21 มิถุนายน 2547 14:14 น.
ฉันเอง
คิดว่าลืมเธอได้แล้วแต่ในความเป็นจริง
เธอยังคงเป็นเงาติดตามฉันตลอดมา
แม้ว่าในบางครั้งที่ฉันพยายามที่จะลบเธออกไป
แต่พอเกิดอารมณ์อ่อนไหวในใจฉันก็ยังมีเธอ
บ่อยครั้งที่จะโทรไปหาเธอแต่ฉันก็หักห้ามใจไว้
ทั้งๆที่คิดถึงเธออย่างมากมายแต่มันไม่มีประโยชน์อะไร
เพราะว่าข้างกายเธอนั้นมีใครครอบครองอยู่
ต้องโทษตัวเองที่เผลอใจไปรักเธอจนหมดหัวใจ
แต่ในวันนี้มันไม่เหลืออะไรมีแต่ความทรงจำ
เป็นความทรงจำที่เจ็บปวดอย่างแสนสาหัส
สำหรับเธอแล้วเธอคงไม่เจ็บปวดเหมือนฉัน
เพราะว่าฉันยังอยู่ที่เดิมมันเหมือนกับว่าเป็นการตอกย้ำ
ฉันไม่มีทางที่จะไปไหนเพราะว่ามันเป็นที่ซุกหัวนอน
มันยังมีภาพในอดีตวนเวียนอยู่ถึงแม้ว่าในบางครั้ง
ที่ฉันพยายามลืมเธอแต่ก็ไม่เคยทำได้สำเร็จ
เธอจะรู้บ้างไหมว่าฉันคิดถึงเธอตลอดเวลา
น้ำตามันยังไหลอยู่ทุกครั้งที่เขียนข้อความของเธอ
เป็นเพราะว่าฉันรักเธออย่างมากมาย
ยังจำรอยยิ้มและไออุ่นจากเธอและคำหวานๆ
ที่เธอเคยพูดอยู่เป็นประจำจนมันฝังอยู่ในใจ
ถ้าฉันได้ยินจากปากคนอื่นมันคงจะเลี่ยน
แต่สำหรับเธอแล้วฉันมีความสุขเมื่อได้ยิน
แต่ตอนนี้ทุกอย่างได้เปลี่ยนแปลงไป
เหมือนกับเราไม่เคยรักกันมาก่อน
เวลาที่เราโทรหากันไม่มีถ้อยคำหวานๆให้กัน
และการโทราของเราก็เหมือนค่อนข้างเป็นทางการ
ไม่เหมือนเธอคนเก่าที่ฉันรักเธอและเธอก็รักฉัน
ฉันรู้ดีว่าเธอไม่ต้องการรื้อฟื้นมันขึ้นมาอีก
เธอต้องการไม่ให้ไฟกองนี้มันดับลงไปไม่ให้มันครุขึ้นมาอีก
เธอทำได้แต่ใจของฉันมันยังคิดถึงเธออยู่เสมอ
มันรวดเร็วมากนะในการที่เราต้องจากกัน
และต่อแต่นี้ไปมันก็เป็นเรื่องในอดีต
21 มิถุนายน 2547 14:06 น.
ฉันเอง
ตอนนี้เธอคงจะนอนหลับสบาย
เธอคงจะมีความสุขกับเจ้าตัวเล็กนะ
เจ้าตัวเล็กนี่หละเป็นที่ยึดใจของเธอ
ก่อนหน้านี้เธอเคยนอนกอดฉันไม่เคยห่าง
เธอรู้ไหมฉันไม่มีใครนอนกอดฉันเลยนะ
ฉันต้องนอนกอดหมอนข้างแทนเธอ
มันต่างกันมากมายเลยนะแต่จะทำอย่างไรหละ
ฉันต้องยอมรับความเป็นจริงทั้งที่ไม่ต้องการ
แต่นี้ไปคงไม่อ้อมกอดจากเธออีกแล้วนะ
และฉันก็คงจะไม่ใครให้กอดด้วย
เธอรู้ไหมเธอทำให้ฉันเสียนิสัยจากฉัน
ที่ไม่เคยกอดใครไม่เคยเดินจูงมือใคร
เธอทำให้ฉันเคยชินแล้ววันนึงมันก็ขาดหายไป
มันเป็นช่วงระยะสั้นๆแต่มันก็ทำให้ฉันมีความสุข
ทำให้ฉันได้รับรู้ว่าอ้อมกอดและไออุ่นเป็นอย่างไร
ฉันแทบจะไม่เคยได้รับเลยนะตั้งแต่เด็กจนโต
เธอเป็นคนที่ทำให้ฉันได้รู้จักว่ามันเป็นอย่างไร
และเธอก็อีกนั่นแหละที่ทำให้ฉันต้องเจ็บปวด
ฉันไม่โทษเธอหรอกนะอย่างน้อยๆฉันก็ได้รับมัน
ถึงจะเป็นช่วงระยะเวลาสั้นๆแต่ฉันก็ไม่เคยลืม
ต้องขอบใจเธอด้วยนะที่ทำให้ฉันรู้ว่าความรักความอบอุ่นเป็นอย่างไร
21 มิถุนายน 2547 13:55 น.
