Feeling part 8 : กลับบ้าน

จากความฝันสู่ความจริง

ตอนที่ 8 กลับบ้าน
   ผมนั่งรถทัวร์กลับมาด้วยเวลาไม่ถึงชั่วโมงเพราะบางแสนก็ไม่ไกลจากกรุงเทพ เท่าไหร แต่กว่าจะนั่งรถเมล์ไปถึงบ้านนี้ซิลำบากเอาการเพราะว่ารถในเมืองจะมีหนาแน่น มาก ผมนั่งไป 2 ชั่วโมงกว่าถึงจะถึงบ้าน เหมือนถึงหน้าหมู่บ้านที่ผมอยู่ ผมคิดว่าน่าเดินเข้าหมู่บ้านดีกว่า ทั้งๆที่ก็มีรถรับส่ง บรรยากาศเดิมๆ แบบนี้ทำให้ผมอยากเดินไปเรื่อยไม่เหนื่อยเลย 
   เอ้า! เจ้าเอกเป็นไงไม่ได้เจอกันตั้งนาน สบายดีหรอ? ป้านิดซึ่งเป็นร้านสะดวกซื้อที่ผมเคยซื้อบ่อยๆทัก
   สบายดีครับป้า ผมพูดพร้อมกับเดินเข้าร้านป้า ว่าจะซื้อน้ำกินซะหน่อย
   แล้วป้าขายดีไหมครับ
   ก็ดีนะ แต่เอ็งจะเอาอะไรละ เอานมถั่วเหลืองไหม ป้าถามเพราะจำได้ว่าผมชอบดื่มนมถั่วเหลือง
  โห.ป้ายังจำได้อีกหรือครับ งั้นผมขอนมถั่วเหลืองกล่องหนึ่งแล้วกันนะป้า
  ได้ๆ.รอเดี๋ยวนะ แล้วป้าก็ไปเปิดตู้หยิบมาให้กล่องหนึ่ง
  แล้วนี้เอ็งเรียนจบแล้วหรือ? ป้าถามผม
  ยังหรอกครับ แค่กลับมาบ้านในช่วงปิดเทอมนะครับ
  อืม..แล้วนี้เอ็งเรียนถึงปีไหนบ้างแล้วละ
  ปี 3 แล้วครับป้า
  หรอ.เร็วจังเลยแหะ จำได้ว่าพึ่งไปเรียนไม่นานเองนะเนี้ย
  ป้าครับ ผมไปก่อนนะครับ
  เออๆ.ไปเถอะเดี๋ยวแม่เอ็งจะรอแย่ ป้าพูดพร้อมยิ้ม
   ผมเดินไปเรื่อยๆ จนถึงหน้าบ้าน ผมใช้กุญแจสำรองเพื่อเปิดประตูบานเล็ก พอเข้ามาในบ้านผมก็เห็นว่าในสวนของบ้านผมมี ซุ้มนั่งตัวใหม่ สงสัยพ่อคงซื้อมาแน่ๆเลย พ่อผมชอบแต่งบ้านครับและมักคอยดูแลบ้านให้ใหม่อยู่เสมอ  
   อ้าว! เอกเป็นไงสบายดีไหมลูก แม่เดินมาจากหลังบ้านและก็เข้ามากอด
  สบายดีครับแม่ ความอบอุ่นและความห่วงใยยังคงอยู่ในอ้อมแขนของแม่เสมอ
   เข้าบ้านกันก่อนซิลูก แม่บอก
   พอผมเดินจะเข้าบ้านผมก็เห็นพ่อและน้องโอ๋ยืนอยู่หน้าบ้าน
   พี่เอก ยัยโอ๋วิ่งเข้ามากอด
   ไงครับสบายไหมโอ๋ ผมอุ้มน้องโอ๋
   อึบ! โห ตัวหนักเหมือนกันนะเนี้ย ผมพูดแนวๆบ่น
  โหยพี่เอก ยัยโอ๋ทำหน้าย่น
   "สบายดีค่ะพี่เอก ไหนละค่ะของฝาก
   นี้ทวงเลยหรือยัยตัวแสบ นี้ครับสร้อยไข่มุกจากบางแสนเลยนะ
  ขอบคุณค่ะพี่เอก ยัยโอ๋ดีใจจนออกนอกหน้าเลย
   ไง เจ้าเอก พ่อทักบ้าง
   สบายดีครับพ่อ พ่อสบายดีไหมครับ
   ก็ต้องสบายดีซิ พ่อตอบแบบอารมณ์ดีและพวกเราก็เดินกันเข้ามาในบ้าน
   เป็นไงบ้างเอก เรียนเป็นไง แม่ถามถึงเรื่องการเรียน
   ดีครับแม่ผมได้ B ไม่ก็ C ตลอดเลยครับ
   หรือจ๊ะลูก แม่พูดแล้วก็เดินไปหาน้ำมาให้กิน
   เออ..นี้เจ้าเอก แล้วนี้แกจะอยู่กี่วันละ พ่อถาม
   ก็คง 3-4 วันนะพ่อ
   อืม. ไปอาบน้ำอาบท่าก่อนนะลูก พ่อบอก
   ครับ ผมลุกขึ้นจะเดินไปชั้นบน
   อ้าว! ลูกกินน้ำก่อนซิ แม่ทัก
   ครับ แล้วผมก็รับน้ำแม่มาดื่ม ผมไปอาบน้ำก่อนนะแม่
   จ้ะ แล้วแม่ก็เข้าไปทำครัว
   ผมเข้ามาในห้องนอนของผม ที่ทุกจัดอย่างเรียบร้อย คงเป็นแม่เองแฟละที่ทำความสะอาดให้ก่อนผมมา ผมเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า และหาเสื้อผ้าที่พอเหลือเดิม ไปอาบน้ำ

