5 กุมภาพันธ์ 2552 12:42 น.

ตามประสาอารมณ์

เหงาเงียบหงอยยิ่งกว่าหอยแดกข้าว
ที่เรียบราบคาบมีแต่น้ำว้างเวิ้ง
บทจะรักก็เฮฮาปาร์ตี้ยิ่งกว่าผีระเริง
บทจะทิ้งขนาดหมายังมองเมิงไม่สนใจ
จะเอาอะไรกับโลกกลมๆใบใหญ่ใบนี้
จะหาความแน่นอนคงที่มีที่ไหน
มีแต่ความปลิ้นปล้อนตอแหลที่ไม่หาก็เจอจนสมใจ
คนที่ซวยไม่อยากได้ก็ต้องทน
คนมันอยากจะมีรัก
ให้อกมันคับความสุขล้น
กลับเจอแต่น้ำตาที่ใจบ้าๆพาให้มัวหม่น
บ่นบ้าด่าฟ้าด่าฝนก็ตายฟรี
จะเอาอะไรกับชีวิตที่ไม่แน่นอน
จะทุกข์ร้อนไปใยกับใจที่ถูกขยี้
ไม่นานหรอกมันคงจะป่องพองอยากที่เคยมี
ก็แค่เพิ่มรอยขยี้อีกริ้วไว้ประจาน