ฉันเอง
ฉันนั่งมองแก้วเหล้าของเธอที่ฉันขอเป็นที่ระลึก
เธอบอกว่ามีคนขอเธอหลายคนแล้วแต่เธอไม่ให้
แต่เธอให้ฉันมาและฉันก็รักษามันอย่างดี
คนอื่นอาจจะไม่เห็นค่าของมันแต่สำหรับฉันแล้ว
มันมีความหมายสำหรับฉันอย่างมากเลยนะ
ฉันนำมาใส่ผลไม้อย่างสวยงามและตั้งที่เด่นที่สุด
สิ่งที่เธอขอจากฉันก็คือโซฟาตัวนั้นที่มันมีความหลัง
เราเคยนั่งดื่มด้วยกันกินข้าวด้วยกันและฉันก็นอนหนุนตักเธอ
ถ้าเป็นคนอื่นฉันคงไม่ให้หรอกนะแต่นี่เป็นเธอ
เวลาที่เธอนั่งเธอจะคิดถึงฉันบ้างหรือเปล่าหนอ
คนที่เคยคอยชงเหล้าให้เธอที่เคยใกล้ชิดเธอ
แม้แต่เตียงนอนที่เขานอนคนเดียวแต่เราสองคน
ก็นอนได้และยังมีที่ว่างเพราะเราไม่เคยห่างกัน
มันเป็นช่วงความสุขระยะสั้นๆแต่ฉันไม่เคยลืม
แม้แต่ตอนที่ฉันต้องกลับมาอยู่ที่บ้านของฉัน
เธอก็ขอยืมคอมเอาไว้ถ้าเป็นคนอื่นฉันไม่ยอมเด็ดขาด
แต่นี่เป็นเธอฉันยอมให้แม้ว่าเธอจะทำของของฉันแตก
ถ้าเป็นคนอื่นฉันคงต้องโวยวายเพราะว่าฉันถนอมมัน
มันอาจจะเป็นลางสังหรณ์ตั้งแต่แรกแล้วก็ได้นะ
แต่ฉันไม่ได้คิดถึงมันเพียงแค่ไม่เป็นไรเพราะรักเธอ
ตอนนี้ฉันได้ข่าวว่าเธอยำคอมฉันเสียเละแล้ว
ฉันยังไม่รู้เลยว่าถ้ากลับมามันจะมีสภาพอย่างไร
เพราะตอนที่ฉันซื้อตอนนั้นยังโง่อยู่ยังไม่รู้จักคอมดี
แต่ตอนนี้ฉันพอจะรู้เรื่องมันบ้างแล้วหละ
ช่างมันเถอะนะเธอมีค่ามากกว่าของของฉัน
แล้วเธอหละเวลาใช้เคยคิดถึงเจ้าของบ้างหรือเปล่า
มันรู้สึกว่านานเหลือเกินนะที่เราไม่ได้เจอกันเลย
ฉันไม่อยากไปหาเธอเพราะว่าฉันรู้ดีว่าเธอลำบากใจ
และเธอก็ไม่มาหาฉันเพราะว่าเธอก็ลำบากใจเหมือนกัน
รอให้ทุกอย่างมันเข้าที่เสียก่อนนะฉันคงจะได้เจอเธอ
21 มิถุนายน 2547 13:48 น.
