12 กุมภาพันธ์ 2552 21:27 น.
ฉางน้อย
เนิ่นนานแค่ไหนกันที่เธอ น้องคนดี จากผมไป เธอจากไปพร้อมความเข้าใจผิด
โดยที่ผมไม่มีโอกาสอธิบายหรือปรับความเข้าใจกับเธอเลย
น้องคนดี เธอจะรุ้บ้างไหม มีใครคนหนึ่งเขาคิดถึงเธอเสอม
ก็พี่ชายคนร้าย คนนี้นี่ไง เธอยังจำพี่ชายคนนี้ได้หรือไม่
น้องคนดี เธอไม่ได้ไปตัวเปล่า แต่เธอเอาหัวใจของผมไปด้วย
เธอจะรู้บ้างไหมว่า หัวใจผม พี่ชายคนนี้มอบให้เธอไปหมดแล้ว
เลิกงานกลับบ้านครั้งใด หัวใจหดหู่ โดดเดี่ยว เหงาๆอ้างว้าง
บ้านหลังนี้บ้านที่เคยอบอุ่นด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของน้องคนดี
แต่บัดดนี้..ไม่มีอีกแล้ว ไม่มีแววตาสดใสของเธอ
ไม่มีอีกแล้วที่เธอจะมาเกาะแขนเคล้าเคลียคลอเหมือนลูกแมวตัวน้อยๆ
ยามที่มันประจบเข้าของ
น้องคนดี เธอจะรู้บ้างไหมว่า บ้านนี้หลังใหญ่ แต่บัดนี้ใจพี่ชายเหลือนิดเดียว
เหลือเพียงเศษเสี้ยวของหัวใจ
ม้านั่งบนสนามหญ้าหน้าบ้านยังคงตั้งโดดเดี่ยว ม้านั่งที่เราสองคนเคยนั่งดูดาวด้วยกัน
บัดนี้ไม่มีแม้เงาของเธอ
น้องคนดี เธอเคยถามผมว่า หากเธอจากผมไปไกลสุดลับตาสุดขอบฟ้าฝั่งโน้น
ไกลลิบลับอย่างดวงดาวเหล่านั้น ผมจะตามหาเธอหรือไม่
ผม ยิ้มไม่มีคำตอบให้เธอ นั่นเป็นเพราะว่า แค่คำถามซื่อๆจากเธอ
ผมฟังแล้วก็เศร้าเหลือเกิน
น้องคนดี เธอจะเชื่อหรือไม่ว่า ตั้งแต่น้องจากพี่ไป ชิงช้าตัวเก่าตัวนี้
ยังรอคอยการกลับมาของน้องเสมอ
ชิงช้า ตัวที่พี่เคยไกวให้น้องนั่ง จนกระทั่งเดี๋ยวนี้ก็ยังไม่มีใคร คนไหนมาแทนที่เธอ น้องคนดีของผมเลยสักคน
ยิ่งหัวใจของผมด้วยแล้ว ผมไม่ต้องการให้ผู้หญิงคนไหนมาแทนที่เธอได้อีกเลย
ชุดนั่งเล่น เก้าอี้ตัวโปรดของเราสองคนยังวางที่เก่า เป็นที่ ที่เธอชอบมานั่งเขียนโน่นนิดนี่หน่อย
ผมรุ้ เธอชอบเขียนบันทึก เขียนไดอารี่ แม้กระทั่งกลอนเปล่า
กลอนเปล่าที่ผมชอบพูดใส่หน้าเธอว่า ไร้สาระ สิ้นดี
(ผมแค่หยอกล้อเธอเล่น )
แต่แล้ววันนี้ ผมขอเป็นคนทีไร้สาระเสียเอง ผมเขียนไดอารี่ฉบับนี้
(จะเรียกว่า ไดอารี่ก็ไม่น่าจะใช่ เพราะเป็นแค่สมุดบันทึกเล่มเล็กๆของผม)
ผมเขียนบันทึกฉบับนี้ เพื่อหวังว่า สักวันหนึ่งน้องคนดีคงได้มาอ่านเจอความใน(นัย)ใจของผม พี่ชายคนร้ายบ้าง
ผมยอมให้เธอหัวเราะเยาะผม ยอมให้เธอยิ้มหยันผม
ยอมให้น้องคนดีมาต่อว่าผมว่า ไร้สาระสิ้นดี เหมือนที่ผมเคยว่าเธอ
ผมยอมเธอทุกอย่างทำอย่างไรก็ได้ เพื่อให้เธอกลับมา
น้องคนดี .. พี่อยากขอโทษเธอสักครั้ง ผู้หญิงคนที่น้องเห็นนั้น
เธอคนนั้นเขาแค่ผ่านทางเข้ามา เธอแค่อ่อนไหว อ่อนแอ
หวังที่พึ่งพักพักกายใจ เธอคงคิดว่า พี่อาจเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจให้เธอได้
แต่เธอคนนั้นหารู้ไม่ว่า พี่ก็เหมือนไม้หลักปักเลน มักจะโอนเอนอ่อนไหวไปตามแรงยึดเหนี่ยว พี่ขอโทษที่พลั้งเผลอใจชั่วคราว
พี่หลงให้เธอเป็นที่พึ่ง เป็นกำลังใจให้เธอคนนั้นในยามท้อ
พี่หลงเพริศไปกับคารม หลงไปกับสิ่งเร้าใจข้างนอกบ้าน
แต่พี่ก็ลืมเธอคนนี้ น้องคนดีของพี่ชาย ที่รอคอยการกลับมาของพี่เสมอ
...............................................
