16 พฤศจิกายน 2551 21:07 น.
ฉางน้อย
" เออนี่ยัยวา แล้วคำขวัญของ จ.สุราษฎร์ฯ น่ะคืออะไรนะ พี่ว่าจะถามหลายครั้งแล้ว ลืมทุกทีซิ "
พี่เมี่ยงเอ่ยถามยิหวา ในเย็นวันหนึ่งที่ได้เจอกัน
" โห พี่เมี่ยงเช๊ย เชยเนอะ เมืองร้อยเกาะออกจะโด่งดังทั่วโลก แหมๆๆ "
ยิหวา หรือยัยวาของพี่เมี่ยงเหน็บพี่เมี่ยงนิดๆ
" อะไรกันหือยัยวา เมืองร้อยเกาะ..."
พี่เมี่ยงยังคงทำหน้าใส ซื่อ(บื้อ)มึนๆเหมือนแมวโดนตีหัวด้วยไม้หน้าสาม
" อ๊าวว..แล้วกันซิพี่เมี่ยง ก็เมืองร้อยเกาะ เงาะอร่อย
หอยใหญ่ ไข่แดง แหล่งธรรมะไงคะ "
ยิหวา หรือ วา ยังคงฉอดๆๆใส่พี่เมี่ยงของเธอ
" ห๋าๆๆ...เดี๋ยวนะวา เมื่อกี้วา พูดว่าไงนะ อะไรใหญ่ๆ พี่ฟังไม่ถนัดน่ะ "
พี่เมี่ยงเอ่ยปากทักท้วงพลางทำใบหน้ากรุ้มกริ่ม
นัยต์ตาซุกซน(น่าเอาเข็มจิ้มตา อิอิ )
" อย่าๆๆ อย่าคิดทะลึ่งนะพี่เมี่ยง เดี่ยวหยิกพุงกะทิ
บิดสะดือจุ่นเลย เดี๋ยวเหอะๆ " วา พูดพลางทำตาเขียวแต่พองาม อิอิ
" อ้าว วา ก็อธิบายความหมายซิ อย่าให้พี่คิดเอง
แล้วมาหาว่าพี่ทะลึ่งอีก ยัยวานี่ก็ แหมๆๆ " พี่เมี่ยงยังคงโต้เบาๆ
" ก็ตัวเองแหละ เค้ายังพูดไม่ทันจบ ตัวเองแย่งเค้าพูดทำไมล่ะ "
วา ก็เถียงไม่ยอมลดละ
" จ๊า...ยอมแล้วจ๊าแม่คนเก่ง แม่คนดีผีเสื้อสมุทร(สุดสาคร ม้านิลมังกร ) "
พี่เมี่ยงพูดอย่างยอมแพ้ยัยวาตัวดี
" ก็เมืองร้อยเกาะน่ะนะพี่เมี่ยง เป็นมนต์เสน่ห์อย่างหนึ่งของ
จังหวัดสุราษฎร์ฯเชียวน๊า โดยเฉพาะอ.เกาะสมุย และ อ.เกาะพงัน
รอบๆ2เกาะที่วาบอกน่ะ จะมีเกาะเล็กเกาะน้อย
มีเกาะแก่งมากมายเป็นร้อยๆเกาะไงคะ "
" ซึ่งแต่ละเกาะจะมีหาดทรายขาวสะอาด น้ำใส
เป็นแหล่งพักผ่อนที่ทั้งชาวไทย และชาวต่างชาตินิยมมาสัมผัสธรรมชาติทางทะเล " วา คุยให้พี่เมี่ยงคำฟัง พลางทำสีหน้าเคลิบเคลิ้ม
ตาลอย เพ้อฝันตามประสาสาว(เหลือ)น้อยที่ชอบทะเลเป็นชีวิตจิตใจ
" โป๊ก....พอๆพอเลยยัยวา อย่าเพิ่งฝันหวาน
ไว้มีตังค์ก่อนค่อยพาไป ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างด้วย รอก่อนๆ "
พี่เมี่ยงไม่แค่พูดเฉยๆแต่ยังส่งมะเหงกให้ยัยวา
ชวนให้วาสะดุ้งตื่นจากภวังค์ อิอิ
" เล่าต่อ อย่าเพิ่งโม้ ถึงไหนแล้วล่ะ เร็วเข้า
