" ความคิดถึงไม่โทรก็ถึง เพราะคิดก็ถึง แต่อยากได้ยินเสียงจึง โทรมาหาเวลาอยู่ไกล ฝากไปกับลม กับฝนกับฟ้ามันช้าเกินไป อยากคิดแล้วถึงทันใด หัวใจมันสั่งให้โทร " ..... เสียงเพลง " ความคิดถึงกำลังเดินทาง" ของโกไข่กับนายสน ดังขึ้นเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่อาจทราบได้ ทั้งนี้เพราะฉันตั้งใจเปิดฟังซ้ำแล้วซ้ำเล่านั่นเอง แรกที่เดียวที่ฉันได้ยินชื่อเพลงนี้ เพราะใครบางคนบอกให้ฉันลองฟังเพลงนี้ดู แต่ทว่า ฉันก็ยังคงยุ่งๆวุ่นๆเรื่องงานและเรื่องส่วนตัว (รวมทั้งเรื่องของคนอื่นด้วยเช่นกัน) จึงทำให้ฉันหลงลืมที่จะหาฟังเพลงนี้ไปโดยปริยาย แต่แล้วจู่ๆในค่ำคืนนั้น เธอถามฉันว่า ได้ลองฟังเพลงที่บอกหรือยัง ? อ้าว ..ตายละ ลืมซะสนิท ขอโทษๆๆนะเธอคนดีของฉัน แม้ฉันจะลืมฟังเพลงที่เธอแนะนำมา แต่ฉันไม่ลืมเธอผู้นำเสนอเพลงเพราะๆซึ้งๆ เนื้อหากินใจมาฝากให้ฟังกันในยามค่ำคืนที่หัวใจเหงาๆ เธอจะรู้ไหม ..ฉันชอบมากเลยนะ เพลงนี้น่ะ ฉันน่าจะเปิดฟังเวลาฝนตกๆ ฟังแล้วเหมือนเหงาๆเศร้าๆยังไง ไม่รุ้ซินะ เคยได้ยินคำกล่าวของใครบางคนที่บอกว่า.. ...อย่าตอกย้ำหัวใจเหงาๆของเราเอง ด้วยกันฟังเพลงเศร้าๆ จะยิ่งเป็นการเพิ่มความเหงาเป็นทบทวีคูณ... แต่สำหรับฉันแล้ว ยิ่งเหงาๆเศร้าๆยิ่งแสวงหาฟังเพลงที่ ต้องการตอกย้ำหัวใจให้เหงามากไปกว่าเดิม เธอคงไม่คิดว่า ฉันทำอะไรที่แปลกๆพิเรนท์ๆหรอกนะ ฉันคิดของฉันแบบนี้นี่นา ยิ่งฟังเพลงนี้วนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ยิ่งคิดถึงเธอ ความรู้สึกของฉันคงไม่แตกต่างกับนายโกไข่สักเท่าไหร่หรอกมั้ง ผู้ร้องเพลงนี้สื่ออารมณ์ออกมาตรงใจฉันได้ดีเหลือเกิน คิดถึง โหยหา อยากเห็นหน้า อยากพูดคุย ฉันได้แต่เผลอยิ้มกับความรู้สึกในใจของตัวเอง ข้อความทางโทรศัพท์ที่ฉันส่งๆไป ไม่ว่า.... " คิดถึงนะ".. " คิดถึงจัง " .." คิดถึงมาก " แต่ละข้อความในใจจากความคิดถึงของฉันนั้น มันเหมือนผ่านหายไปกับสายลม ไร้การตอบกลับ เหมือนเธอไม่ยินดียินร้ายต่อความคิดถึงที่ฉันฝากไปให้ .