ผมเขียนได้แค่นี้ก็เหลียวมองสิ่งรอบกายที่เราสองคนเคยนั่งด้วยกัน
นั่นเก้าอี้ตัวโปรดของเธอ ผมมักแกล้งเธอแย่งที่นั่งของเธอเสมอ
ผมยิ้มหยันให้กับตัวเอง สมน้ำหน้าตัวเองที่มีสิ่งที่มีค่าในมือ กลับปล่อยให้หลุดลอย
เหลียวมองสิ่งรอบตัวก็น้ำตารื้น ไม่น่าเชื่อว่า ลูกผุ้ชายจะอ่อนไหวได้มากมายขนาดนี้ ยิ่งคิดถึง ยิ่งโหยหา แต่หมดปัญญาตามหาเธอ
และแล้วผมก็ปล่อยให้น้ำตาไหลรินอย่างเงียบๆ สมน้ำหน้าตัวเองนัก
น้ำตาลูกผู้ชายของผมหลั่งให้กับน้องคนดีที่คิดถึง
ผมแหงนหน้าหวังให้น้ำตาไหลย้อนกลับไปข้างใน
แต่น้ำตาเจ้ากรรมไม่ยอมทำตามใจผม
เอาน่ะก็ยังดี อาจชะล้างดวงตาจะได้เห็นความสว่างในชีวิตบ้าง
เผื่อวันพรุ่งนี้คงมองโลกสวยงามขึ้น
ผมหลงคิดเข้าข้างตัวเอง ปลอบใจตัวเอง
น้องคนดีคงคิดถึงผมบ้าง(หรือเปล่าหนอ?)
นั่นเป็นคำถามที่ผมไม่กล้าตอบกับใจตัวเอง
...........................................
บ่ายแก่ๆ ณ.ริมหาดแห่งหนึ่ง
ขอบน้ำขอบฟ้าเบื้องหน้าตัดกับผืนทรายที่ทอดตัวยาวเหยียดสุดลูกหูลูกตา
ลมทะเลพัดเอื่อยๆคล้ายจะผ่อนคลายความกังวลได้บางส่วน
แต่นั่น หาใช่ทำให้ผมคลายความคิดถึงเธอไม่
ความคิดถึงของผม กลับทบทวีหนักเข้าไปอีกเมื่อคิดถึงอดีตวันเก่าๆ
วันเก่าๆที่เราสองเล่นน้ำทะเลด้วยกัน เกี่ยวก้อยริมหาดด้วยกัน
ภาพของน้องคนดีที่วิ่งเริงร่าท้าสายลมแสงแดดและเกลียวคลื่น
ภาพเหล่านั้นผุดพรายเข้ามาตอกย้ำความทรงจำของผม
ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับน้องคนดียังตราตรึงฝังแน่นในหัวใจผมเสมอ
ไม่เคยลบเลือนหรือจางหายไปจากใจ
ผมจำได้เสมอ น้องคนดีของผม ชอบทะเล หาดทราย สายน้ำ และ
เกลียวคลื่น ธรรมชาติที่เกี่ยวกับทะเลนั่นคือตัวของน้องคนดีล่ะ
ผมจำได้ ครั้งหนึ่งเรามาเที่ยวหาดทรายแห่งนี้ด้วยกัน
เดินเกี่ยวก้อยด้วยกัน เธอบอกว่า เธอคิดถึงเพลง เพลงหนึ่ง
เป็นแนวเพลงเพื่อชีวิต ที่มีเนื่อร้องว่า...
" หาดทรายขาวๆกับต้นพร้าวที่ชายเล ที่เราเคยนอนไกวเปล
แค่ริมเล น้ำใสๆ เสียงคลื่นซัดสาด ฟังแล้วชาดหวังเหวิดใจ
น้องทุ่มพี่ไปเสียไกล คิดถึงมั่งม่ายหล่าวน้อง "
สุดท้ายเธอบอกว่า ชื่อ เพลง พร้าว ของมาลีฮวนน่า
เธอยังบอกผมว่า เธอจะไม่ทิ้งผมไปไหนเหมือนคนอย่างในเพลงนี้หรอก
แต่สุดท้าย เพราะความไม่เข้าใจกันของเราสองคน
ทำให้จากลากันง่ายๆแบบนี้นี่เอง
หูผมคงแว่วได้ยินเพลงโปรดของน้องคนดีแต่ไกล ผมคิดไปเอง
น้องคนดีคงไม่มาที่นี่หรอกนะ
" น้องคนดี " แม้เราจะห่างไกลกันแค่ไหน พี่คนนี้ไม่รุ้หรอกนะ
ว่าน้องทำอะไร อยู่กับใคร ที่ไหน ขอเพียงให้น้องได้รับรุ้ว่า..
หัวใจของพี่ชายคนร้ายคนนี้อยู่ที่เธอน้องคนดีหมดแล้ว
และผมก็รุ้ด้วยว่า เธอ ..น้องคนดี คือ หัวใจของผมเช่นกัน
ผมสัญญาว่า วันหนึ่งผมจะตามหัวใจของผมกลับคืนมา
รอพี่หน่อยนะ น้องคนดี อย่าเพิ่งมีใครที่ไหนกันเสียก่อน
...............................................................
