10 มีนาคม 2553 13:45 น.
จันทร์ดำ วราคุณ
(นรชาติที่1) บอกว่า
สักวาประชาไท...ไผ่ต้องลม ใดน่าดมชมได้ก็ใจเขว
วิ่งลู่โน่นเอนนี่หากมีเฮ คอยเป็นเปลเห่กล่อมไอ้เข้นอน
ยอมถลำเป็นแม้ใบบักฉาก ปกป้องซากหมาเน่าให้แร้งหนอน
รู้ก็รู้สติครบก็ไม่จร ชาติเลยคลอนแคลนอยู่มิวางวาย
(นรชาติที่2) บอกว่า
สักวาโย๋ย..โย้..ดูสิท่าน แร้งหัวล้านวิ่งโล่โซเซหา-
ฐานพุ่มไม้ใบบังมาเพาะกล้า เพื่อช่อนหน้าเนื้อแท้ของพวกมัน
พอหรือยังท่านเอ๋ยพอหรือยัง กลับหันหลังคืนรังพักผ่อนฝัน
อย่าสนใจเสียงเห่าที่ร้องลั่น มันไม่ผันให้ไท...เจริญดอกเอย
9 มีนาคม 2553 15:05 น.
จันทร์ดำ วราคุณ
มนุษาชุกธรณี กำเนิดมีมาเมื่อใด
ความงามอันยิ่งใหญ่ กับความเชื่อในม่านเงา
ความกล้าหรือความกลัว ที่คลุมหัวจนแก่เฒ่า
กี่ศพที่ถูกเผา ใช่ว่าเขาไม่เข้าใจ
ธารามีที่มา เทือกภูผามีโคมไฟ
ส่องแสงระยิบได้ ใช่ว่าใหม่สำหรับคน
แต่คนมาผูกขาด ว่าอำนาจจักล่วงพ้น
สามัคคีดีกี่หน คนกี่คนที่ทำกัน
หลายทีที่เปลี่ยนยุค ฉุกระหุกจ้าระหวั่น
สังคมที่แปรผัน มันแบ่งชั้นขึ้นทุกที
เหตุนี้มีมานาน เป็นสันดานของพวกผี
กินกันจนอ้วนพี จนไม่มีที่ให้กิน
8 มีนาคม 2553 13:01 น.
จันทร์ดำ วราคุณ
นาถตก น้ำตา นองเต็ม
นายต้ม น้องตุ๊ก หนีตาม
นั่งเตียง แนบเต้า หนุนตัก
เนินตูม เนื้อตำ หน้าตาย
เนื้อเต้น หนีตบ หน่ายเตะ
นางตึก น้ำตา นองเต็ม
นึกต่าว นำตัว เนาตูบ
นายตาม หน่ำตูม นางตาย
....นาถตก น้ำตา นองเต็ม......
ดอกผึ้งพงไพรไกลห่าง
ทรุดร่างล่วงหล่นลงดิน
ไร้ญาติเยือนเย้าเนาถิ่น
ดับดิ้นเดียวดายใกล้เนิน
5 มีนาคม 2553 11:21 น.
จันทร์ดำ วราคุณ
ยามเมื่อเธอจากไป ดวงฤทัยช่างเศร้าหมอง
ธารน้ำตาหลั่งนอง ประตูห้องใจจุกตัน
ยามเมื่อลมพัดหนี เมฆลอยลี้วกผกผัน
ลาลับหายจากกัน พารักนั้นสู่แห่งใด
มองห้วงลึกข้างใน ห้องหัวใจหวั่นไหว
ลาแล้วลาขาดใย เหลือทรงไว้ความทรงจำ
ยามลมหวนกลับมา ห้วงเวลามาตอกย้ำ
เพิ่มทุกข์โหมกระหน่ำ เมื่อครวญถึงคำบอกลา
ลาลาลับลาแล้ว ลาลาแก้วพวงบุปผา
สิ้นลมหวนอีกครา สู่เวียงค์ฟ้านิจนิรันดิ์
หน้าส่วนตัว
1465
