17 ตุลาคม 2545 02:29 น.
จามอญ
จงติดปีกบินไปจากความฝัน
ใช้ชีวิตเพื่อวันอันเปิดเผย
หวังให้เธอพบค่าความคุ้นเคย
แม้คืนวันล่วงเลย...อย่าเอยลา
ใช่ว่ายึดไว้เพียงคืนวัน
อยู่กับปัจจุบันที่ฝันหา
เมื่อบทกลอนฤดูร้อนเริ่มอ่อนล้า
ฉันพร้อมจะนำพาสายฝนพรำ
ติดปีกบินไปพร้อมวันเวลา
พบว่าเดินเดียวดายใต้ฝนพรำ
17 ตุลาคม 2545 02:10 น.
จามอญ
อาจสักหนึ่งหนทางที่เสาะหา
เยียวยาความเศร้าเท่าที่เห็น
ดื่มเพื่อการแรมรอนและซ่อนเร้น
เพื่อนเลือนรางว่างเว้นความเป็นไป
แต่บาดแผลในใจไม่สิ้นสุด
ไม่อาจหยุดมงยามความหวั่นไหว
ตราบจนเติมความจริงให้ดวงใจ
และเติบความสดใสให้แก่นัยน์ตา
เพราะปราถนาสิ่งใดไม่รู้สิ้น
เคยชินรินหลั่งไร้ฝั่งท่า
ขอเพียงเธอหันมามองที่ผ่านมา
พบคุณค่าแท้จริงคือสิ่งใด
เพียงหันหลังให้วันที่ผ่านมา
เพื่อพบว่าวันวานจะผ่านไป
17 ตุลาคม 2545 01:59 น.
จามอญ
ให้ทุกความทรงจำแห่งค่ำคืน
สายคลื่นซัดสาดพ้นจนเลยผ่าน
ตื่นมาพร้อมคนใหม่ได้พบพาน
สู่ลานทรายชายฝั่งดั่งราชา
นับแต่นี้ต่อไปไม่มีใคร
มีเพียงไอทะเลอุ่นที่กรุ่นสาย
เดินเท้าเปล่าเรื่อยไปบนผืนทราย
เดียวดายบนชายฝั่งดั่งราชา
16 ตุลาคม 2545 14:41 น.
จามอญ
จะรักไม่เหมือนใครได้เคยรัก
จำหลักสูงเด่นเช่นภูผา
หรืออาจลึกเกินหยั่งดั่งธารา
ท่ามสายฝนสาดมาหรือฟ้าคราม
คือหนึ่งการเคลื่อนผ่านให้ค้นพบ
ขออย่าคิดทบทวนคอยไถ่ถาม
เชื่อมั่นฉันได้ไหมทุกโมงยาม
เพียงปล่อยใจไปตามความเป็นไป
จะรักไม่เหมือนใครได้เคยรัก
แม้ฝนโปรยหนักหนาหรือฟ้าใส
เราร่วมสุข-ทุกข์ร้อนไม่เป็นไร
ไม่ทำให้หวั่นไหวในใจเรา
เมฆครึ้มหรือฟ้าครามครั้งคราวใด
รำรวยหรือยากไร้ไม่หมองเศร้า
เคียงข้างกันเรื่อยไปคล้ายร่างเงา
ไม่ว่าฝนรุมเร้าหรือแดดแรง
16 ตุลาคม 2545 00:50 น.
จามอญ
ไม่เคยเปิดใจได้เท่านี้
ใช่มีเพียงคำพูดให้เพ้อฝัน
เส้นทางชีวิตเราจะรวมกัน
ไร้เรื่องราวร้อยพันให้หวั่นใจ
คือเธอ, ฉันพบเมื่อยังเชื่อมั่น
ทุกวันที่ผ่านมามีสิ่งใหม่
เปิดรับความแตกต่างไว้ข้างใน
และไม่มีอะไรให้ร้าวราน
ไม่เคยคิดใส่ใจในถ้อยคำ
การกระทำของคนที่พ้นผ่าน
เพราะเชื่อมั่นในเรานานเท่านาน
ทุกเรื่องราวร้าวราน....ไม่เป็นไร
หน้าส่วนตัว
897