ค่ำคืนนี้ท้องฟ้าสว่างไสวไปด้วยดวงดาวนับร้อยนับพันหมื่นล้านดวง แต่ก็คงไม่มากไปกว่าความคิดถึงที่ฉันส่งไปให้เธอหรอกนะ ยิ่งคิดถึง ยิ่งเหงา เศร้าจับใจ ใครจะเข้าใจความรู้สึกเหล่านี้ เธอจะคิดถึงฉันเหมือนอย่างที่ฉันคิดถึงเธอบ้างไหม ได้โปรดเถอะ..ได้โปรด... อย่าให้ความคิดถึงของฉันเลือนหายไปกับกาลเวลาที่ผ่านมาเลยนะ " อยากได้ยินสักคำว่า รัก ให้พอชื่นใจ ได้ฟังคำนี้ทีไร เติมต่อใจให้ไปต่อฝัน ไกลก็ไม่ไกล ใจใกล้ด้วยใจ รักและผูกพัน ไม่เจอหน้ากันตั้งนาน ขอเพียงได้ยินเสียงเธอ.." นี่ไง...เนื้อเพลงประโยคนี้ เธอฟังซิ คำว่า " รัก " คำนี้คำเดียวสามารถเป็นกำลังใจให้ใครต่อใคร ได้หลายๆคนเชียวนะ " เติมต่อใจให้ไปต่อฝัน " ชอบจังประโยคนี้ เธอรู้ไหม ? เธอเคยบอกฉันว่า ระยะทางอาจยาวไกล แต่ถ้าใจเราใกล้กัน ก็ไม่เป็นอุปสรรคให้ความคิดถึงได้เดินทางมาบรรจบพบกัน เธอย้ำเตือนฉันเสมอๆว่า ให้ไว้ใจ มั่นใจ ซึ่งกันและกัน " ระยะทางความห่างไกล จะชี้วัดความผูกพันของหัวใจ " เธอแน่ใจกระนั้นเหรอ..ฉันชักหวั่นใจยังไงไม่รู้ซินะ กลัวเธอเปลี่ยนไป...กลัวเธอไม่เหมือนเดิม... ขอเพียงใจเธออย่าเพิ่งเปลี่ยนแปลงไปเลยนะ สำหรับฉันแล้ว ความคิดถึงของฉันยังเหมือนเดิม ความคิดถึงของฉันเดินทางไปหาเธอเสมอๆ แม้ว่าไม่ทุกวัน แม้ว่าไม่ทุกเวลา แต่เป็นทุกลมหายใจที่มีเธอ
( ฉางน้อย ทะเลไร้คลื่น )
" โอ๊ยๆๆ เป็นอะไรกันนี่ ปวดเมื่อยตามกล้ามเนื้อ ตามตัวไปหมด " วันนี้เป็นวันที่ 3 แล้วที่ยิหวาบ่นๆกับตัวเอง เพราะน้อยวันพันปีมีน้อยครั้งที่ยิหวาจะปวดหัวตัวร้อนอย่างคนอื่นๆเขาล่ะ วันแรกของอาการปวด เริ่มเมื่อวันพุธที่ 22 ก.ค. 52 นี่เอง เธอจำได้เริ่มปวดเมื่อยตามข้อมือ ปวดข้อนิ้วด้วย ข้อเริ่มแข็งๆ ข้อศอกก็เริ่มปวดๆ คล้ายกับอาการของคนที่เอาข้อศอกไปกระแทกกับของแข็งอย่างแรง ยิหวาก็ยังไม่คิดมากยิหวา คิดอีกที อาจเป็น เพราะความซุ่มซ่ามของเราด้วยหรือเปล่าน๊า ( ซึ่งความซุ่มซ่ามนี้เป็นความสามารถเฉพาะตัว ห้ามใครลอกเลียนแบบ อิอิ ) เช้าวันพฤหัสที่ 23 ก.ค.52.... ปวดข้อเท้า หลังเท้าด้านซ้าย มองดูหลังเท้าบวมด้วยครั้นพอลุกขึ้นยืน ก็ร้องโอ๊ยๆๆ เซไป2ก้าว ต้องหยุดนั่งต่อ ข้อมือข้อศอกก็เริ่มปวดกว่าเดิม แต่ก็ยังทำงานได้ ทำใจเย็น เป็นอะไรหว่าจะย่างซ้ายก็โอ๊ย ก้าวขวาก็โอ๊ย ยังคิดอีก เดี๋ยวคงหายมั้ง .......ปลอบใจตัวเอง อิอิ พอตอนค่ำ ร้อนๆหนาวๆเลยนอนเร็วกว่าปกติ (ถ้าไม่ปกติคือ 4ทุ่มกว่า อิอิ ) พี่ๆยังแปลกใจยัยวาผีเข้าหรือไง เห็นนอนไวผิดปกติ ทุกทีถ้าไม่ 4ทุ่มนอนไม่หลับ 5555 ศุกร์ที่ 24 ก.ค. 52 ....เอาล่ะซิ ตื่นมาก็ร้องโหยหวน เอ๊ย ร้องโอดโอย (คำว่า โหยหวนนี่เหมือนคุ้นๆนะเนี่ยะ อิอิ ) ได้ยินเสียงพี่สาวแอบนินทาเบาๆ สงสัยยัยวาผีออก ตื่นเช้ามาเป็นวันที่3 ที่ปวดข้อ ปวดกล้ามเนื้อ ปวดตามข้อพับไปหมด มือทั้งสองข้างก็เหมือน บวมๆ ปลายนิ้วเหมือนจะชาๆ .. ชา ในที่นี้ไม่เกี่ยวกับกาแฟ และโอวัลติน อิอิ อาการร้อนๆหนาวๆก็มีบ้าง พอให้เป็นกังวลเล่นนิดๆหน่อยๆ 5555 ไม่ได้การละ ต้องอาบน้ำ แต่งตัวไปหาหมอล่ะ ......