ดวงตะวันใกล้จะโบกมืออำลาขอบฟ้าในไม่ช้านี้แล้ว
แสงสีส้มอ่อนๆสาดส่องสะท้อนกระทบกับผิวน้ำ ส่งประกายระยิบระยับทั่วผืนน้ำแห่งนั้น
ผมมองดูทะเล ทะเลยามค่ำคืนก็สวยงามไปอีกแบบ
ผมคิดว่า ทะเลคงเหมือนเหงาๆเศร้าๆเหมือนผมหรือเปล่าหนอ
เพราะผมรู้ตัวเอง ขณะนี้ผมมีแต่ความเหงา เศร้า เกาะกินใจผมมาเนิ่นนานมากนัก
สำหรับผมแล้ว ทะเลตอนนี้จะสวยงามได้ก็ต่อเมื่อมีน้องคนดีมาเดินเคียงข้างกาย พูดคุยหยอกล้อกันเหมือนกัน
ค่ำคืนนี้สำหรับผมแล้ว อยากฟังเพลง รักแท้ในคืนหลอกลวง เหลือเกิน
เราเคยฟังด้วยกันยามค่ำคืน เธอบอกว่า เพลงนี้เหงาๆเศร้าๆ ผมได้แต่ยิ้ม
ผมเดินเล่นริมชายหาดเรื่อยๆเอื่อยๆไม่มีจุดหมายข้างหน้า
น้องคนดี เธอจะรุ้บ้างไหมว่า พี่ชายคนนี้ตอนนี้เหงา เศร้าจับใจ
นักท่องเที่ยวหลายคู่หลายวัยต่างเดินสวนกับผม
ต่างมองผมด้วยสายตาที่แปลกๆ ประหนึ่งว่า ผมเป็นคนที่อมทุกข์หรือเปล่าหนอ หรือว่า ผมมีสายตาที่เศร้าๆเกินไปที่จะมาเดินคนเดียวยามค่ำคืนแบบนี้หรือเปล่า
หรือว่าผมคิดไปเอง
อยากจะเดินให้สุดริมหาดทรายขาวแห่งนั้น แต่ผมหมดเรี่ยวแรงเกินจะเดินไหวคล้ายกับหัวใจผมไร้คนประคับประคอง ไม่มีคนให้กำลังใจเช่นวันก่อน
ฝนเริ่มลงเม็ดพรำๆ ผมไม่มีกำลังใจ ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงจะเดินได้ต่อ
คิดถึงครั้งก่อน เคยมีน้องคนดีอิงแอบแนบชิดในร่มคันเดียวกัน
แต่ตอนนี้ผม ไม่มีอารมณ์โรแมนติกอีกแล้ว
ผมเดินสวนทางกับหญิงสาวคนหนึ่ง เธอเดินริมฟากถนนของชายหาดแห่งนั้น เธอคงเหงาๆ เศร้าๆเหมือนผมหรือเปล่าหนอ
ไม่มีร่มสักคันในมือเธอที่จะป้องกันสายฝนอันเย็นฉ่ำนั้นได้
ถ้าผมคาดคะเนไม่ผิด เหมือนเธอกำลังร้องไห้พร้อมกับสายฝนที่เริ่มพร่างพรูมากขึ้นๆ
ยิ่งเห็นเธอ ทำให้ผมคิดถึงน้องคนดีมากขึ้น
ผมกลับเข้าห้องพักด้วยอาการของคนที่ไร้เรี่ยวแรง หมดแล้วทุกสิ่งทุกอย่าง
เอาน่ะ พรุ่งนี้อีกวันที่ฟ้าต้องสว่าง
ผม ได้แต่ปลอบใจตัวเองเรื่อยไป
.................................................
อากาศยามเช้าริมชายหาดแห่งนั้นเหมือนจะสดชื่น
ละลอกคลื่นก็ซัดถาโถมเข้าหาฝั่งดังเป็นจังหวะ ครืนๆๆ
บ้างก็ซัดโขดหินทำให้น้ำทะเลแตกกระเซ็นเป็นฟองฝอย
แล้วก็จางหายไปในที่สุด
ลมทะเลยามเช้าพัดเอื่อยๆ ยอดมะพร้าวสั่นไหวไกวตามแรงลม
สุดขอบฟ้าขอบน้ำของทะเลยามเช้าส่องแสงสีทองบ่งบอกว่า
อรุณเช้าวันใหม่เริ่มมาเยือน
เม็ดทรายละเอียดส่งแสงประกายระยิบระยับดั่งเก็จแก้วแววใสอันล้ำค่า
ผมก้มมองผืนทรายที่ขาวละเอียดระยิบระยับนั่น
ผมกำลังมองหาสิ่งใดเล่า อัญมณีอันล้ำค่าของผมหล่นหายไปเมื่อไหร่หนอ
ผมอาจทำหล่นหายยามที่ใจผมพลั้งเผลอ
พี่อยากขอโทษน้องคนดี พี่ขอสัญญา...
