หลายวันที่ผ่านมาที่ฉันกลับมาบ้านต่างจังหวัด การดำเนินชีวิตต่างๆก็เรียบง่ายอย่างคนชนบททั่วไป เชื่อหรือไม่แถวละแวกบ้านฉันนั้นไม่มีเซเวน ไม่มีร้านสะดวกซื้อใหญ่ๆให้ เดินตากแอร์ มีเพียงร้านของชำเล็กๆที่คิดว่าสมบูรณ์ที่สุด เป็นร้านของชำที่ไม่มีสินค้าให้เลือกซื้อมากนัก แต่ฉันจำใจซื้อด้วยความจำยอมเพราะจำเป็นต้องใช้ว่างั้นเหอะ อิอิ วันก่อนฉันไปซื้อแชมพูสระผม " พี่ๆ แพนทีนมีไหมคะ ? " " ม่ายมีน้องเหอ มีแตออด๊าด เอาหม้าย " พี่คนขายเธอขายทั้งแชมพูสระผม ขายทั้งขดลวดทองแดง แฮ่..แฮ่... นี่เป็นตัวอย่างเล็กๆน้อยๆที่นำมาเล่าสู่กันฟัง อิอิ .
6 โมงเช้าตื่นด้วยเสียงปลุกของนกเขาเถื่อนที่กู่ร้องบนยอดไม้ในป่าสวนยางข้างบ้าน กับข้าวอาหารการกินนั้นน่ะเหรอ ก็แกงเลียงยอดตำลึงข้างบ้านนั่นไง แถมด้วยน้ำพริกกะปิ(ฝีมือแม่) มีทั้งผักสด ผักลวก บ้านฉันอาจไม่มีอาหารบุฟเฟ่ที่เลิศหรูแต่มีกับข้าว ผักให้เลือกทานได้ตามใจ ไม่ว่าผักบุ้งริมคลอง(บ้านน้า) หรือ มะเขือพวงข้างบ้าน หรือดอกแคริมรั้ว อืมนะ บุฟเฟ่ก็บุฟเฟ่เห๊อะ บุฟเฟ่เมืองกรุงคงยอมแพ้บุฟเฟ่บ้านชนบท อิอิ อ่อ กับข้าวรสเด็ดฝีมือแม่อีกอย่างก็คือ แกงส้มเปลือกแตงโมใส่เนื้อหมู พูดถึงเรื่องเนื้อหมู ฉันทะเลาะกับแม่บ่อยเรื่องเนื้อหมู 5555 ก็ฉันบอกให้แม่ใส่หมูน้อยๆใส่ผักเยอะ แต่แม่ซิชอบใส่หมูเยอะๆผักน้อยๆ ทำให้ฉัน(แอบ)บ่นแม่พอเป็นกระษัย อิอิ ขืนบ่นมากไป กลัวแม่ขว้างไม้หน้าสามให้น่ะซิ แต่สรุปแล้วกับข้าวมื้อนั้นก็อร่อยเพียงพอแล้วกับบ้านชนบทริมป่าสวนยาง .
( ฉางน้อย ทะเลไร้คลื่น )
หน้าส่วนตัว
5183
เย็นวันที่ 26 เม.ย 53 ที่ผ่านมานั้นฉันเตรียมตัวเดินทางกลับบ้านต่างจังหวัดอย่างเร่งด่วน
โดยมิได้จองตั๋วล่วงหน้า แต่ก็คิดว่าคงมีที่ว่างสำหรับสำหรับฉันสักที่แหละน่ะ
แต่แล้วฉันต้องพบกับความผิดหวังเมื่อพนักงานขายตั๋วที่สถานีหัวลำโพงบอกว่า ตั๋วเดินทาง
ขบวนที่ฉันต้องไปนั้นเต็มหมดทุกชั้น ทุกขบวน
อ่อ แต่ยังก่อน ยังมีที่ว่างของชั้น 3 ซึ่งเป็นทางเลือกสุดท้ายทำให้ฉันจำเป็นต้องเลือก
ไม่เช่นนั้นแล้วจะไม่มีที่นั่งเหลือให้ฉันได้หย่อนก้นแม้แต่สักตัวเดียว อิอิ
การเดินทางบนรถไฟชั้น 3 ในครั้งนั้นทำให้ฉันได้มองเห็นความหลากหลายของชีวิตผู้คน
ซึ่งเปรียบเสมือนเพื่อนร่วมทาง ฉันและพวกเขาเหล่านั้นอาจมีจุดเริ่มต้นที่เดียวกัน
ทว่า แต่ละคนอาจมีจุดหมายปลายทางที่ต่างกันออกไป
.....................................................................
