18 กรกฎาคม 2544 22:50 น.

อาบน้ำ...?

กาลหลายครั้ง ยังมี เด็กคนหนึ่ง
ตัวเหม็นฉึ่ง ไม่อาบน้ำ อย่าสงสัย
อภิโธ่ อภิถัง เป็นจั๋งใด
โปรดเข้าใจ เถิดนะ อย่าว่ากัน

ไม่อาบน้ำ ร่างกายหนู ยังอยู่ได้
เหม็นนิดหน่อย ไม่เป็นไร ไม่หนาวสั่น
ไม่เปลืองน้ำ ไม่เปลืองตังค์ แต่ยังมันส์
ได้เล่นคอมฯ ทุกวัน สำราญใจ

ภูมิต้านทาน เชื้อรา สารพัด
เชื้อไวรัส ทำอะไร หนูไม่ได้
ไม่อาบน้ำ ทั่วร่าง ไม่เป็นไร
แต่ว่าหนู อาบใจ...รู้ไหมจ๊ะ?

18 กรกฎาคม 2544 22:49 น.

กาลหลายครั้ง ยังมี เด็กคนหนึ่ง
ตัวเหม็นฉึ่ง ไม่อาบน้ำ อย่าสงสัย
อภิโธ่ อภิถัง เป็นจั๋งใด
โปรดเข้าใจ เถิดนะ อย่าว่ากัน

ไม่อาบน้ำ ร่างกายหนู ยังอยู่ได้
เหม็นนิดหน่อย ไม่เป็นไร ไม่หนาวสั่น
ไม่เปลืองน้ำ ไม่เปลืองตังค์ แต่ยังมันส์
ได้เล่นคอมฯ ทุกวัน สำราญใจ

ภูมิต้านทาน เชื้อรา สารพัด
เชื้อไวรัส ทำอะไร หนูไม่ได้
ไม่อาบน้ำ ทั่วร่าง ไม่เป็นไร
แต่ว่าหนู อาบใจ...รู้ไหมจ๊ะ?

18 กรกฎาคม 2544 22:49 น.

กาลหลายครั้ง ยังมี เด็กคนหนึ่ง
ตัวเหม็นฉึ่ง ไม่อาบน้ำ อย่าสงสัย
อภิโธ่ อภิถัง เป็นจั๋งใด
โปรดเข้าใจ เถิดนะ อย่าว่ากัน

ไม่อาบน้ำ ร่างกายหนู ยังอยู่ได้
เหม็นนิดหน่อย ไม่เป็นไร ไม่หนาวสั่น
ไม่เปลืองน้ำ ไม่เปลืองตังค์ แต่ยังมันส์
ได้เล่นคอมฯ ทุกวัน สำราญใจ

ภูมิต้านทาน เชื้อรา สารพัด
เชื้อไวรัส ทำอะไร หนูไม่ได้
ไม่อาบน้ำ ทั่วร่าง ไม่เป็นไร
แต่ว่าหนู อาบใจ...รู้ไหมจ๊ะ?

18 กรกฎาคม 2544 22:45 น.

สู่เวิ้ง...จินตนาการ

ที่ท้องฟ้าจุดเทียนของท้องฟ้า
ในใจจุดเทียนจ้าไว้ส่องแสง
ที่ท้องฟ้ามีหมู่ดาวอันเรืองแรง
ใจจึงแจ้งด้วยแสงดวงจากสรวงดาว

จากแดนฟ้ามีน้ำค้างมาพร่างพื้น
ใจฉ่ำชื้นด้วยน้ำค้างจากกลางหาว
จากแดนฝันมีความฝันอันเพริศพราว
ใจจึงกร้าวด้วยฝันอันยาวไกล

ฉันเห็นฝันของบางคนตกหล่นหาย
ตกกระจายเกลื่อนกล่นอยู่หนไหน
สัมผัสค่า สัมผัสคำ สัมผัสใจ
จึงเข้าใกล้ค่าแห่งจิตนิจนิรันดร์

เพราะชีวิตใช่มีแค่ชีวิต
ฟ้ามีฝนคนมีสิทธิ์จะคิดฝัน
ตราบใดแสงจันทร์ยังจ้าคู่ตะวัน
รุ้งความฝันจะทอทาบอิ่มอาบใจ

ห้ามทุกปรากฏการณ์ห้ามปรากฏ
ห้ามให้งด ห้ามให้เกิด พอห้ามได้
แต่ห้ามจินตนาการห้ามหัวใจ
คงห้ามได้ถ้าชีวิตได้ปลิดแล้ว!

17 กรกฎาคม 2544 22:14 น.

เป็นกระดูกสันหลังจวนพังผุ
อยู่ในกรุนิยายเศร้าให้เล่าขาน
เป็นบุคคลข้นแค้นมาแสนนาน
และจะผ่านไปอย่างนี้อีกกี่ยุค?

เลี้ยงชาวโลกแต่โลกไม่แลเหลียว
มือกำเคียวด้วยหัวใจไม่เคยสุข
ทั้งหนี้สินท่วมท้นต้องทนทุกข์
อยู่ในคุกเขตคามแห่งความจน

ผืนนาแล้งแห้งฝนพอทนได้
แต่คนแล้วน้ำใจให้หมองหม่น
คนขายข้าว คนขายควาย คนขายคน
ทนทุกข์ทนจนน้ำตาจะแห้งตา

ต้องลงแรงจนแรงจะแห้งเหือด
หรือจะต้องลงเลือดชโลมหล้า
จึงจะได้ ความเท่าเทียม นั้นคืนมา
สร้างคุณค่าชดเชยที่เคยรอ

ท่านมีเงิน มีเกียรติ มีอำนาจ
มีในสิ่งที่เขาขาดเสียทุกข้อ
ท่านมีมากเท่าไรไม่เคยพอ
เขาทนท้อ น้อยเท่าไรไม่เคยมี

ยังคงเป็นนิยายเศร้าให้เล่าซ้ำ
ถูกเหยียบย่ำหยามหมิ่นสิ้นศักดิ์ศรี
ทำความดีแต่ต้อยต่ำไร้ความดี
หรือว่าข้าวที่ปลูกนี้ไม่มียาง?