ต่อไปนี้หากพี่ตามหาอัญมณีอันล้ำค่าของพี่เจอแล้ว
พี่จะเก็บรักษาเธอไว้สุดลึกก้นบึ้งของหัวใจ
แต่ตอนนี้ผมจะตามหาเธอได้ที่ไหนกันเล่า
นี่หรือเปล่าที่เขาเรียก "ความผูกพัน" น้องคนดี เธอหายไปแบบนี้
เธอกำลังจะบอกอะไรพี่ชายหรือเปล่าหนอ
หรือว่า ความห่างไกลและการจากลา มีไว้เพื่อวัดความผูกพันกระนั้นหรือ
แม้ห่างไกลกันแค่ไหน ผมก็ขอตามหาหัวใจของผมให้เจอ
ขอเพียงอย่ามีการจากลาชั่วนิจนิรันดร์
เพราะกว่าที่เราสองคนจะมีวันนี้ได้
กว่าเราสองคนจะมีความรู้สึกดีๆให้กัน เราสองต้องร่วมมือกันถักทอสายใยแห่งมิตรภาพให้มั่นคง แข็งแกร่ง ด้วยความรัก ความเข้าใจกัน
แต่คุณคิดเหมือนผมไหมว่า มิตรภาพและความรุ้สึกดีๆนั้นหาได้ไม่ยากนัก หากเรารู้จักหยิบยื่นไมตรีที่ดีให้กัน
แต่การรักษาความผูกพันของความรักนี่ซิ ทำอย่างไรถึงจะรักษาได้นานแสนนาน ผมว่า เป็นเรื่องที่ยากมากทีเดียวเชียวละ
วันนี้ผมเป็นคนที่ทำให้สายใยของความสัมพันธ์เหล่านั้นขาดหายไปอย่างไม่รู้ตัว
แล้วผมจะทำอย่างไร ถึงจะสานสายใยความสัมพันธ์นั้นให้เหมือนดั่งก่อนเก่า
...........................................................
6 กุมภาพันธ์ 2552 02:26 น.
ฉางน้อย
เป็นเวลานานเท่าไหร่แล้วที่ฉัน(น้องคนดีของใครบางคน)
ได้จำใจจากบ้านหลังนั้นมา บ้านที่เคยกว้างใหญ่
มีรอยยิ้มอบอุ่นของใครบางคน
ฉันจากมาทั้งๆที่ใจนั้นเจ็บปวดพอดู แต่ก็ฝืนยิ้มอ้างงาน
อ้างอิสระ อ้างชอบการเดินทาง
แท้จริงแล้วฉันแค่อยากหนี หนีใครบางคน
ใครบางคนที่ทำให้ฉันสับสนในห้วใจ
ฉันรู้ หนีอะไรก็หนีได้ แต่หนีใจตัวเองไม่เคยหนีพ้นสักที
แต่จะให้ฉันทำประการใดดีเล่า ในเมื่ออยู่ใกล้ หัวใจก็เจ็บปวด
ยามห่างไกล หัวใจก็คิดถึง
ทำไม เราต้องเฝ้าแต่คิดถึงเขาคนนั้น คนใจร้าย คนใจดำ
ก็สมกันดีแล้วนี่กับฉายาของ " พี่คนร้าย " (แถมใจร้ายด้วย)
ก็ในสมัยเด็กๆเล็กๆเราสองคนเคยหัดจักรยานด้วยกัน
ยามฉันล้มลงร้องไห้ ใครคนนั้นวิ่งเข้ามาปลอบขวัญ
ยามฉันดื้อรั้น เขาก็แกล้งเรียก " น้องคนดี "
เพียงเพื่อเอาใจฉันแค่นั้นใช่ไหม ฉันไม่ยอมเขาชอบแกล้งน้อง
ชอบทำให้ฉันร้องไห้ เลยเรียกเขาว่า " พี่คนร้าย "
......................................
นึกถึงวันเก่าๆอดที่จะนึกถึงเรื่องราวระหว่างเราสองคน
น้องคนดีกับพี่คนร้ายเสียมิได้
คนเรานี่ก็ช่างแปลก ยามเมื่อความรักมาทักทาย
ดวงตาก็สว่างไสว มองอะไรก็สดชื่นไปหมด
นี่กระมัง ที่เขาพูดกันว่า " ดวงตา คือหน้าต่างของหัวใจ "
ใจเราคิดอะไรยังไง ปกปิดกันไม่มิดนักหรอกมั้งคะ
แต่บัดนี้ แววตาที่เคยฉายแววสดใส กลับหมองหม่นลง
อย่างเห็นได้ช้ด ความรัก ความคิดถึงเปลี่ยนแปลงเราได้ขนาดนี้
เชียวหรือนี่....ฉันรำพึงกับตัวเองหน้ากระจกเบาๆ
.....................................
ฉันพาตัวเองออกเดินด้วยเท้าเปล่าหวังเพียงเพื่อย่ำผืนทรายยามค่ำคืน
ไม่อยากหมกมุ่น เก็บตัวในห้องคนเดียวให้เศร้า เหงากว่าเดิม
เสียงคลื่นซัดสาดผืนทรายขึ้นชายฝั่งละลอกแล้วละลอกเล่า
ใครกันนะ เคยบอกว่า ทะเลยามค่ำคืนสงบ แต่ทว่าน่ากลัวอยุ่ในที
ฉันยิ้มให้กับความคิดของคำพูดประโยคนั้น
ฉันว่า นี่แหละ เสน่ห์ของทะเลยามค่ำคืนล่ะ อยุ่ตรงนี้นี่เอง
อยุ่ตรงที่ความเงียบ เหงา เศร้า อ้างว้างหัวใจดีนักล่ะ
ฉันได้แต่แค่นยิ้มให้กับตัวเองยามเหงาๆ
เฮ้อ.. เป็นอะไรไปแล้วนี่ หัวใจเรา สับสนจัง
......................................
