29 สิงหาคม 2550 12:57 น.
จันทร์ไร้เงา
รักฉันบางหรือเปล่า ฉัน ไม่รู้เลย
ที่ฉันเฉย-เฉยไม่ได้ละเลยหรอกนะรู้ใหม
แต่เพราะบอกตัวเองว่าเธอไม่รักไม่เป็นไร
ขอแค่ปลอยให้ฉันรักเธอได้แต่นั้นก็พอ
ไม่ได้ขอให้เธอมารักตอบฉัน
เพราะในทุก-ทุกวันรักของฉันไม่เคยทุกข์ท้อ
แม้ไม่อาจยืนใกล้-ใกล้ แค่แลเห็นเธอไกล-ไกลก็พอ
แค่นี้แหละที่ฉันจะขอ คงไม่มากพอที่จะทำให้เธอรำคาญ
28 สิงหาคม 2550 11:42 น.
จันทร์ไร้เงา
ฉันไม่รู้ว่า มันเรื่ม จากที่ใด
อาจจะเป็น บนลานกว้าง ในเงามืด หรือกลางแสงไฟ
หรืออาจจะเป็น ที่การดูแล เอาใจใส่
หรืออาจจะเป็น อะไร-อะไร ที่ไม่ทันจำ
แต่และแล้ว มัน ก็เกิดขึ้น
ความสนใจ ที่ติดตรึง ให้หลับฝัน
เกิดอาการ ละเมอ เพ้อหา ทุกวี่วัน
มันเกิดขึ้นกับฉัน ตั่งแต่วัน ที่ได้เจอเธอ
ยิ่งเจอ ยิ่งเพิ่ม ความรู้สึก
ให้นึก คิดฝัน อยู่เสมอ
ยิ่งได้พูดคุย เอื่อนเอ่ยวาจา กันกับเธอ
ยิ่งเพิ่มความรู้สึก ชื่นชม ชื่นชอบ จากที่เพ้อ
เป็นละเมอหาเธอทุก-ทุกวัน
19 สิงหาคม 2550 13:46 น.
จันทร์ไร้เงา
ก็เจ็บมา ยังไม่ทัน จะสมาน
ก็กลับมา พานพบเธอ ให้ไขว้เขว่
หนึ่งใจรัก หนึ่งขยาด เคล้าปนเป
เริ่มลังเล กับจิตใจ ของตัวเอง
หวั่นเกรง เหลือเกิน นะหัวใจ
หากหวั่นไหว จนเกิด ความลุ่มหลง
หากว่ารัก แล้วเป็น เช่นการณ์ก่อน ฉันคงปลง
แต่ที่แค้ที่สุด คือ ใจมันยังคง ไม่ยอมฟัง
ชื่นชม นิยมชมชอบ จนเกิดรัก
ยากยิ่งนัก ที่ไม่อาจ เป็นดังหวัง
จึงขอมี เธออยู่ ข้าง-ข้างกาย
ปลอบประโลม หัวใจ ที่ผิดผลั้ง
จะไม่ขอ รักเธอ อย่างจริงจัง
เพราะสุดท้าย ของความหวัง ฉัน ก็ไมมีเธออยู่ดี
10 สิงหาคม 2550 10:52 น.
จันทร์ไร้เงา
ใต้ทองน้ำคราน้ำหลาก
ได้พัดรวมทุกสิ่งทุกอย่างมากองไว้
เมื่อถึงคราน้ำลดหดหายไป
ก็คงเหลือเพียงเศษซากกับตะกอนไว้บนพื้นดิน
เสมือนเศษซากตะกอนของหัวใจ
ที่ถูกน้ำใจรักที่ผกผิน
บินไปจากหัวใจรักที่ขาดหวิ้น
คงเหลือเพียงเศษซากธุลีดินให้กับหัวใจ
ใจดวงน้อยดวงนี้จึงเศร้าหมอง
แม้นเหลียวมองแต่ไม่อาจแก้ไขได้
เพราะตะกอนหยั่งรากฝังลึกลงจิตใจ
ต่อให้ แซะ งัด ขัด ล้าง ยังไง
ก็คงไม่มีวันผ่องใสขึ้นมา
6 สิงหาคม 2550 16:28 น.
จันทร์ไร้เงา
เจ็บเหลือเกิน เจ็บเกินทน
เพราะคนหนึ่งคนจึงสาหัสขนาดนี้
จึงกระดกยกจนเกลี้ยงเลี้ยงชีวี
หมดสภาพตรงนี้คาโตะกลม
กะดกเดี่ยว เปลี่ยวเอกา พาวังเวง
เพลงเหงาเศร้าเคร้าบรรเลงให้คู่สม
คนเปล่าเปลี่ยวจิตเอกานั่งเศร้าตรม
หาคนตรมกะดกเพื่อนเมื่อเหงาใจ
หน้าส่วนตัว
923
