31 ตุลาคม 2549 22:13 น.
จินตรวี
ฉันเป็นแค่ผู้หญิง
สิ่งมีชีวิตหนึ่งสิ่งที่ยังหายใจได้
หัวใจยังไม่หยุดเต้น..หนาวร้อนเย็นเป็นเช่นไร
สัมผัสยังแปรความรู้สึกได้ทุกเรื่องราว
แม้ฉันจะมีแค่หัวใจ
เต้นจังหวะไหนก็ยังรับรู้ได้ถึงความเหน็บหนาว
เช่นฟ้าที่ยังรู้จักน้ำตาดาว
ในทุกๆคราวที่ดาวร้าวราน
ฉันเป็นแค่คนธรรมดา
มีความรู้สึกรู้สาต่อเวลาที่ผ่านพ้น
ฉันเจ็บเป็น..ร้องไห้เป็น..เมื่อหัวใจโดนระราน
กรุณาอย่าว่าฉันใจด่าน..ขณะที่เธอนั้นยังเย็นชา
เมื่อสิ่งที่ฉันรับได้เธอยังไม่รู้สึก
ยามหัวใจฉันเจ็บลึกเธอยังไม่รู้สา
ประสาอะไรกับแสนล้านหยดน้ำตา
คงหาค่าในใจเธอไม่เจอ
ถ้าเพียงรู้ว่าใจเธอด้าน
วันนั้นคงไม่เดินผ่านให้ใจต้องพลั้งเผลอ
น้ำตาคงไม่ไหล...หัวใจคงไม่เบลอ
เธอรู้ไหมว่าทั้งหมดที่ฉันเป็นแบบนี้เพราะหลงมาพบเธอ
....คนใจดำ...
31 ตุลาคม 2549 21:54 น.
จินตรวี
เหนื่อยไหม..
กับความพยายามที่ต้องใช้พิสูจน์สิ่งต่างๆเพื่อฉัน
บากบั่นมาอย่างสาหัสเพื่อยืนหยัดให้ถึงจุดหนึ่งของความผูกพัน
อ่อนล้ากับความเงียบงันที่ทำร้ายเธอต้องหวั่นใจ
ท้อบ้างหรือเปล่า
ท่มกลางความเงียบเหงาเธอเหน็บหนาวบ้างไหม
แต่ละเท้าที่ก้าวเดินต้องเผชิญกับความทุกข์ข้างใน
วันที่อ้างว้างบนทางไกลกลับไม่มีใครอยู่ข้างกายซักคน
อยากบอกว่าทุกอย่างฉันรับรู้
ความเหน็บหนาวทั่วอณู..เธอต้องทนอยู่กับความหมองหม่น
เธอไม่ต้องพยายามพิสูจน์ใจคนหนึ่งคน
วันนี้หัวใจยอมจำนนแทบใจเธอ
31 ตุลาคม 2549 21:39 น.
จินตรวี
ชะตากำหนดมาแล้ว...
ให้เป็นคนแน่แน่วต่อความรักเช่นนี้
ผู้หญิงที่ซื่อสัตย์อยู่ในโอวาสทั้งหมดที่มี
และไม่รู้ว่าค่าที่ควรมีเป็นแค่ตัวตลกในสายตา
เธอไม่ได้รู้สึกกับสิ่งที่ฉันมี
มองไม่เห็นสิ่งดีๆที่ทุ่มเทให้...ใจเธอไม่รู้สึกรู้สา
พอเสียทีกับความรักความศรัทธา
หยุดเสียทีกับความห่วงหาเป็นความอ่อนล้าของหัวใจ
ปิดหูปิดตาตัวเองมานาน
ตาบอดจนมองไม่เห็นหลักฐานที่เธอซ่อนไว้
ขอบใจที่ทำให้ฉันตาสว่างกับความไร้ยางของบางใจ
และขอบใจอีกครั้งที่ทำให้ฉันพบคนใหม่ที่ดีพอ
30 ตุลาคม 2549 22:40 น.
จินตรวี
หากโลกนี้ไม่มีพระจันทร์...
โลกคงไหวหวั่นเงียบเหงา
หากฟ้าไม่มีดาว
ฟ้าคงเหน็บหนาวเดียวดาย
หากสายน้ำไร้ฝูงปลา
ชีวิตชีวาคงขาดหาย
หากผืนป่านั้นไร้ต้นไม้
นกคงต้องตาย...ไร้รัง
หากทะเลไร้ซึ่งผืนทราย
โลกคงมายพ่ายพัง
ดอกไม้ที่ไร้รากหยั่ง
คงแห้งกรังเฉาตายทันใด
แต่คงไม่เที่ฉันไร้เธอ
ชีวิตหมองเหม่อหวั่นไหว
เหน็บหนาวจนร้าวหัวใจ
และต้องสลายลงไปอย่างทรมาน
30 ตุลาคม 2549 22:26 น.
จินตรวี
ดาวน้ำตา...
หล่นลงจากฟ้าหัวใจ
รินรื้นในคืนอ่อนไหว
อาบไหลในคืนร้าวรน
เหงาเหมือนจันทร์....
อยู่บนฟ้านั่นขวัญคงอ่อน
มีดาวเป็นเพื่อนกัน...แตจันทร์ยังสั่นคลอน
ฟ้าไร้อาทร...ทำพระจันทร์เปียกปอนน้ำตา...
หน้าส่วนตัว
1197