" มีอาการเป็นยังไงบ้างคะ ? " พยายาม เอ๊ย พยาบาลสาวถามหลังจาก ยิหวาไปยื่นบัตรเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เธอคงยิ้มหวานมั้ง เห็นใส่หน้ากากซะมิด อิอิ เลยคิดเองว่าคงยิ้มแหละ " จู่ๆ ก็ปวดข้อมือขึ้นมาเฉยๆน่ะคะ วันต่อมาก็ปวดข้อเท้า ข้อศอก ปวดตามข้อนิ้วก็แข็งๆชาๆ " ยิหวาบอกอาการให้พยาบาลรับรู้ เพื่อจะได้กรอกอาการในแฟ้มประวัติได้ถูกต้อง " แล้วอาการอื่นละคะ ไอไหม จามไหม เสลด เสมหะมีไหมคะ ? " " ไม่มีคะ แค่เหมือนร้อนๆหนาวๆนิดหน่อยค่ะ " " งั้น ต้องไปตรวจหาความเสี่ยงไข้หวัด 2009 นะคะ " พยาบาลบอกพลางเหล่มองด้วยหางตา " .......... " ซวยล่ะซิ ตรู อิ อิ ยิหวา คิดในใจ เฮ้ออออ........ ยิหวามองไม่ผิด พยาบาลคนนั้นมองด้วยหางตาจริงๆด้วย มองตั้งแต่หัวถึงปลายทีน เอ๊ย ปลายเท้า ( เธอคงเป็นญาติกับสมชายจรดปลายเท้าด้วยหรือเปล่าไม่แน่ใจ อิอิ ) " คุณนำแฟ้มนี้ไปยื่นข้างนอกนะคะ ไปรอห้องข้างนอกเลยคะ " พยายาม เอ๊ย พยาบาลส่งแฟ้มให้พลางรีบดึงมือกลับ โห ทำยังกะเราเป็นตัวปล่อยเชื้อโรคงั้นแหละ แหมๆๆ นำแฟ้นประวัติตัวเองไปวางไว้ด้วยสีหน้าเอ๋อๆเซ่อๆซ่าๆอีกตามเคย พยาบาลถามอีก ... " มีไอ มีจาม มีเสมหะ มีน้ำมูกไหมคะ ? " " ไม่ค่ะ..แค่ปวดเมื่อยกล้ามเนื้อ ปวดตามข้อต่างๆ ในร่างกาย เป็นมา 2วันแล้วคะ " " งั้น คุณมาผิดที่แล้วคะ คุณต้องไปห้องด้านในนะคะ " " อ้าว ก็เขาไล่ให้หนูมาที่นี่นี่นา " ยิหวา ชักจะ งงๆ เซ็งๆ " ไม่ได้นะคะ ที่นี่ตรวจอาการไม่เหมือนกันคะ " พยาบาลยังคงยืนยันแบบนั้น " ............." อะไรกัน (วะ ) แล้ววันนี้ตรูจะได้ตรวจไหมเนี๊ยะ เดินแบบหมดแรง เหนื่อยๆ ปวดก็ปวด เมื่อยก็เมื่อย อยากจะนอนเต็มที นำแฟ้มไปที่ห้องด้านใน พยาบาลสาวสวย ไร้รอยยิ้มรับพลาง(แอบ)ส่ายหน้าด้วยความระอา 555 เห็นนะว่าแอบน่ะ เจ้าหล่อนคงไม่ส่ายหน้าด้วยความเอ็นดูหรอกมั้ง เนอะ ...