เท้าก็พาตัวเองเดินออกไปเรื่อยเปื่อยไร้จุดหมาย
รับรู้ถึงความละเอียดของผืนทราย ความรุ้สึกเหมือน
เจ้าเม็ดทรายต่างขนาดจะนวดเท้าช่วยผ่อนคลาย
ความปวดเมื่อยได้เป็นอย่างดี
สายตาเหม่อมองฟ้าไกล นั่นไง ดวงดาว..
ดวงดาวส่องแสงสว่างพร่างพราวกระพริบ
ระยิบระยับนับร้อยพันอยู่บนนั้นไง แต่...
แต่ทำไมใจฉันไม่สว่างดั่งเจ้าดาวดวงน้อยๆเเหล่านั้นบ้างนะ
ป่านนี้ พี่คนร้าย คงนั่งดูดาวอยุ่กับใครสักคนอยุ่ซินะ
สายลมยามดึกพัดผ่านผิวกาย เริ่มหนาวสะท้าน
ทำให้ฉันต้องห่อไหล่ด้วยความหนาวเหน็บ
ต้องโอบกอดตัวเองด้วยสองมือเอาไว้
หนาวกายไม่เท่าไหร่หรอกนะ แต่หนาวใจนี่ซิเกินทน
น้ำตารื้นไปกับคำว่า คิดถึง คิดถึงนะพี่คนร้ายที่ห่างไกล
" คนใจร้ายยยยย " ...ฉันป้องปากหวังตะโกนให้ทะเลได้รับรุ้
พลางหยิบหินริมทาง ปาเข้าไปในผืนทะเลแห่งนั้น
เสียงกระทบแผ่นน้ำดังจ๋อม แล้วเงียบหายไป แต่ผิวน้ำทะเลที่เคยเงียบสงบ
กลับมีวงคลื่น แผ่ขยายกระจายเป็นวงกว้างออกไป
แต่สุดท้าย ก็สงบกลับคืนสู่สภาวะปกติดังเดิม
ฉัน จ้องมองวงคลื่นที่แตกกระจายพลางคิดอะไรบางอย่างในใจ
...........................................
" พี่คนร้าย " น้องคนดี อยากบอกจังว่า ....
ถ้าไม่รักก็ไม่ว่า แต่อย่ามาทำลายความรุ้สึกดีๆที่เราเคยมีให้กัน
พี่เป็นผุ้ก่อ เริ่มสร้างสิ่งเหล่านี้ขึ้นมา สิ่งที่เรียกว่า " ความรุ้สึกดีๆ "
แต่แล้ว พี่กลับจะเป็นผู้ที่ทำลายลงด้วยน้ำมือที่พี่สร้างได้เชียวหรือ
คิดถึงจัง..โปรดรับรุ้นะว่า คิดถึง .......
คิดถึงคำพูด น้ำเสียงทุ้ม นุ่มลึก แต่ทว่า ฟังทีไร ก็อบอุ่นในห้วใจเสมอๆ
คิดถึงรอยเศร้าลึกๆในแววตา คล้ายคนช่างฝัน ช่างคิด
คิดถึงแม้แต่รอยยิ้มเล็กๆที่เหมือนเหงาๆตรงมุมปากนั่น
เหมือนในใจพี่คนร้าย คิดอะไรลึกๆ ..
ไม่ต้องห่วง อย่ากังวล น้องคนดีก็ลาจากแล้วนี่ไง
รับรอง ไม่เป็นก้างชิ้นโต ให้พี่คนร้ายได้ลำบากใจ
พี่กับน้อง อาจเคยจูงมือเดินด้วยกัน แต่หากถึงเวลานั้น
น้องก็ยินดีปล่อยมือพี่ ให้พี่ได้พบคนดีๆที่พี่หวัง
ขอเพียงให้เธอคนนั้นเข้าใจพี่ และพี่ก็เข้าใจเธอ
หากพี่คิดว่า เธอคนนั้นดีพอสำหรับพี่ น้องก็ไม่ขอฉุดรั้งพี่ไว้หรอกนะ
น้องคนดี แค่อยากให้พี่รับรู้ และช่วยกันแบ่งปันความรุ้สึกที่ดีๆ
จากน้องคนนี้ไปบ้าง แต่เหมือนพี่ปิดกั้นตัวเอง
เหมือนพี่หนีอะไรสักอย่าง
พี่อย่าหนีความจริง อย่าหนีตัวเอง...
ใช่ซินะ .. แล้วเราล่ะ ยัยน้องคนดี แล้วเราหนีอะไรหรือเปล่าหนอ
ทำไมใจเราสับสน เรากำลังค้นหาอะไรอยุ่ เราโหยหาอะไร
ความรักหรือ ที่เราไขว่คว้า แท้จริงแล้วใจเรามีความรุ้สึกเช่นไรกันแน่
ทำไม ยังค้นหาใจตัวเองไม่เจอสักครั้ง
.............................................
