13 มกราคม 2547 11:48 น.
จันทร์เพ็ญ จันทนา
วันพ่อ วันหนึ่ง เมื่อปีนั้น
ยังตราตรึง ยังผูกพัน ยังจำได้
กราบเท้าพ่อ ด้วยความรัก จากหัวใจ
เห็นความห่วง ที่ยิ่งใหญ่ ในเงาตา
ห่วงลูกคนเล็ก...ยังเด็กนัก
ห่วงลูกที่พ่อรักเป็นหนักหนา
ห่วงไข่ลูกยอด ตลอดมา
และห่วงจนถึงวาระสุดท้าย!
ภาพพ่อยังเป็นภาพที่ซาบซึ้ง
คิดขึ้นมาครั้งหนึ่ง...ก็ใจหาย
ในโลกนี้ คงไม่มี คนมากมาย
ที่รักเรา เปี่ยมความหมาย ได้เท่านี้
พ่อสอนให้สัตย์ซื่อ ให้ถือเกียรติ
และอย่าให้ใครหยามเหยียดซึ่งศักดิ์ศรี
พ่อสอนให้เป็นกุลสตรี
และสอนว่าความดี นี้ยืนยง
ลูกที่พ่อภูมิใจ ใช่ดีเลิศ
ใช่ว่าต้องประเสริฐ ต้องสูงส่ง
เพียงธรรมดา สามัญ แต่ทระนง
และมั่นคง อย่างยิ่ง ด้วยจริงใจ
วันพ่อ วันหนึ่ง เมื่อปีนั้น
ยังตราตรึง ยังผูกพัน ยังจำได้
แต่วันพ่อ ปีนี้ ไม่มีใคร
คิดถึงพ่อ จะขาดใจ ...รู้ไหมจ๊ะ!
12 มกราคม 2547 20:12 น.
จันทร์เพ็ญ จันทนา
เป็นกระดูกสันหลังจวนพังผุ
อยู่ในกรุนิยายเศร้าให้เล่าขาน
เป็นบุคคลข้นแค้นมาแสนนาน
และจะผ่านไปอย่างนี้อีกกี่ยุค?
เลี้ยงชาวโลกแต่โลกไม่แลเหลียว
มือกำเคียวด้วยหัวใจไม่เคยสุข
ทั้งหนี้สินท่วมท้นต้องทนทุกข์
อยู่ในคุกเขตคามแห่งความจน
ผืนนาแล้งแห้งฝนพอทนได้
แต่คนแล้วน้ำใจให้หมองหม่น
คนขายข้าว คนขายควาย คนขายคน
ทนทุกข์ทนจนน้ำตาจะแห้งตา
ต้องลงแรงจนแรงจะแห้งเหือด
หรือจะต้องลงเลือดชโลมหล้า
จึงจะได้ ความเท่าเทียม นั้นคืนมา
สร้างคุณค่าชดเชยที่เคยรอ
ท่านมีเงิน มีเกียรติ มีอำนาจ
มีในสิ่งที่เขาขาดเสียทุกข้อ
ท่านมีมากเท่าไรไม่เคยพอ
เขาทนท้อ น้อยเท่าไรไม่เคยมี
ยังคงเป็นนิยายเศร้าให้เล่าซ้ำ
ถูกเหยียบย่ำหยามหมิ่นสิ้นศักดิ์ศรี
ทำความดีแต่ต้อยต่ำไร้ความดี
หรือว่าข้าวที่ปลูกนี้ไม่มียาง
12 มกราคม 2547 19:45 น.
จันทร์เพ็ญ จันทนา
เม็ดทราย
งดงามความหมายในโลกหล้า
แม้เป็นเพียงกรวดทรายในสายตา
เจ้าก็ยังสูงค่าถ้า รอคอย
เมื่อความหมายอาจไม่มีเพียงที่เห็น
เมื่อความเด่นอาจซ่อนงามในความด้อย
เมื่อคุณค่าอยู่ที่ค่าแห่งการคอย
ทรายเม็ดน้อยจึงตระหนักรักค่าตน
กาลเวลาอาจเลวร้ายทำลายล้าง
กาลเวลาก็อาจสร้างใหม่อีกหน
กาลเวลาพิสูจน์ค่าราคาคน
กาลเวลาพิสูจน์ผลแห่งเม็ดทราย
กี่คลื่นสาด กี่ลมซ้ำ กี่น้ำซัด
ทรายก็ยังยืนหยัดไม่เสื่อมสลาย
กี่รอยเท้าที่เหยียบย่ำที่กล้ำกราย
ยิ่งเหมือนสร้างร่างทรายให้ชัดเจน
จากทรายน้อยจึงค่อยกลายเป็นหินกล้า
เพิ่มคุณค่าอย่างเด็ดเดี่ยวและโดดเด่น
เมื่อเจ้าเคยผ่านพ้นผลลำเค็ญ
เจ้าจึงเห็นและเข้าใจในชีวิต
จากหินกล้า เติบกล้า เป็นผาแกร่ง
ด้วยเรี่ยวแรงแห่งศักดิ์ศรี อันศักดิ์สิทธิ์
เจ้าสูงค่าแม้เจ้ามาจากน้อยนิด
รางวัลชีวิต แห่งภูกล้าที่มาจากทราย
ปล. แด่ทุกเม็ดทราย ที่กำลังจะกลายเป็นหินกล้า และผาแกร่ง.
