20 พฤศจิกายน 2549 14:41 น.
จินตรวี
อายุสั้นจังความรักของเธอ
ไม่ทันได้พร่ำเพ้อ..ไม่ทันได้หวั่นไหว
ความรักเธอก็จางเช่นอุณหภูมิที่ว่างจากหัวใจ
เรื่องราวไม่ทันเขียนใส่ในตำนาน
ฉันเลยไม่ทันเจ็บ
ไม่ทันเก็บแผลอักเสบไว้สมาน
หายอยางไร้ร่องรอย..ไม่ต้องคอยรักษาให้ป่วยการ
เสียแต่เวลาทำงานเท่านั้นเอง
6 พฤศจิกายน 2549 21:08 น.
จินตรวี
เชื่อไหมว่าฉันรักเธอ
เฝ้าละเมอทุกนาทีที่เธอเดินผ่าน
ผูกใจรักเธอมายาวนาน
อยากให้เพลงรักขับขานในหัวใจ
ให้เธอรู้สึกบ้าง
ว่าที่ผ่านมาทุกครั้งคนๆนี้หวั่นไหว
เพียงเธอจะตอบรับว่าเธอรู้สึกเหมือนฉัน..แค่เธอนั้นยอมเข้าใจ
ผ่านมาอีกครั้งจะบอกได้ไหมว่า.....รักกัน
6 พฤศจิกายน 2549 21:01 น.
จินตรวี
อยากจะไปเมื่อไหร่
กระซิบบอกได้ไหมให้ฉันได้รู้ก่อน
ฉันจะได้รู้ตัวว่าต่อไปจะไม่มีใครให้อาทร
จะได้ตั้งรับความร้าวรอนที่จะเข้ามาบั่นทอนกำลังใจ
ต่อไปนี้จะไม่มีแล้วความอ่อนหวาน
ช่วงเวลานั้นได้พ้นผ่านเกินกว่าจะย้อนคืนมาใหม่
ฉันจะได้เก็บความรู้สึกดีๆที่เคยมีเอาไว้
ไว้เตือนตัวเองยามเงียบไร้ว่าเคยมีใครในความหมายของเรา
เธอจะไปเมื่อไหร่
เอ่ยคำลาให้เด็ดขาดต่อใจได้รึเปล่า
แม้นาทีต่อไปหัวใจฉันจะรานร้าว
จะเป็นอย่างไรกับความเหงา
..มีเธอหรือไม่ก็เหมือนเก่าเท่ากัน..
อย่าห่วงคนที่ไม่ได้รัก
เมื่อเธอเองไม่แน่นหนักพอจะสานฝัน
ฉันจะอยู่จะตายอย่างไรก็ช่างมัน
หมดหน้าที่ในฐานะคนผูกพัน
...จะเกิดอะไรขึ้นกับฉันมันก็ไม่เกี่ยวกับเธอ...
6 พฤศจิกายน 2549 20:51 น.
จินตรวี
เขียนฟ้าใสให้เธออุ่น
โอบละมุนด้วยเมฆขาว
จูบซับน้ำตาด้วยสายลมบางเบา
ปัดเป่าความร้าวให้พ้นหัวใจ
วาดหัวใจแต้มตะวัน
แทนความรักจากฉันด้วยดอกไม้ช่อใหญ่
กล่อมเพลงให้เธอฟังล้างแผลใจ
ร่ายทำนองแห่งอุ่นไอโอบล้อมเธอ
สะพานรุ้งทอดแนวยาว
ส่องแสงประกายพราวสม่ำเสมอ
ทอดปลายจากฝั่งฉันข้ามโค้งผ่านสู่ฝั่งเธอ
นำเราสองมาพบเจอตรงหัวใจ
3 พฤศจิกายน 2549 20:53 น.
จินตรวี
สิ่งมีชีวิตคนหนึ่งที่มีตัวตน
เป็นใครหนึ่งคนที่ยอมสุขล้นกับความปวดร้าวเสมอ
คนทรนงที่ยอมทิ้งความมั่นคงเพราะรักเธอ
ผลตอบแทนให้ใจที่พร่ำเพ้อคือเธอต้องจากไป
วัตถุชิ้นหนึ่งที่เต้นได้บ่งบอกชีวิต
หาค่าไก้เฉพาะช่วงเวลาที่คิดอะไรไม่ได้
กอดสิ่งนี้รับความอบอุ่นที่เอใช้ทารุณด้วยความห่างไกล
กลั่นหยดน้ำจากความร้าวไหวรดลงไปด้วยใจทรมาน
ดวงตาคู่นี้ยังมองเห็น
เป็นหน้าต่างที่เปิดรับความเลือดเย็น...ที่เธอใช้เป็นทางผ่าน
มีกระดาษบรรยายเรื่องราวแห่งความร้าวราน
ตอกย้ำความดื้อด้านให้จักเข็ดจำ
สองมือคู่นี้ที่ใช้โอบเข่า
โอบกอดความเงียบเหงาในคืนที่ดาวเจ็บช้ำ
เธอจะจำได้ไหมว่ความโหดร้ายในคำบางคำ
ได้ทำให้หนึ่งคนนี้ทุรนทุรายด้วยความทรงจำ
ที่ปิดฉากลงอย่างสวยงามซ่อนอยู่ในความเลือดเย็น
หน้าส่วนตัว
780