ขออภัย....กระทู้นี้ไม่มีเนื้อหา จบการนำเสนอข่าวสั้น จาก สำนักข่าว cnn แปลว่า ฉางน้อย นิวส์ อิอิ .....
พี่เมี่ยง อาทิตย์นี้พาวาไปเที่ยวไหนป่าว ? " ยิหวาอุตส่าห์กัดฟันโทรถามพี่เมี่ยง เพราะตามปกติแล้วพี่เมี่ยงต้องโทรหาเธอเอง โทรไปงัดปลุกให้ลุกจากที่นอนว่างั้นเหอะ ถ้าพี่เมี่ยงไม่โทรมา ยิหวาไม่ยอมลุกซิน่ะ 5555 " วาอยากไปไหนละ บอกมาซิ เดี๋ยวพี่พาไป ? " พี่เมี่ยงถาม " วาอยากไปที่ชอบๆๆอ่ะพี่เมี่ยง พาไปหน่อยซิ อิอิ " " ทะลึ่งนะยัยวา ทะลึ่ง เดี๋ยวโดนๆ อยากไปไหนบอกมาเร็วๆ ไปห้างหรือร้านหนังสือหรือกินข้าวหรือนั่งริมน้ำ " พี่เมี่ยงยื่นข้อเสนอให้ "กินข้าวด้วยพี่เมี่ยง กินข้าวริมน้ำ วากำลังหิวพอดี " อ่ะนะ เข้าทางยิหวาพอดีเชียว ในเมื่อพี่เมี่ยงเสนอ ยิหวาก็สนอง 5555 " งั้น ร้านริมน้ำท่าพระจันทร์นะ ร้านเดิมแหละ ร้านที่มียำไข่เค็มไง ใครไปสาย พี่ไม่รอด้วยจะกินให้หมดเลย 555" " อ่ะนะ พี่เมี่ยง งก วากำลังหิวนะ เดี๋ยวโดนงับหูเลย " " ไปอาบน้ำเลย ห้ามช้า ไม่รอนะ พี่ก็หิว กินช้างได้ทั้งตัวแล้วเนี่ยะ " พี่เมี่ยงโอดครวญตามสายบ้าง " .... เจ้าคะ....."
.
" สวัสดีค่ะพี่เมี่ยง " ยิหวาเอ่ยปากสวัสดีพี่เมี่ยงพร้อมยกมือไหว้งามๆ อิอิ " จ้า..... ไปไหนก่อนดีล่ะ หือวา กินข้าวก่อนหรือว่า ไปในธรรมศาสตร์นั่งริมน้ำก่อนดี บอกซิ " " อ้าว ไม่ใช่ที่เดียวกันเหรอคะ ? " ยิหวา สงสัย " ก็ไปถ่ายรูปก่อนไง เหนื่อย เมื่อย หิว ก็ออกมากินข้าว ไง พี่ฉลาดไหม ? " " ค๊าาาา....ฉลาดกว่าวา นิ๊ดดดนึง " ยิหวา ยกปลายก้อยให้ดูว่า ฉลาดกว่านิดเดียว (นิดเดียวจริงๆ 555 ) " อ่ะ ถ้าไม่งั้น พี่จะเป็นพี่ได้เหรอ พี่ต้องรอบรุ้ให้ทันเด็กรอบจัด เอ๊ย เด็กแก่แดดอย่างวาไง จริงไหม ? " พี่เมี่ยงพูดพลางเดินนำหน้ายิหวา เข้าไปในประตูรั้ว มธ.ท่าพระจันทร์ " อ่ะ วา รุ้ไหม ว่านี่คืออะไร ? " พี่เมี่ยงตั้งคำถาม " ก็ต้นไม้ ไว้นั่งพักผ่อน มีม้าหินอ่อนไงคะ " ยิหวา ตอบแบบฟันธง(ขาด) " เฮ้อ.. ยัยวานี่น๊า ไม่รุ้เรื่องเล๊ยยยย " พี่เมี่ยงพูดเหมือนอ่อนอกอ่อนใจซะเต็มประดา " ที่นี่ เขาเรียกว่า ลานโพธิ์ เข้าใจยัง รุ้ไหมเนี่ยะที่บอกน่ะ " พี่เมี่ยงถามย้ำ " ลานโพธิ์ คืออะไร เอาไว้ทำอะไรล่ะพี่เมี่ยง วาไม่เข้าใจนี่ " ยิหวาถาม พลางทำหน้าเหมือนแมวสงสัย " ลานโพธิ์น่ะ เป็นสัญลักษณ์ของการต่อสู้เพื่อประชาธิปไตย ของธรรมศาสตร์และสังคมไทย นับตั้งแต่เหตุการณ์ 14 ตุลาคม พ.ศ.2516 ที่ขบวนการนิสิตนักศึกษาประชาชนร่วมกันต่อสู้ เพื่อเรียกร้องรัฐธรรมนูญและประชาธิปไตย " พี่เมี่ยงอธิบายซะยืดยาวเชียว