ฉันเอง
อยากมีใครสักคนที่เดินเข้ามาให้ความหวังและให้ไออุ่น
ฉันก็อยากมีใครสักคนนึงนะที่เป็นเหมือนเพลงเพลงนั้น
และฉันก็มีโอกาสได้เจอสิ่งที่ฉันโหยหามานานแต่ทว่า
มันเป็นเหมือนสายลมที่พัดผ่านไม่จีรังยั่งยืนเหมือนที่ฉันหวัง
มันเป็นเพียงแค่ช่วงเวลาระยะสั้นๆเท่านั้นเองนะ
ทั้งที่รู้และก็เตรียมใจไว้แล้วแต่เมื่อถึงเวลานั้นฉันแทบขาดใจ
เมื่อคนที่เป็นเจ้าของตัวจริงของเขามาฉันต้องเป็นฝ่ายเจ็บช้ำ
ฉันพยายามที่จะปลีกตัวออกมาทั้งๆที่ฉันเจ็บมากมายเหลือเกิน
ฉันรู้ดีว่าตอนนี้เธอเปลี่ยนไปแล้วนะไม่เหมือนคนก่อนที่ฉันเคยรัก
เราห่างกัน ห่างกัน และห่างกัน และฉันก็ไม่รู้ว่ามันจะเป็นอีกนานแค่ไหน
เธอมีคนของเธอและฉันก็มีคนก้าวเข้ามาในชีวิตแต่...ฉันยังสับสน
สำหรับฉันแล้วมันไม่ใช่ความรักเลยนะฉันพยายามทำหลายครั้งแล้ว
ที่ฉันจะรักเขาเหมือนที่เคยรักเธอแต่ฉันก็ทำไม่ได้เสียทีนึงนะ
ฉันไม่สามารถบังคับหรือห้ามหัวใจของตัวเองไม่ให้รักเธอไม่ได้
บ่อยครั้งเสียงหัวเราะที่ไปตามสายเธอคงคิดว่าฉันมีความสุข
แต่มันไม่ใช่หรอกนะ มันไม่ใช่เลยถึงฉันจะพยายามฝืนสักแค่ไหน
ฉันไม่อยากหลอกตัวฉันเองเลยนะว่าฉันยังรักเธอไม่เสื่อมคลาย
สำหรับเธอมันคงไม่มีความหมายหรอกนะเธอยังมีคนอื่นอีกมากมาย
เกินกว่าที่จะคิดถึงฉันแต่สำหรับฉันซึ่งโดดเดี่ยวอ้างว้างหันไปทางไหน
ก็ไม่มีใครเลยที่ฉันจะพูดความในใจทุกอย่างได้นอกจากเธอเท่านั้น
น้ำตาจากไหนมันไหลรินออกมาไม่รู้จักหมดฉันห้ามมันแล้วนะแต่ทำไม่ได้
ฉันอาจจะหลอกคนอื่นได้แต่ฉันไม่เคยหลอกตัวได้สำเร็จเลยว่าฉันยังรักเธอ
รัก รัก รัก ไม่เคยเสื่อมคลายไปจากใจฉันบ่อยครั้งที่ฉันเหนื่อยหล้ากับใจตัวเอง
เธอช่วยบอกฉันหน่อยสิว่าฉันต้องทำอย่างไรดีถึงจะเลิกรักและคิดถึงเธอได้
21 มิถุนายน 2547 13:38 น.
ฉันเอง
วันนี้เป็นวันจันทร์แล้วสินะตอนนี้เธอกำลังเดินทางหรือว่า
เธอกำลังนอนหลับอยู่ในห้องของเธอฉันไม่อยากโทรถึงเธอ
ในตอนเช้าเพราะว่าเธอเป็นคนชอบนอนตอนเช้ามากที่สุด
เมื่อก่อนฉันเคยพยายามแซะให้เธอตื่นจากที่นอนไปวิ่งด้วยกัน
แล้วฉันก็รู้ว่ามันการฝืนใจเธอฉันก็เลยออกไปวิ่งคนเดียว
บางครั้งฉันก็ไม่ได้ไปวิ่งเพราะเธอไม่อยากให้ฉันไป
และฉันก็อดใจอ่อนไม่ได้อีกเพราะว่าฉันอยากอยู่ภายใต้
อ้อมกอดของเธอกับคำพูดที่ออกมาจากใจของเธอซึ่ง
ในตอนนี้ฉันไม่เคยได้ยินเลยนะฉันรู้ดีว่าเพราะอะไร
คงจะเหมือนสุภาษิตที่ว่ารักยาวให้บั่นรักสั้นให้ต่อ
และตัวฉันเองก็ไม่เคยพูดแบบนั้นกับเธออีกเลยนะ
เป็นเพราะว่าฉันกลัวหัวใจของฉันเองต่างหากหละ
ฉันกลัวว่าฉันตัดใจจากเธอไม่ได้เพราะว่าฉันยังรักเธอ
แต่ฉันก็ไม่ได้บอกให้เธอรู้หรอกนะเพราะว่ามันไม่ถูกต้อง
สิ่งที่เราคุยกันนั้นสั้นลงมากและไม่ใช่เรื่องนี้เราต่างคน
ต่างเลี่ยงที่จะคุยถึงมันฉันยอมรับว่ามันฝืนใจตัวเอง
ไม่มีอีกแล้วที่เคยใกล้เธอมันไม่มีเวลาอย่างนั้นอีกแล้วนะ
มันเป็นไปได้เพียงแค่ความทรงจำในอดีตเท่านั้นเอง
เหนื่อยหล้าเท่าไรอ่อนแรงกับความจริงที่เป็นกับรักที่เห็น
ที่เคยไขว่คว้ามันแต่แล้วความรักก็พลันจางและเลือนหาย
เคว้งคว้างลอยไปไม่เหลืออะไรสักอย่างมันเป็นแค่เพียงมายา
หน้าส่วนตัว
701