เกือบสุดชายหาด บรรยากาศรอบตัวเงียบ สงบ
มีเพียงแสงไฟเล็กๆส่องจากเรือหาปลากลางทะเลอยุ่ลิบๆโน่น
หนุ่มสาวสองสามคนเดินนำหน้าฉันไปอย่างไม่เร่งรีบ
เหลียวมองรอบตัวเอง ข้างกายเราไร้คนเดินเคียงข้าง
ไม่มีใครเดินเกี่ยวก้อยร้อยแขนเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว
ฝนเริ่มลงเม็ด ทีละเล็กทีละน้อยจนกระทั่งกลายเป็นสายฝนที่ตกกระหน่ำลงบนผืนทราย แล้วกลืนหายไปในที่สุด
ทะเล กับ หน้าฝนไม่น่าจะไปกันได้ แต่ฉันเจอมาแล้ว
ฝนยิ่งตกหนักเพียงใด น้ำตาน้องคนดีก็พร่างพรูไหลสู่ร่องแก้ม
เดินกอดตัวเอง ก้มหน้าซ่อนน้ำตา ฝืนเสียงสะอื้นเล็กๆ
ชายหญิงคู่หนึ่ง เดินสวนทางกับฉัน พวกเขาโอบกอดกัน
หลบละอองฝนภายใต้ร่มคันเดียวกัน มองตัวเอง ฉันซิ
ไม่มีใครเลย เวลานี้ไม่มีใครสักคนที่จะได้อบอุ่นใจ
ร่มสีฟ้าคันเก่า เคยมีสองเรา น้องคนดีพี่คนร้ายตระกองกอดกันเพื่อหลบละอองฝนเช่นกัน
แต่วันนี้ ภายใต้ร่มสีฟ้าาคันเก่า คงมีใครบางคนมาแทนที่น้องแล้วซินะ
ชิงช้าตัวเก่าหน้าบ้านละ ป่านนี้พี่คนร้ายคงยิ้มรื่น
สองมือคงไกวชิงช้าตัวเดิมตัวนั้นให้ใครสักคนได้นั่งแล้วกระมัง
พี่คนร้ายคงไม่เห็นน้องในสายตา ไม่ชายตาแลแม้แต่เงา
และสุดท้าย เงาของน้องก็จะค่อยๆลบเลือนหายไปในที่สุด
โดยมีเงาของใครอีกคนมาบดบัง ทาบทับแทนที่ ที่น้องเคยนั่ง
...................................
ยิ่งคิดถึง ยิ่งโหยหา จะมีใครสักคนไหม ที่จะเหมือนอย่างฉันตอนนี้
ร้ายกาจนักนะ เจ้าความคิดถึง
ถ้าใจเราเป็นดั่งวงคลื่นในผืนน้ำก็ดีซินะ
โดนก้อนหินกระทบแตกกระจายเป็นวงกว้าง
แต่สุดท้าย ก็กลับมาเงียบสงบ นิ่งได้เหมือนเดิม
แต่นี่ไม่ใช่ .. ก็ใจฉันเป็นก้อนเนื้อ มีความรัก มีคิดถึง
มีโหยหา ห่วง หวง รอเพียงพี่คนร้าย จะเหมือนเดิมไหมหนอ
14 กุมภา ที่จะถึงนี่แล้วซินะ ที่เราจะได้เจอกันอีกครั้ง
พี่คนร้ายเคยสัญญากับฉันไว้อย่างนี้
ฉันไม่แน่ใจว่า เราสองคนยังจะเป็นคนสำคัญของกันและกันหรือไม่
แต่ฉันสัญญา ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ฉันรอวันนั้นที่จะมาถึง
รอพี่คนร้ายของน้องคนดีเสมอ รอที่เก่าเวลาเดิม
...... แล้วเจอกันนะคะ พี่คนร้าย ........
...............................................
( ฉางน้อย ทะเลไร้คลื่น )
2 กุมภาพันธ์ 2552 02:32 น.
ฉางน้อย
สถานที่ ที่ฉันซุกหัว(และตัว)นอนเป็นประจำๆทุกค่ำคืนนั้นไม่ได้เรียกว่า
" บ้าน " หรอกคะแต่เรียกว่า อาคารพานิชย์มากกว่า
เพราะเป็นตึกแถว3ชั้นครึ่ง อยู่ในแหล่งชุมชุน
มีสถานที่ราชการภายในละแวกเดียวกัน
ในเมื่อเป็นแหล่งชุมชน ก็ต้องมีผุ้คนมากมายด้วยใช่ไหมล่ะคะ
และฉันจะเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในแต่ละวันให้ได้รับทราบกันคะ
เป็นสิ่งที่ฉันได้พบเจอะเจอบ๊อยบ่อยไม่เว้นแต่ละวัน อิอิ
" โฆษณา " คะ เป็นรถขายสินค้าและบริการต่างๆมากมายที่เข้ามาบริการเราถึงประตูบ้านท่าน
มีทั้งเชื้อเชิญ และ ไม่ได้รับเชิญด้วยซิคะ
เผลอๆ ในแต่ละวันก็มีคนมาแจกนามบัตรคะ เงินกู้นอกระบบ
เจ้าพระคุณเอ๊ย ไหนว่าประเทศไทยกำลังเข้าสู่วิกฤต
อ่อ..สงสัยคงมีคนหัวดี พลิกวิกฤตให้เป็นโอกาสละกระมัง 555
ตื่นเช้ามาราวๆสัก 08.30 น. ยังไม่ทันได้แหกตา เอ๊ย ลืมตา
มาแล้วครับ พ่อแม่พี่น้องครับ ...
" ผักสด ผลไม้ มะพร้าวเผา น้ำห๊อมมม หอม ผักกาดขาว กะหล่ำปลี
คะน้า กวางตุ้ง มาให้บริการพ่อแม่พี่น้องกันแล้วครับ "
นั่นไง ..เจ้าแรก มาแต่เช้าเชียว รถขายผลไม้ และสารพัดพิษ เอ๊ย สารพัดผักว่างั้นเหอะคะ
พ่อค้ารถผลไม้เจ้านี้ ขับรถช้าๆปากก็ตะโกนใส่ไมโครโฟน เขามักจะย้ำคำว่า ...
