+=+=+=... อุบัติเหตุ ..นอกหัวใจ...=+=+=+

ฉางน้อย

         "  เจน อาทิตย์หน้าทำตัวให้ว่างนะ พี่จะพาไปเที่ยวทะเลกัน ไปไหม ทะเลหัวหินน่ะ .."  

นายปลายหนุ่มใหญ่พูดด้วยแววตาแจ่มใสเป็นประกาย 

       " จริงหรือคะพี่ปลาย ว๊าววว ... อยากไป ๆ ค่ะ  ดีใจจังได้เที่ยวทะเลด้วย   ว้า ...แต่เจนมีนัดส่งมอบงานให้ลูกค้านี่ค่ะ  เจ้านี้น่ะ รายใหญ่ซะด้วยซิค่ะ   "

แววตาฉายแววสดชื่นออกมา พลันก็สลดวูบด้วยคิดได้ว่ามีงานที่ต้องทำอีก

       " อืม...ใช่ พอดีที่ทำงานพี่ เขาไปอบรมสัมนาที่นั่น 1 อาทิตย์แน่ะ ..รู้ว่า คนแถวนี้ชอบทะเลด้วยซิ อยากไปหรือเปล่าน๊า ? ใครก็ไม่รุ้เนอะ รบเร้าให้เราพาเที่ยวทะเล ...."

นายปลายพูดทำเสียงล้อเจน เพราะรุ้ว่าเจนชอบทะเลเป็นที่สุด

       "  เอาน่ะ ยังไงซะ เจนก็จะพยายามเคลียร์งานให้เร็วที่สุดนะคะ แล้วจะบึ่งรถตามพี่ปลายไปทีหลังนะคะ  สัญญาค่ะ นะคะ "

 เจนแกล้งส่งเสียงออดอ้อนอ่อนหวาน ส่งผลให้นายปลายยกมือเขกหัวเบาๆด้วยความเอ็นดู 

       "  เฮ้อ ..นายเต้ย จะว่าไงบ้างน๊า เจนเห็นที ต้องเร่งงานด่วนอีกแล้วซิเนี่ย "

       " เอาอีกแล้วน๊า คำก็นายเต้ย สองคำก็นายเต้ย นายเต้ยมีอะไรดีน๊า หือ บอกมั่งซิ ? .."

นายปลาย พูดด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกว่าน้อยใจ แม้ไม่จริงจังมากนัก แต่เจนก็จับกระแสที่ส่อออกมาได้     

       " ไม่หรอกคะ  ก็นายเต้ยเขาชำนาญเส้นทางไงคะ ขับรถคล่องแคล่วไง แหมๆ อย่าคิดมากซิคะ  "

       " จ้า ไม่ได้ว่าอะไร แค่พูดเล่นน่ะ แล้วรีบตามไปแล้วกันนะ อดเล่นน้ำทะเลด้วย ไม่รุ้น๊า  "

นายปลายเอ่ยทิ้งท้ายก่อนจากลากัน


แท้ที่จริงแล้ว นายปลายเตรียมแผนการณ์ที่จะลงเล่นน้ำทะเลนานแล้วล่ะ  เพราะ อบรมแค่ 4 วัน จันทร์ - พฤหัสบดี ส่วนวันศุกร์ ว่าง แล้วไหนจะเสาร์ อาทิตย์อีก ก็เป็นวันหยุดของเขาแล้วนี่ 

แค่คิด เขาก็ยิ้มอย่างสุขใจ หวังให้เจนได้พักผ่อนเล่นน้ำทะเลอย่างที่เธอชอบ  ส่วนตัวเขาเองก็อยากสุขตามประสาคุ่รักบ้าง ตามประสาหนุ่มสาวบ้าง เหมือนคู่รักคู่อื่น เฮ้อ คิดแล้วก็ยิ้มสุขดีจัง


       บ่ายวันพฤหัสบดี เจนสาวน้อย ของนายปลาย เธอแจ่มใส สดชื่นเป็นพิเศษ ก็จะออกเดินทางไปเที่ยวทะเลแล้วนี่  เธอยิ้ม พลางหยิบมือถือขึ้นมาคุย

       " สวัสดีค่ะแม่หรือคะ  แม่คะ เจนเดินทางไปหัวหินนะคะ  นัดกับพี่ปลายไว้ที่นั่นคะ "

