2 ตุลาคม 2551 17:15 น.
จันทร์ไร้เงา
เพราะว่ารัก จึงทำใจ
ไม่เคยว่าที่เธอจะไปใหนหรือทำอะไรทั้งนั้น
รักมาก...จนไม่เชื่อใจในความ...สัมพันธ์
ที่ในวันนี้ทั้งเธอและฉันกำลัง...เป็น
จะเพื่อนหรือแฟน...ไม่แตกต่าง
เพราะความอ้างว้าง...คงเส้นคงวาอย่างที่เห็น
เหงาเหมือนเดิม...ทั้งที่รักก็ไม่ว่างเว้น
แต่ก็อย่างที่เห็น...เลยเข้าใจ
ไม่โทษ...ไม่ว่าอะไร
แค่รู้สึก...ไกลทั้งที่...ใกล้
เหมือนเดิมหรือเปล่า...โปรด...บอก...ให้รู้ได้ไหม
จะได้...เตรียมทำใจ...เมื่อเปลี่ยนแปลง
3 กันยายน 2551 11:48 น.
จันทร์ไร้เงา
ห่างกันมากไปหรือเปล่าระหว่างสองเราในวันนี้
จึงรู้สึกว่าเหงาเกินกว่าที่จะทานทนไหว
รู้สึกว่าบางสิ่งบางอย่างที่สำคัญมันขาดหายไป
รู้สึกเหงา อ่อนไหว กว่าที่เคยเป็นมา
ฟ้าหม่น ฝนมา พาร้องไห้
ไม่รู้ว่าจะเหงาอะไร กันหนักหนา
อยากพบก็กลัวจะรบกวนเวลา
อยากโทรหาแต่ก็ยังว้าวุ่นใจ
คงจะมีแต่ข้อความจากเบอร์นี้
ที่ส่งมาจากใจคนอ่อนไหว
อ้อนนิดหน่อย เธอคงไม่ ว่าอะไร
เพราะไม่อยากให้ บางสิ่งที่เชื่อมโยงหัวใจ เรา...เลือนลาง
5 สิงหาคม 2551 11:51 น.
จันทร์ไร้เงา
รู้ดีในสิ่งที่ฉันเป็นอยู่
เพียงได้ดูแลเธออยู่ห่าง - ห่างตรงนี้
ก็เติมความสดใสของทุกนาทีที่ฉัน...ยังมี
อย่างน้อยก็ดีกว่าที่...ไม่ได้รักใคร
ไม่ว่า...จะเป็นใครที่อยู่เคียงข้างเธอ
หวังนะ...หวังเสมอว่าขอให้เธอนั้นสดใส
ขอให้เขาก็รักเธอ...อย่างที่เธอก็รักเขาอย่างจริงใจ
ขอให้เขานั้นรักเธอได้...
...แม้สักครึ่งหนึ่งของเศษเสี้ยวความหว่งใย...จากใจฉันก็พอ...
30 มิถุนายน 2551 14:45 น.
จันทร์ไร้เงา
คนหนึ่งคนมีหัวใจแค่เพียงหนึ่ง
จะลึกล้ำยั่งถึงสักเพียงไหน
กาลเวลาคงไม่ช่วยหากไร้ใจ
คงเหลือเพียงเศร้าอ่อนไหวให้จดจำ
หากแม้ยังเหลือซึ่งชีวิต
ก็คงเพียงน้อยนิดให้อยู่ได้
เมื่อมันเหลือเพียงชีวิต...ที่ไร้หัวจิตหัวใจ
ก็คงไม่ต่างอะไรกับ...ดอกไม้ที่สวยเกินไป...
... แต่ไร้ค่าไร้ความหมายในสายตาเธอ...
3 มิถุนายน 2551 16:53 น.
จันทร์ไร้เงา
วันเวลาผันเปลื่ยนเวียนหมุนไป
จนไม่อาจไขว่ขว้าสิ่งที่ใจปราถนา
ห่างไปแล้วเลยผ่านไป...ตามกาลเวลา
ไกลห่างกันเกือบสุดฟ้า...เกินเอื้อมมือ
และแล้ววันเวลาหมุนผ่านไป
ใจหนอใจยังติดยังยึดยือ
ใจหนอใจใยเจ้าเหมือนกระบือ
ยังยือยังรั้งทำลายตน
กาลเวลาล่วงไป
ใจหนอใจทำไมยังสับสน
เพียงแค่ทำ หลงลืมคนที่เพ้อถึง เพียงหนึ่งคน
ทำไมยากเหลือล้นเกินตัดรอน
และแล้วฤดูกาลก็ผันมา
พร้อมกับคนที่ใจเฝ้าโหยหาอาวรณ์
ได้ใกล้ชิดสนิทจนเกินถอน
ได้ปลอบโยนผู้ร้าวรอนอย่างอาวรณ์ใจ
ฤดูกาลหลังฝนซา
ใช่ มันคือ ท้องฟ้าที่สดใส
แต่ สำหรับฉัน เมฆมันยังคงเยอะเกินไป
เลยไม่รู้จะทำเช่นใดดี
ไขว่ขว้ารั้งเธอไว้แนบข้าง
แต่ยังคงรู้สึกอ้างว้างแบบนี้
ถ้าจะปล่อยเธอกลับไป...
...ใจคงรับความเจ็บช้ำไม่ไหวอยู่ดี
เพราะหากเหลือเพียงฉันคนเดียวอีกที...
...ก็คงไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะเป็นเช่นไร
หน้าส่วนตัว
1210