ชอบนอกเรื่องนะเราน่ะ " พี่เมี่ยงจี้ยัยวา
ไม่งั้นแล้วยัยวาชอบนอกโลก เอ๊ย นอกเรื่องเรื่อยเลย อิอิ
"ต่อไปก็ เฮาะอร่อย.." วาพูดพลางหัวเราะคิกคัก
ชอบใจในคำพูดของตัวเอง
" อะไรน่ะวา เฮาะ .. คำว่า เฮาะ คืออะไร พี่งงจัง"
พี่เมี่ยงทำสีหน้าฉงนเป็นรอบที่ 2
" ก็เงาะอร่อยไง เงาะอร่อยต้องที่นี่เลย พี่เมี่ยง ที่ อ.บ้านนาสาร
เงาะพันธ์พื้นเมืองบ้านนาสารน่ะ ล่อน หวาน กรอบ อร่อย
ถึงเชล์ไม่ชวนก็ควรชิมรุ้ป่าว อิอิ "
" คำว่า เงาะ กับคำว่า เฮาะ เป็นคำเดียวกันคะ "
" แต่บางพื้นที่ บางคน บางท้องถิ่นออกเสียง ง.งู เป็น เสียง ฮ.นกฮูก
เช่น เงาะ ก็เป็น เฮาะ หรือว่า งา ก็เป็น ฮา
หรือแม้แต่คำว่า เงิน กลายเป็น เฮิน ซะนี่ "
วา อมยิ้มพลางอธิบายให้พี่เมี่ยงฟังอย่างผู้เชียวชาญ
ช่ำชองในชั้นเชิงภาษาต้าย เอ๊ย ภาษาใต้บ้านเราเอง อิอิ
" อ๋อ... อย่างนี้นี่เอง มิน่าล่ะ แม้แต่ภาษาใต้ด้วยกัน
แต่บางท้องถิ่นก็พูดไม่เหมือนกันนี่เอง พี่พอจะเข้าใจแล้วล่ะวา "
พี่เมี่ยงพูดพลางอมยิ้มนึกขันยัยวา
" วาๆ แล้วคำว่า หอยละ หมายถึงหอยแครงหรือว่าห อยนางรม หรือว่าอะไรล่ะ หือ ? " พี่เมี่ยงซักต่อ
" อยากรุ้ใช่ไหมล๊า เอามาก่อน 200 แล้วจะบอกคะ อิอิ "
วาชอบดักคอพี่เมี่ยงเสมอๆ(ดักคอไม่เป็นไร ถ้าดักตีหัวนี่ซิเรื่องใหญ่ 555)
" ก็คือ หอยนางรมไงคะ หอยนางรมที่อร่อย
ตัวใหญ่ อ้วนๆอวบๆ ต้องที่ อ.กาญจนดิษฐ์ กับ อ.ไชยา
จะมีการเพาะเลี้ยงโดยเฉพาะค่ะ รสชาติจะออกหวานๆน่ะค่ะ "
" อืม..น่าสน เนอะ "
พี่เมี่ยงพูดพลางทำหน้าตาทะเล้นเป็นรอบที่ 2
และก็ได้ผล คราวนี้ยัยวาเหน็บนิดๆที่พุงกะทิจริงๆซะด้วยซิ
" นี่แน่ะ..ทะลึ่งดีนักพี่เมี่ยงน๊า " วา หยิกพุงกะทินิดๆพอเป็นกระษัย อิอิ
" อู๊ยย.. ยัยวานี่ ตัวเล็กนิดเดียวมือหนักเป็นบ้า
พูดเรื่องไรล่ะ อย่ามาพาลคนอื่นซิ แหมๆ"
พี่เมี่ยงยังคงตั้งหน้าตั้งตาเถียงให้ชนะ
" จะฟังต่อไหมละ ทีนี้ก็มาถึงเรื่อง ไข่แดง
ไข่แดง ก็คือไข่เค็มไง ไข่เค็มเป็นของฝากเลื่องชื่อลือชาจาก
อ.ไชยาเชียวน๊า จะบอกให้ จุดเด่นของไข่เค็มบ้านวา ก็คือ
เนื้อข้างในแดง สด น่าทานเชียวล่ะ "
วา ตอบแล้วเชิดหน้าทำยังกะภูมิใจนักหนาที่(อวด)รุ้เรื่องราวบ้านตัวเอง