       " ค่ะ แม่ แหมๆ แม่ไม่ต้องห่วงหรอกคะ ฝืมือระดับนี้แล้ว ขับรถถึงหัวหิน...........ซะเมื่อไหร่ อิอิ "

      " แหมๆ แม่ขา  เจนพูดเล่นหรอกคะ  ค่ะ เจนเดินทางปลอดภัยอยู่แล้วค่ะ บายนะคะแม่ แค่นี้น๊า คะ รักแม่จังค่ะ "

 

     ช่วงบ่ายรถค่อนข้างหนาแน่นเช่นเคย ตามปกติจากฝั่งขาออก กทม. เจนขับรถไปด้วย  ฟังเพลงไปด้วยด้วยความสบายใจ เธอฮัมเพลงไปตลอดทาง 

       "  เจน อย่าเที่ยวเพลินกับนายเต้ยละ เสร็จแล้วรีบไปนะ พี่รออยู่นะ อย่าลืม  "

       " ค๊า คุณพ่อ คิก คิก แล้วจะรีบตามไปค๊า ไม่ต้องห่วงหรอกคะ  แหมๆๆ ห่วงจัง ค่ะ " 

       " ก็ ไม่รู้ซิ ทั้งหวง ทั้งห่วงนะ สารพัด บอกไม่ถูกหรอก "

บทสนทนานี้ยังจำได้แม่นในโสตประสาท ของเจน แม้ว่าผ่านมา 3 วันแล้ว  เธอคิดแล้วยิ้มขำ ที่พี่ปลายของเธอ เป็นเหมือนเพื่อน เหมือนพ่ออีกด้วยซิ คิดแล้วก็ขำดี เนอะ ยายเจนเอ๋ย 

       "  เฮ้อ ..พี่ปลายก็ไม่โทรหาเราบ้างเลย คิดถึงซะแล้วซิ " 

เจน คิดเล่นๆพลางฮัมเพลงด้วยความสบายใจ ฟังเพลงโปรดด้วยนี่ เป็นเพลงที่ฟังบ่อยกับพี่ปลายของเธอ
มือขวาบังคับพวงมาลัยรถ มือซ้ายควานหาแผ่นซีดี เพลงโปรด 

       "  เอ เพลงโปรดของเราหายไปไหนหว่า ?  "

เธอควานหาในช่องเก็บของก็ไม่มี เบาะข้างๆก็ไม่เห็น มือควานหาไม่เจอ ใช้สายตาสอดส่ายอีกที  โดยหารู้ไม่ว่า อีกไม่กี่วินาทีข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอบ้าง
 
อีก800 เมตรข้างหน้า มีรถบรรทุกสิบล้อ จอดเสียแอบข้างทางซ้ายมือ เจนจึงเลี่ยงขับแซงขึ้นไปทางขวามือ คิดว่า ผ่านตลอด แต่ที่ไหนได้ล่ะ เธอเงยหน้าอีกที 

เสียงแตรรถดัง ยาว รัว ปริ๊นนนนนน........ เธอตกใจ เพราะทางขวามือเธอนั้น เป็นรถบรรทุกสินค้าใหญ่วิ่งข้ามเกาะกลางถนนมายังจุดที่เธอขับผ่านมาพอดี  จำต้องหักหลบซ้ายข้างทาง 

โครมมมมมมม ........เสียงรถเสียหลักพุ่งชนกับเสาไฟฟ้าอย่างจัง เจนก็สิ้นสติไปในวินาทีนั้นเลยทีเดียว


ข้างฝ่ายชายหนุ่มใหญ่ นายปลายนั้น คิดว่า เจนมัวหลงเที่ยวเพลินกับนายเต้ย ในระหว่างที่เขาไม่อยู่ 

       "  เฮ้อ ...ช่างเหอะ ปล่อยเขาเที่ยวสักพัก คงลืมแล้วว่านัดเราไว้ที่นี่ ที่ทะเลแห่งนี้   อยากมาก็คงมาเองแหละ  "

