20 กุมภาพันธ์ 2554 19:35 น.
ฉางน้อย
" ติ๊ดด..ติ๊ดด..ติ๊ดด.." เสียงสัญญาณโทรศัพท์มือถือดังขึ้น
ฉันกดรับไม่ทันได้พูดอะไรเลย เสียงจากปลายสายก็แทรกเข้ามา
" ฮัลโหล น้องเหรอ ปืนของเตี่ยยังอยู่ที่น้องไหม ? "
" อ้าว เฮ้ย พี่พงษ์ศักดิ์เหรอ ? " นี่คือคำตอบรับที่น่ารักมากคะ จากยิหวา อิอิ
" อยู่ซิพี่ ของ ของเตี่ยทุกชิ้นยังอยู่ครบถ้วนสมบูรณ์ น้องเก็บรักษาอย่างดี"
" อืมม์ ..ดีแล้ว เสาร์นี้พี่ออกเวร เดี๋ยวไปยิงปืนเล่นด้วยกัน "
พีชายสรุปเอง่เสร็จสรรพ
" ห๋า..จริงๆเหรอพี่ ได้เลยๆ มาไวๆเลยนะ "
ฉันไม่ค่อยจะตื่นเต้นสักเท่าไหร่นักเนอะ อิอิ
พี่พงษ์ศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้องของฉันเอง มีศักดิ์เป็นพี่ชาย
อายุห่างกัน10กว่าปี น่ารักนิสัยดีเหมือนใครบางคนแถวๆเนี๊ยะ 555
............................................................................................
และแล้ววันที่ฉันรอคอยก็มาถึง เสาร์ที่ 29 มกราคม 2554
ที่ผ่านมานี่เอง พี่พงษ์ศักดิ์ขับรถคู่ใจสีแดงแปร๊ดดมาจอดสนามหญ้าหลังบ้าน
" ไหน น้องดูซิเหลือกระสุนประมาณกี่นัด ?"
โฆ พี่เราไม่พูดพล่ามทำเพลงเลยวุ้ย มาถึงก็ถาม
" น่าจะเหลือราวๆ 18 นัดได้มั้งพี่บาว" ฉันตอบไป
" เหรอ อืมม์ ดีแล้ว งั้นเราเอากระสุนของเก่ามายิงก่อนดีกว่า
แล้วเดี๋ยวค่อยซื้อใหม่ เพราะกระสุนเก่าไว้นานเกินไปก็ไม่ดีหรอก "
" ตอนนี้กระสุนรุ่นนี้ของเตี่ยไม่มีแล้วนะที่ทางชุมพร ระนอง สุราษฏร์ฯ
ไว้พี่ขึ้น กทม.จะหาซื้อให้แล้วกันนะ "
พี่ชายเขาพูดซะยืดยาว
" โห พี่บาว ยิงหมดกระสุนเนี๊ยะนะ เดี๋ยวชาวบ้านชาวช่องแตกตื่นกันพอดี "
ฉันค้านออกไปนิดนึง พอเป็นพิธี 5555
" เอาน่ะ เสียงไม่ได้ดังนักหรอก ลองดู
เดี๋ยวพี่สอนให้ ไหนว่าลูกเตี่ยไง "
"หรือว่าไม่กล้า ว๊า เสียชื่อลูกของเสือเก่านะเนี่ยะ "
อ่าวว .. แล้วกันซิ มาสบประมาทกันได้ไง ไม่ยอมวุ้ย
" ก็ใช่นะเป็นลูกเตี่ยไง แต่แค่เคยจับปืนเล่นเฉยๆ ไม่เคยยิงจริงๆนี่นา
ปอด.....(แหก)เหมือนกันนะ.....เฟร้ย "
คำในวงเล็บฉันคิดในใจไม่กล้าบอกดังๆ เดี๋ยวพี่ชายส่งมะเหงกให้
................................................................................................
" น้องต้องระลึกเสมอนะว่าเวลาจับปืน ห้ามหันกระบอกปืน
ไปในทิศทางที่มีคนอยู่และถ้าไม่จำเป็นอย่าเพิ่งเอานิ้วชี้สอดเข้าในไกปืน
เพราะเราไม่รู้ว่า มีกระสุนหลงเหลืออยู่หรือไม่ "
พี่ชายฉันอธิบาย พูดซะยืดยาว
พลางปลดแม๊กออกจากกระบอกปืนเสียงดังกริ๊ก
" ค่ะ...ค่ะ...." ฉันได้แต่รับฟังพลางพยักหน้ารับรู้
พร้อมๆกับกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ อิอิ
" วา จะยิงปืนจริงๆเหรอลูก ? " แม่ค่ะ
แม่ฉันโผล่หน้าจากในห้องครัวร้องถาม
" อ้าว ก็ยิงจริงซิแม่ ยิงเล่นจะยิงทำไมเนอะพี่บาว "
ฉันตอบแม่พลางเหลียวหาลูกคู่ อิอิ
" งั้นแม่ไปหน้าบ้านก่อนแล้วกัน "
รู้หรอก แม่คงคิดว่าเสียงปืนจะดังไปไหม
" อืม น้องดูนี่นะ พี่เอากระสุนของพี่กับของเตี่ยมาให้ดู
ของพี่กระสุนขนาด 9 มม. ของเตี่ยกระสุนมีขนาดแค่7.6 มม."
