1..... และวันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่ฉันนั่งเซ็งกับตัวเองก็เพราะหลายวันที่ผ่านมานี่ซิ เจ้าคอมพ์ตัวดีมีอันต้องโยกย้ายตัวเองไปนอนเอ้งเม้งที่ร้านของช่างซ่อม เหลียวซ้าย ก็เฮ้อ... อนาถใจนักนะยัยวา เหลียวขวา ก็เฮ้อ....เซ็งๆพิกล " ดีแล้ว ยัยวาจะได้พักซะบ้าง ไม่งั้นก็ไม่ต้องหลับต้องนอน มัวแต่แชทกับแฟนๆทั้งวันทั้งคืน " พี่เมี่ยงประชดนิดนุง อิอิ " โห .. พี่เมี่ยง วาเบื่อจะตายแล้วนะเนี่ยะ ไม่มีไรทำอ่ะ " " ก็ทำงานเล่นๆไปก่อน รอดูช่างเขาว่าไง ใจเย็นดิยัยวานี่ก็..." พี่เมี่ยงพูดเหมือนปลอบใจ แต่ในใจคงสมน้ำหน้าแหง๋มๆ รู้หรอก ชิ.... " ตอนที่มีคอมพ์ล่ะนะ นอนตี 1 ตี 2ไม่หลับไม่นอนเล่นยันสว่าง ยัยวานี่ไม่ได้เรื่องเล๊ยยย " อ้าว ตอนท้ายเหมือนแอบกัดเราเล็กน้อยถึงปานกลางนะนั่นน่ะ " แหมๆ มากไปพี่เมี่ยง มาหาว่า วานอนตี 1ตี2 วาก็คุยกะเพื่อนๆนิดหน่อยแล้วก็อ่านโน่นนี่ไปเรื่อยเปื่อย 4ทุ่มครึ่งวาก็นอนแหล่ววววว......(มั้ง) " ใครจะไปเหมือนพี่เมี่ยงได้ล่ะ คุณชายอนามัย 3ทุ่มครึ่งก้นอนแล้ว เฮ้อออ.. คุณชายเมี่ยงไม่ได้เรื่องเล๊ยยยย " ยิหวา ขอเอาคืนนิดนุง ยังไม่รวมดอกเบี้ยนะนี่ อิอิ " ปากดีนักยัยวา ขอให้คอมพ์อยู่ร้านซ่อมสัก 10 วัน หาหนังสือมาอ่านก่อนเลยไป ฆ่าเวลา จะได้ไม่ต้องบ่นโน่นนี่ " อ้าววววว กลับกลายเป็นว่า วา ผิดอีก โดนอีกตามเคย " รู้แหล่วววววววว.......(ทำเป็นบ่นยิ่งกว่าตาแก่) " คำในวงเล็บ ไม่ได้พูดออกไปน๊า เดี๋ยวบ่นไม่เลิก อิอิ .
2.....หลังจากทะเลาะ เอ้ย คุยกับพี่เมี่ยงพอเป็นกระษัยแล้ว ยิหวาเหลียวซ้าย มองขวา ทำไรดีน๊า ขึ้นไปห้องนอนของพี่สาวคนโต ฮั่นแน่ะ .. หน้าโต๊ะเครื่องแป้งมีขวดสีสวยๆด้วย รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏที่มุมปากนิดหนึ่ง (แค่นิดเดียวจริงๆน๊า ) อิอิ " น้ำยาทาเล็บ " ฉลากบนขวดเขียนไว้แบบนั้น " ทานิ้วไหนก่อนดีน๊า นิ้วก้อยดีกว่า สวยที่สุด " ยิหวาเอียงคอ ปาดซ้ายทีขวาทีสาละวนกับการ ทาเล็บให้ตัวเองอย่างกับผู้ชำนาญการ " โห .. แม่เจ้าโว้ยยย สีแจ๋นจี๊ดจ้าดดีแท้ อิอิ " แค่คิดก็ขำคนเดียว " อ่า...ลืมไปอ่า ทาแล้วลบออกยากด้วยซิ ทาไปแล้วสองนิ้วด้วย " แหง่ก....ทาเล็บนิ้วนางกับนิ้วก้อยเสร็จ ต้องนั่งแบบนิ้วแบมือให้ห่างๆ กันเข้าไว้จนกว่าน้ำยาทาเล็บจะแห้ง นั่งกางนิ้วประมาณ 10 นาที (ว่างจัด ) คิดในใจ อืมม์ .. ผุ้หญิงอยากสวยต้องอดทน นั่งมองนิ้วทั้งห้าของตัวเอง ดีนะ ที่ไม่มีผังผืดด้วย ไม่งั้นไม่ต่างอะไรกับทรีนเป็ด อิอิ เอาล่ะ น้ำยาทาเล็บแห้งแล้ว วิ่งจู๊ดลงมาชั้นล่าง อวดพี่สาวคนรอง พี่สาวได้แต่ส่ายหน้าดิก คงสังเวชหรือสมเพชน้องสาวก็ไม่ทราบได้ พี่สาวพูดคำเดียวว่า " เฮ้อ.. น้องสาวเรา ผีอะไรเข้าสิงล่ะน้อง " ยิหวา นั่งมองเล็บตัวเองที่ระบายด้วยสีแจ้ดๆด้วยความภาคภูมิใจ(แบบสุดๆ) ...