นายปลาย คิดไปต่างๆนาๆ ว่า เจนหนีเที่ยวจนผิดสัญญาที่ให้ไว้กับเขา  เฮ้อ ..คิดอะไรมากมาย งานเรามีอีกเยอะที่ต้องรับผิดชอบ  คิดพลางสลัดความคิดที่ไร้สาระ ออกจากหัวสมอง

      จาก 5 วัน กลายเป็น 1 อาทิตย์    กลายเป็นครึ่งเดือน ที่นายปลายไม่มีเวลา ไม่มีโอกาสโทรหา หรือแม้แต่ไปเจอหน้าเจนเลย

 ก็ที่จริง เขาก็เคยโทรเข้ามือถือเธอแล้ว  แต่ปรากฎ ว่าไม่มีคนรับสาย บ้างล่ะ สัญญาณไม่ว่างบ้างล่ะ เขาเลยลืมๆ 

     จนมาวันนี้แหละที่เขาลองโทรอีกที เผื่อติด และแล้วก็โทรติดจริงๆด้วยซิ เขายิ้ม

      " สวัสดีคะ เจนพูดค่ะ "    เจน คุยโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงที่ไม่ปกติ สั่นๆ มือก็สั่นด้วยซิ

       "  เจน ทำไม เจนหายเงียบไปเลยล่ะ  ไหนบอกว่า จะไปหาพี่ที่ทะเลไง พี่ก็รอจนวันสุดท้ายนะ เจนก็ไม่ไปจริงๆด้วย "

       "  โทรศัพท์มี ก็ไม่ยอมโทรหา รู้ไหม พี่คิดถึงนะ "

เสียงตัดพ้อต่อว่า จากต้นสาย พลอยทำให้คนรับที่ปลายสายกลั้นเสียงสะอื้น มือสั่นอย่างช่วยไม่ได้

คงถึงเวลาแล้วซินะ ถึงเวลาซะที ที่พี่ปลายต้องจากเราไปจริงๆ เราไม่อยากยุด ไม่อยากยื้อเขาไว้ อยากให้เขาสุข 

       "   พี่ปลาย คะ พี่ลืมเจนซะเถอะนะคะ ลืมเรื่องราวเก่าๆของเราให้หมด   "  

       "  ทำไมล่ะเจน ระหว่างที่พี่ไม่อยู่ เกิดอะไรขึ้นอย่างงั้นเหรอ เจน บอกพี่ซิ   เจนเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไม พูดกับพี่แบบนี้ล่ะ "

น้ำเสียงนายปลาย ฟังดูร้อนรน ด้วยไม่คิดว่า ช่วงเวลาที่เขาไม่อยู่เพียง 5 วัน มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นอย่างงั้นเหรอ 

       "  เปล่าคะ   ไม่มีอะไร แต่เจนรู้ตัว รู้ใจตัวเองดีแล้วค่ะว่า ที่ผ่านมา ที่เจนคบกับพี่ เจนไม่เคยรักพี่เลยคะ  เจนแค่หลง เป็นอารมณ์ชั่ววูบแค่นั้นเองคะ "

       " เจน ไม่เคยรักพี่เลยสักนิด เจนไม่เคยคิดรักพี่ปลายเลย ได้ยินไหมคะ ?    "

       " เจน เป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น บอกพี่ซิ เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งวางสายนะ เจน..เจน..เดี๋ยวๆ ..... "

 ช้าไปเสียแล้วที่นายปลายจะร้องเรียกเจนให้คุยต่อ ให้รู้ต้นสายปลายเหตุ

นายปลาย งง สับสน จับต้นชนปลายไม่ถูก มืดมิดไปหมดทุกด้าน  ในใจร้อนรน อยากให้ถึงวันพรุ่งนี้เร็วๆ วันอาทิตย์ เขาจะไปคุยให้รู้เรื่อง แต่ตอนนี้ ใจชายหนุ่มโลดแล่นไปก่อนกายแล้วล่ะ

       ข้างฝ่ายเจน สาวน้อยผู้โชคร้าย เธอโผเข้ากอดมารดาแน่นเหมือนกับคนที่เสียขวัญมานาน และกำลังต้องการคนปลอบใจ

       "  เจน อย่าคิดมาก นะลูกนะ แม่เชื่อว่า คุณปลายเขาไม่ได้เป็นคนแบบนั้นหรอกนะ แม่ดูคนไม่ผิดหรอกลูก "

