30 ตุลาคม 2548 12:47 น.
ชญานิศ
อันความรักนี้หนอถักทอฝัน
ดั่งดวงจันทร์เคียงข้างกันตะวันฉาย
อีกหมู่ดาวที่รายล้อมอยู่เรียงราย
มองดูคล้ายสวรรค์ชั้นวิมาน
30 ตุลาคม 2548 12:27 น.
ชญานิศ
แรกรักเธอเผลอไปใยตรึงจิต
แนบสนิทชิดไปทั้งใจกาย
ที่ทำไปไม่รู้ว่าใจต้องสลาย
เพราะรักมากลับกลายแทบวายชีวี
จึงของเตือนรุ่นน้องอย่าลองผิด
อย่าริคิดปลิดปลงอย่างสงสัย
ขอให้คิดสักนิดก่อนทำไป
ว่าต้องรอวันและวัย วันแห่งชัยที่สมควร
คนเรารักกันมันไม่ผิด
ยามนั้นตรึงตราจิตมิตรข้างกาย
แต่ยังมีสิ่งหนึ่งบ่อนทำลาย
นั่นคือกายเสียไป...ใช่กลับคืน
พี่นี้ประสบพบกับตัว
ว่าอย่ามัวเชื่อคำเขาเรามัวหมอง
สิ่งที่ได้ใช่รักแท้แค่รักสำรอง
รักทดลองประลองเชิงความเป็นชาย
รักตัวเองเถิดน้องตรองถ้วนถี่
เพราะยังมีผู้ที่รักเรามากกว่า
คือบิดรและมารดาให้กำเนิดมาชีวิตเรา
เขาจะรักเราอย่างไรเราไม่รู้
ไม่มีทางที่จะดูให้รู้แน่
สิ่งที่ทำอาจดูว่าเอื้อเฟื้อและเผื่อแผ่
แล้วตัวเราจะแย่เพราะเชื่อใจ
ไม่ต้องรักเขามากหรอกพี่บอกเตือน
ใช้สติลองคิดอย่าบิดเบือน
อย่าทำแชเชือนมากเงื่อนไข
ว่าคนที่เรารักปักใจไป
มั่นใจได้แค่ไหนถึงมอบกาย
ชีวิตเริ่มต้นใหม่สดใสกว่า
ชีวิตที่มีค่ายังไม่สาย
ชีวิตเจ้ามีค่าอย่างมากมาย
เมื่อต้นร้ายปลายจะดีพี่ขอเตือน
30 ตุลาคม 2548 12:12 น.
ชญานิศ
รักเขาทำไม ?
ตอบได้ไหมใจดวงน้อย
และวันนี้ที่ยังจะเฝ้าคอย
แล้วยังปล่อยใจไปในทางต่ำ
รู้ทั้งรู้ว่าเขายังรักกันวันยังค่ำ
จะทนทรมาน-ทรกรรม ไปทำไม ?
คงไม่มีวันนั้นในชาตินี้
วันที่มีเราสองคอยเคียงใกล้
แต่อยากให้รู้ว่า ถึงอย่างไร
ไม่เคยมีใคร ทำให้ฉันเปลี่ยนใจ...ไปจากเธอ
30 ตุลาคม 2548 12:08 น.
ชญานิศ
รักแรก แรกรัก ประจักษ์จิต
แรกรักเริ่มสนิทเมื่อชิดใกล้
รักแรก แรกรัก ปักหทัย
รักแรก แรกรักใคร่ ใฝ่หมายปอง
ยามเมื่อรักแรกเจอ เพ้อฝันหา
ยามเมื่อพบสบตา พาสุขสันต์
ทุกข์ที่มีก็มลายหายไปพลัน
เมื่อรักนั้นสมฤดี เปรมปรีด์ใจ
รักแรก รักแรง แสลงจิต
รักแรก ดั่งมิตรคอยชิดใกล้
รักแรก เมื่อเริ่มเปลี่ยนจะจรไป
รักแรก นั้นไซร้ แปรไป ฤทัยหมอง
28 ตุลาคม 2548 16:26 น.
ชญานิศ
เป็นอย่างไรหนอ...เจ้าความรัก
ที่ผู้คนมักหลงไหล
ฉันอีกคนแหละ...ที่แอบปลื้มไป
ว่าความรักอยู่ไม่ไกลเมื่อใกล้เธอ...
ความรักเอย...เจ้าความรัก
เป็นอย่างไร ฉไนเพิ่งประจักษ์
เมื่อศรรัก...ปักกลางทรวง
แต่เสียดายรักนั้น...มันหลอกลวง
ทำฉันน้ำตาร่วง...ตกบ่วงเสน่หา...
...ความรักมิเคยทำร้ายใคร...
ที่หลายคนมักพูดไปนะ...ใช่จริงหรือ?
แต่คำตอบที่ฉันพานพบคือ..
เมื่อไม่มีมือของเธอ...โลกนี้ช่างเงียบงัน
หน้าส่วนตัว
1241