( ฉางน้อย ทะเลไร้คลื่น ).
" วัดปากน้ำ ภาษีเจริญ " ชื่อนี้เคยได้ยินมานานพอสมควร แต่ไม่มีโอกาสได้ไปสักครั้ง เคยถามพี่เมี่ยงว่า รู้จักวัดปากน้ำไหม พี่เมี่ยงเคยไปหรือยัง คำตอบที่ได้คือ " เคยไป นานมากแล้ว ร้อนด้วย " " วาลองหาวัดอื่นซิที่ร่มรื่นๆน่ะ ลองหาในเน๊ตนะ " คิดในใจ เค้าอยากไปวัดปากน้ำ จะให้เค้าไปวัดอื่น เชอะๆ ชิๆ เช้าวันเสาร์ที่ 6 มีนาคม กำลังนอนหลับเพลินๆ เสียงกริ่งโทรศัพท์ดังขึ้น " ยัยวา ตื่นได้แล้ว สายตะวันโด่งแล้ว ตื่นๆ " เสียงปลายทางโทรมาปลุก " อะไรโทรมาแต่เช้า คนจะหลับจะนอนเนี่ยะ รีบไปไหน " ยัยวายังงัวเงีย 555 " เช้าที่ไหนเนี่ยะ ดูซิ บ่ายสามโมงแหล้ววววว " ทำเสียงยานอีกนะพี่เรา " รู้แล้ว ตื่นแล้วๆๆๆๆ เดี๋ยวอาบน้ำสระผมด้วย " ตอบทั้งที่ตายังไม่ลืม 5555 "อาบน้ำ สระผม หนีเที่ยวไหนอีกเนี่ยะยัยวา ทุกทีเลย " " เปล่านี่ เก๊าะอาบน้ำสระผมให้สบายตัวสบายใจ มีไรป่ะ " " ไม่ต้องเลยๆ ไม่ต้องเลยยัยวา ลุกขึ้นไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้ จะพาไปไหว้พระ" " ไหว้ที่ไหนเล่า วัดชื่อร่มรื่น กะ ร่มเย็นไม่มีนี่ ในเน๊ตน่ะ " กวนไปเรื่อยยัยวา อิอิ " ไปอาบน้ำ ยังจะเถียงอีก ไปให้เร็วเลย ไปไหว้พระกัน " พี่เมี่ยงเสียงดุนิดนึง อิอิ " อ้าว ไปจิงอ่ะ คิดว่า พูดเล่น ไปวัดไหนอ่ะพี่เมี่ยง " "ไม่ต้องมาถามเลย ไม่พาไปขายหรอกน่ะ " .
เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก รถเมล์สาย 9 ฟ้า-น้ำเงินพาเรามาสุดสาย แล้วก็ลงเดินเข้าวัดนิดเดียวเอง ยังไม่ทันเหนื่อย " อ้าว นี่ไง วัดปากน้ำ ภาษีเจริญ พี่เมี่ยง ถึงแล้วๆๆ " " ก็ใช่ไง ไหนบอก อยากมาวัดนี้ไม่ใช่เหรอ ? " พี่เมี่ยงย้อนคืน " แหมๆ ก็พี่เมี่ยงให้วาหาวัดร่มรื่นร่มเย็นนี่ มีที่หนายยย " ระหว่างเดินเข้าเขตประตูวัด สองคนก็กัด เอ้ย ก็ถกเถียงกันไม่เลิก อิอิ " แล้วรู้เรื่องราวประวัติของวัดบ้างไหมเนี่ยะ ที่อยากมาน่ะ " พี่เมี่ยงถาม " ไม่หรอกพี่เมี่ยง แค่อยากมาเฉยๆ " วาส่ายหน้าดิก "ก็นี่แหละน๊า ยัยวาขี้โม้ จะรู้อะไรกะเขาบ้างล่ะ " ไม่วายมีเหน็บนิดๆ " แหมๆ จะเล่าก็เล่ามาไม่ต้องมากัด เอ๊ย มาเหน็บเลย " " ฟังนะ ฟังไหมล่ะยัยวาขี้โม้ " แหม พี่เราชอบเติมต่อท้ายให้ซะเรื่อยเลย " ฟังซิ เล่ามาๆ ก่อนที่จะไม่ได้เล่า อิอิ " ยิหวาเหน็บคืนนิดนุง " วัดปากน้ำ หลวงพ่อสดนี่นะ สัณนิฐานว่า สร้างมาตั้งแต่สมัยกรุงศรีอยูธยาตอนกลาง ซึ่ง นั่นก็คือ ราวปีพ.ศ.2031 - 2172 เป็นวัดประจำหัวเมืองกรุงธนบุรีเชียวนะวา " " อ๋อ.. ค่ะ " วา รับรุ้ รับฟัง " วัดปากน้ำ นี่นะ เป็นพระอารามหลวงชั้นตรี ชนิดสามัญ " พี่เมี่ยงเล่าต่อ " อ๋อ...ค่ะ " วา ทำได้เพียง พยักหน้าหงึกๆเหมือนกิ้งก่าได้ทอง อิอิ " แล้วไม่สงสัยอะไรเลยเหรอ พูดคำเดียวนี่นะว่า อ๋อ คะๆๆๆ " พี่เมี่ยง พูดเหมือนไม่ค่อยประชดสักเท่าไหร่ อิอิ " ก็เค้ายังไม่มีเหตุให้สงสัยอะไรนี่ เล่าต่อซิพี่เมี่ยง " วาตอบ แต่ก็แอบเห็นนะ พี่เมี่ยงส่ายหน้านิดนึงคงรำคาญ 555 .
ใครบางคนและอีกหลายๆคนมักพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า หัวใจคนเรามีสี่ห้อง แต่ละห้องอาจมีคุณค่า หรือความรู้สึกที่แตกต่างกันออกไป หัวใจห้องที่ 1 ใครแวะเข้ามารู้จัก และทักทาย ห้องที่ 2 อาจมีใครหลงทางมาอาศัย ห้องนั่นล่ะเป็นยังไง ห้องโน่นเล่าใครเข้ามา หัวใจคนเราไม่ใช่คอนโด หรืออพาร์ทเม้นต์ให้เช่าที่จะได้รับใครเข้ามาง่ายๆ ใช่ว่าคนนี้เข้า คนนั้นออก หรือมานั่งเล่นพักผ่อนค้างแรม พอหายเหนื่อยก็จากไป ปล่อยให้เจ้าของห้องพักมานั่งทำใจ เก็บกวาดส่วนเกินของหัวใจทิ้งไป แต่หัวใจคนเรามีเลือดมีเนื่อ มีการสูบฉีดของหัวใจ มีการตอบสนองสำหรับใครบางคน ใครบางคน หรือ สักคนที่เป็นคนพิเศษของเรา คนพิเศษที่เรามี "ความรู้สึกดีๆ " มอบให้
1..... มายา ตามความหมายทั่วไปท่านผุ้อ่านคงคิดไปในแง่ที่ไม่ดีใช่ไหมคะ ความคิดของฉันเองนั้น มายาหรือมารยา คือการเสแสร้งแกล้งทำ หลอกลวงให้คนอื่นเชื่อ หลอกให้คนอื่นเข้าใจผิดในทางตรงกันข้าม ในสิ่งที่ตัวเองปฏิบัติ ไม่รู้ซินะ ฉันคิดได้เท่านี้จริงๆ แต่สำหรับคำว่า " มายา " ในวันนี้เป็นชื่อของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ที่หน้าตาจิ้มลิ้ม แก้มแดงอวบอิ่ม รอยยิ้มน่ารักเชียว สาวผมม้าตาตี่สไตล์หมวยจีน ฉันไม่ได้ถามเธอหรอกนะว่า เธอายุเท่าไหร่ แต่เธอเคยบอกวา เรียนอนุบาล 2 " ม้ายาว " คำนี้ฉันชอบเรียกล้อชื่อเธอบ่อยๆ แทนคำว่า " มายา " เธอก็มักจะงอนบ่อยๆเช่นกัน บ้านของมายาอยู่แถวเยาวราช แต่แม่ของเธอเปิดกิจการโรงพิมพ์ ที่ข้างบ้านของฉันเอง ทุกวันเสาร์เธอจะติดตามแม่ของเธอมาเล่นที่โรงพิมพ์นี้บ่อยๆ แต่เพราะความซน แก่น และบางครั้งก็ดื้อเงียบ ทำให้แม่เธอไม่อยากให้มาวุ่นวายที่นี่นัก แรกๆที่มายาสาวน้อยคนนี้เจอฉันนั้น ดูท่าทางเธอจะเขินอาย ไม่กล้าพูดไม่กล้าคุย ไม่กล้าแสดงออก ถามอะไรนิกก็ก้มหน้างุด ถามอะไรหน่อยก็แทบเอาหน้ามุดดิน ..