       "  เจน คิดดีแล้วเหรอลูก ที่หนูพูดออกไปแบบนั้น หนูทำไปแบบนั้น  ปวดใจตัวเองนะ หลอกใครหลอกได้ แต่หลอกใจตัวเองไม่ได้นะลูกนะ "

มารดา เฝ้าปลอบประโลมลูกสาวไว้ เพราะตอนนี้เธอต้องการกำลังใจอย่างมากมาย โดยเฉพาะจากคนที่เธอรัก  และ รักเธอเช่นกัน

       "  ค่ะ แม่ เจนทำดีที่สุดแล้วค่ะ เพราะรักเขาไงคะ เจนถึงยอมปวดใจตัวเอง เจนถึงทำแบบนี้ เจนไม่อยากให้เขามาทุกข์เพราะเจน นะคะแม่  "

       "  เจน อยากให้พี่เขาไปเจอคนดีที่เขาเหนือกว่าเจนอีกมากคะ  เจนไม่ต้องการให้เขามาทนทุกข์ กับคนที่พิการอย่างเจนนะคะแม่ " 

เจน ยังคงร้องไห้สะอื้นอย่างหนัก ดวงตาแดงช้ำ เสียขวัญ เสียกำลังใจอย่างใหญ่หลวง

       "  เจน ไม่เอานะลูก อย่าพูดแบบนี้อีกนะ ผู้ชาย ถ้าเขาเป็นคนดีจริง รักลูกของแม่จริง เขาต้องมองที่ใจ มองที่ความดี ไม่มองที่ร่างกายหรอกนะ และอีกอย่าง เจนก็ยังมีโอกาสหายนี่ลูก "

       "  เจน เองก็ไม่ได้พิการมาแต่เกิดนี่คะ มันเป็นอุบัติเหตุต่างหากล่ะลูก นะคะ คนดี เชื่อแม่นะ  "

 เจน พูดไม่ออก สะอื้นไห้ อย่างเดียว พยักหน้าทั้งๆที่หน้าอาบด้วยน้ำตา 

 

 เช้าวันอาทิตย์ แม้เป็นวันหยุดพักผ่อน เป็นวันสดใส ของใครบางคน แต่อีกบางคน ใจกลับหมองหม่น ไร้สุข

เจน นั่งอ่านหนังสือ ในห้องรับแขก ชุดโซฟาสีครีมอ่อน วางตรงกลางห้องรับแขก ข้างๆมีเก้าอี้เล็กๆอีก 3 ตัว  ประกอบเป็น1ชุด วางเรียงกันดูสวยงาม น่านั่งพักผ่อน อีกตัวเป็นชุดยาว ไว้นอนเล่นได้สบาย

       แว่ว เสียงรถแล่นเข้ามาในรั้วบ้าน เจนมิได้ใส่ใจ ด้วยคิดว่า มารดากลับมาจาก จ่ายตลาด 

เจน ร้องทักมารดา     "  ทำไม กลับมาไว จังคะแม่ วันนี้ " 

เงียบ ไร้เสียงสนทนาโต้ตอบกลับมา  เธอเงยหน้ามองผู้เข้ามา

       "  พี่ปลาย  พี่เข้ามาได้ไง พี่มาทำไมคะ ?  "

เจน ตกใจ หน้งสือ หลุดจากตักที่เธอกางอ่านเมื่อสักครู่นี้ ปากสั่น น้ำใสๆไหวระริก ในหน่วยตาอีกแล้ว

       "  อ่อ .... เดี๋ยวนี้ คำทักทายของเจน เป็นแบบนี้แล้วเหรอ ช่างไม่เหมือนเจนคนเดิมเลยนะ เจนที่เคยน่ารักของพี่หายไปไหนแล้วล่ะ ?  "

       "  เดี๋ยวนี้  เจนไม่มีน้ำใจ แม้จะลุกขึ้นต้อนรับพี่ ไม่เชิญให้พี่นั่ง  เจนลืมแม้กระทั่งอ้อมกอดพี่ ที่เจนชอบโผเข้ามากอด  เจนลืมพี่จริงๆหรือนี่  "

