4 กุมภาพันธ์ 2547 01:39 น.
จันทร์เพ็ญ จันทนา
เรียกว่าบังเอิญ...ก็คงใช่
กับโลกที่กว้างใหญ่เหลือที่
กับมนุษย์ตัวเล็กขนาดนี้
กลับพอดิบพอดี...มาพบกัน
จะว่าพรหมลิขิต...ก็อาจเชื่อ
เพราะเหนือกว่าความคาดฝัน
คนมากมาย แต่ทำไม เราพบกัน?
ยิ่งกว่านั้น ยังร่วมเดิน เส้นทางเดียว
จะว่าโชคชะตา....ก็น่าคิด
มหัศจรรย์ของชีวิต ติด-ยึด-เหนี่ยว
แต่ละก้าว รวมเป็นก้าว ที่กลมเกลียว
แต่ละเดี่ยว มาร่วมเด่น เป็นวงกลม
เป็นวงกลมที่กลมเกลี้ยง หากคมกล้า
เป็นความหมาย ของเวลา ที่เพาะบ่ม
เป็นความงาม ของไมตรี ที่ชื่นชม
ยังนิยม ยังคงเชื่อ ในเยื่อใย
แล้ววาระการจากลา...ก็มาถึง
เมื่อ ส่วนหนึ่ง ถึงเวลาของวงใหม่
รับรู้ค่า และครรลอง ต้องเป็นไป
ทั้งเสียใจ และดีใจ เคล้าคละกัน
เสียใจกับเวลาต้องลาจาก
ประมวลภาพ การพลัดพราก แล้วไหวหวั่น
ดีใจกับวงใหม่ อีกวงนั้น
ว่าจะมีส่วนสำคัญ ไปเพิ่มเติม
บอกลาส่วนของวงกลม ที่เติบกล้า
ขอบคุณทุกช่วงเวลา นับแต่เริ่ม
จะวันนี้ วันไหน...ให้เหมือนเดิม
ยังส่งเสริม ยังเต็มที่... เป็นพี่น้อง