ความรักและอดทน

ฉางน้อย

สิ่งที่มนุษย์มีมากมายจนไม่มีวันหมดนั่นคือ. ความรัก
แต่สิ่งที่มนุษย์ทมีจำกัด จนดูเหมือนว่าเห็นแก่ตัว 
นั่นคือ. ความอดทน
ยิ่งรักมาก ก็ยิ่งต้องอดทน กับปัญหาต่างๆรอบข้าง
 เพื่อให้รักนั้นยั่งยืน
แต่ในทิศทางตรงกันข้าม เมื่อใดที่ สิ้นรัก 
เมื่อนั้น ความอดทน ก็หามีไม่

สิ่งใดที่เคยทนได้ก็กลับแปรเปลี่ยนไป 
สิ่งใดที่เคยเห็นดีเห็นชอบ กลับกลายเป็น ขวางหูขวางตา 
ทั้งๆที่อีกฝ่ายหนึ่ง กระทำกับตนอย่างเสมอต้นเสมอปลาย

ท้ายที่สุด เรา เป็นฝ่ายทอดทิ้ง รัก นั้นให้ต้องจบลง
แต่ยังมีความจริงอีกสิ่งหนึ่ง ที่คนเรามักจะมองข้ามกันไป

บางครั้งความรักของเราจบลง ทั้งๆที่ความรู้สึกรักยังมีอยู่เต็มหัวใจ
เพียงแต่การถูกกระทำ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า 
จนกระทั่ง ความอดทน บอกให้เราต้องไป ไปทั้งๆที่ยังรัก

เพราะหากรักแล้วต้องเจ็บ ต้องช้ำ 
ทางเลือกที่ดีที่สุดก็น่าจะหมายถึง การจากไปในวันนี้ 
เพื่อที่จะเข้มแข็งและลุกขึ้นใหม่ได้ในวันข้างหน้าอย่างนั้น ไม่ใช่หรือ

 .............................................................

ขอบคุณบทความดีๆจาก เวป....sakid .com 				

นิยามคำว่าเพื่อน

ฉางน้อย

คอยเตือน         ยามเพื่อนพลั้ง 

คอยฟัง           ยามเพื่อนขอ 

คอยรอ           ยามเพื่อนสาย 

คอยพาย          ยามเพื่อนพัก 

คอยทัก           ยามเพื่อนทุกข์ 

คอยปลุก          ยามเพื่อนท้อ 

คอยง้อ            ยามเพื่อนงอน 

คอยสอน           ยามเพื่อนผิด 

คอยสะกิด          ยามเพื่อนเผลอ 

คอยเจอ            ยามเพื่อนหา 

คอยลา             ยามเพื่อนกลับ 

คอยปรับ           ยามเพื่อนเปลี่ยน 

คอยเรียน           ยามเพื่อนเที่ยว 

คอยเคี่ยว           ยามเพื่อนเล่น 

คอยเย็น           ยามเพื่อนร้อน 

คอยหอน           ยามเพื่อนเห่า 

คอยเฝ้า            ยามเพื่อนฟุบ 

คอยอุบ             ยามเพื่อนปิด 

คอยคิด             ยามเพื่อนถาม 

คอยปราม           ยามเพื่อนหลง 

คอยปลง            ยามเพื่อนแกล้ง 

คอยแบ่ง            ยามเพื่อนหมด 

คอยอด             ยามเพื่อนทาน 

คอยคาน            ยามเพื่อนล้ม 

คอยชม              ยามเพื่อนชนะ 

คอยสละ             ยามเพื่อนชอบ 

...................................................


      มาจาก Fw.mail ที่เพื่อน(และพี่)ส่งมาให้อ่านค่ะ				

นางนวลเจ้าเอย

ฉางน้อย

...เพลงนางนวล ของ พิงค์แพนเตอร์...

