29 มกราคม 2550 16:52 น.
ชมพูภูคา J.
รวยระริน หอมกลิ่น บุปผา
มวลมาลา ร้อยรับ ยอดขวัญ
ประทินกลิ่น เฟื่องฟุ้ง ปรุงกำนัล
ยามเธอนั้น แนบชิด ก่อนนิทรา
เคยขุ่นข้อง หมองใจ มลายสิ้น
เพียงยลยิน สู่แดนดิน ถิ่นหรรษา
เนื้อแนบเนื้อ อุ่นไอ ในกายา
ก่อนเวลา ฟ้าสาง จำจากจร
ปรารถนา แห่งหัวใจ ในคืนนี้
ณ ราตรี เริงรื่น เร่าร้อน
ท่วงทำนอง อ่อนไหว ใจรอนรอน
ห่วงอาวรณ์ ทอดถอน ตอนร่ำลา
รวยระริน กลิ่นไอ ดอกโศก
ปริ่มวิโยค หวนไห้ อาลัยหา
โอ้ดอกไม้ เพียงข้ามคืน ผลิโรยรา
ปรารถนา แห่งหัวใจ คงสายเกิน
29 มกราคม 2550 08:36 น.
ชมพูภูคา J.
...บทเพลง แห่งความคิดถึง
.....ห้วงคนึง ซาบซึ้งหวั่นไหว
.......เปล่งลำนำ ขับขานห่วงใย
.........ฝากเรไร ร่ำร้องถึงเธอ
...แม้ภูผาฟ้ากว้าง ขวางกั้น
.....ยังยืนยัน ผ่านพ้นมาเสมอ
.......แว่วสำเนียง เสียงหวานปานละเมอ
.........มอบถึงเธอ คนดีที่แสนไกล
...คืออักษรา แห่งความสเน่ห์หา
.....กล่อมนิทรา ราตรีที่หลับไหล
.......ร้อยเรียงรัก ภักดีตราบสิ้นใจ
.........โอบกอดไว้ไออุ่นนี้ ก่อนสิ้นจันทร์
...ฝากบทเพลง แห่งความเร่าร้อน
.....ดุจไฟฟอน เริงรื่นหฤหรรษ์
.......ปรารถนาแห่งหัวใจ นิจนิรันดร์
.........อย่าลงฑัณฑ์ เคืองข้องต้องอาญา
...คือบทเพลง ร่ำลาสุดท้าย
.....ลมหายใจระริกไหว แผ่วล้า
.......น้ำตาร่วง รินรดจรดกายา
.........จึ่งร่ำลาด้วยเพลงนี้ ...คิดถึงเธอ...
ไม่มีอะไรจะให้
นอกจากสิ่งเดียวที่มี คือ ความคิดถึง
26 มกราคม 2550 11:35 น.
ชมพูภูคา J.
มองฟ้าค่ำคืนนี้
โอ้ราตรีสิ้นไร้แสงดาว
เคยเปล่งแสงสกาว
เวหาหาวคราวร้างเลือนลา
ฝากบทเพลงคำพ้อ
ใจคนรอวอนเว้าคืนมา
เคยนับดวงดารา
ใต้เบื้องนภาฟากฟ้าอำพัน
คิดถึงเธอ หากเธอ อยู่ไหน
แม้ขอบฟ้าแสนไกลห่วงใยคิดถึงกัน
โอ้แสงดาวเพียงข้ามคืนนั้น
หม่นแสงพลันไร้คำอาลัย
มองฟ้าค่ำคืนนี้
โอ้ร้าวฤดีคร่ำครวญหวั่นไหว
คิดถึงคราวแสนไกล
ดาวในดวงใจลับลานิรันดร์
คิดถึงเธอ...
9 มกราคม 2550 20:19 น.
ชมพูภูคา J.
มันคือความรักใช่ไหม...
ฉันตอบตัวเองว่าใช่...
แต่เธอกลับพูดว่า...
ถ้าเราไม่เข้าใจกัน...
คำว่า " รัก " จะมีประโยชน์อะไร...
............................................
ในวันนี้ วันที่ฉันมีเธอเคียงข้าง...
อาจจะดีกว่าใครอีกหลายคน...
ที่ไม่มี แม้แต่...
โอกาสจะได้อยู่ใกล้ชิด...
คนที่ตัวเองรัก...
หากหลายครั้ง...
มองข้ามความโชคดีนั้น...
และอีกหลายครั้ง...
ทำร้ายเธอ...โดยไม่ทันคิด...
ฉันร้องไห้คร่ำครวญ...แทบบ้า...
แต่เธอ...อาจน้ำตาตกใน...
...........................................
มันคือความรักใช่ไหม...
ฉันตอบตัวเองว่าใช่... เหมือนทุกครั้ง...
แต่เธอ...ยังยืนยันคำเดิม...
เราไม่เคยเข้าใจกัน...
ความรัก... จะเกิดขึ้นมาได้อย่างไร...
...........................................
ในวันนี้...วันที่ฉันยังมีเธอเคียงข้าง...
วันที่ใจของฉัน...ยังอยู่ที่เธอเสมอ...
หากแต่ คงสายเกินไป...
ป่านนี้...ใจเธออยู่ที่ใคร...
5 มกราคม 2550 19:46 น.
ชมพูภูคา J.
อยากหยุด เวลา ไว้ตรงนี้
ห้วงนาที ที่ฉัน ไม่หวั่นไหว
ความเจ็บปวด รวดร้าว ล้นใจ
หยุดเอาไว้ ก่อนจะ สายเกิน
หากหลับตา แล้วลืม ความขื่นขม
เคยตรอมตรม หมองไหม้ ได้ห่างเหิน
อยู่กับฝัน นิทรานี้ ที่เพลิดเพลิน
แม้จะเดิน โดดเดี่ยว เพียงเดียวดาย
อยากจะหยุด อารมณ์ ความเศร้าหมอง
หยุดครอบครอง หัวใจ เจียนสลาย
ซับน้ำตา หลั่งไหล แทบวางวาย
อยากผ่อนคลาย หายสิ้น ในทันที
อยากจะหยุด พิษสง ความพ่ายแพ้
ใจอ่อนแอ ร้อนรน จนยากหนี
พายุร้าย ผลาญพร่า คร่าชีวี
บดขยี้ ใจดวงนี้ ให้แหลกลาญ
ขอเพียงหยุด ทุกสิ่ง เอาไว้ได้
จะแก้ไข มิให้ ไปหักหาญ
มีเพียงรัก รักมั่น ตราบเท่านาน
หยุดภัยพาล ผ่านพ้น พายุใจ
หน้าส่วนตัว
1497