   กลับลงมาแม่ก็เตรียมอาหารไว้แล้ว
   ลูกมากินข้าวซิลูก แม่เห็นผมจึงทัก
   ครับ 
   เจ้าบ๊อก.เจ้าบ๊อกเอ้ย! มากินข้าวเร็ว
   ผมสงสัยกับชื่อ เอใครมาเที่ยวบ้านเราหรือไง เรียกยังกับสุนัขเลย 
แต่ไม่ทันไร คำตอบก็มาทันที เป็นหมาพันธุ์โกลด์ เด้น รีทรีฟเวอร์
   มามะ มากินข้าว แล้วแม่ก็เอาอาหารสำเร็จรูปมาให้
   มันมาตั้งแต่เมื่อไหรหรอครับพ่อ ผมทำหน้างง
   ก็เมื่อ 2 เดือนก่อนมั้ง เพื่อนพ่อเขาเอามาฝากนะ
   หรือครับ ผมลงไปเล่นกับเจ้าบ๊อกมัน
   เจ้าบ๊อกนี้ขนสีเหลืองทองมันเงา แถมนุ่มอีกต่างหากด้วย 
   พี่ค่ะมากินข้าวเร็ว เดี๋ยวจะเย็นหมดนะค่ะพี่เอก ยัยโอ๋เดินมาตาม
   ครับ 
   เอกไปล้างมือก่อนซิลูก แม่พูดแกมบ่น
   ครับ 
   ในช่วงเวลากินอาหารเย็นนั้นรู้สึกว่าเป็นมืออาหารที่อร่อยที่สุดที่เคยกินมาเลย อาจจะเพราะอาหารของแม่ หรือ คำพูดที่สนุกสนานในระหว่างการกินนั้นก็ไม่แน่ใจ หลังจากกินข้าวเสร็จแล้ว ผมก็ขอตัวขึ้นมานอนก่อน เพราะเหนื่อยจากการเดินทาง
   ผมขึ้นมาที่ห้องผม นอนลงที่เตียงเดิมซึ่งที่ผมเคยนอน รู้สึกสบายกว่าอยู่ที่หอซะอีก ผมลองมองไป มีชั้นวางหนังสือมากมาย และก็โต๊ะเขียนหนังสือและคอมพิวเตอร์ของผม ผมลุกขึ้นจากเตียงและไปยังโต๊ะเขียนหนังสือลายไม้ตัวเก่า ผมเอื้อมไปหยิบไดอารี่เล่มช่วงที่ผมเรียนมัธยมปลาย และกลับไปนั่งอ่านที่เตียง จนถึงหน้าสุดท้ายที่ผมทำเป็นเฟรนด์ชิพ ซึ่งมีเพื่อนสนิทของกลุ่มผม 4 คน มีทั้ง เจ้าชิด ซึ่งตอนนี้ก็ยังเรียนอยู่กับผม และก็มี เอ, เล็ก,เฮง และ ยัยเก๋
   ผมนึกขึ้นได้ ก็รีบไปเปิดเครื่องคอมเพื่อลองเข้าเน็ต โดยใช้เน็ตของมหาลัย โดยเข้าไปยังห้อง chat ที่ผมมักจะนัดเพื่อนๆของผมมาเจอกันเสมอ
   