เวลาผ่านไปประมาณสัก 2 ทุ่มกว่าๆรถไฟวิ่งมาถึงสถานีราชบุรี
ซึ่งอาจได้กลิ่นไม่พึงประสงค์บ้าง พ่อค้าแม่ค้าต่างทยอยนำอาหาร ของขบเคี้ยวขึ้นมาขาย
ฉันคิดเล่นๆว่า เอ..ไม่เห็นมีแม่ค้าคนใดแบกโอ่งราชบุรีมาขายบนรถไฟบ้างนะ อิอิ
แค่คิด ฉันก็แอบอมยิ้มคนเดียว
รถไฟเริ่มเคลื่อนตัวออกจากสถานีราชบุรี ฉันยังคงนั่งมองการดำเนินชีวิตของผู้คน
บนรถไฟอย่างเงียบๆ ผู้โดยสารเริ่มแออัดขึ้นเรื่อยๆ วัยรุ่นกลุ่มนั่งยืนดื่มเบียร์กระป๋องใกล้
บันไดทางขึ้นรถไฟ ทำให้เจ้าหน้าที่บนรถไฟมากล่าวตักเตือนให้ลดความคะนองลง
.....................................................................
ฉันเผลองีบหลับไป เวลาผ่านไปเท่าไหร่ไม่ทราบได้ หวูดรถไฟร้องก้องที่
สถานีรถไฟเพชรบุรี เสียงพ่อค้าแม่ค้าและผู้โดยสารยังคงส่งเสียงจ่อกแจ่กจอแจ
แข่งกับเสียงล้อเหล็กของรถไฟ บ้างก็นำข้าวกล่องมาขาย
บ้างก็นำข้าวเกรียบเมืองเพชรและขนมหม้อแกงของกินมีชื่อในเมืองเพชรมาขาย
แต่สำหรับฉันแล้วเมื่อนึกถึงจ.เพชรบุรีฉันกลับนึกถึงซุ้มมือปืนชื่อดังต่างๆในเมืองเพชร
ซุ้มหรือคุ้ม ฉันไม่ทราบว่าสองคำนี้ความหมายค่างกันอย่างไร
.........................................................................
ตี 2 กว่าๆเป็นเวลาดึกสงัดพอสมควร ถ้าเป็นค่ำคืนปกติฉันคงนอนหลับสบายที่บ้าน
แต่ทว่า ณ.เวลานี้คงไม่มีใครที่จะนอนหลับได้อย่างสบายใจสบายกาย
อย่างน้อยแสงนีออนที่ส่องแสงสลัวๆบนฝ้าเพดานรถไฟที่ส่องแยงตา
ผู้โดยสารบางคนก็คุยกันเบาๆ บ้างก็ลุกขึ้นห้องน้ำในโบกี้ถัดไป
ฉันเหลียวมองเพื่อนร่วมทางบนรถไฟอีกครั้งและไม่แปลกใจเลยสักนิด
กับภาพที่เห็นตรงหน้า บนพื้นรถไฟบริเวณทางเดินนั้นผู้หญิงคนหนึ่งนำ
กระดาษหนังสือพิมพ์มาปูนอนแทนเสื่อแทนฟูกนุ่มๆที่บ้าน
แค่นี้เธอคงพอใจแล้วกระมังกับการเดินทางในครั้งนี้
วัยรุ่นกลุ่มนั้นหายจากความคะนอง เพราะฉันเห็นว่านั่งพิงหลังกันหลับริมทางเดินเช่นกัน
...................................................................
นี่ละชีวิตที่เลือกเดินทางไม่ได้(เช่นเดียวกับฉัน) ถ้าพวกเขาเหล่านั้น
(และฉันคนนี้)เลือกได้ พวกเขาคงเลือกที่จะเดินทางที่สะดวกสบายกว่านี้เป็นแน่
ยิ่งดึกเท่าใดเสียงล้อเหล็กของรถไฟก็บดเบียดรางเหล็กทำให้มีเสียงดังยิ่งขึ้นกว่าเดิม
สองข้างทางที่รถไฟวิ่งผ่านฉันมองฝ่าความมืดไปนอกหน้าต่าง บางช่วงก็เป็นป่ามืดมิด
บางช่วงก็มองเห็นสลัวๆเป็นภูเขาสูงตั้งตระหง่านดูทะมึนน่ากลัว
เงาทะมึนของภูเขาสามารถจินตนาการเป็นภูตผิปีศาจทำให้ดูน่ากลัวมากนักในยามดึก
ความง่วงสุดท้ายทำให้ฉันละสายตาจากนอกหน้าต่างมาพักสายตา
และพักความเหนื่อยล้าจากการเดินทางภายใต้หมวกแก๊ปใบเก่ง
และแสงนีออนที่ส่องสลัวๆเหนือศรีษะ
..........................................................................