โอ้เจ้านกนางนวล เจ้าผกผินบินมาจากไหน
เจ้ารู้ไหมว่า ดวงใจข้าปวดร้าว
เจ้าล้อลม ล้อลมดั่งยั่วเย้า
อกจึงเศร้าดั่งมีใครคอยซ้ำเติม

โอ้เจ้านกนางนวล โปรดนำรักคืนมาให้ที
หากจะมีสิ่งขัดขวาง เจ้าจงเสาะไป

* ไปซิไป ไปซิไป อย่าหวั่นไหว
อาจจะได้รักข้าคืนมาสุขสม

นางนวล นางนวล...โปรดจงเห็นใจ
นางนวล นางนวล...ข้าจะคอยด้วยความหวัง

** แม้จะนานเท่าใด นานตราบจนชีพวาย
ยังรอคอยดวงใจข้ากลับมา
ยังรอคอยดวงใจ...โอ้นางนวล

===============================



ถนนสายสีเทาแห่งนั้นยังคงทอดยาวไกลไปข้างหน้า อย่างไม่มีที่สิ้นสุดหรือหยุดนิ่ง ณ.ที่ใดที่หนึ่ง

ถนนกับการเดินทาง...ใช่ ฉันชอบการเดินทางเป็นชีวิตจิตใจ
ยามมีเงินก็ไปไกลหน่อย คราเงินน้อยก็ไปแถวละแวกบ้านไม่ใกล้ไม่ไกล
เพียงแค่หมุนรอบๆตัวเองนี่แหละ
แล้วจะมองเห็นองศาความต่างที่อยู่รายรอบตัวเรา 



ผ้าใบสีซีดคู่เก่าถูกสวมเข้าไปในเท้าทั้งสองข้างของฉัน
กระเป๋าเป้ใบเดิมถูกสะพายขึ้นหลังพร้อมออกเดินทางไปสู่ถนนสายเก่าซึ่งเคยพาฉันไปหนหนึ่งแล้วครั้งกระโน้น 
วันนี้ฉันตั้งใจไปสูดกลิ่นไอทะเลให้หายคิดถึง
คุณก็รู้นี่นา ทะเลคือชีวิต
ทะเลคือลมหายใจของฉัน
ฉันเติบโตมาจากลูกน้ำทะเล
... แต่ขอโทษทีเถอะ ลูกสาวชาวเลอย่างฉันนั้นว่ายน้ำไม่เป็น จริงๆนะ 



นั่นไง เบื้องหน้าของฉันตอนนี้แผ่นฟ้าและผืนน้ำอันกว้างใหญ่
เห็นเพียงขอบฟ้าขอบน้ำ ประหนึ่งว่าขอบฟ้าจรดขอบน้ำ
เสียงลมพัดอื้ออึงทำให้เกิดแรงเสียดสีของทางมะพร้าวที่เอนลู่ตามแรงลม
ให้ตายเถอะ เสียงลมพัดอื้ออึงทำให้มีทางมะพร้าวเสียดสีเกิดเสียงวูบไหวในความรู้สึกคล้ายๆเสียงใครรำพึงรำพันราวกับคนอกหักก็ไม่ปาน
แต่รับรอง ไม่ใช่ฉันคนนี้แน่นอน



บรรยากาศยามเย็น 5โมงกว่าๆแล้วกระมัง 
ฉันแหงนหน้าหรี่ตามองฟ้า พระอาทิตย์ยังคงส่องแสงเจิดจ้าเลยทีเดียว
แสงของดวงอาทิตย์ส่องรัศมีแผ่กระจายไปยังท้องน้ำอันกว้างใหญ่
ทำให้เกิดพรายน้ำกระพริบระยิบระยับวับวาวราวเกล็ดแก้วกลางน้ำ

เสียงเพรียกของท้องทะเลทำให้ฉันหวนกลับคืนมาที่นี่อีกครั้ง
เสน่ห์ของเกลียวคลื่นที่ไล่ซัดถาโถมดั่งหนุ่มสาวที่วิ่งไล่
หยอกล้อกันอย่างมีความสุข
ละลอกแล้วละลอกเล่าที่เกลียวคลื่นซัดกระแทกกับโขดหินโสโครก
แล้วค่อยแตกกระจายกระเซ้นเป็นฟองฟอยละกลับคืนสู่ท้องทะเลในที่สุด 