พี่พงษ์ศักดิ์พูดพลางดึงกระบอกปืนของพี่ออกจากที่คาดเอว
" โห ปืนของพี่บาวสวยอ่ะ ชอบๆ ว๊า แต่หนักกว่าของเตี่ยเยอะเลย "
ฉันทำตาวาว เมื่อเห็นปืน.38 กึ่งออโตเมติกของพี่พงษ์ศักดิ์ ซึ่งมีขนาดใหญ่กว่าของเตี่ย
" อืม เดี๋ยวให้ลองฝึกมือทั้งสองกระบอกเลยดีไหม ? "
" ดีๆ ได้เล๊ยยย โอเค เลยพี่บาว " ฉันยิ้มตาลุกวาว อิอิ
..................................................................................................
พี่พงษ์ศักดิ์ไปหยิบขวดน้ำพลาสติกมาวางเป็นเป้า
ซึ่งระยะห่างกันประมาณ5 ช่วงรถกระบะ
(ประมาณกี่เมตรหว่า ไม่แน่ใจ )
" อ่ะ น้องลองก่อนนะ นัดแรกของเตี่ยก่อนก็ได้ ลองดู"
พี่ชายบอก
" แหม พี่เอาจริงเหรอ สั่นๆเหมือนกันนะเนี่ยะ " ฉันชักหวั่นๆ อิอิ
" บอกแล้วไม่ต้องกลัว มือใหม่ต้องจับ2มือนะอย่างที่พี่บอก
ก่อนจะเหนี่ยวไกปืน น้องต้องตั้งสติหายใจลึกๆสัก2วินาที
ตามองเป้ากระสุน หรี่ตาซ้าย เล็งด้วยตาขวา "
" อ่อ ลืมไป น้องน่ะไม่ต้องเล็งก็ยิงแม่นแล้วล่ะ อิอิ "
พี่ชายไม่วายแซวคนกันเองอีกแน่ะ 5555
ฉันตั้งสติ ตามองเป้าหมายคือขวดน้ำพลาสติก
มือขวากำกระบอกปืนอย่างดี เสียงพี่ชายแว่วมา
ให้เอามือซ้ายจับทับกุมมือขวาอีกที ป้องกันเวลายิงกระสุน
ออกไปแล้วแรงดันของกระสุนจะทำให้ปลายกระบอกปืนตีแสกหน้าเราได้
" ไอ๋หย๋า.. น่ากลัวเหมือนกันแฮะ.." ฉันชักปอด(แหก) อิอิ
" เอาน่ะ ใจเย็นๆไอ่น้อง มีพี่อยู่ทั้งคน " พี่ชายบอก
ถึงเวลาที่สุดแล้วหวั่นนิดๆ กระสุนนัดแรกในชีวิต
ไหนจะเสียงดังของปืนอีก ไม่รุ้ว่าจะดังสักแค่ไหนกันหน๊อ
................................................................................ง
" เอาเลย ไอ่น้อง พร้อมนะ " พี่ชายถามความพร้อม
" ค่ะ " คำเดียวสั้นๆจากปากฉัน
ฉันรู้เพียงว่า ตัวเองสูดลมหายใจลึกๆ ตามองเป้าหมาย
มือขวากำปืนแน่น มือซ้ายกุมทับมือขวาอีกทีไม่ลืมทำตามที่พี่ชายบอก
ฉันรู้เพียงว่า พี่ชายตัวดีถอยห่างไปยืนด้านหลังฉัน
เพียงเสี้ยววินาทีที่ฉันจะลั่นกระสุนออกไป
" เปรี้ยง...." กระสุนนัดแรกวิ่งฉิวออกจากกระบอกปืนของเตี่ย
แว่บเดียวกันนั้นฉันเห็นประกายไฟแปล๊บขึ้นที่ปลายปืน
พร้อมๆกับหูฉันอื้ออึงด้วยเสียงกระสุนที่ถีบตัวจากการเหนี่ยวไกปืน
นัดแรก ทำเอาฉันตะลึงงัน ยิ้มแหยๆ
ในขณะที่พี่ชายหัวเราะก้องพร้อมๆกับวิ่งไปดูร่องรอยวิถีกระสุน
" เฮ้ย เก่งเว้ย น้องพี่ พลาดเป้าหมายห่างแค่ฝ่ามือเดียวเอง "
พี่ชาย(กัดฟัน)ชม อิอิ
แต่ฉันนี่ซิ ทั้งมือ ทั้งใจพร้อมกันสั่นพั่บๆๆ เพียงชั่วขณะก็เป็นปกติ
