30 มิถุนายน 2551 14:45 น.
จันทร์ไร้เงา
คนหนึ่งคนมีหัวใจแค่เพียงหนึ่ง
จะลึกล้ำยั่งถึงสักเพียงไหน
กาลเวลาคงไม่ช่วยหากไร้ใจ
คงเหลือเพียงเศร้าอ่อนไหวให้จดจำ
หากแม้ยังเหลือซึ่งชีวิต
ก็คงเพียงน้อยนิดให้อยู่ได้
เมื่อมันเหลือเพียงชีวิต...ที่ไร้หัวจิตหัวใจ
ก็คงไม่ต่างอะไรกับ...ดอกไม้ที่สวยเกินไป...
... แต่ไร้ค่าไร้ความหมายในสายตาเธอ...
3 มิถุนายน 2551 16:53 น.
จันทร์ไร้เงา
วันเวลาผันเปลื่ยนเวียนหมุนไป
จนไม่อาจไขว่ขว้าสิ่งที่ใจปราถนา
ห่างไปแล้วเลยผ่านไป...ตามกาลเวลา
ไกลห่างกันเกือบสุดฟ้า...เกินเอื้อมมือ
และแล้ววันเวลาหมุนผ่านไป
ใจหนอใจยังติดยังยึดยือ
ใจหนอใจใยเจ้าเหมือนกระบือ
ยังยือยังรั้งทำลายตน
กาลเวลาล่วงไป
ใจหนอใจทำไมยังสับสน
เพียงแค่ทำ หลงลืมคนที่เพ้อถึง เพียงหนึ่งคน
ทำไมยากเหลือล้นเกินตัดรอน
และแล้วฤดูกาลก็ผันมา
พร้อมกับคนที่ใจเฝ้าโหยหาอาวรณ์
ได้ใกล้ชิดสนิทจนเกินถอน
ได้ปลอบโยนผู้ร้าวรอนอย่างอาวรณ์ใจ
ฤดูกาลหลังฝนซา
ใช่ มันคือ ท้องฟ้าที่สดใส
แต่ สำหรับฉัน เมฆมันยังคงเยอะเกินไป
เลยไม่รู้จะทำเช่นใดดี
ไขว่ขว้ารั้งเธอไว้แนบข้าง
แต่ยังคงรู้สึกอ้างว้างแบบนี้
ถ้าจะปล่อยเธอกลับไป...
...ใจคงรับความเจ็บช้ำไม่ไหวอยู่ดี
เพราะหากเหลือเพียงฉันคนเดียวอีกที...
...ก็คงไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะเป็นเช่นไร
หน้าส่วนตัว
1435