 นายปลายพูดด้วยความน้อยใจ แต่คนที่น้อยใจยิ่งกว่า กลับเป็นเจน สาวน้อยผู้น่าสงสารคนนี้ต่างหากเล่า หาใช่นายปลายไม่

       " เจน ลุกขึ้นซิ มาหาพี่ ซบอกพี่ เหมือนที่เจนเคยทำไง พี่คิดถึงเจน เสมอนะ  " 

นายปลาย กางมือออกไปข้างหน้า หวังให้เจน สาวน้อยของเขาวิ่งมาซบอกเหมือนดั่งเคย แต่ไม่มีอะไรเลย มีแต่ความว่างเปล่า

       " ไม่คะ พี่ปลาย เจนบอกพี่แล้ว เจนไม่เคยรักพี่เลยนะคะ กลับไปซะเถอะคะ เจนไม่เคยคิดรักพี่สักนิด ได้ยินชัดไหมล่ะคะ "

 แววตา นายปลาย สลดวูบ มือตกลงแนบลำตัว อย่างคนไร้เรี่ยวแรง 

       " เจน พี่ไปแน่ เธอไม่ต้องการพี่ ก็บอกมาตรงๆ บอกมาซิ แล้วพี่จะออกไปจากชีวิตเธอเดี๋ยวนี้ พูดออกมาซิ "

นายปลายพูดพลางก็สาวเท้าก้าวมาใกล้กับโซฟา ตัวที่คิดว่าเจนนั่งอยู่

       "  ที่พี่มาวันนี้ เพื่อขอให้พี่ได้ยินชัดเจน ออกจากปากเจนเองว่า เจนไม่รักพี่แล้ว ไม่ต้องการพี่แล้ว หรือ เจนมีคนอื่น ที่เขาดีกว่าพี่  "

 เสียงนายปลาย ฟังดูปวดร้าวยิ่งนัก หากแต่ว่า คนที่ปวดร้าวยิ่งกว่าคนพูด กลับเป็นหญิงสาวตรงหน้าเขานั่นเอง หล่อนปวดร้าวเกินที่จะทนได้ หากแต่จำเป็นต้องเอ่ยคำนี้ออกไป

       "  ค่ะพี่  เจนมีคนอื่นคะ ก็บอกแล้วไง ว่าเจนไม่เคยรักพี่ ไม่เคยรักสักนิดเดียว ได้ยินแล้วใช่ไหมคะ เชิญออกไปได้แล้วคะ "

เจน หลับตา กลั้นน้ำตา กลั้นเสียงสะอื้นไม่ให้เล็ดลอดออกมาให้เขาเห็นเด็ดขาด เข้มแข็งไว้ซิยัยเจน อย่าเพิ่งร้องไห้ ให้เขาเห็น อย่าให้เขามองว่า เราอ่อนแอ จำไว้......

       " ทำไม ทำไมล่ะเจน พี่ผิดอะไร  แค่พี่หายไปแค่ไม่กี่วัน เจนทำกับพี่ได้ขนาดนี้เชียวหรือ ?  "

คราวนี้ นายปลายหมดความอดทนถึงที่สุด เขาสาวเท้าก้าวเข้ามาทีเดียว ถึงตัวเจน เขาจับไหล่เธอให้ลุกขึ้น  เขย่าด้วยความโมโห

          แต่ อนิจจา ....สิ่งที่เขาเพิ่งเห็นนั้น เจนไม่ได้นั่งบนโซฟา เก้าอี้ตัวนั้นนี่ เก้าอี้ตัวนั้น ใช้เป็นที่บังตาแค่นั้นเอง 

เจน สาวน้อยผู้น่าสงสาร เธอนั่งบนรถเข็นต่างหากเล่า และตั้งแต่ช่วงตักลงไป จนถึง ข้อเท้า เธอมีผ้าปิดคลุมไว้ตลอด

       " โอ๊ยย .... ปล่อยเจน นะพี่ปลาย เจนเจ็บนะ.. เจ็บ.. เจ็บขา.. ปล่อยซิ ....."