สะดุ้งตื่นตกใจในเวลาตี 5 กว่าๆพร้อมๆกับแรงเหวี่ยงของรถไฟซึ่งคาดว่า
เป็นทางโค้งแห่งหนึ่งในเส้นทางนั้น
ฉันเหลียวมองรอบตัว เห็นลุงคนหนึ่งนั่งบนพื้นทางเดินข้างๆเบาะที่นั่งของฉัน
ลุงบอกว่าจะไปลงที่สถานีปลายทาง นั่นก็คือ สถานีกันตัง จ.ตรัง
ฉันเลยเอ่ยปากบอกลุง " เดี๋ยวหนูลงที่สถานีไชยา ซึ่งอยู่ข้างหน้านี่เอง
ลุงมานั่งที่ตรงนี้ของหนูก็แล้วกัน "
ลุงพยักหน้าเบาๆ พร้อมเอ่ย " ขอบใจนะหนู "
คำพูดของลุงเพียงประโยคเดียวไม่ได้ทำให้ฉันดีใจเท่ากับที่ได้เห็น
รอยยิ้มและแววตาดีใจที่ระบายไปทั่วใบหน้าของลุงท่านนั้น
ใช่แล้ว..การเดินทางของฉันสิ้นสุดลงเพียงแค่นี้
แต่ลุงท่านนั้นและเพื่อนร่วมทางคนอื่นล่ะ พวกเขาต้องเดินทางกันอีกยาวไกล
พร้อมๆกับชีวิตที่ต้องดิ้นรนต่อสู้ในโลกนี้อีกยาวนาน
.............................................................
( ฉางน้อย ทะเลไร้คลื่น )
( ปล. พยายามลงเรื่องสั้น เป็นครั้งที่ 4 ฮึ่มๆๆ ใจเย็นแล้วนะเนี่ยะ )
ฉันกับเขา เราเจอกันที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งย่านฝั่งธนฯ เขานั้นเล่า ดูท่าทางตัวเล็กๆ น่ารักๆ ดูบอบบางสะดุดตาผู้พบเห็น ตัวเขานั้นฉันไม่แน่ใจว่าเขาจะรุ้สึกอย่างไรเมื่อเจอฉันครั้งแรก แต่ฉันนี่ซิ กลับยิ้มแย้มถูกใจราวกับเขาเป็นของเล่นชิ้นใหม่ที่ฉันต้องได้มา นี่กะละมัง เอ้ย นี่กระมัง รักแรกพบของฉัน รู้เพียงว่า ฉันหวังอยากได้เขามาไว้ในครอบครอง อยากเป็นเจ้าของเขา ก่อนที่ใครจะคว้าไปชื่นชม ..
เกือบ 3 ปีแล้วซินะที่ฉันกับเขา " เรา " ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด ในวันว่างของกันและกัน ไม่ว่าเหนือ ใต้ ทะเล หรือแม้แต่ไปไหว้พระด้วยกัน ที่วัดต่างๆในเขตกทม. หรือแม้แต่จะกลับบ้านต่างจังหวัด "เรา"ก็ไม่เคยห่างกันไกล ฉันมักจะมีเขาเคียงข้างกายเสมอ แทบจะไม่มีสักครั้งที่เราต้องห่างกัน มีฉันก็ต้องมีเขา คอยเป็นเงาเคียงกาย เขาไม่เคยบ่น ไม่เคยมีแววตาว่าจะเหนื่อยหน่ายสักแค่ไหน ไม่ว่าฝนจะตก แดดจะออก " เรา "พร้อมจะเดินทางไปด้วยกัน
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟฉางน้อย
Lovings
ฉางน้อย เลิฟ 1 คน
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟฉางน้อย
Lovings
ฉางน้อย เลิฟ 0 คน