" ถามจริงๆ วารุ้ไหมว่า ที่นี่มีสถานที่อะไรๆที่สำคัญบ้าง รุ้บ้างไหมเนี่ยะ ? พี่เมี่ยงถาม " ก็วาไม่รู้ ไม่เคยมานี่นา ถ้ารู้จะถามเหรอ แหมๆๆ " ยิหวา พาลพาโลไปได้เรื่อย " พี่จะบอกให้ฟังทีละอย่างๆนะ ฟังไหม ห๋า มัวแต่ถ่ายรุป เดี๋ยวค่อยถ่าย " " โห ตกใจๆ พูดเบาๆก็ได้ คนอะไร ดุยังกะแมวน่ะ " ยิหวาพูดก็ต้องทำคอหด เมื่อเห็นสายตาดุส่งมา ( วารุ้พี่เมี่ยง แกล้งขู่ไปงั้น กลัววาเหลิง อิอิ ) ..
(หากข้อมูลใดผิดพลาด ขออภัยด้วยนะคะ ต้องโทษพี่เมี่ยงคำคะ อิอิ
" อ้าว พี่สิน เป็นอะไรไปคะ ดูทำหน้าเหมือนจิ้งจกโดนประตูหนีบ ? " ยิหวาร้องทักพี่สินเมื่อเขาเดินเข้ามาในสำนักงาน พี่สินเขาเป็นทั้งเพื่อนรุ่นพี่ ทั้งพี่ชายคนสนิท มีอะไรเราสองคนก็พูดคุย เล่าสู่กันฟังเสมอๆไม่ว่าการทำงาน เรื่องที่บ้านหรือแม้แต่ความรัก และเช้าวันนี้ก็เช่นกัน " วา พี่เลิกกับเธอคนนั้นแล้วนะ " พี่สินเอ่ยปากพูดเมื่อวางแฟ้มเอกสารบนโต๊ะทำงานของเขาแล้ว " อ้าว ทำไม มีอะไรอีกคะ พี่สินใจเย็นๆน่ะ " ยิหวาสีหน้างุนงง เพราะเป็นที่ทราบกันมานานแล้วว่าคู่นี้รักกันมานานพอดู " ไม่ล้อเล่นนะ พี่พูดจริงๆ พี่กับเธอตัดสินใจตัดขาดจากกันจริงๆซะที" พี่สินผ่อนลมหายใจนิดหนึ่งก่อนที่จะระบายคำพูดออกมา " ไหน มีอะไรเล่ามาซิพี่สิน " คราวนี้ยิหวาเธอวางมือจากงานที่กองตรงหน้า หันมาสนใจจริงๆจังๆกับเรื่องราวของพี่สิน " คืองี้นะวา ..เมื่อเย็นวานนี้พี่กับเธอไปนั่งทานข้าว ฟังเพลงเบาๆเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เราจะแยกทางกันเดิน " " วาก็รุ้นี่ ว่าพี่กับเธอคบกันมานานแค่ไหน 17ปีเชียวนะวาเห มือน17ปีแห่งการรอคอยที่เปล่าประโยชน์ แต่สำหรับพี่ ไม่เลยนะ เพราะมันเป็น17ปีที่ทำให้พี่มีความสุข " พี่สินเริ่มจะคร่ำครวญถึงอดีตที่ผ่านมา " ค่ะ ..แล้วยังไงต่อคะ ? " วาสนใจรับฟังเรื่องราวของเพื่อนๆ คนอื่นๆเสมอๆแม้ว่าตัวเองไม่สามารถช่วยแก้ไขได้ก็ตามที " เราไปนั่งทานข้าวกันแถวๆหน้าโรงเรียนสวนกุหลาบ ร ร้านนี้เปิดเพลงเบาๆ ดูแล้วเหมือนโรแมนติกใช่ไหมวา แต่ไม่เลยนะ " " พี่ตัดสินใจถามเธออีกครั้งว่า ..ที่ผ่านๆมาคุณรักผมบ้างไหม ผมต้องการได้ยินคำนี้ เพียงคำเดียวจากปากคุณ .." " เธอเงียบ เธอไม่ยอมพูดอะไรสักคำ พี่ไม่เข้าใจ ว่าทำไมคนเราคบกันมาตั้ง 17 ปีกับเพียงแค่คำคำเดียวพูดยากนักเหรอไง " " พี่เคยบอกรักเค้า เคยขอแต่งงานกับเค้า แต่เค้าก็ปฏิเสธพี่เรื่อยมา พี่ไม่เข้าใจว่าเค้ารีรออะไรกันแน่ " " จะว่าเธอมีผู้ชายคนอื่นก็ไม่ใช่ เพราะ17ปีที่ผ่านมา เราไปไหนๆด้วยกันตลอด .