" อืม.. ไข่เค็มไชยาพี่รู้จัก แต่พี่ไม่กล้ากินเยอะ
กลัวคลอเลสเตอรอลสูงน่ะซิ " พี่เมี่ยงเสียงอ่อยนิดๆ
" แหมๆ กลัวลงพุงก็บอกมาเห๊อะ ..จะสูงสักแค่ไหนกันเชียว
เอาน่ะๆ จะลงพุงจะอ้วนแค่ไหนก็ยังร๊ากเหมือนเดิมแหละ "
ยัยวา ทำเสียงออดอ้อนน่าเขกกะโหลกนักล่ะ
" แหม ..ปากหมาน เอ๊ย ปากหวานเหมือนกันนี่เราน่ะ "
" หมาน เอ๊ย หวานมานานแล้วเจ้าคะ
เพิ่งรู้หรือไง คะ อิอิ " วาไม่ยอมแพ้
" จ๊า แม่คนเก่ง ยอมแพ้ก็ได้อ่ะ "
พี่เมี่ยงพูดพลางส่ายหน้าระอาใน ความดื้อดึงดันของวา
" ต่อไปนะพี่เมี่ยง คำขวัญชุดสุดท้ายของ จ.สุราษฏร์ฯ ก็คือแหล่งธรรมะไงคะ "
" เดี๋ยวๆวา ให้พี่เดานะ แหล่งธรรมะที่มีชื่อของไชยา
น่าจะเป็น วัดสวนโมกข์ไหมละ พี่ไม่แน่ใจ "
" อ่ะ เก่งนี่ แสนรุ้ เอ๊ย รุ้ดีนี่นา "
วา เอ่ยปากชม(หรือประชด)พี่เมี่ยง
" บ้าซิ คนนะไม่ใช่แมว ที่จะได้แสนรุ้ " พี่เมี่ยงคำโต้
" อ้าวเหรอคะ ลืมไป คิดว่า ใช่ซะอีก อิอิ " วา ก็ไม่ยอม
" พี่เมี่ยงเดาเก่งคะ รางวัลคนเก่งอะไรดีคะ
เพ็ดดีกรี รสตับ หนึ่งถุงโตๆดีไหมคะ 555"
วา พูดพลางหัวเราะชอบใจที่แกล้งพี่เมี่ยงคำได้สำเร็จ
" จ๊ะ ดีจ๊ะ แล้วพี่จะแบ่งให้วา ครึ่งถุงนะ
เห็นไหม พี่ใจดีออก อิอิ " พี่เมี่ยงไม่ยอมแพ้
เอาคืนจนได้ นั่นเองทำให้วาตาแทบถลนออกจากเบ้า ฮา...
" แหล่งธรรมะที่วา บอกก็คือ โรงมหรสพทางวิญญาณ
ที่วัดสวนโมกข์พลาราม อยุ่ที่ อ.ไชยาบ้านวาเองแหละพี่เมี่ยง
เป็นแหล่งที่ให้ความรุ้ด้านธรรมะ ให้ความรุ้ด้านต่างๆมากมายค่ะ "
" ที่นี่ จะมีสัญญลักษณ์เสา 5 ต้น หมายถึงอะไรพี่เมี่ยงทราบไหมคะ "
วา คงพูดคุยอธิบายไม่มีติดขัด ไม่ใช่ว่า วาจะรู้มาก
เก่งอะไรมากมาย แต่วาคุยให้พี่เมี่ยงฟัง เท่าที่ประสบการณ์ตัวเองได้เจอมาต่างหากล่ะ
" สัญลักษณ์ของเสา 5 ต้น หมยถึง อินทรีย5 พลัง 5
..มรรคผลนิพพาน 5..และอื่นๆที่เป็น 5 ในพุทธศานสนา
รวมทั้งนิ้วมือที่มี 5 นิ้วด้วยน่ะค่ะพี่เมี่ยง "
พี่เมี่ยงฟังคำบอกเล่าของวาโดยไม่ได้ทักท้วงอะไรสักคำ
" เก่งเหมือนกันนะเรานี่ " เพียงประโยคเดียวที่พี่เมี่ยงเอ่ยออกมา
" ไม่เก่งหรอกคะพี่เมี่ยง วาบอกให้ฟังเท่าที่วาเคยได้รู้มาแหละคะ "
" ท่านพูทธทาสเคยกลาวไว้นะคะพี่เมี่ยง .