" อืมม์ ใช้ได้ๆ นี่แค่มือใหม่ นัดแรกนะเนี่ย ต้องหัดเล่นบ่อยๆจะได้ชำนาญ "
ฉันใจชื้นขึ้นเมื่อได้รับคำปลอบใจจากพี่ชาย เอาน่ะ มือใหม่นี่นะ
" อ่ะ ทีนี้ ตาพี่บาวยิงมั่งแล้วล่ะ ผลัดกันๆ "
ฉันยื่นปืนเตี่ยให้พี่ชายลองบ้าง
" ไม่ต้องหรอก เอาปืนพี่ดีกว่า กระสุนหาง่ายกว่า ปืนเตี่ยเก็บไว้ก่อน "
" เปรี้ยงง ..." นัดแรกของพี่พงษ์ศักดิ์พลาดเป้าไปนิดเดียวเช่นกัน
นัด2...นัด3.. นัด 4...จนกระทั่งนัดที่ 10 ผ่านไป สำหรับฉันและพี่พงษ์ศักดิ์
" ฮ่า.. พลาดเป้าเหมือนกันไอ่น้องเอ้ย มือไม่แม่นแล้วว่ะ "
พี่ชายยอมจำนน
............................................................................................
" อ่อ พี่บาว แล้วปลอกกระสุนล่ะ หายไปไหน ? " ฉันริ่มสงสัย
" อืมม์ ปลอกกระสุนของเตี่ยนะ จะดีดตัวออกไปข้างหน้า
แต่ปลอกกระสุนรุ่นของพี่จะดีดตัวไปด้านหลัง หาง่ายมาก "
" นั่นซิ น้องก็สงสัยว่าทำไมปลอกกระสุนของเตี่ยทำไมหาไม่เจอเลย "
วันนั้นฉันกับพี่พงษ์ศักดิ์นั่งคุยกันเรื่องปืน พี่ชายบอกหลายสิ่งหลายอย่าง
สรุปฉันยิงเล่นไปเกือบ 10 นัด พี่ชายยิงเล่นไปราว 3-4นัดได้มั้ง
แต่ทั้งสองพี่น้อง พลาดเป้ากันทั้งนั้น อิอิ มือใหม่นี่เนอะ
กระสุนนัดแรกฉันอาจจะกลัวไปเอง แต่ในเมื่อนัดแรกผ่านไปได้ด้วยดี
นัดที่ 2 และนัดต่อๆไปย่อมทำลายกำแพงแห่งความกลัวนั้นไปได้หมดสิ้น
ฉันใจกล้ามากขึ้น ไม่ได้คิดกลัวอะไรอีกต่อไปแล้วเกี่ยวกับเรื่องปืน
แต่พี่ชายก็สอน บอกว่า อย่าประมาทถ้าปืนอยู่ในกำมือเราแล้ว ต้องมีสติทุกครั้งไป
ปืนไม่เคยทำร้ายใคร แต่คนจะทำร้ายคนด้วยกันเองทั้งนั้น
ฉันคิด กระสุนนัดแรกของฉันคงคล้ายอุปสรรค
หรือปัญหาบางอย่างที่เรากลัว
แต่หากเราผ่านพ้นนัดแรกไปด้วยดี
ก็เหมือนอุปสรรคที่ผ่านพ้นลุล่วงด้วยดีในคราวแรก
.............................................................................................
( ฉ า ง น้ อ ย ท ะ เ ล ไ ร้ ค ลื่ น )
19 กุมภาพันธ์ 2554 09:00 น.
ฉางน้อย
]ลุงเวทย์กับป้าจันมีลูกชาย 2คนคือ เจ้าโต
กับเจ้าเล็ก
เจ้าโตเป็นลูกชายคนโต ทำงานมีหน้าที่มั่นคงพอสมควร
ส่วนเจ้าเล็กก็เป็นหลักเป็นฐานพอสมควร( ฐานความมั่นคงของลูกที่ยังเกาะพ่อแม่กิน อิอิ )
ก็คือจริงๆแล้วเจ้าเล็กเป็นเด็กคึกคะนองไปวันๆไม่ทำอะไร
นอกจากแข่งรถซิ่งไปวันๆ แต่งรถ เบิ้ลเครื่องมอไซค์ให้ตำรวจ
และคนรอบข้างได้สรรเสริญถึงบุพการีกันถ้วนหน้า
ทำเอาบุพการีถึงกะสะดุ้งเฮือกๆได้ไม่เว้นแต่ละวัน
........................................................................