" พี่ เป็นคนแรกที่เธอเคยคิดถึงยามมีปัญหา เรามักจะพูดคุยให้กำลังใจกันและกันมาตลอด " " พี่เป็นผู้ชายที่เธอใกล้ชิดมากที่สุด เราไปไหนๆด้วยกันเสมอๆ " " เราสองคนไปทานข้าว ดูหนัง ฟังเพลง นั่งคุยกันได้เป็นวันๆ แต่จู่ๆทำไม ทำไมต้องหันหลังให้กัน ทั้งๆที่ไม่เคยทะเลาะกัน " ยิหวาได้แต่นิ่งฟังเพื่อนรุ่นพี่ระบายความอัดอั้นตันใจ ใครจะคิดล่ะว่าผู้ชายตัวโตคนหนึ่งที่มีหน้าที่การงานที่ดี มีเพื่อนฝูงมากมายล้อมหน้าล้อมหลัง อีกทั้งเขาเป็นคนที่ชอบสนุกสนานเฮฮา ไฉนเลยมานั่งอ่อนไหวและจริงจังกับเรื่องความรัก " ค่ำคืนนั้นนะวา พี่ถามเค้าเป็นครั้งสุดท้ายนะ .. บอกรักผมสักคำได้ไหม แล้วผมจะอยู่เป็นโสดไปตลอดชีวิต ขอเพียงให้รุ้ว่า เค้าเองก็รักพี่เช่นกัน สะใจตัวเองไหมละ สิ่งที่ได้คือ ความเงียบ ความว่างเปล่า " " พี่เลยตัดสินใจบอกเค้าว่า ในเมื่อมันเป็นอย่างงี้ พี่ก็ขอตัดใจ เพราะพี่ก็ไม่รุ้ว่าจะต้องอยุ่เพื่อรออะไรอีก " " แต่เรายังเป็นเพื่อนกันนะ พี่ยังเป็นเพื่อนกับเค้ามาเช่นเก่าก่อน พี่ไม่ต้องการใครมาแทนที่เค้า ความรักทดแทนกันไม่ได้นะวา " " พี่แค่ต้องการฟังคำว่า ..รัก..จากปากเค้า ทำไมเค้าไม่ให้ หรือ เค้าให้ไม่ได้ พี่ก็ไม่เข้าใจ " " ทั้งพี่และเค้าต่างก็ไม่ได้แตะต้องอาหารที่สั่งมาหรอก พร่องไปนิดเดียวเอง คือใจพี่ตีบตันไปหมด เหมือนเคว้างคว้างยังไงไม่รุ้นะ " " แต่แล้ว จู่ๆ เสียงเพลง เพลงหนึ่งก็แว่วมาเบาๆ ท่ามกลางความเงียบของเราสองคน " ฉันรักเธอ รักเธอ ด้วยความไหวหวั่น ว่าสักวัน ฉันคงถูกทอดทิ้ง มินานเท่าไหร่แล้วเธอก็ไปจากฉันจริงๆ ทิ้งให้ฉันอาลัยอยู่กับความรัก "
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟฉางน้อย
Lovings
ฉางน้อย เลิฟ 1 คน
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟฉางน้อย
Lovings
ฉางน้อย เลิฟ 0 คน
หน้าส่วนตัว
1500