.ท่านกล่าวว่า..ถ้าดูให้ออกสักเรื่อง ก็คุ้มค่ามากแล้วที่มาถึงที่นี่ .."
" เฮ้อ.. จบคะ ความหมายคำขวัญเมืองสุราษฏร์ฯ "
วา ถอนหายใจเฮือกใหญ่ กว่าจะจบได้ ยัยวาเอ๋ย อิอิ
" เก่งนะวานี่ พี่ยอมรับเลยว่า เหมือนเราอาจจะต๊องๆเหมือนทำตังบ๊องส์ๆ แต่ความรุ้เยอะเหมือนกันนี่นา พี่ยอมรับเลยนะเนี่ยะ "
วารู้พี่เมี่ยงเอ่ยปากชมวา จากใจจริงๆ
" ไม่หรอกคะพี่เมี่ยง วาก็แค่กบในกะลา
วายังต้องเรียนรุ้โลกภายนอกอีกเยอะ
สิ่งรอบตัวรอวาให้แสวงค้นคว้าหาคำตอบในบางสิ่งบางอย่างนะคะพี่ "
" แหมๆ เจ้าคารมคมคายนักนะเรานะ ไม่เบาๆแฮะ.."
พี่เมี่ยงพูดพลางขยี้ผมยัยวาเบาๆด้วยความเอ็นดู
( ดีนะคะที่แค่ขยี้เพียงเบาๆ ถ้าผมวาเป็นเสื้อผ้า
สงสัยพี่เมี่ยงขยี้ซะหมดคราบไคล คงสะอาดหมดจด อิอิ )
" เออ ..แล้ว วาไม่คิดจะออกตามหาเจ้าชายกบบ้างหรือไง ? "
จู่ๆพี่เมี่ยงก็ถามแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
" อะไรของพี่เมี่ยง เจ้าชายกบ งง คะ ? "
คราวนี้วาเป็นฝ่ายที่ทำหน้ามึน เหมือนแมวทึ่โดนขว้างด้วยไม้หน้าสาม อิอิ
" ก็วา บอกพี่เองนี่นา ว่า วาเป็นเพียง กบในกะลา
พี่เลยถามว่า หาเจ้าชายกบเจอหรือยัง ฮา"
และแล้วคราวนี้ พี่เมี่ยงหัวเราะชอบใจที่เอาคืนยัยวาได้สำเร็จ 5555
" เจอแล้วล่ะค่ะ เจ้าชายกบของวา
แม้ว่ามีอายุนิดหนึ่ง ก็ยังร๊ากกกก
วาเปิดเจอในผอบ ตอนที่กราบลาพระเจ้าตาออกไปเป็นกบนอกกะลาไงคะ 555555 " วา พูดจบ ก็วิ่งจู๊ดหลบมะเหงกพี่เมี่ยงคำ
ปล่อยให้พี่เมี่ยงของยิหวานั่งทำหน้าหน่ายในความดื้อรั้นของเธอ
....................................................
( ฉางน้อย ทะเลไร้คลื่น )
14 พฤศจิกายน 2551 20:19 น.
ฉางน้อย
ฤดูฝนเพิ่งจะโบกมืออำลาผืนดินนี้ไป
ท้องฟ้าเริ่มแจ่มใส
อากาศเริ่มแห้ง ลมหนาวพัดวูบหวิววเข้ามาแทนที่
ใบไม้ปลิดปลิวร่วงหล่นตามแรงลม ความหนาวเย็นกำลังก้าวเข้ามาเยือน
ในเช้าวันหนึ่งที่เพิ่งย่างเข้าความหนาวเย็นได้เพียงแค่ ไม่กี่วัน
เด็กๆแถวละแวกบ้านฉันต่างก็พากันอวดเสื้อผ้าชุดกันหนาวตัวใหม่ของพวกเขา
เสื้อกันหนาวหลากหลายสีสรร สดใส ดูแล้วเพลินตา
พวกเราผู้ใหญ่ต่างพากันนั่งอมยิ้มกับท่าทีของพวกเขาเหล่านั้น
เด็กๆเหมือนคนที่ได้ของเล่นชิ้นใหม่ ที่ต่างพากันโอ้อวดว่าของตัวเองสวยกว่าใครๆ
พูดถึงลมหนาว ทำให้คิดถึงเสื้อกันหนาวของแต่ละคน
ที่เดี๋ยวนี้มีหลากหลายแบบ
หลายลาย หลากหลายสีสรรให้เลือกซื้อ
แต่ตัวฉันเองไม่เคยได้ซื้อเสื้อกันหนาวบ่อยนัก
อาจคิดว่าไม่ได้ใช้บ่อยๆ แค่เป็นฤดูกาลหนึ่งๆแล้วก็ผ่านพ้นไป
แต่ใครจะคิดล่ะว่า ในฤดูกาลแห่งความหนาวเย็นนั้น
เมื่อลมหนาวมาเยือนแล้ว