             น้ำตาลูกผู้ชาย อย่างนายปลายรื้นเต็มในตา เมื่อเขาทราบความจริงที่ปรากฎต่อหน้าเขาเอง

เขาดึงตัวเจน เข้ามาซุกแนบอก กอดแน่นกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา อย่างกับว่ากลัว จะหลุดลอยไปต่อหน้า

     "  เจน เป็นอะไร เกิดอะไรขึ้นกับเจน บอกพี่ได้ไหม บอกพี่ซิ "

     " พี่ เลวมากใช่ไหม ที่ไม่มีโอกาสได้ปกป้องคนที่พี่รักเลย "  

ช่วยไม่ได้หากว่า เสียงเขาจะเครือๆไปบ้าง น้ำตาก็รื้นเต็มสองตา  เขาไม่สนใจปล่อยให้ไหลออกมาซะบ้าง จะได้หายโง่สักที

       "  พี่ปลาย อย่าพูดแบบนั้นนะคะ  วันนั้น เจนไม่ได้ผิดสัญญากับพี่นะคะ เจนขับรถไปได้ระหว่างทางก็ประสบอุบัติเหตุคะ ฟื้นมา ก็เป็นอย่างที่พี่เห็นนะคะ  เจน ไม่อยากให้พี่มารับรู้อะไรเกี่ยวกับคนที่พิการอย่างเจนนี่ค่ะ   "

       "  เจน อยากให้พี่เจอคนใหม่ คนที่ดี สวยๆกว่าเจน มีเยอะนะคะพี่ เจนไม่ต้องการให้พี่เอาอนาคตที่ดีมาทิ้งไว้แค่ตรงนี้ ที่เจน "

เจน พูดพลางร้องไห้ กอดชายหนุ่มแน่นขึ้น  จิตใจเธอสับสน อีกใจ อยากไขว่คว้าหวังเป็นที่พึ่ง ที่พักพิง อยากยื้อให้เขาอยู่กับเธอคนเดียว เพราะรักเขามาก 

อยากผลักไส ให้เขาไปไกลๆเธอ เพราะรัก อีกนั่นแหละ รักอยากให้เขาสุข ไม่ต้องการให้เขามาทุกข์กับเธอด้วย กลัวเขาจะทนสภาพแบบนี้ไม่ได้ กลัวจะทนไม่ไหว 

       "   เจน ไม่เหมือนเดิม แล้วนะคะ เจนต้องกลายมาเป็นคนพิการแล้วนะคะ เจนเดินไม่ได้แล้ว ได้ยินไหม เจนเดินไม่ได้ "

       "  เจน ทำไมเจนพูดแบบนี้ เจนเห็นพี่เป็นผู้ชายมักง่ายหรือไง ที่มองคนแค่รูปกายภายนอก เสียแรงที่คบกันมานาน "

       " เจน คิดผิดนะ เจนไม่เคยรู้ใจพี่เลยสักนิด ไม่เคยรู้เลย "

นายปลาย ชายหนุ่มใหญ่ แต่ใจน้อย ตัดพ้อต่อว่า ด้วยความน้อยใจเช่นกัน

       "  พี่ปลาย รู้ไหมคะ ว่าตลอดเวลา ที่ผ่านมา เจน ไม่เคย ที่จะไม่รักพี่เลยนะคะ ในใจเจนนี้ มีพี่เพียงคนเดียว แต่เจนไม่อยากให้พี่ต้องมาลำบากกับสภาพที่ไม่เหมือนเดิมของเจนค่ะ "

       "  เจน ฟังพี่นะ พี่รักเจน ที่ความดี รักที่น้ำใจ รักเพราะรัก ไม่รู้ซิ รักให้แล้วนี่  เรายังรักกันใช่ไหม ใจแลกใจกันซิ "

       " ต่อไปนี้ พี่จะไม่ยอมให้เจนไปไหนอีกแล้ว พี่ไม่ยอมให้เจนหนีพี่อีกแล้วนะ พี่จะดูแลเจนเองนะ พี่สัญญาจ๊ะ "

  "  เวลาที่ผ่านมา มันได้สร้างความทรมานใจ ให้เราสองคนไม่น้อยนะเจน อย่าจากพี่ไปไหนอีกเลย นะคนดี  "

เจนได้รู้ลึกซึ้ง สัมผัสถึงก้นบึ้งของหัวใจชายหนุ่มแล้ว  เธอพยักหน้าแทนคำตอบ ทั้งๆที่เธอก็ไม่แน่ใจว่า เขารับปาก จะดูแลเธอ ตลอดไปหรือไม่ หรือ ตลอดชีวิต แต่ต่อนี้ไปเธอขอฝากชีวิตให้เขาช่วยดูแล 

