13 มกราคม 2552 17:16 น.
จักรพรรดิหยก
กอดอก หลับตา พาไปฝัง
ผืนเสื่อ เนื้อหนัง ผุสลาย
ผ้าขาว ไร้ริม ชิมความตาย
ดินกลบ จบวัย ในโลกา
คนเอ๋ย ใยเลย เจ้าบอบบาง
เนื้อหุ้ม ซี่ก้าง ทั้งซ้ายขวา
เนื้อเน่า ผมเผ้า ในเงาตา
หมดงาม ตามประสา มิเหลือดี
เหลือแต่ เวรกรรม ที่ทำไว้
ดีชั่ว รู้แก่ใจ ชดใช้หนี้
จารึก บันทึก ที่พึงมี
ด้านชั่ว ด้านดีดี ที่ผ่านมา
รูปกาย สิ้นไป ไม่จีรัง
ความดี อยู่ยั้ง นานยิ่งกว่า
คนเอ๋ย มิคุ้มเลย ถ้าเกิดมา
ทำชั่ว สาปด่า ว่าควรตาย
5 มกราคม 2552 11:25 น.
จักรพรรดิหยก
รือฉัน เป็นเช่น แมลงเม่า
แสงสี ทอดเงา ที่ตรงนั้น
บินไป เล่นไฟ แต่โดยพลัน
ตัวฉัน เลยมอด มรณา
อันสุรา เมรัย ในกองฟอน
เหมือนฟาง สุมซ้อน มิรอช้า
ควันฟุ้ง ยุ่งยับ ดับชีวา
สำลัก โรยรา มาช่วยที
ฉันมา ค้นหา ความสำราญ
ดื่มกิน มิเนานาน ที่มุมนี้
ลางใด เกิดอะไร ฉันไม่มี
ไม่รู้ ว่าวันนี้ จะมีภัย
กรีดร้อง โหยหวน ล้วนลาลับ
แม้นดับ คืนชีพมา หาได้ไม่
โศกา นาฏกรรม ที่นำไป
โทษใคร ได้อะไร ใครรับกรรม
ขอให้ทุกดวงวิญญาณจงพักผ่อนเถิด สู่สุขคตินิรันดร์ในภพใหม่ตลอดกาล
1 มกราคม 2552 10:07 น.
จักรพรรดิหยก
ปิดตา หน้าชา ขาสั่น
หมดแล้ว รักฉัน สูญสิ้น
แก้มอุ่น คุ้นน้ำ หลั่งริน
แทบดิ้น ขาดวิ่น โรยรา
ปล่อยโฮ โง่งม จมปลัก
พิษรัก กัดกร่อน หนักหนา
ปิดตา ปิดหู ช้าช้า
ไร้ค่า ไร้ใจ ไร้เธอ
หน้าส่วนตัว
1392