ฉันเชื่อว่า แต่ละคนย่อมมีเรื่องราวจากความทรงจำที่ดีๆ
เก็บไว้ในกล่องแห่งความจำ
แม้แต่ตัวฉันเอง ยังคิดนะว่า
เอ...ตอน5ปีผ่านมานั้นฉันได้ไปทัศนศึกษาที่ภูกระดึง
แม้ว่าบนที่สูงสุดของภูแล้วจะเหน็บหนาวแค่ไหนก็ตาม
ฉันคิดว่าคุ้มมากมายที่ได้ฝ่าฟันมาถึงที่นั่น
หรือในลมหนาวของปีถัดมา
ที่ฉันกับคนพิเศษของฉันต่างพากันเกี่ยวก้อยดูดาวยามค่ำคืน
ท้องฟ้าสว่าง มองเห็นดาวดวงน้อยๆมากมาย
ลมเย็นๆที่ชายหาดชะอำปลายปีนั้นฉันยังจำได้เสมอ
ช่างเถอะนะ.....
จะกี่หนาวก็ตาม ฉันยังมีเรื่องราวที่ดีๆเกี่ยวกับลมหนาวมาเล่าสู่กันฟัง
ลมหนาวของเช้าวันนี้ทำให้ฉันนึกถึงเตี่ย
เตี่ยซึ่งเป็นผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่งที่ชอบ
นุ่งกางเกงขาก๊วย คาดพุงด้วยผ้าขะม้าผืนโปรดผืนเล็กๆแค่นั้นเอง
คุณเชื่อไหม ไม่ว่าจะหนาวเย็นสักเพียงใด
เตี่ยไม่ได้สนใจไม่ได้รู้สึกร้อนหนาวเลย
ลมหนาวไม่ได้ระคายผิวเตี่ยแม้แต่น้อยนิด
ฉันเคยเอ่ยปากถามเตี่ยว่า
เตี่ยไม่หนาวบ้างหรือไง แค่ผ้าขะม้าผืนเดียวเอง
เตี่ยกลับตอบว่า คนเรานั้นจะหนาวหรือร้อน ขึ้นอยู่กับใจเรากำหนดต่างหาก
ถ้าเรากำหนดใจเราเองได้ เราก็จะบังคับกายเราได้ สำคัญคือใจของเรานี่
เตี่ยตอบเหมือนหลวงพ่อตอบธรรมะลูกศิษย์เลยนะเนี่ยะ อิอิ
ไม่ว่าลมหนาวจะพัดผ่านมาสักเพียงใดก็ตาม
สิ่งที่เตี่ยมักมีติดตัวคือ
ผ้าขะม้าผืนเล็กๆผืนเดิม อย่างดีก็แค่นำมาห่ม คลุมไหล่แค่นั้นเอง
แค่นั้นจริงๆสำหรับเตี่ย
แต่ผ้าขะม้าผืนนั้น กลับเป็นผืนที่ฉันชอบที่จะนำมาหยิบเล่น
พัดวีเล่นสารพัดประโยชน์
นำมาโพกหัวเล่นเป็นพม่าบุกเมือง
หรือแม้แต่นำมานุ่งทำเป็นโสร่งแปลงร่างเป็นหนุ่มพม่าให้เตี่ยได้หัวเราะ
ฉันชอบที่จะสูดดมกลิ่นผ้าขะม้าผืนนั้นของเตี่ย
ชอบที่จะคลุกคลี เคล้าคลอใกล้ๆเตี่ย
เตี่ยเคยถามฉันว่า ไม่เหม็นกลิ่นสาปเหงื่อไคลบ้างหรือไงกันนะ
กลิ่นเหงื่อกลิ่นกายเตี่ยทั้งนั้น
นานๆที่จะได้ซักสักครั้งหนึ่ง
นั่นเป็นความคิดแบบเตี่ย กลัวลูกเหม็นสาปเหงื่อไคลของเตี่ย แต่สำหรับฉันแล้ว ไม่มีความรู้สึกอย่างงั้นเลยสักนิด
เตี่ยจะรู้ไหมว่า ... เพราะเป็นกลิ่นสาปเหงื่อไคล กลิ่นกายจากเตี่ยนี่แหละ
ที่ทำให้ลูกได้ซึมซับความอบอุ่นใจ
ลูกทราบคะ ว่า ผ้าขะม้าผืนนั้นของเตี่ยอาจเป็นแค่ผืนเล็กๆ
เป็นเพียงผ้าขะม้าราคาถูกอาจไม่ได้ช่วยให้คลายหนาวกายลงได้
แต่เตี่ยจะรู้ไหมว่า แม้แต่ผ้าพันคอยี่ห้อดีๆจากเมืองนอก
ผ้าพันคอจากราฟ ลอเรน ยังสู้ผ้าขะม้าเตี่ยที่คลายความหนาวใจไม่ได้หรอกคะ
ผ้าขะม้าเตี่ยนี่แหละ ที่ทำให้ลูกมีความอบอุ่นใจ ดีกว่าผ้าพันคอจากเมืองนอกเมืองนาดีนักแล
เตี่ยเคยบอกลูกเองไม่ใช่เหรอคะว่า .