คืนหนึ่งขณะที่ลุงเวทย์กับป้าจันนั่งดูทีวีอยู่นั้น
เจ้าโตได้โทรเข้ามือถือพ่อ ซึ่งก็คือลุงเวทย์
และ มือถือนั้นก็วางอยู่หน้าทีวี
" พ่อ แม่ เร็วๆเข้า ไอ่เล็กมันแอบไปแข่งรถกันอีกแล้ว
แล้วรถมันเกิดเกี่ยวกันเอง ชนกันระเนระนาด บาดเจ็บพอดูนะพ่อ
ตอนนี้อยู่โรงบาล....น่ะ "
เจ้าโต บอกชื่อโรงพยาบาลนั้นเสร็จสรรพ
" อ้าว เฮ้ย ตึกไหน ห้องไหน บอกมาๆ"
พ่อตกใจส่งเสียงโวยวายลั่น ทำเอาแม่หูผึ่งว่าเกิดอะไรขึ้น
" เร็วๆเลยนะพ่อ เดี๋ยวแม่ไปเปลี่ยนเสื้อก่อน
พ่ออย่าลืมหยิบกุญแจรถกับมือถือมาด้วยล่ะ "
" เออน่ะ ..ไม่ลืมๆๆน่ะ " พ่อรับปากมั่นเหมาะ
..............................................................
ตัดฉับมาที่หน้าตึกของโรงพยาบาลแห่งนั้น อิอิ
" แม่ ลองโทรหาเจ้าโตซิ ป่านนี้มันมาหรือยัง ?" พ่อบอก
" นั่นซิ เจ้าโตก็ไม่เห็นโทรหาเลยนะพ่อนะ" แม่เออออห่อหมก
แม่พูดพลางก็ก้มกดหมายเลขมือถือลูกชายอย่างใจจดใจจ่อ
" อ้าว พ่อเปลี่ยนมือถือใหม่ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยะ ? " แม่สงสัย
" บ้าซิ เปลี่ยนที่ไหน ดูดีๆซิ เครื่องเดิม " พ่อแย้ง
" เอ แต่แม่ว่าเหมือนหน้าตามันแปลกๆนาพ่อนา" แม่ไม่วายสงสัย
" เอ สัญญาณก็ไม่มีอ่ะพ่อ เงียบหาย "
แม่เพียรกดหมายเลขเดิมอยู่ซ้ำๆ
..................................................................
สักพักเจ้าโตวิ่งกระหืดกระหอบเสียงร้อนรนมาเชียว
" พ่อแม่ ผมโทรหาตั้งหลายครั้ง ทำไมไม่รับสาย
ไม่ได้เอามือถือมาด้วยเหรอ "
เจ้าโตถาม
" เอ๊า ก็นี่ไง มือถืออยู่ในมือแม่นี่ไง " พ่อตอบแทน
" เหรอ มือถืออยู่ในมือแม่เหรอ ? "
เจ้าโตทวนคำด้วยความสงสัย
" ก็เออซิ มือถืออยู่ในมือแม่เนี๊ยะ นี่ไง "
แม่พูดพลางยื่นมือถือในมือให้ลูกชายดูด้วยความภูมิใจนักหนา
" โธ่..แม่ พ่อ นี่มัน รีโมททีวี นะ เดี๋ยวคงได้คุยกันหรอก "
เจ้าโตทักท้วงพลางทำหน้าละเหี่ย อิอิ
" ห๋า ..เอ่อ พ่อๆ แม่ว่าแล้วเชียว ทำไมมือถือของพ่อวันนี้รูปร่างแปลกๆ"
แม่หันไปแหะ..แหะ..แก้เขินกับพ่อ
" เอ่อ คือ สงสัย พ่อหยิบผิดมาน่ะแม่
ก็แหม พ่อรีบนี่นา มือถือกะรีโมททีวีดั๊นวางใกล้กันด้วยนี่นา "
" พ่อหันไปก็คว้าหมับใส่กระเป๋ากางเกงด้านหลัง ฮี่..ฮี่.."
พ่อยอมรับสารภาพด้วยสีหน้าเจี๋ยมเจี้ยม
" แหม๊ พ่อเหน็บในกระเป๋าหลังตั้งน๊านนน มิน่าใครๆถึงเหลียวหลังมองตาม
ที่แท้ มองมือถือรุ่นใหม่ของพ่อนี่เอง แหะ..แหะ.."
ถึงคราวพ่อแก้เขินบ้างล่ะ
.............................................................
" เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า อย่าวางมือถือใกล้กับรีโมททีวี
มิฉะนั้นอาจเป็นดั่งเช่นครอบครัวนี้ได้ อิอิ "
ปล. เก็บตกเรื่องราวของคนข้างบ้าน 5555
หน้าส่วนตัว
8217
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟฉางน้อย