   ปิ๊บ!!
   พอผมลองเข้า E-mail ก็มีจดหมายเป็นร้อยเลย จากเพื่อนบ้าง หรือจากใครก็ไม่รู้ ซึ่งผมคงไม่กล้าเปิดหรอก เพราะกลัว
ไวรัสนะครับ เลยเปิด ข้อความอื่นๆ และก็เข้าห้อง chat ในโปรแกรม Pirch ห้อง fellow ซึ่งเป็นเหมือนชื่อกลุ่มของพวกเรา
   Pink Ping : อ้าว, เอก! มาได้ไงน่ะ? ยัยเก๋ online อยู่
   Momantum : พึ่งกลับมาถึงบ้านน่ะ ผมตอบกลับไป
   Pink Ping : เจ้าเล็กพึ่งออกไปเลยนะ 
   Momantum : หรอ 
   Pink Ping : ได้รับจดหมายเราหรือยัง 
   Momantum : ได้รับแล้วครับ เจ้าชิดบ่นอุ้บเลย เพราะเขียนถึงมันนิดเดียว
   Pink Ping : หรอ! วันหลังจะเขียนถึงเจ้าชิดมากหน่อยละกัน
   Momantum : แล้วเป็นไงบ้าง เรื่องเรียนนะ ผมถามไปด้วยความห่วงใย
   Pink Ping : ก็ดีนะ เอก เดี๋ยวเราไปก่อนนะ
   Momantum : โหย จะไปนอนแล้วหรอ ราตรีสวัสดิ์ ฝันดีนะ
   Pink Ping : อืม ราตรีสวัสดิ์	
   ผมกำลังจะปิดเน็ต แต่ยัยเก๋ก็เข้ามา
   Pink Ping : เออเอก มะรืนว่างไหม?
   Momantum : ว่าง ทำไมหรอ
   Pink Ping : เรากะว่าจะชวนเพื่อนๆกลุ่มเราไปนัดเจอกันนะ
   Momantum : ที่ไหนหรอ
   Pink Ping : คงจะเป็นสยาม ร้านMcdonal ประมาณ 10 โมงน่ะ 
   Momantum : ok! รับทราบครับ
   Pink Ping : ไปจริงๆแล้ว นะ บาย
   Momantum : บาย

   แล้วผมก็ปิดเครื่องคอม มองนาฬิกา โห 3 ทุ่มแล้วหรอเนี้ย ผมเริ่มงั่วเงียเพราะความเหนื่อยจากการเดินทาง จึงเดินไปยังเตียงนอน และทิ้งตัวลงเพราะความง่วง เตียงนอนแสนนุ่มตัวเดิมทำให้ผมหลับไปอย่างง่ายดาย.