.หากเราอบอุ่นที่ใจแล้ว ใจเราก็บังคับกายได้
ลูกก็หวังเพียงแต่ความอบอุ่นทางใจมากกว่าคลายความหนาวทางกายนะคะ
ปัจจุบันผ้าขะม้าผืนนั้นของเตี่ย แม้จะเสื่อมสภาพการใช้งานตามกาลเวลา
ขอให้เตี่ยรับรู้นะคะว่า ผ้าขะม้าผืนนั้นยังอยู่ติดตัวลูกตลอดไป ลูกอบอุ่นใจทุกครั้งที่ได้
นึกถึงคืนวันอันเก่าๆ แม้จะเป็นเรื่องราวที่ผ่านมา แต่มันเป็นความทรงจำที่ดีมากๆไม่ใช่เหรอคะ
ปีนี้ลมหนาวพัดมาอย่างเชื่องช้าเหมือนคนที่ขี้เกียจทำงานตามหน้าที่ของตน
แต่เมื่อลมหนาวมาเยือน กายก็เริ่มจะหนาวสั่นได้เหมือนกัน
แต่ยังไงก็ทนได้คะลูกเตี่ย เก่งอยู่แล้วคะ
แม้ไม่มีผ้าขะม้าผืนเดิม แต่ใจลูกยังเหมือนเดิมคะเตี่ย
ยังคิดถึงลมหนาวที่บ้านนอกเหมือนเดิม
และแล้วปีนี้ ฉันก็ไม่เคยมีความคิดที่จะแสวงหาซื้อเสื้อกันหนาวตัวใหม่ๆเหมือนเช่นเคย
อีกไม่กี่วันก็เช้าแล้ว ....
อีกไม่กี่วันก็หมดหน้าหนาวแล้ว .....
และ อีกไม่กี่วัน ลมหนาวก็คงโบกมืออำลาพวกเราไปอีกแล้ว
ใช่ไหมคะเตี่ย........
...................................
( ฉางน้อย ทะเลไร้คลื่น )
13 พฤศจิกายน 2551 21:44 น.