" มะพร้าวเผา น้ำห๊อมมม หอม " คือ สรุปว่า หอมตั้งแต่สี่แยกบางนาจนถึงหัวลำโพงมั้งคะนั่น
แต่ฉันก็ฟังแล้ว อดที่จะอมยิ้มเขาไม่ได้ทุกครั้งไป ขำนี่นา
นี่ คงเป็นกลยุทธิ์การขายอย่างหนึ่งของเขาล่ะค่ะ
เรียกว่า เจ้าแรกเพิ่งจะสบัดตูดไปไม่ทันไหร สินค้าเจ้าใหม่มาอีกแล้วคะ
ขายไก่ทอดอบสมุนไพร เป็นรถมอเตอร์ไซค์เก่าๆพ่วงข้างๆด้วยตู้อบสมุนไพร
แต่ฉันไม่เคยซื้อกินสักทีคะ ไม่ค่อยชินกะพวกสมุนไพรสักเท่าไหร่นักหรอกคะ
พ่อค้ารายนี้ ไม่ได้พูดผ่านไมโครโฟน เหมือนเจ้าแรกที่ผ่านมา หากว่าเขาแค่ตะโกนดังๆ
ก็สามารถเรียกร้องความสนใจจากผู้คนแถวละแวกนั้นได้เป็นอย่างดีคะ ฟังนะคะ..
" ไก่ทอดอบสมุนไพรมาแล้วคร๊าบบบ...ไก่ทอดดดด "
" ไก่ไหมไก่ ขายถูกๆแถมกระดูกกับไม้เสียบไก่ กระดูกไก่เอาไว้ชิงโชค
ไปเที่ยวรอบโลกกับคนขายไก่ "
พ้อค้าขายไก่เจ้านี้ก็เสียงดังฟังชัดเชียวล่ะค่ะ จะไม่ให้ดังได้ยังไงล่ะคะ
ในเมื่อเขาตะโกนดังลั่นแบบนั้น เสียงจากท่าน้ำนนท์ ได้ยินมายังฝั่งท่าพระจันทร์ 5555
รถขายไก่ทอดสมุนไพร ยังคงจอดสงบนิ่งรอให้บริการหน้าบ้านฉัน มาอีกแล้วคะ
รถปิคอัพสีแดงคันเก่าๆ วิ่งช้าๆอ้อยอิ่ง ผ่านหน้าบ้านฉันอีกแล้ว
" รับซื้อปั๊มน้ำเก่าๆ แอร์เก่าๆ ตู้เย็น พัดลมเก่าๆ ใครสนใจ เอามาขายได้ครับ "
มีใครบางคนปากไว ทะลึ่งถามออกไปว่า..
" พี่ๆแล้วเมียเก่าๆ (อีกทั้งยังแก่ๆ) รับซื้อไหม ไม่ซื้อไม่ว่า ผมยกให้ฟรี " ฮา...
เจอไม้นี้เข้า พ่อค้ารับซื้อของเก่า ได้แต่นิ่งสงบปาก กลัวจะเจอไม้หน้าสามกระมัง อิอิ
นั่นประไร มาอีกแล้ว ตรงเวลาเป๊ะ ตามเคย...
" ขนมกุ๊ยช่าย ไส้เผือก ไส้มะละกอ ไส้หน่อไม้ 3 ชิ้น 10 บาท เชิญชิมได้เลยครับ "
........................................
... ถามว่า รำคาญไหมกับเสียงรบกวนเหล่านี้ ฉันยืดอกพกถุง
เอ๊ย ยืดอกพกความมั่นใจ ตอบแทนเสียงผู้คนแถวละแวกนั้นเลยว่า "มีบ้างที่รำคาญ "
แต่จะทำยังไงได้ ในเมื่อเป็นงานที่เขาต้องทำ
เป็นอาชีพที่พวกเขาเหล่านั้นต้องดำเนินไปทุกวันๆ
ถามว่า เขาทำเพื่อใคร เพื่ออะไร เขาทำเพื่อปากท้อง เพื่อครอบครัวเขา
ถ้าเขาไม่ทำ รัฐบาลสมัยไหนจะหาเลี้ยงพวกเขาได้
ฉันได้แต่ทำใจพร้อมๆกับปลงตกชาชินกับเสียงเดิมๆทุกวันๆ
ขอเพียงแต่ว่า พวกคุณๆขา กรุณาหรี่เสียงสักนิดได้ไหมคะ
ในเมื่อเป็นเขต เป็นสถานที่ราชการ มีทั้งโรงเรียน เป็นที่ตั้งของสำนักงานเขตฯ
( ฉันได้แต่คิดในใจ ไม่เคยไปต่อว่าเขาสักครั้ง กลัวเขาเอาหนังยางดีดปาก อิอิ )
บริการบางอย่างที่เราไม่ต้องการเชื้อเชิญก็ยังเข้ามา เช่น พนักงานเขายเครื่องกรองน้ำ
หรือ ขายสินค้าเงินผ่อนหรือแม้แต่ขายแผ่นซีดีเพลง
คนที่ขายแผ่นซีดีเพลงก็ใช่ย่อยนะคะ ถามว่า น้องๆต้องการแผ่นเพลงไหม
บอกว่าไม่ล่ะคะ ฟังรุ่นสุนทราภรณ์ พี่ไม่มีหรอก เขาบอกว่ามีซิ อยากได้เพลงไหนล่ะ
บางคนตื้อมากๆ จนฉันต้องแสดงอาการหูตั้ง หางตก น้ำลายหก เขาถึงจะออกจากบ้านไป
ไม่งั้นเขาเล่นไม่เลิก (คงกลัวโดนหมาบ้าโดดงับหู อิอิ )
.........................................