2..... และแล้ววันเสาร์ที่ผ่านมานั้นมายาก็มาที่โรงพิมพ์ตามปกติ " หม่าม๊า พับเรือให้หนูหน่อยซิ " เสียงเจื้อยแจ้วของเธอดังแข่งกับเสียงเครื่องจักรที่กำลังพิมพ์งาน " ม๊าไม่ว่าง เอาไว้ก่อนน่ะ ไปกินข้าวก่อนไป " แม่เธอตอบกลับมา เธอหายไปพักใหญ่ๆ " ม๊า ว่างยัง พับเรือให้หนูหน่อยซิ " เสียงเธอยังคงรบเร้าอยากได้เรือสักลำ " ม๊าต้องทำงาน ม๊าพับไม่เป็น " แม่เธอปฏิเสธ " ม๊าอ่ะ ทุกทีเลย เพื่อนหนูเขายังมีเรือเลย แม่เขาพับได้ด้วยแหละ " น้ำเสียงที่เธอพูดเหมือนน้อยใจ กระเง้ากระงอดงอนนิดๆ ฉันเดินหายไปหลังบ้านแป๊บหนึ่งก็กลับมา พร้อมกับกระดาษจากหน้าปฏิทินเก่าๆ รู้สึกว่า สงสารเด็กคนนี้ เขาก็คงอยากเล่น อยากมีเพื่อนตามประสา คิดถึงใจเขาใจเรา มายาคงเหงาไม่มีเพื่อนเล่นวัยเดียวกัน ...
เช้าวันอาทิตย์ที่ 14 กพ.53 ฉันตื่นมาอย่างเหงาๆ หวังให้เขาคนนั้นโทรมาปลุกเช่นทุกเช้าที่ผ่านมา " ตื่นได้แล้ว สายโด่ง ลุกๆ ไปกินข้าวที่ไหนดี ? " " ตื่น อาบน้ำยังเนี่ยะ กินข้าวหรือก๋วยเตี๋ยวดีนะ ไอติมด้วยดีกว่า เนอะ " ประโยคซ้ำๆซากๆเหมือนน่าเบื่อ แต่เปล่าเลย ฉันยังอยากฟังคำพูดเหล่านี้ซ้ำๆทุกวันๆ แต่ทว่าวันนี้ไร้เสียงใครคนนั้นโทรมาดั่งทุกวัน เหลือบมองโทรศัพท์บ่อยครั้ง เฝ้าภาวนาให้เขาโทรมา " โทรมาสักนิดเถอะนะ ได้โปรด " สุดท้าย ไร้วี่แววแห่งการรอคอย อาบน้ำ แต่งตัว ลงมาข้างล่างด้วยหัวใจที่เหงาๆ เบื่อๆ เจ้าเพื่อนรักต่างสายพันธุ์วิ่งมาเคล้าคลอ หวังให้ฉันวิ่งเล่นกับพวกเขาดั่งทุกวันที่ผ่านมา แต่เปล่าเลย ฉันทำเพียงลูบหัวเจ้าสองตัวเบาๆ พร้อมกับพูดว่า " อยู่ที่นี่ละ เดี๋ยวกลับมา " เจ้าเพื่อนรักสองตัวตาละห้อย แต่ก็หมอบลงหน้าประตูเฝ้ารอคอยการกลับมาของฉันแต่โดยดี .
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟฉางน้อย
Lovings
ฉางน้อย เลิฟ 1 คน
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟฉางน้อย
Lovings
ฉางน้อย เลิฟ 0 คน
หน้าส่วนตัว
1226