12 มกราคม 2547 14:39 น.
จันทร์เพ็ญ จันทนา
ครั้งหนึ่ง คราวนั้น...
ตลาดน้ำ ตลิ่งชัน ในวันเสาร์
ที่ที่ความเหนื่อยทั้งหลาย ได้บรรเทา
ทุกภาระ ได้ปัดเป่า และเบาบาง
พ่อค้า แม่ขาย
กับข้าวของที่เรียงรายหลากหลายอย่าง
ของกิน ของใช้ ตลอดทาง
รอยยิ้มแจ่มกระจ่าง ตลอดคลอง
แพน้อยริมน้ำ
อาหารรสอร่อยล้ำ ก็ขายคล่อง
เรือพายเรือแจว มาจับจอง
ให้ลิ้มลอง ให้จับจ่าย อีกหลายจาน
สองฟาก สองฝั่ง...
หลายชีวิตนอน-นั่ง อยู่หน้าบ้าน
ระเบียง...เฉลียง....นอกชาน
สายตาประสาน ผู้ผ่านทาง
ไม้ผล ไม้ใบ ไหวระย้า
แผ่กิ่งสาขา...ขนาบข้าง
ดอกเจ้าหอมระรินกลิ่นจางจาง
ชื่นใจ...ไม่อยากห่าง สองข้างคลอง
เด็กน้อย กระโดดน้ำ
ลีลา ผุด ว่าย ดำ ไม่มีสอง
เกิดและโต มากับน้ำย่อมช่ำชอง
ในครรลอง ในวิถี...ชีวิตชีวา
เรือแล่น เราล่อง
เที่ยวท่องสัมผัส คุณค่า
ดื่มด่ำความงาม....อัน ธรรมดา
ประทับตา เกิดพร้อมกับ ประทับใจ
ตกบ่าย ใกล้เย็น
เดินเล่น พร้อมสัญญา...จะมาใหม่
ตลิ่งชัน ฝั่งธน วิถีไทย
ไม่ไกลเลย ไม่ไกล ระยะทาง
ไม่ไกลในการเยี่ยมเยือน
ไม่ไกล ไม่เลือน ไม่ห่าง
ความสุข-ความฝัน-การเดินทาง
อยู่ใกล้ใกล้ แค่ข้างข้าง... สองฝั่งคลอง
14 ธันวาคม 2546 10:40 น.
จันทร์เพ็ญ จันทนา
หิว-เหนื่อย-เมื่อยรุม กลุ้มเหลือเกิน
สั่งอะไร มาเพลินเพลิน ไม่เสียหาย
เมื่อกุ้ง-กั้ง แช่น้ำปลา ก็ท้าทาย
ทั้งหอยหวาน-หอยลาย ก็น่าลอง
โป๊ะแตก ทะเลพล่าน จานร้อนร้อน
ปลาเห็ดโคน ปลาเนื้ออ่อน ยังเอี่ยมอ่อง
นั่นต้มโคล้งปลากรอบ เค้าลอบมอง
กุ้งพล่า ยังไม่พร่อง ร้องเรียกเรา
ปลากระพงทอดกรอบ โฉมกรุยกราย
บรรจงจัด ผัดคื่นช่าย ใจกระเส่า
ปลาเผาเกลือเนื้อคงมัน-หวานไม่เบา
แต่ปลาเก๋าราดพริกก็จิกตาม
หมึกไข่นึ่งมะนาวเจ้าหอมฉุย
ปลาช่อนลุยสวนได้ ไม่บุ่มบ่าม
ปูผัดพริกไทยดำ ก็ง้ามงาม
กุ้งพล่าสิ ไม่ผลีผลาม ยั่วน้ำลาย
ส้มตำปูม้าก็น่าลิ้ม
หอยเชลล์ก็น่าชิมตัวหญ่ายหญ่าย
ยำหอยแครงหอยแมงภู่ อู้! เสียดาย
ยำ-ต้มยำ มากมาย มารวมมิตร
ผัดฉ่า ห่อหมก ไม่ตกยุค
กินอร่อย กินสนุก สนานสนิท
ทะเลเผา ออส่วน ชวนใกล้ชิด
ผัดขี้เมา ครุ่นคิด ยิ่งติดจาย
กุ้งอบวุ้นเส้น ยังเป็นหนึ่ง
ทั้งอบ ย่าง เผา นึ่ง ไม่มีหน่าย
ปูผัดผง[^_^] เด็ดทุกราย
อร่อยลิ้น แซ่บหลายหลาย ตะละลา
กินโน่น กินนี่ พอมีสุข
พอผ่อนคลาย ให้ความทุกข์ ไม่เรียกหา
กินแก้กลุ้ม พุงกางกาง บางเวลา
ยังดีกว่า เศร้าสับสน เพียงคนเดียว!
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟจันทร์เพ็ญ จันทนา
หน้าส่วนตัว
1389