เฮ้อ ..แต่ละวันๆ สมาธิฉันต้องกระเจิดกระเจิงกับโฆษณาผ่านเครื่องขยายเสียงกี่เจ้าต่อกี่เจ้า
บางครั้งนั่งทำงานดีๆ พลันต้องสะดุ้งกับเสียงเหล่านี้
นอกจากนั้นยังมีปลีกย่อยอื่นๆอีกมากมาย เช่น รถเข็นขายส้มตำของป้าคนหนึ่ง
ฉันไม่เคยซื้อหรอกคะ แต่เห็นหน้ากันก็ยิ้มทักทายกัน
ตามมาติดๆด้วยรถขายผลไม้ดอง ชายหนุ่มตัวสูงใหญ่ผิวคล่ำ
ดูท่าทางน่าจะเป็นหนุ่มอิสาน ดูแล้ว เออ เขาก็ขยันดีนะ
รถขายไอติมของลุงอีกคน นี่ก็แค่ยิ้มทักทาย นานๆซื้อครั้งหนึ่ง
ถามว่า ทำไมไม่ซื้อบ่อยๆ ตอบฟันธงฉับ.. เปลืองตังค์ อิอิ
อ่อ ..เกือบลืมไปคะมีอยุ่รายหนึ่งที่แม้เขาไม่ได้ขอมาให้บริการ
แต่ฉันก็อยากช่วยเขา " ลุงลับมีด "
" ลุงลับมีด " ฉันจำได้เลาๆว่าน่าจะเดินผ่านหน้าบ้านฉันอาทิตย์ละครั้ง
และเกือบทุกครั้งที่บ้านฉันมักเรียกใช้บริการจากลุงคนนี้
สงสารลุงเค้าค่ะ อายุน่าจะสัก60กว่า แต่ทำไมต้องหากินด้วยตัวเอง
อายุขนาดนี้น่าจะอยุ่มีความสุขกับลูกๆหลานๆที่บ้าน
คุณอย่าเพิ่งคิดนะคะว่า งานลับมีด เหมือนงานเบา เงินสบาย
เหมือนไม่ต้องลงทุนอะไรมากมาย แท้จริงแล้ว ก็คิดว่าเหนื่อยเหมือนกัน
ไม่ใช่แค่ถือแกลลอนใส่น้ำ มีหินลับ มีม้านั่ง
แต่ลุงต้องใช้แรงกายที่มีออกแรงเท่าไหร่กันถึงจะทำให้มีดสักอันคมได้ดั่งใจ
ฉันจำได้ว่า ค่าบริการลับมีด อันเล็กๆด้ามละ 10 บาทมั้งไม่แน่ใจ
มีดอันใหญ่หน่อยก็ สัก 15 บาทคะ ประมาณนี้ไม่น่าจะแพงไปกว่านี้
วันนั้น ฉันจำได้ พี่ชายบอกให้เอามีดไปให้ลุงช่วยลับหน่อย
มีดทื่อๆเก่าๆ 3 อัน ที่ไม่ได้ผ่านการใช้งานมานานพอดู แถมมีสนิมขึ้นเขรอะเชียว
ประมาณครึ่งชั่วโมงผ่านไป
" เท่าไหร่คะลุง ? " ฉันถาม เมื่อเห็นลุงเตรียมพร้อมบ่งบอกว่ากำลังเสร็จงาน
" 40 บาทครับหนู " ลุงตอบเสียงแผ่วเบาเชียว
" ลุง หนูให้ไป 50 เลยแล้วกันคะ ไม่ต้องทอนนะคะ " วันนั้น ฉันสงสารลุงมากๆ
" ขอบคุณครับ ขอให้จำเริญๆนะหนูนะ " ลุงอวยพรให้ฉันด้วยล่ะ
" ไม่เป็นไรคะ " ฉันยิ้ม ด้วยความอิ่มเอิบใจ สบายใจอย่างน้อยลุงคนนี้คงมีค่าอาหาร
มีค่ารถกลับบ้านละนะ
ฉันมีความรู้สึกที่ว่า อิ่มเอิบใจ สุขใจ ทำบุญโดยไม่ต้องเอาหน้าตาทำใหญ่โต
ไม่จำเป็นต้องป่าวประกาศว่า ข้ารวย ข้าบริจาคเงินให้วัดเป็นหมื่นเป็นแสน
แม้ครอบครัวฉันเป็นครอบครัวปานกลาง แต่เตี่ยก็สอนเสมอๆว่า
ทำบุญด้วยใจนั้น หากเราทำด้วยความตั้งใจจริง
ผลบุญที่ได้จะสะอาดบริสูทธิ์กว่า บุญที่ทำด้วยการถวายสิ่งของหรือเงินทอง
อ้าว แล้วกัน เริ่มต้นด้วยรถโฆษณาสินค้า ไหงจบลงดื้อๆด้วยเรื่องทำบุญกันละเนี่ยะ
.......................................................................
หน้าส่วนตัว
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟฉางน้อย
969