ฉางน้อย
สวัสดีคะคุณ..คนแปลกหน้า
เอ เราเคยรู้จัก เคยทักทายกันที่ไหนหรือเปล่าคะ
แต่ฉันคิดว่าฉันจำคุณได้เสมอนะคะ
ไม่ทราบว่าเราเคยได้พบเจอกันที่ไหนกันน๊า
คุณคนแปลกหน้าพอจะจำได้บ้างไหมคะ
เราสองคนเคยมีความรู้สึกที่ดีๆให้กันใช่ไหมคะ
เหมือนว่าคุ้นเคยในความรู้สึก...เหมือนเคยได้พูดคุย
เหมือนเคยได้นั่งทานข้าวด้วยกัน
เหมือนกับว่า เราสองคนอาจจะได้เจอที่ไหนสักแห่ง
ร้านไอติม ร้านหนังสือ ที่สำคัญเหมือนกับว่า
ฉันจำได้แม่นมากๆว่า เราสองคนอาจเดินดูหนังสือด้วยกัน
ใครคนนั้นยังแนะนำให้ฉันอ่านหนังสือแปลจากต่างประเทศ
ขณะเดียวกันที่ฉันแอบทำหน้าเบ้
เพราะฉันไม่ค่อยสันทัดภาษาต่างประเทศสักเท่าไหร่
ส่วนมากชอบแนวเรื่องสั้น บทกวีนิพนธ์ซะมากกว่า
คุณ คนแปลกหน้ารู้ไหมคะว่า
ฉันน่ะ อาจเป็นนักอ่านที่ดี แต่(อยาก)เป็นนักเขียนที่ไม่เอาไหนเลยล่ะคะ
น่าขันไหมล่ะคะ
คุณคะ คุณพอจะรู้จัก พอจะจำได้บ้างไหมนะ
แต่เขาไม่เคยเป็นคนแปลกหน้าของฉันเลยนะคะคุณ
มีแต่เขา ที่คิดว่าผู้หญิงคนนี้อาจจะแปลกหน้าสำหรับเขาไปเสียแล้ว
ในศูนย์อาหารของห้างดังย่านฝั่งธนฯ ฉันกับเขาเคยไปนั่งทานข้าวด้วยกัน
ไม่ทราบว่าคุณพอจะจำคน คนนี้ได้บ้างไหมคะ
ก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ไม่สวยงามเลิดเลอกว่าใครๆ
ก็แค่หญิงคนหนึ่งที่หน้าตาบ้านๆธรรมดา
เสื้อผ้าออกจะทอมบอย ออกจะห้าวๆ กวนๆ
ชอบยั่วโทสะใครบางคนเก่ง
ก็แค่หญิงคนหนึ่งที่ชอบต่อล้อต่อเถียง ชอบต่อปากต่อคำ
ไม่ยอมใครหากคิดว่าตัวเองไม่ผิด
คุณ คนแปลกหน้า คุณอาจจำฉันไม่ได้เสียแล้วกระมัง
แต่ฉันคิดว่าตัวเองเป็นคนที่มีความจำดีนะคะ
เอ..หรือว่า เรื่องราวครั้งนี้ ฉันอาจจำคุณผิดไป
ขออภัยด้วยหากว่าฉันไปตีเสมอตัวกับคุณ
อีกประการฉันคิดว่าหน่วยความจำของฉัน
อาจทำงานไม่มีประสิทธิภาพเท่าที่ควร
คุณคะ ความรู้สึกของฉันยังเหมือนเดิม
มีแต่สิ่งดีๆความรู้สึกที่ดีๆให้ แต่ไม่กล้าไปทำตัวทัดเทียมกับคุณ
คุณรู้ไหม ของฝากจากคนแปลกหน้าคนนี้ของคุณ
ไม่มีแล้วนะคะ ของฝากที่ไม่มีโอกาสได้ให้คุณ
ขอโทษด้วยแล้วกันสำหรับของฝากจากคนแปลกหน้าอย่างฉัน
ของฝากจากบ้านนอก ของฝากจากใจอาจไม่มีค่าสำหรับใครบางคน
คุณคิดเหมือนฉันบ้างไหมคะว่า คนเรานี่ก็แปลกจังเนอะ
เคยพูดคุย เคยรู้จักทักทาย แต่ทำไมวันเวลาผ่านไป
อะไรที่ทำให้เราสองคนกลายเป็นคนแปลกหน้าของกันและกัน
อะไรละ ช่วยบอกฉันที
คุณอย่าคิดมากนะคะ ฉันอาจพูดเพ้อเจ้อไปเรื่อยๆ
ฉันก็แค่ สงสัยว่า ฉันกลายเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเขาไปแล้วหรือไร
เอาล่ะคะ ฉันรบกวนเวลาคุณมามากแล้ว
อ่อ อีกสักนิดนะคะ หากว่าคุณพบเห็น
หรือว่า รู้จักกับคุณแปลกหน้าของฉัน
ฝากบอกว่า คนแปลกหน้าของเขาคนนี้ยังระลึกถึงเสมอ
มีความรู้สึกที่ดีๆเหมือนเดิม
อยากพูดอยากฝากบอกอะไรมากมาย แต่คิดไม่ออกจริงๆ
.....คนแปลกหน้าของใครบางคน
.....................................
( ฉางน้อย ทะเลไร้คลื่น )
หน้าส่วนตัว
1487
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟฉางน้อย