       "  พี่ปลายคะ พี่ไม่รำคาญหรือคะ พี่ต้องทำกายภาพบำบัดให้เจนทุกวันนะคะ กลัวพี่เบื่อนะคะ  ทำแล้ว ไม่แน่ใจว่าหาย จะเดินได้เหมือนเดิมหรือไม่ หมอบอกว่า 50 : 50 นะคะ "

       " ไม่หรอก ขอเพียงเจนใว้ใจพี่ เชื่อคำพูดของพี่ แค่นี้ก็พอแล้ว ห้ามคิดมากอีกนะ เชื่อพี่ซิ นะ  "

                  1  ปี ผ่านไป ณ. ริมหาดหัวหิน ยามเช้า อากาศแจ่มใส  จะเห็นได้ว่า มีหนุ่มใหญ่กับหญิงสาวคู่หนึ่ง มานั่งอิงแอบแนบชิดกัน  สายตาก็ทอด เหม่อมองไป ณ. ริมฝั่งทะเลไกลสุดไกลโพ้น ท้องฟ้าก็เป็นสีคราม สวยงามน่าจับตามอง คลื่นลุกแล้วลูกเล่าก็วิ่งไล่ซัดสาดเข้าหาฝั่ง ทิ้งเพียงรอยอดีต บางสิ่งบางอย่างไว้ให้เบื้องหลังได้เหลียวมอง 

       "  พี่ปลายคะ ขอบคุณพี่ปลาย ที่ทำให้เจนมีวันนี้นะคะ ขอบคุณสวรรค์ด้วย ที่ให้เจนได้มาเจอคนดีๆอย่างพี่ปลาย   " 

       "  น่ะ อย่าคิดอะไรมาก เรามาเที่ยวกันนะ  อย่าคิดมากซิ ไม่เอา ไม่คิดนะ "

 คนเราตายไปก็ตัวเปล่า คว้าอะไรไปไม่ได้สักอย่าง สู้หาความสุขแต่วันนี้ดีกว่านะ เพราะไม่รุ้ว่า วันพรุ่งนี้จะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง 

       "   เจน เคยได้ยิน เพลงนี้ไหม ที่เขาร้องไว้ว่า ........รักกันวันนี้ดีกว่า ....เผื่อวันพรุ่งนี้มีอันเป็นไป ..... "

       " นี่แหละ อยากสุข ก็สุขตอนที่เรายังมีชีวิตอยุ่นะ อย่าหวังว่า ไว้รอพรุ่งนี้ๆๆๆๆซิ  คำว่า พรุ่งนี้ ค่อยคิดอีกทีนะ ตอนนี้ ขอสุขตามประสาเรา เนอะ   "

       นายปลาย พูด สอน บอก เจน อย่างผู้ใหญ่ที่ผ่านโลกมามากต่อมากนัก ทำให้เจนได้คิดหลายสิ่งหลายอย่าง

        "  ค่ะ พี่ ต่อไปนี้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เจนจะอยู่เคียงข้างพี่ตลอดไปคะ ขอเพียงพี่ไม่ทิ้งเจน นะคะ "

        "  ใครว่า ล่ะ ว่าพี่จะทิ้งเจน เจนซิ จะทิ้งคนแก่อย่างพี่ซะมากกว่ามั้ง  "

       "    ค่ะ ไหนบอกว่า ใจ แลก ใจ กันไง คะ  ไม่คิดหรอกคะ คอยดูต่อไปก็แล้วกันนะคะ "

........ สองหนุ่มสาวต่างวัย ต่างหยอกล้อกันอย่างมีความสุข ท่ามกลางธรรมชาติ สายลม แสงแดด และเกลียวคลื่น

               ..... เส้นทางชีวิต อีกยาวไกล ตราบใดที่ทั้งสอง ยังมีความรักเป็นเพื่อนร่วมทาง ตราบนั้นย่อมเห็นอนาคตข้างหน้าอันงดงาม รอพวกเขาอยู่ .....


                            +++++++++++++++++++++++++++++++++++