคยพานพบกับสิ่งใด
จงผ่อนกายสลายทิ้งสิ่งร้าวราน
แม้วันนี้อาจไม่เป็นเหมือนเช่นเก่า
มีเพียงเงาความเศร้าเข้าพร่าผลาญ
กลีบสดสวยรวยรื่นชื่นดวงมาลย์
คือวันวานอดีตหวานไว้จารจำ
ฉันก็เคยลิ้มรสความรวดร้าว
กายเหน็บหนาวยืนเดียวดายในคืนค่ำ
โอ้ใจหนอใจดวงนี้แสนระกำ
เปล่งลำนำความเขลาเข้าย้อมใจ
ล่วงวันคืนเรื่องราวผันผ่านพ้น
มิยินยลสิ่งใดให้หวั่นไหว
ความรักเอยเคยรู้ค่าเป็นเช่นไร
วันนี้ไม่หวนคืนฝืนชะตา
เราจึงมีกันและกันไว้เป็นเพื่อน
ดั่งดาวเดือนเคลื่อนคล้อยลอยย่ำฟ้า
มีดอกไม้ ใบหญ้า และกาลเวลา
กับคนบ้าในรอยทางที่ร้างคน
19 ธันวาคม 2549 12:12 น.
ชมพูภูคา J.
กี่ครั้งที่หัวใจอ่อนล้า
หลั่งน้ำตาให้กับความหม่นไหม้
กี่ครั้งตรอมตรมขมขื่นใจ
กี่ครั้งที่หัวใจอ่อนแอ
แม้แต่ฟ้ายังสมน้ำหน้า
ลมพัดมาพายุซ้ำย้ำรอยแผล
ยืนเดียวดายรอบกายใครเหลียวแล
จึงรู้แน่พ่ายแพ้แก่หัวใจ
เมื่อล้มแล้วรีบลุกใจต้องสู้
ยอมคุดคู้ทุกข์ระทมเหมือนคนไข้
ปล่อยเวลาผ่านพ้นเพื่ออะไร
เมื่อหัวใจยังเป็นของเรา
มีใครบ้างเกิดมาไม่ร้องไห้
มัวร่ำไรทำเคว้งคว้างช่างขลาดเขลา
หากเจ็บจำไม่นานคงบรรเทา
ทิ้งรอยเศร้าร้าวรานให้ผ่านไป
17 ธันวาคม 2549 18:51 น.
ชมพูภูคา J.
หวนรำพึงถึงเรื่องราวครั้งเก่าก่อน
ในช่วงตอนเคยขับกล่อมป้อนคำหวาน
เมื่อแรกรักมวลบุปผาแย้มเบิกบาน
ร่วมตำนานรักหวานล้ำฉ่ำชื่นใจ
เคยชี้นกเห็นอะไรก็ใช่นก
หมู่วิหคร้องร่ำทำเสียงใส
ยามชี้ไม้เห็นเป็นอื่นได้เช่นไร
ไม้ก็ไม้ไม่ว่ากันฉันตามเธอ
หรือความรักทำคนจนมืดบอด
คำพร่ำพรอดรำพันนั้นรักเสมอ
สิ่งเป็นจริงละไว้อย่าหมายเจอ
ที่ปรนเปรอแสร้งเสจนเรรวน
ไม่ต้องเมายาอะไรยังใกล้บ้า
เพียงพริบตามาเปลี่ยนไปไม่คืนหวน
สักแต่ว่ารักใยมิทบทวน
เคยใคร่ครวญบ้างไหมหัวใจเรา
พอสิ้นรักสิ้นห่วงใยไม่เหมือนก่อน
เขียนบทกลอนอ้อนออดไว้ว่าใจเหงา
ความทรงจำเลือนเลือนเหมือนดั่งเงา
สำหรับเขารักหนึ่งนั้นไม่ทันจำ
หน้าส่วนตัว
1603