ฉันยืนมองทะเลพลางสูดเอากลิ่นไอแห่งท้องทะเลเข้าเต็มปอด
สายตาฉันมองอะไรไปเรื่อยเปื่อยไม่ว่า ทะเล ท้องฟ้า หาดทรายขาว
แต่แล้วสายตาฉันไปปะทะกับอะไรบางอย่างบนท้องฟ้า "นก "
" นกนางนวล " ฉันอุทานเบาๆ 
นกนางนวลเจ้าเอย ทำไมเจ้าช่างตอกย้ำ
ความรู้สึกบางอย่างในใจลึกๆ
ฉันหวนคิดถึงใครบางคนที่ชอบฟังเพลง
นางนวล ของเสือสีชมพูเจ้าเสน่ห์หรือพิงค์แพนเตอร์ นั่นเอง

ฉันเพ่งสายตามองเจ้านกที่กระพือปีกคู่น้อยๆแต่ทว่าแข็งแรง
ปีกของเจ้าเหมือนจะอ่อนนุ่มบินโฉบล้อเล่นท้าทายกระแสลมที่พัดแรง
แต่เจ้าก็หาได้เกรงกลัวต่ออุปสรรคที่ขวางหน้า เจ้ายังคงบินต่อไปๆ 



คุณเคยบอกฉันนี่นาว่า..เจ้านกนางนวลจะมุ่งหน้าบินไปยังจุดมุ่งหมายที่ต้องการ นางนวลไม่เคยหลงทิศทางของตัวเอง

ใช่..นกนางนวลไม่เคยหลงทิศทางของตัวเอง
แล้วคุณล่ะ..คุณมัวแต่หลงทิศทางกับชีวิตของตัวคุณเองอย่างงั้นหรือ
คุณถึงหลงลืมใครอีกคนที่อยู่ข้างหลัง
ที่ผ่านมาคุณหายไปไหน
คุณรู้ไหม ฉันอยู่อย่างไรในช่วงที่คุณไม่อยู่
แต่คุณเชื่อไหม ฉันสามารถยืนหยัดได้ด้วยหัวใจของฉันเอง 



หัวใจฉันอาจแข็งแกร่งดั่งหินโสโครกในท้องทะเล
คุณอย่าเพิ่งแปลกใจทำไมฉันเปรียบหัวใจตัวเองเป็นหินโสโครก
เพราะหินโสโครกอยู่ท่ามกลางความเหน็บหนาวของท้องทะเล
แต่ทว่าเข้มแข็ง แข็งแรง แข็งแกร่ง สามารถทำให้เรือบรรทุกสินค้าลำใหญ่ๆอับปางลงอย่างง่ายดาย 

ฉันอยากให้คุณเป็นดั่งนกนางนวลนะ
ถึงแม้ว่า ตัวจะเล็ก ปีกคู่น้อยจะบางอ่อนโยน
แต่ทว่าใจกล้าและไม่ยอมแพ้ต่ออุปสรรคที่กางกั้น
นั่นเพราะนกนางนวลมีทิศทางเป็นของตัวเอง มีเป้าหมายในชีวิต
......................................................

ถนนสายสีเทายังคงทอดยาวเช่นเดิม
ถนนสายนั้นรอให้คุณเดินไปในทิศทางที่คุณเลือกเอง

ถนนสายนั้นอาจมีเป้าหมายที่คุณต้องการ
ขอให้คุณโชคดีในการเดินทางดั่งนกนางนวลตัวนั้น
นกนางนวลที่ไม่เคยหลงทิศทางของตัวเอง..... 

================================

				

คำว่าเพื่อน

ฉางน้อย

อาหารหลัก 5 หมู่ " (ขำขัน)

ฉางน้อย

 " อาหารหลัก 5 หมู่ "
ณ.หมู่บ้านทางภาคใต้ซึ่งห่างไกลความเจริญ มีคุณครูสาวน้องนางหนึ่งย้ายมาใหม่
นามว่า คุณครูฝนทิพย์ 

วันนี้คุณครูฝนสอนนักเรียนเกี่ยวกับหลักโภชนาการ อาหารหลัก 5 หมู่
โดยคุณครูฝนทิพย์ให้นักเรียนยกตัวอย่างอาหารหลัก5หมู่มาคนละอย่าง
 
คุณครูฝนทิพย์.....เอ้า ไหน ด.ญ.อ้อยควั่น บอกซิ อาหารหลัก 5หมู่มีอะไรบ้าง ?
ด.ญ.อ้อยควั่น.....เนื้อหมู  หรือ เนื้อต่างๆ ค่ะคุณครู
คุณครูฝนทิพย์.....เก่งมากจ๊ะ ไหนใครตอบได้อีกยกมือขึ้น
ด.ช.เขียดยกมือ.....ผมรู้ครับครู นม ครับ อาหารหลัก 5 หมู่
คุณครูฝนทิพย์..... เก่งนี่ ปรบมือให้เพื่อนหน่อยซิจ๊ะ
ด.ญ.ดวงยิหวา.....ไข่ไก่ค๊าคุงคู
คุณครูฝนทิพย์.....เก่งมากจ๊ะนักเรียน ไหนปรบมือให้เพื่อนๆหน่อยนะคะ

         ...... แปะๆๆๆ เสียงปรบมือทั่วดังท้อง อิอิ .....
 
คุณครูฝนทิพย์ หันไปเห็นด.ช.ตะขบนั่งก้มหน้าหลบตาครู เลยหันไปถาม.....
คุณครูฝนทิพย์.....ด.ช.ตะขบ ไหนบอกครูซิจ๊ะว่า อาหารหลัก 5 หมู่มีอะไรบ้าง ?

ด.ช.ตะขบนิ่งคิดครู่หนึ่งก็ตอบเสียงดังฟังชัด..... " แลน  
" ครับคุณครู..
 
คุณครูฝนทิพย์ งง อึ้ง เหมือนใครเหยียบตาปลาของเธอ
แต่ก็กลั้นใจถามนักเรียนว่า แลน คืออะไรและเป็นอาหารหลัก5หมู่ตรงไหน?
 
ด.ช.ตะขบตอบว่า .....เพราะ แลนมันแล่นไว  
หวางอิได้  แลนมาคั่ว  
ที่บ้านผมเขา "หลัก" กันนานแหละครับคุณครู
จากประออก  ไปยังประตก  
แล้วมันแล่นย้อนไปท่าประตีนกันหล๋าวนิ
กว่าอิหลักได้ วิ่งหลักตั้งแต่หมู่ที่ 1 ยันไปถึงหมู่ที่ 5 ครับ
 เหนื่อยกันหอบแฮ่กๆครับคุณครู .......
 
............ต่ะแล่มๆๆๆ.............
 


(กรุณาอ่านด้วยสำเนียงทองแดงภาคใต้ จะได้อรรถรสในการอ่านและฟัง อิอิ
อ่านคำแปลทางตอนท้ายเรื่องนะคะ )
คงไม่ต้องบอกว่า เกิดอะไรขึ้น เพราะเสียงฮาประสานขึ้นพร้อมกันทั่วห้อง
โดยที่ครูฝนทิพย์ยังคงมึนๆกับคำตอบของ ด.ช.ตะขบ อิอิ...



แลน  -  ตะกวด หรือตัวเงินตัวทอง  บางคนก็เรียกว่า "เหี้ย"
( แหะ..แหะ..ตรงตัวไปไหมคะเนี่ยะ?)
หลัก  -  ดัก
แล่น  -  วิ่ง
หวางอิได้  -  กว่าจะได้
คั่ว  -  เป็นการปรุงอาหารแบบหนึ่ง โดยใส่ลงในกระทะ แล้วคนๆคลุกเคล้าให้อาหารนั้นๆ กลับตัวให้สุกจนแห้ง โดยไม่ใส่น้ำมัน เช่นการคั่วกลิ้งซึ่งเป็นอาหารปักษ์ใต้
ประออก  -  ทิศตะวันออก
ประตก  -  ทิศตะวันตก
ประตีน  -  ทิศเหนือ (คนใต้ดั้งเดิม นอนหันหัวไปทางทิศใต้) 
พร้าเหี้ยนๆ  -  พร้าที่บิ่น หรือ ทื่อๆ

(ขออภัย หากแปลความหมายผิดพลาด ไม่ชำนาญทางวิชาการสักเท่าไหร่ค่ะ อิอิ ) 



 
        ( ฉางน้อย ทะเลไร้คลื่น จำขี้ปากพ่อเฒ่าแม่เฒ่ามาเล่าอีกที อิอิ)